Γκέντο

Γκέντο
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	5ος αιώνας;
Θάνατος	477;
Χώρα πολιτογράφησης	Βασίλειο των Βανδάλων
Πληροφορίες ασχολίας
Περίοδος ακμής	5ος αιώνας
Οικογένεια
Τέκνα	Geilarith; Θρασαμούνδος; Γουνθαμούνδος; Godagis
Γονείς	Γιζέριχος
Αδέλφια	Theodoric
	δεδομένα

Ο Γκέντο, γερμ. Gento (απεβ. 477) ήταν πρίγκιπας των Βανδάλων.

Βιογραφία

Ήταν ο 5ος και νεότερος γιος του Γιζέριχου, ιδρυτή του Βανδαλικού βασιλείου στην Αφρική (βασ. 428-477). Μεγαλύτερος αδελφός του ήταν ο Ονώριχος (βασ. 477-484).

Απεβίωσε σε μάχη το 477. Τον Ονώριχο θα έπρεπε να τον διαδεχθεί ο γιος του, αλλά ο Γιζέριχος είχε θεσπίσει διάδοχος να γίνεται ο μεγαλύτερος του Οίκου του, έτσι πρώτα έγιναν βασιλείς οι γιοί του Γκέντο και μετά ο γιος του Ονώριχου.

Οικογένεια

Γιοί του ήταν οι:

Γουνθαμούνδος π.450-496, βασιλιάς των Βανδάλων και των Αλανών (484-496). Έγινε ο 3ος βασιλιάς του βασιλείου τους στη Βόρεια Αφρική. Διαδέχθηκε τον αντιδημοφιλή θείο του Ονώριχο και μόνο γι' αυτό απόλαυσε μία μάλλον επιτυχή βασιλεία. Ο Γουνθαμούνδος ήταν ο 2ος γιος του Γκέντο. Επειδή οι περισσότεροι από τους κοντινούς του συγγενείς είχαν αποβιώσει και ο μεγαλύτερος αδελφός του είχαν φονευθεί από τον Ονώριχο, ο Γουνθαμούνδος βρέθηκε να είναι το μεγαλύτερο άρρεν μέλος της οικογένειάς του, όταν ο Ονώριχος απεβίωσε το 484. Σύμφωνα με τους νόμους του πάππου του για τη διαδοχή, που είχε θεσπίσει ότι ο μεγαλύτερος της οικογένειας θα είναι διάδοχος, ο Γουνθαμουνδος ανακηρύχθηκε βασιλιάς.
Θρασαμούνδος 450-523, βασιλιάς των Βανδάλων και των Αλανών (βασ. 496-523). Ήταν ο 4ος βασιλιάς των Βανδάλων στη Βόρειο Αφρική και είχε τη 2η σε διάρκεια βασιλεία (με 1η αυτή του πάππου του Γιζέριχου). Ο Θρασαμούνδος ήταν ο 3ος γιος του Γκέντο και έγινε βασιλιάς το 496, αφού όλοι οι γιοί του Γιζέριχου και ο μεγαλύτερος αδελφός εκείνου βασιλιάς Γουνθαμούνδος είχαν αποβιώσει. Τον διαδέχθηκε ο Χιλδέριχος, γιος του Ονώριχου.
Γελάριος, πρίγκιπας των Βανδάλων. Πατέρας των Γελίμερου τελευταίου βασιλιά των Βανδάλων (βασ. 530-534) και του Αμμάτα στρατιωτικού.

Πηγές

Hermann Schreiber: Die Vandalen, Bern, München 1979, S. 158, 231-2, 237-8