Αρχίας ο Θούριος
Ο Αρχίας ο Θούριος (4ος αιώνας π.Χ.) ήταν ηθοποιός από την πόλη των Θούριων στην Μεγάλη Ελλάδα. Μετέπειτα υπηρέτησε ως πράκτορας του Μακεδόνα στρατηγού Αντίπατρου, και έγινε γνωστός ως φυγοθήρας καθώς καταδίωκε τους Αθηναίους καταζητούμενους της αντιμακεδονικής παράταξης.
| Αρχίας ο Θούριος | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Ἀρχίας (Αρχαία Ελληνικά) |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | αρχαία ελληνικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιωτικός ηθοποιός θεάτρου |
| Περίοδος ακμής | 3ος αιώνας π.Χ. |
Αρχικά εκπαιδεύτηκε στην ρητορική από τον Αναξιμένη τον Λαμψακηνό και τον Λάκριτο τον Φασηλιδινό, πριν στραφεί στην ηθοποιία.[1] Έγινε γνωστός κατά την σταδιοδρομία του ως τραγικός ηθοποιός,[2] συμμετέχοντας σε παραστάσεις στην Αθήνα και αλλού.[3] Αναφέρεται από τον Πλούταρχο ως ο δάσκαλος του σπουδαίου ηθοποιού Πώλου του Αιγινήτη,[4] καθώς και πως είχε υπάρξει νικητής στα Λήναια κατά το 330 π.Χ., παρότι από τους Αθηναίους θεωρούνταν ως ξένος.[3][5]
Ιστορικά είναι γνωστός περισσότερο για τον ρόλο που διαδραμάτισε σε σχέση με τον Αντίπατρο, κυβερνήτη του ελλαδικού χώρου γενικότερα ενόσω ο Μέγας Αλέξανδρος έλλειπε στην Ασία. Ο Αρχίας τέθηκε στην υπηρεσία του Αντίπατρου ως κατάσκοπος έναντι της αντιμακεδονικής παράταξης, και καθώς δεν διέθετε συνδέσεις με πολιτικά ρεύματα πιθανώς το έκανε λόγω χρηματισμού. Το 322 π.Χ., μετά την μάχη της Κραννώνας, ο Αρχίας στάλθηκε για την σύλληψη των αντιμακεδόνων ρητόρων τους οποίους ο Αντίπατρος είχε απαιτήσει να του παραδοθούν από τους Αθηναίους. και οι οποίοι είχαν διαφύγει από την πόλη.[6] Συνέλαβε τους Υπερείδη, Αριστόνικο, και Ιμεραίο, βγάζοντας τους έξω από το ιερό του Αιακού στην Αίγινα όπου είχαν καταφύγει, και μεταφέροντας τους στις Κλεωνές της Αργολίδας όπου εκτελέστηκαν, ενώ κατά τις μαρτυρίες ο Υπερείδης έκοψε την γλώσσα του με τα δόντια του προκειμένου να μην εξαναγκαστεί να μιλήσει για τους υπόλοιπους συνεργούς του. Ο Αρχίας ήταν αυτός που επίσης συνέλαβε τον ρήτορα Δημοσθένη στον ναό του Ποσειδώνα στο νησί της Καλαυρείας, και έπειτα ο Δημοσθένης αυτοκτόνησε.[1]
Ενδεχομένως πρόκειται για τον ίδιο Αρχία ο οποίος αναφέρεται από τον Αρριανό πως παντρεύτηκε την κόρη του Αντίπατρου, Νίκαια, το 322 π.Χ.[7]. Από κάποιο σημείο και έπειτα η ζωή του δεν φαίνεται να εξελίχθηκε ευνοϊκά, και αναφέρεται πως πέθανε από υποσιτισμό σε συνθήκες μεγάλης φτώχειας και εξαθλίωσης.[1]
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Heckel, Waldemar (2008). «Archias (2)». Who's Who in the Age of Alexander the Great: Prosopography of Alexander's Empire. John Wiley & Sons. ISBN 9781405154697. https://books.google.com/books?id=NR4Wn9VU8vkC. Ανακτήθηκε στις 2017-09-30.
- ↑ Stewart, Edmund (2017). Greek Tragedy on the Move: The Birth of a Panhellenic Art Form C. 500-300 BC. Oxford University Press. σελίδες 75, 215. ISBN 9780198747260. Ανακτήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 Csapo, Eric (2010). Actors and Icons of the Ancient Theater. John Wiley & Sons. σελίδες 86, 98. ISBN 9781444318043. Ανακτήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 2017.
- ↑ Easterling, Pat (2002). «Actor as Icon». Στο: Easterling, Pat· Hall, Edith. Greek and Roman Actors: Aspects of an Ancient Profession. Cambridge University Press. σελίδες 336–337. ISBN 9780521651400. Ανακτήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 2017.
- ↑ Mikalson, Jon D. (1998). Religion in Hellenistic Athens. Hellenistic Culture and Society. 29. University of California Press. σελίδες 50, 118. ISBN 9780520919679. Ανακτήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 2017.
- ↑ Millis, Benjamin· Olson, Douglas, επιμ. (2012). Inscriptional Records for the Dramatic Festivals in Athens: IG II2 2318–2325 and Related Texts. Brill Studies In Greek and Roman Epigraphy. Brill Publishers. σελ. 219. ISBN 9789004229129. Ανακτήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 2017.
- ↑ Justin (2011). Heckel, Waldemar, επιμ. Justin: Epitome of the Philippic History of Pompeius Trogus: Volume II: Books 13-15: The Successors to Alexander the Great. Clarendon Ancient History Series. 2. Μτφρ. Yardley, J. C. Clarendon Press. σελ. 140. ISBN 9780199277599. Ανακτήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 2017.