Ανρί Μπρακονό

Ο Ανρί Μπρακονό (29 Μαΐου 1780 – 13 Ιανουαρίου 1855) ήταν Γάλλος χημικός, φαρμακοποιός και επίσης βοτανολόγος, ο οποίος ξεχώρισε για τα πρωτοποριακά για την εποχή του πειράματα και τις χημικές ανακαλύψεις του.

Ανρί Μπρακονό
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Henri Braconnot (Γαλλικά)
Γέννηση	29  Μαΐου 1780 Κομερσί
Θάνατος	13  Ιανουαρίου 1855 Νανσύ
Χώρα πολιτογράφησης	Γαλλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Γαλλικά
Σπουδές	Εθνικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Παρίσι
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	χημικός βοτανολόγος
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	διευθυντής (Jardin Dominique Alexandre Godron)
Σχετικά πολυμέσα

Βιογραφικά στοιχεία

Γεννήθηκε στο Κομερσί και ο πατέρας του ήταν σύμβουλος στο τοπικό κοινοβούλιο. Μετά το θάνατο του πατέρα του, το 1787, ο Μπρακονό έλαβε την πρωτοβάθμια εκπαίδευσή του σε ένα δημοτικό σχολείο στο Κομερσί και στη συνέχεια με παιδαγωγούς σε ιδιαίτερα μαθήματα.

Στα 13 του, τοποθετήθηκε ως μαθητευόμενος σε ένα φαρμακείο στο Νανσί, όπου έμαθε και άσκησε τη φαρμακευτική, τη χημεία και τη βοτανική. Στα 15 του, άφησε το Νανσί για στρατιωτική θητεία σε νοσοκομείο στο Στρασβούργο.

Καριέρα

Τα έτη 1801-1802 τα έζησε στο Παρίσι, όπου και μαθήτευσε σε διάφορες σχολές, σε μουσείο, και στην ιατρική σχολή όπου και πακολούθησε τις διαλέξεις των Antoine François, Ζαν Μπατίστ Λαμάρκ και Ετιέν Ζοφρουά ντε Σεν Ιλέρ. Διεξήγαγε χημικές έρευνες σχετικά με τη σύνθεση ενός απολιθωμένου κέρατος που δημοσιεύτηκαν αργότερα (J Chim Phys 1806).

Από το 1802 έως το θάνατό του, έζησε στο Νανσί, όπου και διορίστηκε το 1807 ως διευθυντής του βοτανικού κήπου και μέλος της επιστημονικής ακαδημίας της πόλης. Εργάστηκε ως χημικός μέχρι το θάνατό του κυρίως στη χημεία των φυτών. Έκανε αρκετές έρευνες για την αφομοίωση των φυτών, τα οργανικά οξέα, τη φυτική σύνθεση και τα λίπη. Έκανε επίσης μικρές συνεισφορές στην ορυκτολογία και την υδρολογία.

Εκλέχτηκε το 1823 ανταποκριτής - μέλος της Ακαδημίας Επιστημών στο Παρίσι. Μέχρι το θάνατό του (το 1855) είχε δημοσιεύσει 112 έργα.

Έρευνα

Για τα λίπη, ο Μπρακονό περιέγραψε το 1815 ότι τα λίπη σχηματίζονται από ένα στερεό μέρος (απόλυτο λίπος) και μια ελαιώδη ένωση (απόλυτο λάδι), η συνοχή των οποίων προκύπτει από τις αναλογίες των δύο μερών. Αυτό το συμπέρασμα προέκυψε μετά από συμπίεση λιπών υπό ψυχρές συνθήκες μεταξύ διηθητικού χαρτιού (Ann Chimie 1815, 93, 225).

Επιπλέον, μετά τη σαπωνοποίηση και την οξίνιση, ο ίδιος διαχώρισε ένα στερεό κλάσμα παρόμοιο με το "adipocire" που περιγράφεται από τον Fourcroy το 1806. Ωστόσο, δεν μπόρεσε να παρατηρήσει τις όξινες ιδιότητές του, που οδήγησαν τον Μισέλ Εζέν Σεβρέλ να ανακαλύψει το 1820 το στεατικό οξύ.

Στη χημεία των φυτών, ο Μπρακονό συνέβαλε στην απομόνωση και την περιγραφή αρκετών ενώσεων, οι περισσότερες από τις οποίες αποδείχθηκε αργότερα ότι ήταν μείγματα απλούστερων προϊόντων.

Μεταξύ άλλων, ανακάλυψε το γαλλικό οξύ και το ελλαγικό οξύ (1818) και το πυρογαλλικό οξύ, που αργότερα επέτρεψαν την ανάπτυξη της φωτογραφίας. Ανακάλυψε επίσης το 1811 τη χιτίνη στα μανιτάρια, τον παλαιότερο γνωστό πολυσακχαρίτη.

Το 1819, δημοσίευσε μία έρευνα που περιγράφει -για πρώτη φορά- τη μετατροπή ξύλου, άχυρου ή/και βαμβακιού σε σάκχαρο (νοείται γλυκόζη) με επεξεργασία με θειικό οξύ. Το όνομα, γλυκόζη, προτάθηκε 24 χρόνια αργότερα από τον Ντούμας για ένα σάκχαρο που λαμβάνεται παρόμοια από άμυλο, κυτταρίνη ή μέλι. Με την ίδια διαδικασία δηλ. επεξεργασία με οξύ, ο ίδιος παρήγαγε ένα "ζάχαρο ζελατίνης" (που ονομάστηκε γλυκόκολλα, σήμερα ως γλυκίνη) από ζελατίνη και λευκίνη από μυϊκές ίνες.

Επιπλέον, αντιδρώντας συμπυκνωμένο νιτρικό οξύ σε ξύλο ή βαμβάκι, ο Μπρακονό δημιούργησε ένα εύφλεκτο προϊόν, την ξυλοϊδίνη (η οποία είναι πρόδρομος του κολλώδιου και της νιτροκυτταρίνης), η οποία μπορούσε να μετατραπεί σε υαλοειδές βερνίκι. Αυτή η ουσία μπορεί να θεωρηθεί ως το πρώτο πολυμερές ή πλαστικό υλικό που δημιουργήθηκε από έναν χημικό. Τέλος, το 1825, ανακάλυψε έναν δομικό πολυσακχαρίτη, την πηκτίνη.