Αντίπαπας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Γενικά '''Αντιπάπας''' ή '''Αντίπαπας''', ([[λατινική γλώσσα|λατινικά]]: ''antipapa'') χαρακτηρίζεται οποιοσδήποτε [[Ποντίφηκας]] που εκλέγεται κατ΄ αντίθεση της νομίμου διαδικασίας όπως προβλέπεται αυτή από τη [[Καθολική Εκκλησία]]. Πρόκειται δηλαδή για πρόσωπο που ισχυρίζεται δημόσια μεν ότι είναι ο νόμιμος διάδοχος [[Πάπας]], και ο οποίος τυγχάνοντας μεγάλης υποστήριξης τοπικών επισκόπων, (παλαιότερα κυρίως Βασιλέων και Δουκών) απορρίπτει τη νομιμότητα του υφιστάμενου Πάπα που αναγνωρίζεται από τη [[Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία]]. Στο παρελθόν οι αντιπάπες ήταν ουσιαστικά αυτοί που υποστηρίζονταν από μία σημαντική φατρία [[καρδινάλιος|καρδιναλίων]] και βασιλείων. Πρόσωπα που ισχυρίζονται ότι είναι ο Πάπας αλλά έχουν λίγους ακόλουθους, όπως οι σύγχρονοι [[σεντεβακαντισμός|σεντεβακαντιστές αντιπάπες]]<ref>Με την έννοια σεντεβακαντισμός από το ''sede vacande'', εννοείται η πεποίθηση ότι η Αγία Έδρα τελεί σε κατάσταση χηρείας, καθώς δεν έχει γίνει αποδεκτή μια σειρά παπών από ομάδες πιστών της Καθολοικής Εκκλησίας που προτείνουν μια άλλη σερά παπών.</ref>, δε θεωρούνται γενικά αντιπάπες και συνεπώς δε συμπεριλαμβάνονται στην επίσημη καταμέτρηση.

 

Ο [[αντιπάπας Νοβατιανός]] (θαν. 258), ένα ακόμη πρόσωπο του τρίτου αιώνα, διεκδίκησε την Αγία Έδρα αμφισβητώντας τον [[Πάπας Κορνήλιος|Πάπα Κορνήλιο]], και συνεπώς θεωρείται ο πρώτος αδιαμφισβήτητος αντιπάπας.

 

 

Το Μεγάλο [[Δυτικό Σχίσμα]], το οποίο, με αφορμή την άκυρη εκλογή του [[Πάπας Ουρβανός ΣΤ΄|Πάπα Ουρβανού ΣΤ΄]], ξεκίνησε το 1378 με την εκλογή του [[Αντιπάπας Κλήμης Ζ΄|Αντιπάπα Κλήμη Ζ΄]], που εγκαταστάθηκε στην [[Αβινιόν]] της [[Γαλλία|Γαλλίας]], οδήγησε σε δύο, και τελικά σε τρία, αντίπαλα ρεύματα διεκδικητών του παπικού αξιώματος: το ρωμαϊκό ρεύμα, το [[Πάπες στην Αβινιόν|ρεύμα της Αβινιόν]], και το ρεύμα της Πίζας. Το τελευταίο πήρε την ονομασία της από την πόλη [[Πίζα]] της [[Ιταλία|Ιταλίας]], όπου έδρευε η σύνοδος που εξέλεξε τον [[Πάπας Αλέξανδρος Ε΄|Πάπα Αλέξανδρο Ε΄]] σαν τρίτο διεκδικητή. Για να δώσει τέλος στο σχίσμα, το Μάιο του 1415, η [[Σύνοδος της Κωνσταντίας]] αποκήρυξε τον [[Αντιπάπας Ιωάννης ΚΓ΄|Αντιπάπα Ιωάννη ΚΓ΄]] του ρεύματος της Πίζας, του οποίου οι ισχυρισμοί βασίζονταν σε μία επιλογή του συμβουλίου. Ο [[Πάπας Γρηγόριος ΚΒ΄]] του ρωμαϊκού ρεύματος παραιτήθηκε τον Ιούλιο του 1415. Το 1417, η Σύνοδος της Φλωρεντίας επίσημα αποκήρυξε τον [[Αντιπάπας Βενέδικτος ΙΓ΄|Αντιπάπα Βενέδικτο ΙΓ΄]] του ρεύματος της Αβινιόν, αλλά αυτός αρνήθηκε να παραιτηθεί. Στη συνέχεια ο [[Πάπας Μαρτίνος Ε΄]] εξελέγη και έγινε αποδεκτός από όλους, εκτός από μια μικρή και σταδιακά συρρικνούμενη περιοχή που έμεινε πιστή στον [[Αντιπάπας Βενέδικτος ΙΓ΄|Αντιπάπα Βενέδικτο ΙΓ΄]]. Το σκάνδαλο του μεγάλου σχίσματος δημιούργησε αντιπαπικά συναισθήματα και τροφοδότησε τη [[Προτεσταντισμός|Θρησκευτική Μεταρρύθμιση]] στις αρχές του [[16ος αιώνας|δεκάτου έκτου αιώνα]].