Αντικαταλανισμός
Ο αντικαταναλισμός ή καταλανοφοβία (καταλανικά: anticatalanisme, IPA: [[[Βοήθεια:Οδηγός προφοράς IPA|[ˌantikətələˈnizmə]]]]) είναι η συλλογική ονομασία που δόθηκε σε διάφορες υποτιθέμενες ιστορικές τάσεις εντός της Ισπανία, Γαλλία και Ιταλία, οι οποίες ήταν εχθρικές προς την καταλανική κουλτούρα και παραδόσεις .
Πιο πρόσφατα ο όρος έχει χρησιμοποιηθεί για να επικρίνει τις πολιτικές θέσεις που είναι αντίθετες με τον Καταλανικό εθνικισμό ή την καταλανική ανεξαρτησία, τόσο εντός όσο και εκτός της Καταλονίας .
Περιγραφή Επεξεργασία
Στο ιστορικό πλαίσιο, ο αντικαταλανισμός είναι η εχθρική στάση προς την καταλανική γλώσσα, τους Καταλανούς, τις παραδόσεις ή οτιδήποτε που ταυτίζεται με την Καταλονία. Στο πολιτικό πλαίσιο μπορεί να εκφραστεί ως αντίδραση σε μια αντιληπτή διείσδυση του καταλανικού πολιτικού εθνικισμού στην περιοχή. Στις πιο ακραίες περιστάσεις, η αντικαταλανική στάση μπορεί να αναφέρεται και ως Καταλανοφοβία. Αρκετά πολιτικά κινήματα, τα οποία είναι γνωστά για τη διοργάνωση μποϊκοτάζ προϊόντων από την Καταλονία, ταυτίζονται επίσης ενεργά με τις ιδέες του αντικαταλανισμού.
1482 Η καταστολή και η καύση της Γραφής της Βαλένθια αρχίζει, έτσι η ύπαρξή της έχει τεθεί υπό αμφισβήτηση εδώ και πολλά χρόνια.
Μετά τον πόλεμο διαδοχής, ο οποίος[1] τερματίστηκε το 1714, ο Φίλιππος Β΄ εξέδωσε διάταγμα το οποίο καταργούσε τους καταλανικούς νόμους και θεσμούς περιθωριοποιώντας την καταλανική γλώσσα και πολιτισμό υπέρ της καστιλλιάνικης γλώσσας και πολιτισμού. Το νέο διάταγμα ήταν βασιλικό μέτρο που αποσκοπούσε στην καταστολή των ηττημένων του πολέμου διαδοχής. Μετά τον πόλεμο και το διάταγμα ξεκίνησε η δημιουργία ενός ισπανικού συγκεντρωτικού κράτους σύμφωνα με τους νόμους της Καστίλλης, ιδρύοντας για πρώτη φορά νόμιμα το Βασίλειο της Ισπανίας. Ο αντικαταλανισμός εξελίχθηκε κατά τον 19ο αιώνα και τις αρχές του 20ού, φθάνοντας στο αποκορύφωμα του κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Φράνκο και της Λευκής Τρομοκρατίας.
Ιταλία Επεξεργασία
Ο ιστορικός Άντονι Σάιμον υποστηρίζει ότι μεταξύ του δωδέκατου και του δέκατου πέμπτου αιώνα, η καταλανική στρατιωτική επέκταση στη Σικελία, τη Σαρδηνία και τη νότια Ιταλία και η επακόλουθη εμφάνιση καταλανών εμπόρων στις αγορές αυτών των περιοχών δημιούργησαν βαθιά αισθήματα εχθρότητας προς τους Καταλανούς. Οι προβληματισμοί βρίσκονται στα λογοτεχνικά έργα του Δάντη Αλιγκέρι, του Τζοβάνι Μποκάτσιο, του Φραντσέσκο Πετράρκα, του Λουίτζι Αλαμάνι, του Πιέτρο Αρετίνο ή του Σεραφίνο Ακουιλάνο.