Διμεθυλοβηρύλλιο
χημική ένωση
Το διμεθυλοβηρύλλιο είναι ένα οργανομεταλλικό αντιδραστήριο με σύντομο συντακτικό τύπο CH3BeCH3. Η ονομασία του προκύπτει αν η ένωση θεωρηθεί ένωση βηρύλλιου και δύο (2) μεθυλίων (CH3), ανά μόριο.
| Διμεθυλοβηρύλλιο | |
|---|---|
| Γενικά | |
| Όνομα IUPAC | Διμεθυλοβηρύλλιο |
| Χημικά αναγνωριστικά | |
| Χημικός τύπος | C2H6Be |
| Σύντομος συντακτικός τύπος |
CH3BeCH3 |
| Συντομογραφίες | Me2Be |
| Αριθμός CAS | 506-63-8[1] |
| SMILES | C[Be]C |
| Φυσικές ιδιότητες | |
| Σημείο βρασμού | 200°C (εξάχνωση) |
| Εμφάνιση | στερεό |
| Χημικές ιδιότητες | |
| Εκτός αν σημειώνεται διαφορετικά, τα δεδομένα αφορούν υλικά υπό κανονικές συνθήκες περιβάλλοντος (25°C, 100 kPa). | |
Δομή Επεξεργασία
| Δεσμοί[2] | ||||
| Δεσμός | τύπος δεσμού | ηλεκτρονική δομή | Μήκος δεσμού | Ιονισμός |
|---|---|---|---|---|
| C-H | σ | 2sp3-1s | 109 pm | 3% C- H+ |
| C-Be | σ | 2sp3-2sp | 193 pm | 21% C- Be+ |
| Κατανομή φορτίων σε ουδέτερο μόριο | ||||
| C | -0,305 | |||
| H | +0,03 | |||
| Be | +0,43 | |||
Παραγωγή Επεξεργασία
1. Το διμεθυλοβηρύλλιο παράγεται με επίδραση διχλωριούχου βηρυλλίου (BeCl2) σε μεθυλομαγνησιοαλογονίδιο (CH3MgX), συνήθως παρουσία άνυδρου διαιθυλαιθέρα[3]:
2. Εναλλακτικά μπορεί να παραχθεί με επίδραση μεθυλολίθιου σε διχλωριούχο βηρύλλιο:
![{\displaystyle \mathrm {2CH_{3}X+4Li{\xrightarrow[{-2LiX,-10^{o}C}]{|Et_{2}O|}}2CH_{3}Li{\xrightarrow {+BeCl_{2}}}CH_{3}BeCH_{3}+2LiCl} }](https://wikimedia.org/api/rest_v1/media/math/render/svg/afbc84da9540615065c188c42e327a119af7dc1a)
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ Google Books: Hazardous chemicals desk reference
- ↑ Τα δεδομένα προέρχονται εν μέρει από το «Table of periodic properties of thw Ellements», Sagrent-Welch Scientidic Company και Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982, Σελ. 34. Ο ιονισμός βασίζεται στην ηλεκτραρνητικότητα κατά Paoulig των στοιχείων.
- ↑ διαδικτυακός τόπος scripts.iucr
Πηγές πληροφόρησης Επεξεργασία
- SCHAUM'S OUTLINE SERIES, «ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ», Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999
- «Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας» Ν. Α. Πετάση 1982
- Αναστάσιου Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991
- Καραγκιοζίδη Σ. Πολυχρόνη, «Ονοματολογία Οργανικών Ενώσεων στα Ελληνικά & Αγγλικά» Β΄ Έκδοση, Θεσσαλονίκη 1991
- Νικολάου Ε. Αλεξάνδρου, «Γενική Οργανική Χημεία», Εκδόσεις Ζήτη, Θεσσαλονίκη 1985
- Δημητρίου Ν. Νικολαΐδη, «Ειδικά Μαθήματα Οργανικής Χημείας», ΑΠΘ, θεσσαλονίκη 1983
- Νικολάου Ε. Αλεξάνδρου, Αναστάσιου Βάρβογλη, Φαίδωνα Χατζημηχαλάκη, «Εργαστηριακός Οδηγός», Εκδόσεις Ζήτη, Θεσσαλονίκη 1986