Βικιπαίδεια

Ανί Ερνό

Γαλλίδα συγγραφέας

Η Αννί Ερνώ (Annie Ernaux; 1 Σεπτεμβρίου 1940) είναι Γαλλίδα συγγραφέας και καθηγήτρια λογοτεχνίας. [14] Το λογοτεχνικό της έργο, κυρίως αυτοβιογραφικό, διατηρεί στενούς δεσμούς με την κοινωνιολογία. Η Ερνώ τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας 2022 «για το θάρρος και την κλινική οξύτητα με την οποία αποκαλύπτει τις ρίζες, τις αποξενώσεις και τους συλλογικούς περιορισμούς της προσωπικής μνήμης».[15][16][17]

Ανί Ερνό
Γενικές πληροφορίες
Προφορά
Γέννηση1  Σεπτεμβρίου 1940[1][2][3]
Lillebonne[4]
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσαΓαλλικά
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[5][6]
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο της Ρουέν-Νορμανδίας
Πανεπιστήμιο του Μπορντό
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητασκηνοθέτρια
συγγραφέας
δασκάλα
Αξιοσημείωτο έργοΆδεια ντουλάπια
Ο τόπος
Τα χρόνια
Επηρεάστηκε απόΗ ναυτία[7]
Things: A Story of the Sixties[7]
Élise ou la vraie vie[7]
Βιρτζίνια Γουλφ[7]
Σιμόν ντε Μπoβουάρ[7]
Πιέρ Μπουρντιέ[8]
Περίοδος ακμής1974
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΒραβείο Ρενοντό (1984)
Prix François-Mauriac (2008)[9]
βραβείο της γαλλικής γλώσσας (2008)[9]
Prix Marguerite Duras (2008)[9]
Prix de l’Académie de Berlin (2019)[10]
prize Maillé Latour Landry (1984)
βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας (2022)[11][12][13]
Prix Formentor (2019)[9]
d:Q28494945 (2017)[9]
Βραβείο Στρέγκα (2016)[9]
Ιστότοπος
www.annie-ernaux.org/fr
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Πρώτα χρόνια και εκπαίδευση Επεξεργασία

Η Αννί Ντυσέν γεννήθηκε στο Λιλμπόν της Νορμανδίας και μεγάλωσε στο γειτονικό Υβτό, όπου οι γονείς της, Αλφόνς Λεόν Ντυσέν και Μπλανς Μαντλέν Ντυμενίλ[18], είχαν καφενείο-παντοπωλείο στο κομμάτι της πόλης όπου ζούσε η εργατική τάξη.[19] Το 1960 ταξίδεψε στο Λονδίνο όπου εργάστηκε ως νταντά μικρών παιδιών, μια εμπειρία την οποία αργότερα ενσωμάτωσε στο βιβλίο Mémoire de fille (Ιστορία μιας κόρης) το 2016. Με την επιστροφή της στη Γαλλία, σπούδασε στα πανεπιστήμια της Ρουέν και του Μπορντώ, από όπου απέκτησε το πτυχίο της δασκάλας και ένα ανώτερο πτυχίο στη σύγχρονη λογοτεχνία (1971). Εργάστηκε για ένα διάστημα πάνω σε μια διατριβή, η οποία δεν ολοκληρώθηκε, για τον Πιερ ντε Μαριβώ.[20]

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, δίδαξε στο λύκειο της Μπονβίλ,[21] στο κολέγιο Εβίρ (Évire) στο Αννσύ-λε-Βιέ και έπειτα στο Ποντουάζ, προτού ενταχθεί στο Εθνικό Κέντρο για την Εξ Αποστάσεως Εκπαίδευση (Centre national d'enseignement à distance - CNED) στο οποίο εργάστηκε για 23 χρόνια.[22]

Λογοτεχνική καριέρα Επεξεργασία

Η Ερνώ ξεκίνησε τη λογοτεχνική της καριέρα το 1974 με το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα Les Armoires vides («Άδεια ντουλάπια»). Το 1984, κέρδισε το βραβείο Ρενωντό για ένα άλλο αυτοβιογραφικό της έργο, το La Place («Ο τόπος» ή «Η θέση»), μια αυτοβιογραφική αφήγηση που εστιάζει στη σχέση με τον πατέρα της και στις εμπειρίες που απέκτησε καθώς μεγάλωνε σε μια μικρή πόλη της Γαλλίας αλλά και στη μετέπειτα πορεία της προς την ενηλικίωση και την απομάκρυνση από τον τόπο καταγωγής των γονιών της.[23][24]

Νωρίς στην καριέρα της, απομακρύνθηκε από τη μυθοπλασία για να επικεντρωθεί στην αυτοβιογραφία. Το έργο της συνδυάζει ιστορικές και ατομικές εμπειρίες. Καταγράφει την κοινωνική εξέλιξη των γονέων της (La place, La honte), τα εφηβικά της χρόνια (Ce qu'ils disent ou rien), το γάμο της (La femme gelée), την παθιασμένη σχέση με έναν ανατολικοευρωπαίο (Passion simple), την έκτρωσή της (L'événement), τη νόσο του Αλτσχάιμερ (Je ne suis pas sortie de ma nuit), το θάνατο της μητέρας της (Une femme) και τον καρκίνο του μαστού (L'usage de la photo). Η Ερνώ έγραψε επίσης το L'écriture comme un couteau (Η γραφή τόσο κοφτερή όσο ένα μαχαίρι) μαζί με τον Φρεντερίκ-Υβ Ζαννέ.[25][26][27]

Τα Μια Γυναίκα, Ο Τόπος και Πάθος αναγνωρίστηκαν ως αξιοσημείωτα βιβλία από τους New York Times και το Μια Γυναίκα ήταν φιναλίστ για το Βραβείο Βιβλίου των Los Angeles Times. Το Ντροπή ανακηρύχθηκε ως το καλύτερο βιβλίο των Publishers Weekly το 1998, το Δεν βγήκα από το σκοτάδι μου ως κορυφαία απομνημονεύματα το 1999 από την Washington Post και το L'Occupation συμπεριλήφθηκε στη λίστα με τα Δέκα Καλύτερα Βιβλία του More Magazine το 2008.

Τα ιστορικά απομνημονεύματά της Les Années ("Τα Χρόνια") το 2008, που αξιολογήθηκαν θετικά από Γάλλους κριτικούς, θεωρούνται από πολλούς ως το μεγαλύτερο έργο της.[28] Σε αυτό το βιβλίο, η Ερνώ γράφει για πρώτη φορά για τον εαυτό της σε τρίτο πρόσωπο, παρέχοντας μια ζωντανή ματιά στη γαλλική κοινωνία αμέσως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 2000.[29] Πρόκειται για την ιστορία μιας γυναίκας και της εξελισσόμενης κοινωνίας στην οποία έζησε. Το Les Années κέρδισε το Βραβείο Φρανσουά Μωριάκ 2008, το Βραβείο Μαργκερίτ Ντυράς 2008[30], το Βραβείο Γαλλικής Γλώσσας 2008, το Βραβείο Αναγνωστών Télégramme 2009 και το Ευρωπαϊκό Βραβείο Strega 2016. Μεταφρασμένο από την Άλισον Λ. Στρέιερ, το Les Années ήταν φιναλίστ στο 31ο Ετήσιο Βραβείο Μετάφρασης του Γαλλο-Αμερικανικού Ιδρύματος, υποψήφιο για το Διεθνές Βραβείο Μπούκερ 2019[31] και κέρδισε το Βραβείο Warwick για τις Γυναίκες Στη Μετάφραση. Το 2018 κέρδισε το βραβείο Premio Hemingway. Η δημοφιλία της στις αγγλόφωνες χώρες αυξήθηκε κατακόρυφα μόλις το Les Années μπήκε στη λίστα για το Διεθνές Βραβείο Μπούκερ.

Στις 6 Οκτωβρίου 2022, ανακοινώθηκε ότι θα βραβευόταν με το Νόμπελ Λογοτεχνίας 2022 «για το θάρρος και την κλινική οξύτητα με την οποία αποκαλύπτει τις ρίζες, τις αποξενώσεις και τους συλλογικούς περιορισμούς της προσωπικής μνήμης». Η Ερνώ είναι η 16η Γαλλίδα συγγραφέας και η πρώτη Γαλλίδα που έλαβε το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Συγχαίροντάς την, ο πρόεδρος της Γαλλίας Εμμανουέλ Μακρόν δήλωσε ότι η Ερνώ είναι η φωνή «της ελευθερίας των γυναικών και των ξεχασμένων».

Πολλά από τα έργα της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά και έχουν εκδοθεί από το Seven Stories Press. Η Ερνώ είναι ένας από τους επτά ιδρυτικούς συγγραφείς από τους οποίους πήρε το όνομά του ο εκδοτικός οίκος.

Προσωπική ζωή Επεξεργασία

Υπήρξε παντρεμένη με τον Φιλίπ Ερνώ, με τον οποίο έχει αποκτήσει δυο γιους. Το ζευγάρι πήρε διαζύγιο στις αρχές της δεκαετίας του 1980.

Από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 είναι μόνιμη κάτοικος του Σερζύ-Ποντουάζ, μιας νέας πόλης στα περίχωρα του Παρισιού.

Βραβεία και διακρίσεις Επεξεργασία

  • 1977 Βραβείο της Τιμής για το μυθιστόρημα του 1977 Ce qu'ils disent ou rien
  • 1984 Βραβείο Ρενωντό για το La Place
  • 2008 Βραβείο Μαργκερίτ Ντυράς για το Les Années
  • 2008 Βραβείο Φρανσουά Μωριάκ για το Les Années
  • 2008 Βραβείο Γαλλικής Γλώσσας για το σύνολο του έργου της
  • 2014 Επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου of Σερζύ-Ποντουάζ
  • Ευρωπαϊκό Βραβείο Strega για τα Χρόνια 2016 (μεταφρασμένο στα ιταλικά ως Gli Anni (L'Orma)
  • 2017 Βραβείο Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, που απονέμεται από την Πολιτική Κοινωνία Συγγραφέων Πολυμέσων, για το σύνολο του έργου της
  • 2018 Βραβείο Χέμινγουεϋ για τα γράμματα και τις τέχνες, για το σύνολο του έργου της
  • Βραβείο Φορμεντόρ 2019 [32]
  • 2019 Βραβείο Γκρέγκορ Βον Ρεζόρι για την Una Donna
  • Σύντομη λίστα 2019 για το Διεθνές Βραβείο Μπούκερ για τα Χρόνια
  • 2021: Εκλέγεται Διεθνής Συγγραφέας της Βασιλικής Εταιρείας Λογοτεχνίας [33]
  • 2022: Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας

Επιπλέον, το βραβείο Αννί Ερνώ, του οποίου είναι η «νονά», φέρει το όνομά της.

Βιβλιογραφία Επεξεργασία

  • Les Armoires vides, Paris, Gallimard, 1974; Gallimard, 1984, (ISBN 978-2-07-037600-1)
  • Ce qu'ils disent ou rien, Paris, Gallimard, 1977; French & European Publications, Incorporated, 1989, (ISBN 978-0-7859-2655-9)
  • La Femme gelée, Paris, Gallimard, 1981; French & European Publications, Incorporated, 1987, (ISBN 978-0-7859-2535-4)
  • La Place, Paris, Gallimard, 1983; Distribooks Inc, 1992, (ISBN 978-2-07-037722-0)
  • Une Femme, Paris, Gallimard, 1987
  • Passion simple, Paris, Gallimard, 1991; Gallimard, 1993, (ISBN 978-2-07-038840-0)
  • Journal du dehors, Paris, Gallimard, 1993
  • La Honte, Paris, Gallimard, 1997[34]
  • Je ne suis pas sortie de ma nuit, Paris, Gallimard, 1997
  • La Vie extérieure: 1993-1999, Paris, Gallimard, 2000
  • L'Événement, Paris, Gallimard, 2000, (ISBN 978-2-07-075801-2)
  • Se perdre, Paris, Gallimard, 2001
  • L'Occupation, Paris, Gallimard, 2002
  • L'Usage de la photo, with Marc Marie, Paris, Gallimard, 2005
  • Les Années, Paris, Gallimard, 2008, (ISBN 978-2-07-077922-2) [35]
  • L'Autre fille, Paris, Nil 2011 (ISBN 978-2-84111-539-6)
  • L'Atelier noir, Paris, éditions des Busclats, 2011
  • Écrire la vie, Paris, Gallimard, 2011
  • Retour à Yvetot, éditions du Mauconduit, 2013
  • Regarde les lumières mon amour, Seuil, 2014
  • Mémoire de fille, Gallimard, 2016
  • Hôtel Casanova, Gallimard Folio, 2020
  • Le jeune homme, Gallimard, 2022

Μεταφορές στην οθόνη Επεξεργασία

Παράλληλα με αρκετές μεταφορές στο θέατρο και το ραδιόφωνο, τρία μυθιστορήματα της Ερνώ μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο:

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 (Αγγλικά) Discogs. 3344916. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  2. ↑ 2,0 2,1 (Γερμανικά) Εγκυκλοπαίδεια Μπρόκχαους. ernaux-annie.
  3. ↑ 3,0 3,1 (Γαλλικά) Babelio. 3976.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 119012278. Ανακτήθηκε στις 14  Αυγούστου 2015.
  5. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb11901841w. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  6. ↑ CONOR.SI. 33047395.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 «Annie Ernaux, une Nobel féministe et engagée».
  8. ↑ «Bourdieu : le chagrin, par Annie Ernaux».
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 9,5 www.enciclopedia.cat/gran-enciclopedia-catalana/annie-ernaux.
  10. ↑ «Preisträger». Ανακτήθηκε στις 8  Μαΐου 2020.
  11. ↑ Announcement of the 2022 Nobel Prize in Literature (πολλαπλές γλώσσες) Ίδρυμα Νόμπελ. VIIZP6x-3kg. Ανακτήθηκε στις 6  Οκτωβρίου 2022.
  12. ↑ «Annie Ernaux Facts». (Αγγλικά) Ίδρυμα Νόμπελ. 1017. Ανακτήθηκε στις 6  Οκτωβρίου 2022.
  13. ↑ «Annie Ernaux wins the 2022 Nobel prize in literature». The Guardian. 6  Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 6  Οκτωβρίου 2022.
  14. ↑ «Annie Ernaux». EVENE (στα Γαλλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Νοεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 2010. 
  15. ↑ (6 Οκτωβρίου 2022). The Nobel Prize in Literature 2022. Δελτίο τύπου.
  16. ↑ Bushby, Helen (6 October 2022). «Annie Ernaux: French writer wins Nobel Prize in Literature». BBC News. https://www.bbc.com/news/entertainment-arts-63156199. Ανακτήθηκε στις 6 October 2022. 
  17. ↑ «French author Annie Ernaux wins 2022 Nobel Prize for Literature». Onmanorama (στα Αγγλικά). 6 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 2022. 
  18. ↑ «« Généalogie de Annie Ernaux »». 
  19. ↑ Elkin, Lauren (26 Οκτωβρίου 2018). «Bad Genre: Annie Ernaux, Autofiction, and Finding a Voice». The Paris Review (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2019. 
  20. ↑ https://bibliobs.nouvelobs.com/romans/20111209.OBS6413/annie-ernaux-I-would-venge-ma-race.html.
  21. ↑ Héloïse Kolebka (2008). «Annie Ernaux : "Je ne suis qu'histoire"». L'Histoire (332): 18. ISSN 0182-2411. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2015-05-04. https://archive.today/20150504112415/http://www.histoire.presse.fr/actualite/portraits/annie-ernaux-je-ne-suis-qu-histoire-01-06-2008-5928. Ανακτήθηκε στις 2022-10-06. .
  22. ↑ Annie Ernaux, Cercle-enseignement.com, accessed 12 October 2011.
  23. ↑ Ferniot, Christine (1 Νοεμβρίου 2005). «1983 : La place par Annie Ernaux». L'EXPRESS (στα Γαλλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Οκτωβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 2010. 
  24. ↑ Schwartz, Christine (24 May 1992). «The Prodigal Daughter». Newsday (Long Island, N.Y.): σελ. 35. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2012-11-04. https://web.archive.org/web/20121104100926/http://pqasb.pqarchiver.com/newsday/access/77542800.html?dids=77542800:77542800&FMT=ABS&FMTS=ABS:FT&type=current&date=May+24,+1992&author=BY+CHRISTINE+SCHWARTZ.+Christine+Schwartz+writes&pub=Newsday+(Combined+editions)&desc=The+Prodigal+Daughter&pqatl=google. Ανακτήθηκε στις 31 October 2010.  (Paywall))
  25. ↑ «Annie Ernaux. Les Années». Le Telegramme (στα Γαλλικά). 3 Μαΐου 2009. Ανακτήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 2022. 
  26. ↑ «Annie Ernaux - Sa bio et toute son actualité - Elle». elle.fr (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 2022. 
  27. ↑ «People / Personnalités / Annie Ernaux». Elle (στα Γαλλικά). 6 Μαΐου 2009. Ανακτήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 2010. 
  28. ↑ Peras, Delphine (11 Φεβρουαρίου 2010). «Les Années par Annie Ernaux». L'EXPRESS (στα Γαλλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Οκτωβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 2010. 
  29. ↑ Laurin, Danielle (3 Απριλίου 2008). «Autobiographie : Les années: le livre d'une vie» (στα Γαλλικά). Radio-Canada. Ανακτήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 2010. 
  30. ↑ «Prix Marguerite Duras». Association Marguerite Duras (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2019. 
  31. ↑ «Annie Ernaux | The Booker Prizes». thebookerprizes.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 2022. 
  32. ↑ Daniel Verdu (6 Μαΐου 2019). «La escritora Annie Ernaux gana el Premio Formentor». elpais.com. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2019. 
  33. ↑ «Inaugural RSL International Writers Announced». Royal Society of Literature. 30 Νοεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2021. 
  34. ↑ Tison, Jean-Pierre (1 Φεβρουαρίου 1997). «Critique: Annie dans l'arrière-boutique». L'EXPRESS (στα Γαλλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Οκτωβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 2010. 
  35. ↑ Massoutre, Guylaine (19 Απριλίου 2008). «Littérature française - La chronique douce-amère d'Annie Ernaux». Le Devoir (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 2010. 

Περαιτέρω ανάγνωση Επεξεργασία

  • S. J. McIlvanney: Gendering mimesis. Realism and feminism in the works of Annie Ernaux and Claire Etcherelli. Graduate thesis, University of Oxford 1994 EThOS uk.bl.ethos.601153
  • Sarah Elizabeth Cant: Self-referentiality and the works of Annie Ernaux, Patrick Modiano, and Daniel Pennac. Thesis, University of Oxford 2000 EThOS uk.bl.ethos.327374
  • Georges Gaillard: Traumatisme, solitude et auto-engendrement. Annie Ernaux: "L’événement". Filigrane, écoutes psychothérapiques, 15, 1. Montréal, Spring 2006 ISSN 1192-1412 en ligne; ISSN 1911-4656 doi:10.7202/013530AR p. 67–86

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ανί_Ερνό&oldid=10258327"