Δημήτριος Καραμήτσος (Βλαστιώτης)

Ο Δημήτριος Καραμήτσος ήταν οπλαρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 από τη Βλάστη Εορδαίας της Κοζάνης.

Δημήτριος Καραμήτσος (Βλαστιώτης)
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Καραμήτσος (Ελληνικά)
Γέννηση1782
Βλάστη Κοζάνης
ΘάνατοςΑπριλίου 1835
Πλαταμώνας Πιερίας
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταεπαναστάτης

Βιογραφικά στοιχεία

Επεξεργασία

Ο Δημήτριος Καραμήτσος γεννήθηκε στα μέσα του 18ου αιώνα στη Μπλάτση (Βλάστη) Εορδαίας της Κοζάνης. Υπήρξε γνωστός κλέφτης της περιοχής Εορδαίας και δρούσε στα όρη Άσκιο, Βόρα και Βέρμιο. Το Μάρτιο του 1822, όταν αποφασίστηκε η ταυτόχρονη επανάσταση Έδεσσας, Νάουσας, Βέροιας και Ολύμπου του ανατέθηκε η φύλαξη των μετόπισθεν, ώστε να εμποδίσει διέλευση Οθωμανικών στρατευμάτων από τη Δυτική Μακεδονία και ιδιαίτερα από το Μοναστήρι προς Έδεσσα και Νάουσα. Έτσι, ο Δημήτριος Καραμήτσος, αναλαμβάνοντας δράση, στρατολόγησε 250 νέους εθελοντές, 150 από την Κατράνιτσα (Πύργοι) και 100 από το Κάτω Γραμματικό. Κατά την ανάβαση του επαναστατικού σώματος του Καραμήτσου στο Βέρμιο, προκειμένου να λάβει επίκαιρη θέση για να ελέγχει τα περάσματα, έδωσε σκληρή μάχη με Οθωμανικό στρατό. Η μάχη διεξήχθη στη θέση Χάνι Μουχαρέμ στο Όστροβο (Άρνισσα) μεταξύ του Δημήτριου Καραμήτσου και του σώματός του και 1.000 Γιουρούκων και Γενίτσαρων της Οθωμανικής Φρουράς του Οστρόβου (Άρνισσας). Μετά από πεντάωρη σύγκρουση, οι επαναστάτες υπό τον Καραμήτσο κατάφεραν να ξεφύγουν αφήνοντας πίσω τρεις νεκρούς άνδρες. Ο Δημήτριος Καραμήτσος τότε, αποφάσισε να επιτεθεί στην μουσουλμανική συνοικία του Κάτω Γραμματικού, προκειμένου να την πυρπολήσει, αλλά όταν έφτασε, οι Οθωμανοί ειδοποιημένοι, είχαν εγκαταλείψει το χωριό. Η δράση του οπλαρχηγού Δημήτριου Καραμήτσου υπήρξε ιδιαίτερα σημαντική κατά τα επαναστατικά γεγονότα της Νάουσας και του Ολύμπου, καθώς κατάφερε να προστατεύσει τους επαναστάτες από δυσμάς, μαζί με τα σώματα του Καστοριανού οπλαρχηγού Ιωάννη Παπαρέσκα.[1]

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. Άγιος Αθανάσιος (Τσέγανη): ιστορία, θρύλοι, παραδόσεις έξι αιώνων, Ιωάννης Παπαλαζάρου, 2008, σσ. 12, 13