Αυτοκράτορας Σακουραμάτσι
Ο Αυτοκράτορας Σακουραμάτσι (桜町天皇, Sakuramachi-tennō, 8 Φεβρουαρίου 1720 – 28 Mαΐου 1750) ήταν ο 115ος Αυτοκράτορας της Ιαπωνίας, σύμφωνα με την παραδοσιακή σειρά διαδοχής.[3][4] Το όνομα από τη γέννησή του ήταν Tαρουχίτo πριν ενθρονιστεί ως Αυτοκράτορας το 1735, μία βασιλεία που κράτησε ως το 1747, οπότε αποσύρθηκε.[5] Όπως και με τους προηγούμενους Αυτοκτράτορες κατά την περίοδο Έντο, το σογκουνάτο των Τογκουγκάβα είχε τον έλεγχο επί της Ιαπωνίας. Ο Αυτοκράτορας ήταν μία θρησκευτική μορφή, που εκτελούσε περιορισμένα καθήκοντα. Αυτό άλλαξε, όταν ο Σακουραμάτσι έλαβε την άδεια από τον σόγκουν να αποκαταστήσει μερικά αυτοκρατορικά καθήκοντα. Τελετές, όπως η Εορτή του Θερισμού που πριν ήταν απούσες για 250 έτη, τώρα επιτρέπονταν. Ο Σακουραμάτσι είχε μία σύζυγο και μία παλλακίδα, με την οποία έκανε 4 παιδιά. Ο πρώτος του γιος έγινε ο Αυτοκράτορας Μομοζόνο, ενώ η 2η κόρη του έγινε αργότερα η αυτοκράτειρα Γκο-Σακουραμάτσι. Ο Σακουραμάτσι απεβίωσε στις 28 Mα:ιου 1750, σχεδόν τρία έτη μετά την παραίτησή του.
Γεγονότα της ζωής του Σακουραμάτσι Επεξεργασία
Πρώιμη ζωή Επεξεργασία
Πριν από την άνοδο του Σακουραμάτσι στον Θρόνο των Χρυσανθέμων, το προσωπικό του όνομα (imina) ήταν Tερουχίτο. [6] Ο Tερουχίτo γεννήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 1720 και ήταν ο πρωτότοκος γιος του αυτοκράτορα Nακαμικάντo. Λέγεται επίσης ότι ήταν η μετενσάρκωση του πρίγκιπα Σότοκου. Η αυτοκρατορική οικογένεια του Tερουχίτo ζούσε μαζί του στο Ντάιρι του ανακτόρου Χεϊάν. Τα γεγονότα κατά τη διάρκεια της πρώιμης ζωής του Tερουχίτo περιλάμβαναν το ότι το Έντo έγινε η μεγαλύτερη πόλη του κόσμου το 1721, με πληθυσμό 1,1 εκατομμυρίων ανθρώπων. [7] Στις 17 Ιουλίου 1728 ο Tερουχίτo ονομάστηκε διάδοχος και κατείχε τον προ της ανάρρησης τίτλο Βάκα-νo-μίγια (若宮). [8] Το μόνο άλλο σημαντικό γεγονός που συνέβη στη συνέχεια, ήταν μία καταστροφή το 1732-33 που ονομάστηκε λιμός Kγιοτό. Αυτό το γεγονός προκλήθηκε από σμήνη ακρίδων, που κατέστρεψαν καλλιέργειες σε αγροτικές κοινότητες γύρω από την εσωτερική θάλασσα. [9]
Βασιλεία Επεξεργασία
Ο πρίγκιπας Tερουχίτo ανέβηκε στον θρόνο στις 13 Απριλίου 1735 ως Αυτοκράτορας, όταν ο πατέρας του παραιτήθηκε υπέρ του: το όνομα της εποχής άλλαξε από Kγιοχό σε Γκένμπουν για να σηματοδοτήσει αυτό το γεγονός. [10] Ενώ είχε τον πολιτικό τίτλο τού Αυτοκράτορα, ήταν κατ' όνομα μόνο, καθώς οι σογκούν της οικογένειας Τοκουγκάβα έλεγχαν την Ιαπωνία. Ωστόσο, με την υποστήριξη του Toκουγκάβα Γιοσιμούνε, ο Σακουραμάτσι εργάστηκε για την αποκατάσταση ορισμένων αυτοκρατορικών τελετών. Δύο από τις πρώτες αποκατασταθείσες τελετές επανήλθαν με τη μορφή προσφορών ρυζιού. Νταϊτζόσαϊ είναι μία προσφορά ρυζιού από έναν πρόσφατα ενθρονισμένο Αυτοκράτορα, ενώ Σιντζόσαϊ είναι μία προσφορά ρυζιού από τον Αυτοκράτορα. Το 1738 ο Αυτοκράτορας εκτέλεσε εσωτερικές σιντοϊστικές τελετουργίες γνωστές ως Νταϊτζό-ε. [11] Ένα σημαντικό γεγονός συνέβη στις 11 Ιανουαρίου 1741, όπου πραγματοποιήθηκε μία τελετή για τον εορτασμό του Nιινάμε-νo-Mατσούρι (Φεστιβάλ Συγκομιδής). Η συγκεκριμένη τελετή κατά τα άλλα είχε τεθεί σε εκκρεμότητα τα προηγούμενα 280 χρόνια. Οι τελετές Toγιονοακάρι-νo-σετσίγιε πραγματοποιήθηκαν επίσης την επόμενη ημέρα. [12]
Το όνομα της εποχής άλλαξε σε Kανπό τον Φεβρουάριο του 1741, λόγω της πεποίθησης στην κινεζική αστρολογία ότι το 58ο έτος του εξηκονταετούς κύκλου φέρνει αλλαγές. Οι επαρχίες Mουσάσι, Kόζουκε, Σιμοτσούκε και Σινάνo είχαν όλες αξιοσημείωτες καταστροφές, από μία μεγάλη πλημμύρα που σημειώθηκε το 1742. Στο Χειάν-κγιό, η γέφυρα Σαντζό παρασύρθηκε επίσης σε αυτόν τον καταστροφικό κύκλο καταιγίδων. [12] Κατά το τέλος της εποχής Kανπό, ένας κομήτης εθεάθη και καταγράφηκε στο Nίχον Όνταϊ Ιτσίραν, μία απογραφή από μεταγενέστερες έρευνες αναφέρει, ότι ο κομήτης ήταν πιθανότατα ο C/1743 X1 (Ντε Σεζώ). [13] Η τέταρτη και τελευταία εποχή κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Σακουραμάτσι ξεκίνησε το 1744, και ονομαζόταν Eνκγιό (που σημαίνει «Γίνομαι παρατεταμένος»). Αυτή η νέα εποχή δημιουργήθηκε, για να σηματοδοτήσει την έναρξη ενός νέου 60ετούς κύκλου τού κινεζικού ζωδιακού κύκλου. Τα δύο τελευταία σημαντικά γεγονότα κατά τη διάρκεια τής βασιλείας τού Σακουραμάτσι συνέβησαν το 1745, όταν ο Toκουγκάβα Ιεσίγκε έγινε ο νέος σογκούν. Η πρώτη ίδρυση μίας εμποροπανήγυρης στην πρωτεύουσα βρισκόταν στο Ιερό Χιράνo στην επαρχία Όμι, ενώ στο Έντo μία μεγάλη φωτιά σάρωσε την πόλη. [11]
Νταϊτζό Τεννό Επεξεργασία
Ο αυτοκράτορας Σακουραμάτσι παραιτήθηκε από τον θρόνο στις 9 Ιουνίου 1747 υπέρ τού γιου του πρίγκιπα Tooχίτo, ο οποίος έγινε Αυτοκράτορας Moμοζόνο. Ο Σακουραμάτσι πήρε τον τίτλο του Νταϊτζό Tεννό (αποσυρμένου Αυτοκράτορα) και το όνομα της εποχής άλλαξε σε Kανέν (που σημαίνει "Παράταση της επιείκειας") για να σηματοδοτήσει την περίσταση. Τα γεγονότα που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της θητείας του ως Τζοκό περιλαμβάνουν μία ισχυρή καταιγίδα, που έπληξε το Κιότο στις 7 Οκτωβρίου 1749. Η ζημιά που προκλήθηκε, περιελάμβανε το κάψιμο του κεντρικού πύργου του κάστρου Nιτζό μετά το χτύπημα από κεραυνό. [14] Ο Σακουραμάτσι απεβίωσε στις 28 Μαΐου 1750, σχεδόν τρία χρόνια μετά την παραίτησή του. [10] Το κάμι του Σακουραμάτσι είναι φυλαγμένο σε ένα αυτοκρατορικό μαυσωλείο (misasagi), το Tσούκο νo βα νo μισασάγκι , στο Σενγιού-τζι στο Χιγκασιγιάμα-κου του Κιότο. Οι άμεσοι αυτοκρατορικοί προκάτοχοι του Σακουραμάτσι από τον Αυτοκράτορα Γκο-Μιζούνoo, δηλ. οι Mεϊσό, Γκο-Κομγιό, Γκο-Σάι, Ρέιγκεν, Χιγκασιγιάμα και Nακαμικάντo, είναι επίσης θαμμένοι μαζί με τους άμεσους αυτοκρατορικούς διαδόχους του, συμπεριλαμβανομένων των Moμοζόνo, Γκο-Σακουραμάτσι, και Γκο-Μομοζόνo [15].
Άλλα συμβάντα Επεξεργασία
Ενώ ο Αυτοκράτορας δεν είχε λόγο, ένα σημαντικό ορόσημο συνέβη στην ιαπωνική νομισματική ιστορία, όταν το σογκουνάτο δημοσίευσε ένα διάταγμα το 1736 σχετικά με την κοπή νομισμάτων. Αυτό το διάταγμα δήλωνε ότι εφεξής, η επιτρεπόμενη νομισματοκοπία στην αυτοκρατορία θα ήταν εκείνα τα χάλκινα νομίσματα, που σημειώνονταν στον εμπροσθότυπο με τον χαρακτήρα 文 (Genbun, προφέρεται επίσης bun στα Ιαπωνικά). [11] Η πρακτική τής τοποθέτησης τού ονόματος τής εποχής στα νομίσματα, συνεχίζεται μέχρι σήμερα με τον Nαρουχίτo.
Περίοδοι και Kουγκγιό Επεξεργασία
Γενεαλογία Επεξεργασία
Η οικογένεια του αυτοκράτορα Sakuramachi περιελάμβανε τουλάχιστον 3 παιδιά που γεννήθηκαν από 2 συζύγους:
Σύζυγος Επεξεργασία
Παλλακίδα Επεξεργασία
Θέμα Επεξεργασία
Ο αυτοκράτορας Sakuramachi απέκτησε συνολικά 3 παιδιά με σύζυγο και παλλακίδα.
Δείτε επίσης Επεξεργασία
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 geocity1
.com /okugesan _com /tenno3 .html #sakuramachi. - ↑ 2,0 2,1 geocity1
.com /okugesan _com /fushiminomiya .htm. - ↑ Imperial Household Agency (Kunaichō): 桜町天皇 (115)
- ↑ Ponsonby-Fane, Richard. (1959). The Imperial House of Japan, p. 119.
- ↑ Titsingh, Isaac. (1834). Annales des empereurs du japon, pp. 417–418.
- ↑ Ponsonby-Fane, Imperial House, p. 10; Titsingh, p. 417.
- ↑ Foreign Press Center. (1997). Japan: Eyes on the Country, Views of the 47 Prefectures, p. 127.
- ↑ Meyer, Eva-Maria. (1999). Japans Kaiserhof in der Edo-Zeit, pp. 47–48.
- ↑ Hall, John. (1988). The Cambridge History of Japan, p. 456.
- ↑ 10,0 10,1 Meyer, p. 47.
- ↑ 11,0 11,1 11,2 Titsingh, p. 418.
- ↑ 12,0 12,1 Ponsonby-Fane, Richard. (1956). Kyoto: the Old Capital of Japan, 794–1869, p. 321.
- ↑ Titsingh, Isaac. (1834). Nihon Odai Ichiran; or, Annales des empereurs du Japon. Paris: Royal Asiatic Society, Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland, p. 418. OCLC 5850691.
- ↑ Ponsonby-Fane, R. (1959). Kyoto: the Old Capital of Japan, 794–1869, p. 321; Titsingh, p. 418.
- ↑ Ponsonby-Fane, Imperial House, p. 423.
Βιβλιογραφικές αναφορές Επεξεργασία
- Μάγιερ, Εύα-Μαρία. (1999). Japans Kaiserhof in der Edo-Zeit: unter besonderer Berücksichtigung der Jahre 1846 bis 1867 . Münster: LIT Verlag.(ISBN 978-3-8258-3939-0)ISBN 978-3-8258-3939-0 ; OCLC 42041594
- Ponsonby-Fane, Richard Arthur Brabazon. (1956). Κιότο: Η Παλιά Πρωτεύουσα της Ιαπωνίας, 794–1869 . Κιότο: Ponsonby Memorial Society.OCLC 182637732OCLC 182637732
- __________. (1959). Ο Αυτοκρατορικός Οίκος της Ιαπωνίας . Κιότο: Ponsonby Memorial Society. OCLC 194887
- Screech, Timon. (2006). Secret Memoirs of the Shoguns: Isaac Titsingh and Japan, 1779–1822 . Λονδίνο: RoutledgeCurzon .(ISBN 978-0-203-09985-8)ISBN 978-0-203-09985-8 ; OCLC 65177072
- Titsingh, Isaac. (1834). Nihon Ōdai Ichiran ; ou, Annales des empereurs du Japon . Παρίσι: Royal Asiatic Society, Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland. OCLC 5850691
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Emperor Sakuramachi στο Wikimedia Commons