Αριστοκλείδας
- * Αυτό το λήμμα αναφέρεται στον Αιγινήτη αθλητή. Για άλλα πρόσωπα με το ίδιο όνομα, δείτε: Αριστοκλείδας (αποσαφήνιση).
Ο Αριστοκλείδας ο Αιγινήτης ήταν αρχαίος Έλληνας αθλητής, γνωστός στην εποχή του από τη νίκη του στο παγκράτιο στα Νέμεα και από το ότι προς τιμή του έγραψε ωδή ο λυρικός ποιητής Πίνδαρος[1], στην οποία τον συγκρίνει με τον Ηρακλή και με τον Αιακό.[2]
| Αριστοκλείδας | |
|---|---|
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | αρχαία ελληνικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | αθλητής |
Βίος Επεξεργασία
Ο Αριστοκλείδας ήταν γιος του Αριστοφάνη (όχι του γνωστού κωμωδιογράφου), που καταγόταν από την Αίγινα. Ο αθλητής κέρδισε στο παγκράτιο στα Νέμεα ως ενήλικας μεν, αλλά σε άγνωστο έτος. Ο κλασικιστής Γκέοργκ Λούντολφ Ντίσεν εικάζει ότι αυτό συνέβη πριν από τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας, δηλαδή πριν το 480 π.Χ.. Η τρίτη ωδή στα Νέμεα του Πινδάρου γράφτηκε προς τιμή του Αριστοκλείδα και σε αυτή ο Πίνδαρος γράφει ότι ο αθλητής είχε κατακτήσει την υψηλότερη δόξα που μπορεί να φθάσουν θνητοί.[3] Στην ίδια ωδή αναφέρονται τρεις νίκες του Αριστοκλείδα στο παγκράτιο: ως παιδί σε αγώνα στα Μέγαρα, ως νέος στην Επίδαυρο και ως ώριμος άνδρας στα Νέμεα.[4]
Ο λογοτέχνης και κλασικιστής Ίλια Λέοναρντ Φάιφερ έχει υποστηρίξει ότι η ωδή του Πινδάρου υποδεικνύει πως ο Αριστοκλείδας κέρδισε τη νίκη χωρίς να χρησιμοποιήσει τις υπηρεσίες κάποιου επαγγελματία προπονητή ή εκπαιδευτή, πράγμα που και τότε ήταν μάλλον ασυνήθιστο. Ο Νάιτζελ Τζέιμς Νίκολσον και άλλοι μελετητές διαφωνούν με αυτή την ερμηνεία και φθάνουν να γράφουν ότι η ωδή μπορεί να είναι ακόμα και μεταφορική, που δεν αφορά μια αθλητική, αλλά μια πολιτική νίκη. Αυτό ισχύει για την ενδέκατη ωδή στα Νέμεα, στην οποία ο Πίνδαρος εξυμνεί την εκλογή του Αρισταγόρου στο τοπικό πρυτανείον (ένα κυβερνητικό σώμα) μαζί με την αναφορά των αθλητικών θριάμβων του κατά τη νεότητά του.[5][6]
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ Pindar (1841). Pindarou ta sōzomena. Cambridge, UK: John W. Parker. σελ. 204.
- ↑ Pindar (2007). The Complete Odes. Μτφρ. Verity, Anthony. Οξφόρδη: Oxford University Press, UK. σελ. 169. ISBN 978-0-19-280553-9.
- ↑ Kyriakou, Poulcheria (1996). «A Variation of the Pindaric Break-Off in Nemean 4». The American Journal of Philology (Johns Hopkins University Press) 117 (1): 17-35. ISSN 0002-9475. https://www.jstor.org/stable/1562151. Ανακτήθηκε στις 2021-01-22.
- ↑ Pindarus (1841). Epinician Or Triumphal Odes in Four Books: Together with the Fragments of His Lost Compositions. Λονδίνο: John W. Parker. σελ. 204.
- ↑ Nicholson, Nigel James (2005). Aristocracy and Athletics in Archaic and Classical Greece. Cambridge University Press. σελίδες 192, 198–199, 207, 259. ISBN 9780521845229. Ανακτήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 2021.
- ↑ Morrison, Andrew D. (2011). «Pindar and the Aeginetan patrai: Pindar's intersecting audiences». Στο: Bowie, Ewen· Athanassaki, Lucia. Archaic and Classical Choral Song: Performance, Politics and Dissemination. De Gruyter. σελ. 318. ISBN 9783110254013. Ανακτήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 2021.
Πηγές Επεξεργασία
- Το ομώνυμο λήμμα στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 6, σελ. 576
- Smith, William: το λήμμα «Aristocleidas» στο Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology (1870), τόμ. 1, σελ. 302