Ιβάν Γκέσωφ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ επιμέλεια, interwiki |
μ + |
||
Γραμμή 5:
Τον Αύγουστο του [[1872]] συλλαμβάνεται από τις τουρκικές αρχές ως υποκινητής επαναστατικών επεισοδίων και καταδικάζεται σε θάνατο, (σώθηκε μετά παρέμβαση των πρεσβευτών της Αγγλίας και των ΗΠΑ). Παρά το γεγονός αυτό η δράση του Γκέσωφ συνεχίστηκε με περισσότερη ένταση. Δημοσίευσε τότε στους «Τάιμς» και στα «Νταίηλυ Νιους» (ξένες εφημερίδες) εκτενή άρθρα με μακρές ανταποκρίσεις για τις τουρκικές θηριοδίες που προκάλεσαν το έντονο ενδιαφέρον των Άγγλων υπέρ της Βουλγαρίας. Τέλος με τη συνεργασία και άλλων Βουλγάρων απέστειλε υπόμνημα στο συμβούλιο των πρεσβευτών στη Κωνσταντινούπολη, δια του λόρδου Σόλσμπαρυ, με το οποίο και ανασκεύαζε προηγούμενο έγγραφο Βουλγάρων ότι τυγχάνουν ευχαριστημένοι από τη τουρκική διοίκηση.
Μετά την απελευθέρωση της [[Βουλγαρία|Βουλγαρίας]], ο Γκέσωφ άρχισε να περιέρχεται τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και να απεργάζεται τη συνομολογηθείσα [[Συνθήκη του Βερολίνου]] όπου τελικά και πέτυχε την αποχώρηση του τουρκικού στρατού από την [[Ανατολική Ρωμυλία]], γεγονός που διευκόλυνε το [[1885]] την ένωση της περιοχής με τη Βουλγαρία. Στη συνέχεια εξέδωσε στη Φιλιππούπολη την εφημερίδα "Μαρίτσα" (= Έβρος ποταμός, στη βουλγαρική) και συγχρόνως καταλαμβάνει διάφορες δημόσιες θέσεις μέχρι που επί κυβέρνησης Καραβελώφ εγκαθίσταται στη Σόφια και αναλαμβάνει διευθυντής της τότε "Εθνικής Βουλγαρικής Τράπεζας" της οποίας και έθεσε τις βάσεις λειτουργίας της.<br>
Μετά τη πτώση του [[Στέφανος Σταμπούλωφ|Στεφάνου Σταμπούλωφ]] (18 Μαΐου 1894) όπου ο Γκέσωφ είχε συντελέσει κατά πολύ, ανέλαβε επί κυβέρνησης Στοΐλωφ, το υπουργείο Οικονομικών επιφέροντας σπουδαίες φορολογικές μεταρρυθμίσεις. Στη συνέχεια ανέλαβε υπουργός Εμπορίου, και Γεωργίας.<br>
Το [[1897]] παραιτήθηκε και παρέμεινε ως απλός βουλευτής. Μετά το θάνατο του Στοΐλωφ εκλέχθηκε αρχηγός του εθνικού κόμματος.<br>
Το [[1911]] όταν παραιτήθηκε η κυβέρνηση Μαλίνωφ ανατέθηκε σ΄ αυτόν ο σχηματισμός κυβέρνησης. Τότε επιτυγχάνοντας τη συνεργασία του κόμματος του [[Στογιάν Δάνεφ]] ψήφισε τις τελευταίες μεταρρυθμίσεις του Συντάγματος από την Μεγάλη Εθνοσυνέλευση. Αναλαμβάνοντας έτσι Πρωθυπουργός και υπουργός των Εξωτερικών διεξήγαγε τις διαπραγματεύσεις της συμμαχίας της Βουλγαρίας με την Ελλάδα και Σερβία κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην οποία μετείχε και το Μαυροβούνιο. Αποτέλεσμα ήταν ν΄ ακολουθήσει ο [[Α' Βαλκανικός Πόλεμος]] και η [[Συνθήκη Λονδίνου (1913)]].
Επιζητώντας στη συνέχεια, κατόπιν προτροπής της Ρωσίας, την ειρηνική επίλυση των διαφορών μετά της Σερβίας στη διανομή των νέων εδαφών και κυρίως επί της Μακεδονίας φέρεται να ήλθε σε σύγκρουση με τον Βασιλέα Φερδινάνδο με συνέπεια να παραιτηθεί στις 17/[[30 Μαΐου]] [[1913]]. Όμως ο διάδοχος αυτού [[Στογιάν Δάνεφ]] ενεργώντας αντίθετα, προκάλεσε τον [[Β' Βαλκανικός Πόλεμος|Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο]]. Μετά την ήττα της Βουλγαρίας και τη παραίτηση της κυβέρνησης Δάνεφ, ο Γκέσωφ αν και ήταν βουλευτής αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική όπου και αφοσιώθηκε πλέον στην οργάνωση του βουλγαρικού "Ερυθρού Σταυρού" του οποίου υπήρξε διευθυντής για πολλά χρόνια.
Με το ξέσπασμα του Μεγάλου Πολέμου όπως χαρακτηρίζονταν τότε ο [[Α' Παγκόσμιος Πόλεμος]], ο Γκέσωφ αντιτάχθηκε στη συμμετοχή της Βουλγαρίας στο πλευρό των Κεντρικών Δυνάμεων. Τελικά η μετέπειτα δεύτερη καταστροφή της Βουλγαρίας τον είχε πλέον καταβάλει. Επί Σταμπολίσκι καταδιώχθηκε όπου και κατέφυγε στο εξωτερικό. Μετά όμως τη πτώση του Σταμπολίσκι επέστρεψε όπου και δημοσίευσε μια σειρά άρθρων στη εφημερίδα "Μιρ" (= Ειρήνη) με τον τίτλο "''Εκείνοι που δέχονται ραπίσματα''".
[[Κατηγορία:Βούλγαροι πολιτικοί|Γκέσωφ]]
| |||