Αντίπαπας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η ''[[Καθολική Εγκυκλοπαίδεια]]'' επίσης αναφέρει κάποιον Νατάλιο ,<ref>{{cite web|url=http://www.newadvent.org/cathen/10448a.htm|title=Monarchians - Dynamists, or Adoptionists|publisher=''Καθολική Εγκυκλοπαίδεια'' |accessdate=2007-09-03}}</ref> πριν τον Ιππόλυτο, σαν τον πρώτο αντιπάπα, ο οποίος, με βάση τον Ευσέβιο EH5.28.8-12 αναφέρει στο ''Μικρό Λαβύρινθο'' του Ιππόλυτου, μετά τη «μαστίγωση του ολόκληρη τη νύχτα από αγίους αγγέλους», καλυμμένος με στάχτη, φορώντας τραχύ μάλλινο ένδυμα ταπείνωσης και «με ορισμένη δυσκολία» υποτάχτηκε στον [[Πάπας Ζεφυρίνος|Πάπα Ζεφυρίνο]]. Ως απόδειξη της πραγματικής επέμβασης των αγγέλων, ο Νατάλιος επιδείκνυε τις πληγές που είχαν αφήσει στην πλάτη του.

Η περίοδος στην οποία συναντάται ο μεγαλύτερος αριθμός Αντιπαπών είναι κατά τη διάρκεια των διαμαχών μεταξύ των Παπών και της [[Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]] τον [[11ος αιώνας|11ο]] και το [[12ος αιώνας|12ο αιώνα]]. Οι ηγεμόνες συχνά προέβαλλαν τους δικούς τους διεκδικητές με σκοπό να αυξήσουν την επιρροή τους. Οι Πάπες από την άλλη, πολλές φορές προέβαλλαν εδαφικές διεκδικήσεις στη [[Γερμανία]] με σκοπό να αντιμετωπίσουν τον αντίπαλο ηγεμόνα.

Το Μεγάλο [[Δυτικό Σχίσμα]], το οποίο, με αφορμή την άκυρη εκλογή του [[Πάπας Ουρβανός ΣΤ΄|Πάπα Ουρβανού ΣΤ΄]], ξεκίνησε το 1378 με την εκλογή του [[Αντιπάπας Κλήμης Ζ΄|Αντιπάπα Κλήμη Ζ΄]], που εγκαταστάθηκε στην [[Αβινιόν]] της [[Γαλλία|Γαλλίας]], οδήγησε σε δύο, και τελικά σε τρία, αντίπαλα ρεύματα διεκδικητών του παπικού αξιώματος: το ρωμαϊκό ρεύμα, το [[Πάπες στην Αβινιόν|ρεύμα της Αβινιόν]], και το ρεύμα της Πίζας. Το τελευταίο πήρε την ονομασία της από την πόλη [[Πίζα]] της [[Ιταλία|Ιταλίας]], όπου έδρευε η σύνοδος που εξέλεξε τον [[Πάπας Αλέξανδρος Ε΄|Πάπα Αλέξανδρο Ε΄]] σαν τρίτο διεκδικητή. Για να δώσει τέλος στο σχίσμα, το Μάιο του 1415, η [[Σύνοδος της Κωνσταντίας]] αποκήρυξε τον [[Αντιπάπας Ιωάννης ΚΓ΄|Αντιπάπα Ιωάννη ΚΓ΄]] του ρεύματος της Πίζας, του οποίου οι ισχυρισμοί βασίζονταν σε μία επιλογή του συμβουλίου. Ο [[Πάπας Γρηγόριος ΚΒ΄]] του ρωμαϊκού ρεύματος παραιτήθηκε τον Ιούλιο του 1415. Το 1417, η Σύνοδος της Φλωρεντίας επίσημα αποκήρυξε τον [[Αντιπάπας Βενέδικτος ΙΓ΄|Αντιπάπα Βενέδικτο ΙΓ΄]] του ρεύματος της Αβινιόν, αλλά αυτός αρνήθηκε να παραιτηθεί. Στη συνέχεια ο [[Πάπας Μαρτίνος Ε΄]] εξελέγη και έγινε αποδεκτός από όλους, εκτός από μια μικρή και σταδιακά συρρικνούμενη περιοχή που έμεινε πιστή στον [[Αντιπάπας Βενέδικτος ΙΓ΄|Αντιπάπα Βενέδικτο ΙΓ΄]]. Το σκάνδαλο του μεγάλου σχίσματος δημιούργησε αντιπαπικά συναισθήματα και τροφοδότησε τη [[Προτεσταντισμός|Θρησκευτική Μεταρρύθμιση]] στις αρχές του [[16ος αιώνας|δεκάτου έκτου αιώνα]].

Ο κατάλογος Παπών και αντιπαπών στην ετήσια επετηρίδα (''Annuario Pontificio'') δεν περιλαμβάνει τον Νατάλιο (ίσως λόγω της αβεβαιότητας των στοιχείων) ούτε τον [[Αντιπάπας Κλήμης Η΄|Αντιπάπα Κλήμη Η΄]]. Ίσως η ακολουθία του τελευταίου να θεωρήθηκε ανεπαρκώς σημαντική, όπως του "Βενέδικτος ΙΔ΄", που αναφέρεται μαζί του στο λήμμα της Καθολικής Εγκυκλοπαίδειας για τον [http://www.newadvent.org/cathen/09725a.htm Πάπα Μαρίνο Ε΄].

Όσο για τον [[Πάπας Σιλβέστρος Γ΄|Σιλβέστρο Γ΄]], ο οποίος μερικές φορές αναφέρεται σαν αντίπαπας, η ετήσια επετηρίδα της αγίας έδρας τον περιλαμβάνει στους Πάπες, και όχι στους αντίπαπες. Σύμφωνα με την προαναφερθείσα παρατήρηση σχετικά με τα σκοτεινά σημεία για το κανονικό δίκαιο του χρόνου και τα ιστορικά γεγονότα, ειδικά στα μέσα του ενδέκατου αιώνα (δείτε τη δεύτερη παράγραφο του παρόντος άρθρου), δεν κάνει καμία κρίση για τη νομιμότητα της εξαγοράς του από τη θέση του Πάπα το1045. Η «Καθολική Εγκυκλοπαίδεια» τον τοποθετεί στους [http://www.newadvent.org/cathen/12272b.htm καταλόγους των Παπών], αν και με το σχόλιο: «Θεωρείται από κάποιους σαν αντιπάπας».

Οι σύγχρονοι διεκδικητές του παπικού αξιώματος που εναντιώνονται στον [[Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄|Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ΄]] δεν ανταποκρίνονται στον ορισμό της [[Encyclopædia Britannica|Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα]] για τον αντιπάπα: «κάποιος που αντιτίθεται στο νόμιμα εκλεγμένο Πάπα της Ρώμης, εποφθαλμιά τον παπικό θρόνο , και σε κάποιο βαθμό επιτυγχάνει σημαντικά στην προσπάθειά του αυτή»."<ref>[http://original.britannica.com/eb/article-9007880/antipope Encyclopaedia Britannica, s.v. ''antipope'']</ref> Εκτός από τους ακόλουθους τους, ο αριθμός των οποίων είναι μικρός, δεν θεωρούνται σημαντικοί διεκδικητές.

Πρόκειται συνήθως για θρησκευτικούς ηγέτες ομάδων που έχουν αποσχισθεί από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και απορρίπτουν τους κοινά αποδεκτούς Πάπες. (σεντεβακανιστικές ομάδες), Για το λόγο αυτό συχνά αποκαλούνται "σεντεβακαντιστές αντιπάπες". Ισχυριζόμενοι ότι έχουν εκλέξει Πάπα από ένα κονκλάβιο αποτελούμενο μερικές φορές από μισή δωδεκάδα μέλη ([[conclavism]]), υποστηρίζουν ότι εξαιτίας των πεπραγμένων τους, η έδρα της Ρώμης δεν είναι πλέον κενή και δεν είναι πια σεντεβακανιστές.

Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία τους θεωρεί [[αφορισμός|αφορισμένους]] [[σχίσμα|σχισματικούς]] και σε πολλές περιπτώσεις [[αίρεση|αιρετικούς]].

Ο Γάλλος [[Μισέλ Κόλλιν]],<ref>Οι περισσότερο προσιτές πηγές χρησιμοποιούν τη γραφή "Collin", αλλά η γραφή "Colin" βρίσκεται σε μία [http://www.lcdpu.fr/livre/?GCOI=27000100215130 περίληψη] του βιβλίου ''Clément XV, prêtre lorrain et pape à Clémery]'' τιυ Antoine Delestre.</ref> γεννημένος σε ένα χωριό της [[Λωρραίνη|Λωρραίνης]] το 1905 και ιερέας από το 1935, ανακοίνωσε το 1936 ότι του δόθηκε ο βαθμός τοιυ επισκόπου από τον ίδιο το Χριστό και ίδρυσε μία κοινότητα αποκαλούμενη «Τάγμα της Μητέρας του Θεού» (η ονομασία αργότερα αλλάχτηκε σε "Απόστολοι της Άπειρης Αγάπης"), σε ανταπόκριση του αιτήματος της Παναγίας το 1846, όπως διατυπώθηκε αργότερα από την [[Μέλανι Καλβάτ]], μία από τις προφήτισσες του Λα Σαλέτ. Το 1950 ανακοίνωσε ότι στέφθηκε Πάπας και πήρε το όνομα Κλήμης ΙΖ΄ .<ref name=Smoke>[http://books.google.com/books?id=8OL9tyvN5YcC Michael W. Cuneo: ''The Smoke of Satan: Conservative and Traditionalist Dissent in Contemporary American Catholicism'' (JHU Press, 1999 ISBN 0-8018-6265-5, 9780801862656),] pp. 121-134</ref> Ο [[Πάπας Πίος ΙΒ΄]], που πέθανε μόλις το 1958, τον καθαίρεσε το 1951<ref>[http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,904866,00.html Time magazine, ''Πάπας Κλήμης ΙΕ΄'' (15 Μαρτίου 1971)]</ref> και δημόσια τον χαρακτήρισε ''vitandus'' (κάποιος που πρέπει να αποφεύγεται) αφορισμένο.

Το 1952, ο Καναδός [[Ζαν Γκαστόν Τρέμπλεϊ]] (γενν. 1928) ίδρυσε κοντά στο St. Jovite στο [[Κεμπέκ]] του [[Καναδάς|Καναδά]] μια κοινότητα με την επωνυμία Ποίμνιο του Ιησού και της Μαρίας. Το 1961 συνάντησε τον Μισέλ Κόλλιν και από κοινού αποφάσισαν να ενώσουν της κοινότητες τους σε μία με την ονομασία "Απόστολοι της Άπειρης Αγάπης". Τον επόμενο χρόνο ο Κόλλιν έκανε τον Τρέμπλεϊ επίσκοπο. Η κοινότητα του Τρέμπλεϊ αναπτύχθηκε ραγδαία τα πρώτα χρόνια της δεύτερης Βατικάνειας Συνόδου.<ref name=Smoke/>

Το 1967, ο Κόλλιν ανακοίνωσε ότι είχε θεία εντολή να παρακάμψει τον Τρέμπλεϊ στη διαδοχή για το παπικό αξίωμα. Ωστόσο το 1968, ο Τρέμπλεϊ διακήρυξε ότι έγινε κρυφά ο Πάπας με το όνομα Γρηγόριος ΙΖ΄ και, το επόμενο έτος, ο Κόλλιν αναγνώρισε ότι ο Τρέμπλεϊ ήταν πλέον ο Πάπας.<ref name=Smoke/>

Στη Γαλλία, η κίνηση του Κόλλιν διασπάστηκε σε πολλές μικρότερες μόλις λίγα χρόνια μετά το θάνατό του το 1974,<ref>[http://www.gerard-collin.com/clement%20xv/histoire%20resumee.htm Clément XV]</ref> αλλά η καναδική ομάδα συνεχίζει με την ίδια ονομασία, "Απόστολοι της Άπειρης Αγάπης", αλλά δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στις ονομασίες "Τάγμα της Ωδής της Μητέρας του Θεού" και "Τάγμα των Αποστόλων των Τελευταίων Ημερών".<ref> [http://web.archive.org/web/20080822211608/http://www.magnificat.ca/english/index.html Επίσημη ιστοσελίδα της κοινότητας] {{en}}</ref><ref>[http://web.archive.org/web/20080822211608/http://www.magnificat.ca/english/index.html The Order of the Magnificat of the Mother of God of Saint-Jovite (now Mont-Tremblant)]</ref>

* [[Κλήμης Ντομίνγκεζ Γκομέζ]] (Πάπας Γρηγόριος ΚΖ΄ ), αυτοανακηρύχτηκε κρυφά (1978–2005) στην [[Ισπανία]].

Η [[Palmarian Catholic Church]] αναγνωρίζει τον [[Πάπας Παύλος ΣΤ΄|Παύλο ΣΤ΄]], τον οποίον τιμούν σαν μάρτυρα, και τους προκατόχους του, σα νόμιμους Πάπες, αλλά υποστηρίζουν, με βάση ισχυριζόμενων οραμάτων, ότι ο Πάπας της Ρώμης είναι αφορισμένος και η Αγία Έδρα έχει μεταφερθεί από το 1978 στην έδρα του [[El Palmar de Troya]].

Αντιπάπες έχουν υπάρξει και σαν φανταστικοί χαρακτήρες. Αυτό έχει συμβεί στην ιστορική λογοτεχνία με φανταστικές απεικονίσεις ιστορικά υπαρκτών αντιπάπων όσο και με τελείως φανταστικούς χαρακτήρες.

* Στα μυθιστορήματα των [[Ζαν Ρασπέιλ]] — ''"L'Anneau du pêcheur"'' (''Το δαχτυλίδι του ψαρά'') — and [[Ζεράρτν Μπαβο]] — ''"Le Porteur de lumière"'' (''Αυτός που φέρει το φως'') απαντώνται δύο αντιπάπες.<ref>Jean Raspail, "L'Anneau du pêcheur," Paris: Albin Michel, 1994. 403 p. ISBN 2-226-07590-9</ref><ref>Gérard Bavoux, "Le Porteur de lumière," Paris: Pygmalion, 1996. 329 p. ISBN 2-85704-488-7</ref> Από δύο μάλλον διαφορετικές οπτικές αυτοί αντανακλούν τη φανταστική ιστορία μιας παράλληλης ιεραρχίας, με βάση την οποία στη μυστική Γαλλία οι καρδινάλιοι εξέλεγαν το νόμιμο Πάπα. Με βάση τα βιβλία, ο αντιπάπας Βενέδικτος ΚΕ', Πιερ Τιφάν, αναγνωρίστηκε σαν Πάπας στην Αβινιόν από το 1437 έως το 1470. Ο διάδοχός του, αντιπάπας Βενέδικτος ΚΣΤ' (δεν πρέπει να συγχέεται με το νόμιμο Πάπα του 21ου αιώνα [[Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ'|Βενέδικτο ΙΣΤ']]), Ζαν Λανγκλέιντ, έμεινε εκεί από το 1470 έως το 1499. Τα βιβλία αυτά ισχυρίζονται ότι ο Ζαν Καριέρ , ο δεύτερος [[αντιπάπας Βενέδικτος ΙΔ']], διόρισε καρδινάλιους που θα συνέχιζαν την αντιπαπική γραμμή, στο [[Μεγάλο Σχίσμα]].

* Το πρώτο μέρος του κόμικς φαντασίας του [[Ρόμπερτ Ράνκιν]] ''"[Η τριλογία του Μρέντφορντ"'' τιτλοφορείται ''"Ο Αντιπάπας"'' και σε αυτό εμφανίζεται ο αναστημένος [[Πάπας Αλέξανδρος ΣΤ΄|Αλέξανδρος ΣΤ΄]], ο τελευταίος Πάπας των [[Οίκος των Βοργία|Βοργία]] .

* Στο βιβλίο του [[Ουόλτερ Μ. Μίλλερ]] ''"A Canticle for Leibowitz"'' υπάρχουν επανειλημμένες αναφορές στον ''"Αντιπάπα Βησσαρίωνα,"'' ηγέτη του Σχίσματος του Βησσαρίωνα το 3000 μ.Χ.. Αρκετοί πάπες στη συνέχεια του βιβλίου, στο μετά-αποκαλυπτικό μυθιστόρημα ''"Saint Leibowitz and the Wild Horse Woman''" αποκαλούνται αντιπάπες κατά τη διάρκεια της παποσύνης τους.

* Στα μυθιστορήματα το [[Νταν Σιμόν]] ''"Ενδυμίων"'' και ''"Η άνοδος του Ενδυμίωνα"'' εμφανίζεται Ο Πατέρας Πολ Ντυρέ που είναι ο δολοφονημένος αντιπάπας Τεγιάρ Α΄.

* Στο βιβλίο του [[Σ. Μ. Στίρλινγκ]] ''"Dies the Fire"'' και στις συνέχειες του παρουσιάζεται ένας αντιπάπας εν ονόματι Λέων, που εκλέγεται από μία από τις επιζούσες κοινότητες του δυτικού Όρεγκον μετά "την Αλλαγή." Μετά την αποκατάσταση των επικοινωνιών με την Ευρώπη και το θάνατο του αντιπάπα και του κοσμικού υποστηρικτή του, οι ακόλουθοι του συμφιλιώνονται με την εκκλησία.

* Το μυθιστόρημα του [[Ραλφ Μακίνερνυ]], ''"Το κόκκινο καπέλο"'', περιγράφει ένα σχίσμα μεταξύ φιλελευθέρων και συντηρητικών με αποτέλεσμα την εκλογή ενός συντηρητικού Αφρικανού Πάπα. Οι φιλελεύθεροι, λαμβάνοντας ως πρόσχημα τον αποκλεισμό τους από ένα προηγούμενο κονκλάβιο ενός αριθμού καρδιναλίων που έχουν εκλεγεί αλλά δεν έχουν διοριστεί επίσημα πριν τον θάνατό του Πάπα, εκλέγουν έναν Ιταλό καρδινάλιο που αυτοαποκαλείται "Πίος ΙΓ΄".

[[hu:EllenpápákEllenpápa]]