Διοικητική Επιτροπή της Ελλάδος (1831)
Η Διοικητική Επιτροπή της Ελλάδος (Σεπτέμβριος - Δεκέμβριος 1831)[1] ήταν προσωρινό τριμελές κυβερνητικό όργανο το οποίο ανέλαβε την διοίκηση των απελευθερωμένων ελληνικών εδαφών αμέσως μετά την δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια.
 | |
| Ελληνική Πολιτεία | |
 .jpg) .jpg) | |
| Ημερομηνία σχηματισμού | 27 Σεπτεμβρίου 1831 (π.ημ.) |
|---|---|
| Ημερομηνία διάλυσης | 8 Δεκεμβρίου 1831 (π.ημ.) |
| Πρόσωπα και δομές | |
| Πρόεδρος Κυβέρνησης | Αυγουστίνος Καποδίστριας, πρόεδρος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, μέλος Ιωάννης Κωλέττης μέλος |
| Συνολικός αριθμός Μελών | 5 |
| Κατάσταση στο νομοθετικό σώμα | Ε΄ Εθνοσυνέλευση |
| Ιστορία | |
| Εκλογές | εκλέχτηκε από την Γερουσία, επικυρώθηκε από την Ε’ Εθνική των Ελλήνων Συνέλευση |
| Προηγούμενη | Κυβέρνηση Ιωάννη Καποδίστρια |
| Διάδοχη | Κυβέρνηση Αυγουστίνου Καποδίστρια |
Μερικές ώρες μετά την δολοφονία του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, η Γερουσία και οι Γραμματείς (Υπουργοί) της Κυβέρνησης Καποδίστρια συγκάλεσαν έκτακτη σύσκεψη, και αποφάσισαν, προκειμένου να αντιμετωπίσουν το θέμα της ακυβερνησίας, να ορίσουν προσωρινή τριμελή Διοικητική Επιτροπή, που θα κυβερνούσε τη χώρα μέχρι τη σύγκληση της Ε΄ Εθνοσυνέλευσης που θα αποφάσιζε οριστικά για την λύση του κυβερνητικού αδιεξόδου. Πρόεδρος της Διοικητικής Επιτροπής εκλέχτηκε ο Αυγουστίνος Καποδίστριας και μέλη ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ο Ιωάννης Κωλέττης.[2]
Τους μήνες που ακολούθησαν την δολοφονία του Καποδίστρια, και εν όψει των διαδικασιών για την σύγκληση της Ε΄ Εθνοσυνέλευσης, «το Άργος , (ο τόπος που είχε οριστεί να συγκληθεί η Εθνοσυνέλευση) επαράσταινε μάλλον στρατόπεδον παρά τόπον Εθνικής Συνελεύσεως».
Η αντιπολίτευση στον Καποδίστρια, κέντρο της οποίας ήταν η Ύδρα, έστειλε αρχές Οκτωβρίου στο Ναύπλιο επιτροπή (η επιτροπή απαρτιζόταν από τον Ανδρέα Μιαούλη, τον Θρασύβουλο ΖαΊμη και τον Σπυρίδωνα Τρικούπη) προκειμένου να συνεννοηθεί με την Γερουσία για την διάδοχη κατάσταση.
Η Γερουσία όμως και πίσω από αυτήν ο Αυγουστίνος Καποδίστριας που ουσιαστικά έλεγχε την Γερουσία και ήταν ο αρχηγός του Καποδιστριακού κόμματος, [3] την απέπεμψε, με αποτέλεσμα να οξυνθούν τα πνεύματα ακόμα περισσότερο, και η εκλογή των πληρεξουσίων που θα λάμβαναν μέρος στην Εθνοσυνέλευση, να μετατραπεί σε πολιτική διαμάχη, για το ποια πλευρά θα κυριαρχήσει. [4]
Η Εθνοσυνέλευση - με τα στρατεύματα των δυο παρατάξεων (Συνταγματικοί και Καποδιστριακοί) να είναι έτοιμα να ανοίξουν πυρ - άρχισε τις εργασίες της στις 8 Δεκεμβρίου 1831 στον χώρο του Ι. Ν. της Κοιμήσεως της Θεοτόκου του Άργους. Την ίδια ημέρα, με το Β' Ψήφισμά της, ανακοινώνει την παύση των δυο μελών της Διοικητικής Επιτροπής και την μεταβίβαση των εκτελεστικών (νομοτελεστικών, όπως λεγόταν τότε) εξουσιών σε μονομελές όργανο, τον «Πρόεδρο της Κυβερνήσεως», Αυγουστίνο Καποδίστρια. [5]
Αμέσως μετά την έκδοση αυτού του ψηφίσματος, άρχισαν οι εχθροπραξίες. Όπως χαρακτηριστικά περιγράφει ο Νικόλαος Κασομούλης : «Ούτε από την Τριπολιτσάν (ότε διεδόθη τω 1825 η είδηση της αφίξεως του Ιμβραήμ πασά) δεν έφευγεν ούτως ο κόσμος· από τον φόβον, άγεληδον τρέχοντες εις τας πεδιάδας παρίστανον το ελεεινότερον θέαμα. Πληρεξούσιοι με τα παπούτσια εις τα χέρια άλλος εδώθεν άλλος εκείθεν φεύγοντες και ούτοι, έως το εσπέρας δεν εμεινεν κανένας, έκτος των έμπολέμων»[6]
Σε λίγες μέρες η παράταξη των Συνταγματικών, με τον Ιωάννη Κωλέττη επικεφαλής, αναχώρησε από τον Ναύπλιο, με προορισμό την Κόρινθο, όπου και συνέστησε δική της κυβέρνηση, την «Κυβέρνηση της Περαχώρας».
Κυβερνητικά όργανα
ΕπεξεργασίαΓερουσία
ΕπεξεργασίαΓραμματείς (Υπουργοί)
Επεξεργασία- Γραμματεύς της Επικράτειας : Νικόλαος Σπηλιάδης (5 Φεβρουαρίου 1829 - 28 Μαρτίου 1832)
- Γραμματεύς επί των Εξωτερικών και του Εμπορικού Ναυτικού : Γεώργιος Γλαράκης (8 Ιουλίου 1831 - 8 Απριλίου 1832)
- Γραμματεύς Δικαίου : Μιχαήλ Σικελιανός (26 Ιουλίου 1831 - 30 Απριλίου 1832)
- Γραμματεύς Δημοσίας Εκπαιδεύσεως και Θρησκευτικών : Νικόλαος Χρυσόγελος (27 Μαρτίου 1831 - 30 Απριλίου 1832)
- Γραμματεύς επί των Ναυτικών : Γεώργιος Γλαράκης (27 Ιουλίου 1831 - 14 Απριλίου 1832)
- Γραμματεύς επί των Στρατιωτικών : Παναγιώτης Ρόδιος (1 Απριλίου 1830 - 14 Απριλίου 1832)
Πηγές
Επεξεργασία- Δημακόπουλος, Γεώργιος (1966). «Αι Κυβερνητικαί Αρχαί της Ελληνικής Πολιτείας (1827 - 1833)» (pdf). Ο Ερανιστής (Όμιλος Μελέτης του Ελληνικού Διαφωτισμού) 4: 117 - 154. doi:. https://ejournals.epublishing.ekt.gr/index.php/eranistis/article/view/9654.
- Αλέκα Μπουτζουβή - Μπανιά : «Το Καποδιστριακό κόμμα 1832 - 1833 : Από την ήττα στον παραγκωνισμό και την καταδίωξη», περιοδικό «Μνήμων», 1982 [1]
- Γαρδίκα-Κατσιαδάκη, Ελένη (1985). «Ο ρόλος της Διάσκεψης του Λονδίνου στην πτώση του Αυγουστίνου Καποδίστρια» (pdf). Μνήμων (Εταιρεία Μελέτης Νέου Ελληνισμού) 10: 248–269. doi:. http://ejournals.epublishing.ekt.gr/index.php/mnimon/article/view/8032.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ Δημακόπουλος.
- ↑ http://representatives1821.gr/ethnosineleuseis/e-ethnosineleusi/
- ↑ «...Μετά την 27 Σεπτεμβρίου 1831 το καποδιστριακό κόμμα κατάφερε για ένα διάστημα να διατηρήσει την εξουσία. Είχε τον έλεγχο της Γερουσίας καθώς και την πλειοψηφία της διορισμένης από αυτήν Διοικητικής Επιτροπής, η οποία συστήθηκε για να καλύψει το κενό της εκτελεστικής εξουσίας...» Αλέκα Μπουτζουβή - Μπανιά, σελ.1
- ↑ «...Στην εκλογή των πληρεξουσίων στις επαρχίες επικράτησε χάος, με συνέπεια οι περισσότερες να στείλουν διπλούς πληρεξούσιους, έναν Καποδιστριακό και έναν αντιπολιτευόμενο. Από τους αντιπολιτευόμενους, πολύ λίγοι κατάφεραν να φτάσουν στο Αργός, που είχε οριστεί ως τόπος σύγκλησης της Εθνοσυνέλευσης. Η Ύδρα παρέμενε αποκλεισμένη από τα κυβερνητικά πλοία και οι πληρεξούσιοι της, αφού εμποδίστηκαν να αποβιβαστούν στους Μύλους, αρνήθηκαν να ανανεώσουν την απόπειρα τους για μετάβαση στο Άργος αν δεν εξασφάλιζαν την εγγύηση των ναυτικών συμμαχικών δυνάμεων για την ασφαλή μεταφορά τους. Από τους πληρεξούσιους της Μάνης, άλλοι συνελήφθησαν και άλλοι αναγκάστηκαν να γυρίσουν πίσω στη Μάνη. Μόνο οι Ρουμελιώτες οπαδοί του Κωλέττη κατάφεραν να φτάσουν στο Άργος...». Γαρδίκα - Κατσαδιάκη, σελ.254
- ↑ https://paligenesia.parliament.gr/periexomena.php?tm=5#
- ↑ https://argolikivivliothiki.gr/2018/07/23/constitutional-facts-of-argos/
- ↑ Δημακόπουλος, σελ. 49 - 52.