Γιλβέρτος του Μπριόν
Ο Γιλβέρτος του Μπριόν, 2ος κόμης της Ε και 2ος κόμης της Μπριόν (περί το 1000 - περί το 1040) ήταν επιφανής ευγενής από τον Οίκο της Νορμανδίας-Κλερ.[3][4] Ο Γιλβέρτος ήταν ένας από τους κηδεμόνες του Γουλιέλμου του Κατακτητή, την εποχή που ο δούκας ήταν ακόμη ανήλικος.[3][5] Θεωρείται ο γενάρχης του Οίκου του ντε Κλερ· την εποχή που ζούσε ακόμα μπορούσε να κατέχει τον τίτλο του "κόμη του Μπριόν".[3][5] Έμεινε γνωστός με το παρωνύμιο "Κρίσπιν", επειδή τα μαλλιά του στεκόντουσαν στο κεφάλι του όπως τα κλαδιά ενός πεύκου.[3][5]
| Γιλβέρτος του Μπριόν | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Gilbert de Brionne (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 1000 Βασίλειο της Γαλλίας |
| Θάνατος | 1040 Δουκάτο της Νορμανδίας |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Gunnora d'Aunou[1] |
| Τέκνα | Ριχάρδος Φιτς Γκίλμπερτ Βαλδουίνος ΦιτςΓκίλμπερτ Adèle de Brionne |
| Γονείς | Γοδεφρείδος του Ε και NN[2] |
| Οικογένεια | Οίκος της Νορμανδίας |
Ο Γιλβέρτος του Μπριόν ήταν γιος του Γοδεφρείδου κόμη του Ε, ο οποίος με την σειρά του ήταν νόθος γιος του Ριχάρδου Α΄ του Ισχυρού δούκα της Νορμανδίας.[6] Κληρονόμησε την κομητεία του Μπριόν και έγινε ένας από τους ισχυρότερους Άγγλους γαιοκτήμονες· έγινε δωρητής στο αβαείο του Μπεκ, που είχε ιδρυθεί από τον πρώην ευγενή Έρλουιν (1031). Ο Ροβέρτος Α΄ δούκας της Νορμανδίας απεβίωσε (1035), και τον κληρονόμησε ο νόθος γιος του Γουλιέλμος ο Κατακτητής υπό την κηδεμονία ισχυρών ευγενών όπως ο Γιλβέρτος του Μπριόν, ο Όζμπερν ο Βοσκός και ο Αλαίν Γ΄ δούκας της Βρετάνης.[3][5]
Ένας αριθμός Νορμανδών ευγενών με πρωτοβουλία του Ραλφ του Γκάτσε αρνήθηκαν να δεχτούν τον Γουλιέλμο σαν δούκα τους· μια προσπάθεια να δολοφονήσουν τον μικρό δούκα απέτυχε (1040). Ο Γιλβέρτος ωστόσο δολοφονήθηκε την ίδια χρονιά, την περίοδο που έκανε ειρηνική ιππασία κοντά στο Εσαφόρ.[7] Πιστεύεται ότι οι δολοφόνοι του ήταν ο Ραλφ του Γουάσι και ο Ροβέρτος του Βιτό· η δολοφονία ήταν πράξη εκδίκησης και δεν είναι γνωστό αν ο Ραλφ του Γκάτσε είχε συμμετοχή σε αυτήν.[8] Οι γιοι του Γιλβέρτου Ριχάρδος ΦιτςΓκίλμπερτ και Βαλδουίνος ΦιτςΓκίλμπερτ, από φόβο μήπως έχουν την τύχη του πατέρα τους, διέφυγαν -με πρωτοβουλία των φίλων τους- στην αυλή του Βαλδουίνου Ε΄ κόμη της Φλάνδρας. Τα παιδιά ήταν από τους βασικούς συνεργάτες του Γουλιέλμου Α΄ του Κατακτητή στην Νορμανδική κατάκτηση της Αγγλίας· οι απόγονοι τους εγκαταστάθηκαν στην Αγγλία, την Ιρλανδία και τη Σκωτία και έγιναν ισχυρότατοι ευγενείς, ανεξάρτητοι από το Αγγλικό στέμμα.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ p10480.htm#i104794. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ 2,0 2,1 Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Robinson, J. A. (1911). Gilbert Crispin, abbot of Westminster: a study of the abbey under Norman rule (No. 3). University Press.
- ↑ Deck, S. (1954). Le comté d'Eu sous les ducs. In Annales de Normandie (Vol. 4, No. 2, pp. 99-116). Université de Caen.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 Holt, J. C. (1997). Colonial England, 1066-1215. A&C Black.
- ↑ George Edward Cokayne, The Complete Peerage of England Scotland Ireland Great Britain and the United Kingdom, Extant Extinct or Dormant, ed. Vicary Gibbs, Vol. IV (London: The St. Catherine Press, Ltd., 1916), p. 308
- ↑ David C. Douglas, William the Conqueror (Berkeley & Los Angeles: University of California Press, 1964), p. 40
- ↑ Ordericus Vitalis, The Ecclesiastical History of England and Normandy, trans. Thomas Forester, Vol. I (London: Henry G. Bohn, 1853), p. 391, n. 2
Πηγές
Επεξεργασία- David C. Douglas, William the Conqueror (Berkeley & Los Angeles: University of California Press, 1964)
- Deck, S. (1954). Le comté d'Eu sous les ducs. In Annales de Normandie (Vol. 4, No. 2, pp. 99–116)
- George Edward Cokayne, The Complete Peerage of England Scotland Ireland Great Britain and the United Kingdom, Extant Extinct or Dormant, ed. Vicary Gibbs, Vol. IV (London: The St. Catherine Press, Ltd., 1916)
- Ordericus Vitalis, The Ecclesiastical History of England and Normandy, trans. Thomas Forester, Vol. I (London: Henry G. Bohn, 1853)
- James Dixon Mackenzie, The castles of England: their story and structure, Vol.1, (The Macmillan Co., 1896)
