Ανδρέας Μπαρότσι

Ο Ανδρέας Μπαρότσι,(fl. 1245–1278), ιταλ.: Andrea Barozzi, ήταν Βενετός ευγενής. Υπηρέτησε ως επίσημος και στρατιωτικός διοικητής της Ενετικής Δημοκρατίας.

Ανδρέας Βαρότσι
Γενικές πληροφορίες
Χώρα πολιτογράφησης	Βενετική Δημοκρατία
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	στρατιώτης αριστοκράτης
Περίοδος ακμής	1245 - 1278
Οικογένεια
Τέκνα	Ιάκωβος Β΄ Μπαρότσι
Γονείς	Ιάκωβος Α΄ Μπαρότσι
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατός	ναύαρχος

Βιογραφία

Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Ιακώβου Α΄ ενός Βενετού αξιωματούχου που ήταν δούκας της Κάντια περί το 1244. Ξεκινώντας με τον Καρλ Χοπφ τον 19ο αι., αρκετοί σύγχρονοι ιστορικοί υποστήριξαν, ότι ο πατέρας του Aνδρέα είχε καταλάβει τα νησιά του Αιγαίου Σαντορίνη και Θηρασία μετά τη Δ΄ Σταυροφορία, που σημαίνει ότι ο Aνδρέας ήταν ο δεύτερος άρχοντας του νησιού μετά το τέλος του πατέρα του περί το 1245, αλλά αυτό διαψεύστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1960, όταν αποδείχθηκε ότι η κυριαρχία των Μπαρότσι στη Σαντορίνη μπορεί να τεκμηριωθεί μόνο από τις αρχές του 14ου αι. και μετά.

Το 1252 οι Βενετικές αρχές παραχώρησαν στον Aνδρέα δύο ιπποτικά φέουδα στη Βενετική αποικία της Κρήτης. Το 1258–59 κατείχε το υψηλό αξίωμα του βάιλου του Nεγκροπόντε. Εκείνη την εποχή, διαπραγματεύτηκε μία συνθήκη για τον τερματισμό του Πολέμου της Διαδοχής στην Εύβοια, μεταξύ των τριτημορίων του Νεγροπόντε που είχαν την υποστήριξη της Βενετίας, και του Γουλιέλμου Β΄ Βιλλεαρδουίνου πρίγκιπα της Αχαΐας. Λίγο πριν, όταν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις ήταν ευνοϊκές για τον Γουλιέλμο Β΄, ο Ανδρέας προσπάθησε να αλλάξει την πορεία του πολέμου, σε μία συντριπτική νίκη σε μία μάχη κοντά στη Χαλκίδα και προσπαθώντας μάταια να πολιορκήσει τους Ωρεούς. Ο Ανδρέας ανανέωσε επίσης τη συνθήκη του 1256 με τους τριτημόριους με όρους ευνοϊκούς για τη Βενετία.

Το 1264 τοποθετήθηκε αρχηγός ενός στόλου με περίπου 50 πλοία, για να εμποδίσει τους Γενουάτες να επιδράμουν στην ετήσια εμπορική νηοπομπή προς τον Λεβάντε. Ξεγελάστηκε, ωστόσο, από τον Γενουάτη διοικητή, Σιμόνε Γκρίλο: ο Γκρίλο διέδωσε φήμες, ότι σκόπευε να κατευθυνθεί ανατολικά προς τον Λεβάντε, ενώ στην πραγματικότητα στάθμευσε στη Μάλτα. Όταν ο Μπαρότσι άκουσε τη φήμη και κινήθηκε ανατολικά, για να καταδιώξει τον Γκρίλο με τον πολύ μεγαλύτερο στόλο του, ο τελευταίος ήταν ελεύθερος να επιτεθεί στη Βενετική νηοπομπή στα ανοιχτά του Σασένο και να την καταλάβει σχεδόν στο σύνολό της, όπου μόνο το γιγάντιο εμπορικό πλοίο Roccafortis γλίτωσε. Στο μεταξύ ο Aνδρέας πήγαινε προς τα ανατολικά, αναζητώντας μάταια τον στόλο του Γκρίλο. Φτάνοντας πριν από την Τύρο στις 2 Σεπτεμβρίου, συνάντησε στο λιμάνι έναν Γενουάτη έμπορο, που μετέφερε μετάξι αξίας 11.000 μπεζάντ με το πλοίο του Oliva. Καθώς ο Γενουατικός στόλος δεν φαινόταν πουθενά, ο Μπαρότσι αποφάσισε να καταλάβει το πλοίο, παρά τις προειδοποιήσεις του κυρίου της πόλης, Φιλίππου Α΄ του Μονφόρ, ενός συμμάχου των Γενουατών, ότι θα τιμωρείτο με το διπλάσιο ποσό σε βενετικές περιουσίες, εάν το έκανε. Ο Ανδρέας δεν δίστασε πολύ: όχι μόνο κατέλαβε το Oliva, αλλά άρχισε επίσης μία πολιορκία της ίδιας της Τύρου, με την ελπίδα να στερήσει από τη Γένουα την πρόσβαση σε αυτήν, το δεύτερο πιο σημαντικό λιμάνι της πόλης του Λεβάντε. Οι Βενετοί όμως αναγκάστηκαν να διακόψουν την πολιορκία μετά από λίγες μέρες, όταν τους έφτασαν τα νέα για τα γεγονότα στο Σασένο. Αντι της πολιορκίας, ο Μπαρότσι έσπευσε στην Άκρα, για να συνοδεύσει τη νηοπομπή επιστροφής του προηγούμενου έτους πίσω στη Βενετία.

Ο Ανδρέας πιστοποιείται για τελευταία φορά το 1278 και πιθανότατα απεβίωσε αμέσως μετά.

Πηγές

• Borsari, Silvano (1964). "BAROZZI, Andrea". Dizionario Biografico degli Italiani, Volume 6: Baratteri–Bartolozzi (in Italian). Rome: Istituto dell'Enciclopedia Italiana.
• Borsari, Silvano (1966). Studi sulle colonie veneziane in Romania nel XIII secolo (στα Ιταλικά). Naples: Università di Napoli. 
• Dotson, John E. (1999). «Fleet Operations in the First Genoese-Venetian War, 1264-1266». Viator. Medieval and Renaissance Studies 30: 165–180. doi:10.1484/J.VIATOR.2.300833. ISSN 0083-5897. 
• Manfroni, Camillo (1902). Storia della marina italiana, dal Trattato di Ninfeo alla caduta di Constantinopoli (1261–1453) (στα Ιταλικά). Livorno: R. Accademia navale. 
• Robbert, Louise Buenger (1985). "Venice and the Crusades". In Setton, Kenneth M.; Zacour, Norman P.; Hazard, Harry W. (eds.). A History of the Crusades, Volume V: The Impact of the Crusades on the Near East. Madison and London: University of Wisconsin Press. pp. 379–451. ISBN 0-299-09140-6.
• Setton, Kenneth M. (1976). The Papacy and the Levant (1204–1571), Volume I: The Thirteenth and Fourteenth Centuries. Philadelphia: The American Philosophical Society. ISBN 0-87169-114-0.