Γιώργος Νάζος
Ο Γιώργος Νάζος (1862 – 1934) ήταν Έλληνας καθηγητής μουσικής και διευθυντής του Ωδείου Αθηνών. Καταγόταν από μια γνωστή οικογένεια της Τήνου. Αναγνωρίστηκε για το μουσικό ταλέντο του σε νεαρή ηλικία. Το 1881 μετέβη στο Μόναχο της Γερμανίας για να σπουδάσει πιάνο και ανώτερη μουσική θεωρία, επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1886.
| Γεώργιος Νάζος | |
|---|---|
 Πορτρέτο του Γεώργιου Νάζου από τον Νικόλαο Γύζη το 1880 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Γεώργιος Νάζος (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1862 |
| Θάνατος | 24 Δεκεμβρίου 1934 |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Μητρική γλώσσα | Ελληνικά |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά |
| Σπουδές | Ανώτατη Ακαδημία Μουσικής και Θεάτρου του Μονάχου |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | μουσικός παιδαγωγός |
| Εργοδότης | Ωδείο Αθηνών[1] |
Καριέρα Επεξεργασία
Το 1891 ο Νάζος διορίστηκε μουσικός διευθυντής του Ωδείου Αθηνών, το οποίο αναδιοργάνωσε προσλαμβάνοντας ξένους εκπαιδευτές. Συγκεκριμένα προχώρησε σε εκγερμανισμό του προγράμματος σπουδών, ίσως επηρεασμένος από τις σπουδές του στο Μόναχο. Εφάρμοσε προοδευτικές εκπαιδευτικές μεθόδους και δημιούργησε τη μαθητική ορχήστρα του ωδείου. Αυτή ήταν το πρώτο βήμα στην ίδρυση αυτού που έγινε η μετέπειτα Κρατική Ορχήστρα Αθηνών μετά την εθνικοποίηση. Επίσης ίδρυσε (ή έπαιξε σημαντικό ρόλο) στην ίδρυση των τμημάτων δράματος, όπερας, Βυζαντινής μουσικής και στρατιωτικής μπάντας του ωδείου ενώ συνέβαλλε στην θέσπιση της σχετικής νομοθεσίας για την μουσική εκπαίδευση. Ως καθηγητής δίδαξε πιάνο, φωνητική και μουσική θεωρία.
Στον τομέα του ασχολήθηκε με την επιστημονική έρευνα και συνέλεξε ελληνικά παραδοσιακά τραγούδια από την Πελοπόννησο και την Κρήτη. Αυτή η έρευνα δημοσιεύθηκε στην Αθήνα με τίτλο Πενήντα δημώδη άσματα Πελοποννήσου και Κρήτης.
Ο Νάζος ήταν αφοσιωμένος επαγγελματίας μουσικός. Η συμβολή του σε ωδεία, σχολές, ορχήστρες και θέατρα ήταν σημαντική. Μέσα από 30 χρόνια προσπάθειας, έθεσε τα θεμέλια της ελληνικής μουσικής παιδείας.
Πηγές Επεξεργασία
- Κατοχιάνου Α., Τηλιακός Κ, Τσέλικας Ι. (2004). ). Εγκυκλοπαιδικό λεξικό της κλασικής μουσικής. Αθήνα, Δημοσιογραφικός οργανισμός Λαμπράκη.
- Λεοτσάκος Γ. Σύγχρονη ελληνική μουσική: Το Ωδείο Αθηνών και η Ελληνική Σχολή. Ανακτήθηκε από τοhttp://www.musicportal.gr/greek_modern_music_athens_conservatoire
- Λεοτσάκος Γ. (1999). Λύχνος υπό τον μόδιον.
- Νάζος Γ. (1931). Η περισυλλογή των δημωδών ασμάτων. Μουσικά χρονικά. 3, 1-4.
- Πάτσης, Κ. (1979). Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος 18, σελ. 228-229.
- Πουρνάρα Ε., Μπουγάς Ν. (2001). Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, τόμος 44 σελ. 304.
- Romanou K. (2009). Serbian & Greek Art Music – A Patch to Western Music History. Chicago, IL: The University of Chicago Press.