Οικογένεια Καγγελάρη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 40:
* Γεράσιμος Καγκελάρης Λάντος (1892-1945), έφεδρος αξιωματικός και οπλαρχηγός, στρατιωτικός διοικητής Νοτιο-Δυτικής [[Λευκάδα|Λευκάδας]] των Ενόπλων Ομάδων Νοτίου Λευκάδος ([[Ε.Ο.Ν.Λ.]]), που έδρασαν στο πλαίσιο του [[Ε.Δ.Ε.Σ.]] Εκτελέστηκε από τον [[Ε.Λ.Α.Σ.]]<ref>Καγκελάρη Ιστορία 2011, σελ.281-283, 405</ref>
* Αλέξανδρος Καγγελάρης, αξιωματικός του εμπορικού ναυτικού, κατετάγη εθελοντής στο τμήμα μηχανικών του [[Ελληνικός Στρατός|Ελληνικού Στρατού]] κατά τη [[Μικρασιατική Εκστρατεία]] και έπεσε μαχόμενος έξω από τη [[Σμύρνη]] κατά την υποχώρηση (1922)<ref>Καγκελάρη Ιστορία 2011, σελ.XXVIII, 291-293, 419</ref><ref>Καγκελάρη Μεταναστεύσεις 1991, σελ.118</ref>
* [[Αικατερίνη Δ. Καγγελάρη|Αικατερίνη Καγγελάρη]] (1896-1958), διανοουμένη, λογοτέχνις και ερασιτέχνις του θεάτρου, δραστήριο στέλεχος φιλανθρωπικών σωματείων και ιδρύτρια του δεύτερου ελληνικού φιλολογικού σαλονιού στην [[Αλεξάνδρεια]], της "''Κυψέλης''"<ref>Γιαλουράκη: σσ.525, 686</ref><ref>Κωνσταντινίδου Διανοούμενες: σσ.42-3</ref><ref>Κωνσταντινίδου Σαλόνια: σσ.9-11</ref><ref>Καγκελάρη Ιστορία 2011, σελ.XXXVI, 312, 317-320, 327, 331, 424</ref><ref>Καγκελάρη Μεταναστεύσεις 1991, σελ.117-118</ref><ref>Καγκελάρη Σαλόνια 1991, σελ.364-366</ref><ref>Καγκελάρη Διανοούμενοι 1976, σελ.23-25</ref>
* Σταύρος Καγγελάρης (γεν. 1897), [[ανθυποπλοίαρχος]], εξάδελφος του Κωνσταντίνου, αναδείχθηκε σε αρχιμουσικό του [[Στόλος|Στόλου]] (1928-1930 και 1939-1945) και του Β.Ν. (1936-1939 και 1941-1946) και παράλληλα διευθυντή της Σχολής Μουσικών του. Κατά τη διάρκεια του Β' Π.Π. υπηρέτησε επί του [[Γεώργιος Αβέρωφ (θωρηκτό)|θωρηκτού "''Αβέρωφ''"]] στη [[Μέση Ανατολή]], τον [[Ινδικός Ωκεανός|Ινδικό Ωκεανό]] και στην απελευθερωμένη [[Ελλάδα]]<ref>Καγκελάρη Ιστορία 2011, σελ.275, 330, 399</ref><ref>Καγκελάρη Αρχιμουσικός: σσ.31-4</ref>
* Κωνσταντίνος Μαρκόπουλος Καγγελάρης, [[ποιητής]], δημοσίευσε το έργο του με τα ψευδώνυμα ''Κωνσταντίνου Πολίτου'', ''ΚΑΜΙΚΑ'' και ''Τ.Γ.Κ.'', με κορυφαία τη συλλογή του "''Βενιζελιάς''" (1920)<ref>Καγκελάρη Ιστορία 2011, σελ.XX, 291-292, 419</ref>
| |||