Μάχη της Αλιάρτου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το τέλος του [[Πελοποννησιακός πόλεμος|Πελοποννησιακού πολέμου]], το (404 π.Χ.), έφερε τη Σπάρτη να έχει δημιουργήσει τη δική της ηγεμονία επί των μελών της παλαιάς Αθηναϊκής ηγεμονίας. Η Αθήνα ήθελε να ανακτήσει το κύρος της και συμμάχησε με τους παλιούς της αντιπάλους τους Θηβαίους, του Κορίνθιους, τους Ευβοείς και άλλους που ήταν δυσαρεστημένοι από τη Σπάρτη. Οι Σπαρτιάτες είχαν ως στόχο τους να απελευθερώσουν τις μικρασιατικές πόλεις της [[Περσική Αυτοκρατορία|Περσικής Αυτοκρατορίας]], πρώτα με τον [[Θίβρων|Θίβρωνα]], μετά με τον [[Δερκυλίδας|Δερκυλίδα]] και έπειτα με τον [[Αγησίλαος Β'Β΄|Αγησίλαο Β']]. Ο Αγησίλαος, ιδιαίτερα, δυσκόλεψε πολύ τους Πέρσες οι οποίοι, σε αντιπερισπασμό, έπεισαν τις ελληνικές πόλεις να επαναστατήσουν εναντίον των Σπαρτιατών. Αυτές που πείστηκαν ήταν η Θήβα, η Κόρινθος, η Εύβοια αλλά και η Αθήνα που πρόσφατα είχε απελευθερωθεί από τους [[Τριάκοντα Τύραννοι|Τριάκοντα Τυράννους]] (403 π.Χ.). Αυτός ο νέος πόλεμος κατά της Σπάρτης ονομάστηκε Κορινθιακός ή αλλιώς Βοιωτικός πόλεμος.