Πήλιος Γούσης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Αναίρεση έκδοσης 2114898 από τον 94.71.208.213 (Συζήτηση χρήστη:94.71.208.213) |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
[[Αρχείο:Pilios Gousis.JPG|thumb|right|250px|Ο Πήλιος Γούσης]]
Ο '''Πήλιος Γούσης''', ή Γούσιας, ή Πηλιογούσης, ήταν [[Σουλιώτες|Σουλιώτης]] πολεμιστής, που έμεινε στην ιστορία ως προδότης του Σουλίου λίγο πριν την [[Ελληνική Επανάσταση του 1821]]. Ο [[Αλή Πασάς]] κατά την 3η εκστρατεία του κατά των Σουλιωτών ([[1803]]) όταν διαπίστωσε ότι με τα όπλα δεν πετύχαινε τίποτα προσπάθησε τότε με δωροδοκίες και διαφθορές να εκπορθήσει το Σούλι. Στη προσπάθειά του αυτή ήρθε συνεργός στο γιο του Αλή, τον Βελή Πασά, ο Πήλιος Γούσης, που υπηρετούσε ως έμπιστος του τουρκαλβανού στρατηγού Ζελιχτάρ Μπόττα, ο οποίος και υπέδειξε στους τουρκαλβανούς που επιχειρούσαν τον αποκλεισμό των Σουλιωτών ένα ιδιαίτερο αφύλακτο μονοπάτι που οδηγούσε στο [[Κούγκι]].<br>
Όταν ένα τμήμα των τουρκαλβανών ανέβηκε αυτό το μονοπάτι οι μαχόμενοι Σουλιώτες βρέθηκαν ανάμεσα στα πυρά τους όπου αναγκάστηκαν πλέον να υποχωρήσουν, να εγκαταλείψουν τον αγώνα τους και τελικά, λόγω και έλλειψης τροφών και πολεμοφοδίων να συνθηκολογήσουν και να εκπατριστούν στη συνέχεια στη ρωσοκρατούμενη τότε [[Πάργα]] και από εκεί στη [[Κέρκυρα]]. Ο [[Αριστοτέλης Βαλαωρίτης]] στο ποίημά του «''Ο Καλόγερος''» που αναφέρεται στον μοναχό Σαμουήλ που ανατίναξε την μπαρουταποθήκη στο Κούγκι, εμφανίζει τον Πήλιο Γούση να καλεί τον καλόγερο να παραδοθεί στο Βελή πασά. Την προδοσία αυτή του Πήλιου Γούση που συνέβαλε και ο συμπέθερός του Κουτσονίκας, έχει καταγράψει ο [[Χριστόφορος Περραιβός|Χ. Περραιβός]], που χρεώνει και ένα μέρος της προδοσίας στον [[Κίτσος Μπότσαρης|Κίτσο Μπότσαρη]]. Κατά μία άποψη, μετά τη συνθηκολόγηση των Σουλιωτών ο Πήλιος Γούσης μετέβη στη [[Κέρκυρα]] όπου, κατά τον Φιλήμονα, το [[1820]] συνέβαλε στη συνεννόηση των Σουλιωτών με τον τούρκο στόλαρχο για από κοινού επίθεση κατά του Αλή Πασά. Έτσι σε νεώτερα έγγραφα φέρεται ο Πήλιος Γούσης να έχει εξαγνιστεί (βιβλιογραφία;). Κατ΄ άλλους ερευνητές ο Πήλιος Γούσης σκοτώθηκε στην ανατίναξη του Κουγκίου και ο αναφερόμενος στα γεγονότα του 1820 είναι άλλος (βιβλιογραφία;).
==Η άλλη άποψη: Η εικονική δήθεν προδοσία του Πήλιου Γούση<ref> Χαράλαμπος Γκούβας: Η Ιστορία του Νομού Πρέβεζας, έκδοση 2009</ref>==
Έχει γραφεί σε πολλά βιβλία ότι στην κατάληψη του Σουλίου από τον Αλή Πασά πιθανόν να συνετέλεσε η αμφιλεγόμενη «προδοσία» του Πήλιου Γούση, ο οποίος, κατά την παράδοση, οδήγησε από ένα άγνωστο μονοπάτι τους Αλβανούς στα νώτα των Σουλιωτών<ref>Χριστόφορος Περραιβός: «Η Ιστορία του Σουλίου και της Πάργας», Αθήνα, 1884</ref>. Ομως για τον Πήλιο Γούση, τα πράγματα δεν είναι όπως μεταφέρθηκαν από την παράδοση. Ο [[Πήλιος Γούσης]] ήταν Σουλιώτης πολεμιστής, μέλος της Φιλικής Εταιρείας από το έτος [[1819]]. Πολέμησε τα έτη 1800-1804 κατά των Τουρκαλβανών του Αλή Πασά και έπεσε ηρωικά ως αξιωματικός κατά την Έξοδο του Μεσολογγίου το έτος [[1826]]. Το όνομά του Πήλιου Γούση είναι χαραγμένο σε έναν από τους τάφους στό Ηρώο Μεσολογγίου. Πως όμως ''του βγήκε το όνομα'' του Πήλιου Γούση; Μετά το θάνατο του Γεώργιου Τζαβέλλα ζητούσαν οι Σουλιώτες νέα εκλογή αρχηγού. Ο [[Πήλιος Γούσης]] ήταν υποψήφιος αλλά οι Σουλιώτες εξέλεξαν τον Φώτο Τζαβέλλα γιό του θανόντος. Ακούσθηκε τότε να λέει εκνευρισμένος ο Πήλιος Γούσης: ''«Γαμώ τη μάνα του, όλο οι Τζαβελλαίοι θα κυβερνάνε το Σούλι; Τώρα θα τους δείξω εγώ!».'' Στη συνέχεια πήρε τη φάρα του και εγκαταστάθηκε στην Κρανιά Πρέβεζας, στη θέση Αγιος Νικόλαος.<ref>Κώστας Τζίμας: «Το Σούλι», Αθήνα, 1972</ref> Όμως η κακή φήμη βγήκε από τον συγγραφέα [[Χριστόφορος Περραιβός|Χριστόφορο Περραιβό]], τέως αξιωματικό του Βενετικού στρατού, ο οποίος έγραψε ότι ''«ο Γεώργιος Μπότσαρης και οι συμπέθεροί του Πήλιος Γούσης και Κουτσονίκας επρόδωσαν στον Αλή Πασά την πατρίδα τους το Σούλι».'' Θεωρείται βέβαιο όμως ότι αυτά τα έγραψε ο [[Χριστόφορος Περραιβός]] για προσωπικούς λόγους, διότι οι ανωτέρω τρείς είχαν κάποτε αντιδράσει στην αποστολή του ως πληρεξούσιου στον Αυτοκράτορα Αλέξανδρο της Ρωσίας. Ιστορικά θεωρείται πλέον πλήρως αποκατεστημένος ο σουλιώτης [[Πήλιος Γούσης]].<ref>Αλέξανδρος Περικλή Γούσης: «Πήλιος Γούσης, Το άδικον ουκ ευλογείται», άρθρο, εφημερίδες Πρέβεζας Τοπική Φωνή και Εν Νικολιτσίω, 2006</ref>. Βιβλιογραφία: Χριστόφορος Περραιβός: «Η Ιστορία του Σουλίου και της Πάργας», Αθήνα, 1884. Κώστας Τζίμας: «Το Σούλι», Αθήνα, 1972. Αλέξανδρος Περικλή Γούσης: «Πήλιος Γούσης, Το άδικον ουκ ευλογείται», άρθρο, εφημερίδες Πρέβεζας Τοπική Φωνή και Εν Νικολιτσίω, 2006. Οδυσσέας Μπέτσος: «Λέλοβα», Πρέβεζα 1996, σελίδα 332. Τρύφων Ευαγγελίδης: «Ιστορία του Αλή Πασά», έκδοση 1896, σελίδες 427-428. Ιωάννης Λαμπρίδης: «Περί Σουλίου», έκδοση 1888, σελίδα 68. Βασίλειος Σφυρόερας: «Το Σούλι».
==Παραπομπές - Βιβλιογραφία==
{{Reflist|2}}
==Πηγές==
| |||