Ιερώνυμος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 10:
Το έτος [[367]] αποφάσισε να συνεχίσει τις σπουδές του στα [[Τρεβήρους]]. Ακολούθως, το [[372]], μετέβη για τον ίδιο λόγο στην Ιταλία, στην πόλη της Ακυλείας ([[Τεργέστη]]). Στις περιοχές αυτές μυήθηκε στην ασκητική ζωή, αλλά οι απολαύσεις της νεανικής ηλικίας δεν του επέτρεψαν ακόμα την οριστική αφοσίωση σε αυτή.
Το έτος [[373]] αποφάσισε να επισκεφθεί τους [[Άγιοι Τόποι|Αγίους Τόπους]] μαζί με μερικούς συντρόφους του. Έτσι το 374 έφτασε στην ελληνιστική πόλη της [[Χαλκίδα Συρίας|Χαλκίδας]] -κοντά στο σημερινό Χαλέππι- και εγκαταστάθηκε σε ένα μοναστήρι. Ασυνήθιστοι στο κλίμα της περιοχής, δύο απο τους συντρόφους του πέθαναν και ο ίδιος παραλίγο να χάσει τη ζωή του. Εγκατέλειψε το μοναστήρι και εγκαταστάθηκε σε μια σκήτη στην έρημο της [[Συρία|Συρίας]] μελετώντας τους αγαπημένους του Λατίνους συγγραφείς Βιργίλιο και Κικέρωνα, και το [[378]] πήγε στην Αντιόχεια, όπου το επόμενο έτος ([[379]]) χειροτονήθηκε πρεσβύτερος από τον επίσκοπο της πόλης [[Παυλίνος|Παυλίνο]].<ref> Παγκόσμια Ιστορία του Πολιτισμού του Will Durant, Δ' τόμος, σελ.68, έκδοση του 1958</ref> Η ιεροσύνη του όμως υπήρξε ανενέργητη, αφού ποτέ στη ζωή του δε διακόνησε το θυσιαστήριο του Κυρίου.
Το [[380]] ο Ιερώνυμος βρέθηκε στην [[Κωνσταντινούπολη]], όπου παρέμεινε για δύο χρόνια. Εκεί, συνδέθηκε φιλικά με το [[Γρηγόριος Νύσσης|Γρηγόριο Νύσσης]] και τον [[Αμφιλόχιος Ικονίου|Αμφιλόχιο Ικονίου]].
Γραμμή 16:
Η παραμονή του στην Ανατολή υπήρξε καθοριστική τόσο για την πνευματική του ανάνηψη όσο και για την εκμάθηση της [[Ελληνική Γλώσσα|ελληνικής]] και [[Εβραϊκά|εβραϊκής]] [[Γλώσσα|γλώσσας]].
Από το έτος [[382]] μέχρι και το [[384]] εγκαταστάθηκε στη Ρώμη, όπου έγινε γραμματέας του πάπα [[Πάπας Δάμασος Α΄|Δάμασου]] και δίδαξε την ασκητική ζωή σε Χριστιανές κυρίες της ρωμαϊκής αριστοκρατίας. Από αυτές, συνδέθηκε περισσότερο πνευματικά με την Παύλα, την Ευστοχία και τη Μαρκέλλα. Πίστεψε πως θα διαδεχόταν το Δάμασο στον επισκοπικό θρόνο της Ρώμης. Αυτό όμως δε συνέβη, εξαιτίας κάποιων διαβολών από μερίδα του ρωμαϊκού κλήρου. Πικραμένος, τότε, ξαναγύρισε στην Ανατολή, συνοδευόμενος από τις τρεις παραπάνω κυρίες.Στηλιτεύει τα ήθη των ιερέων της Ρώμης που είχαν τη συνήθεια να διατηρούν παλλακίδες στο σπίτι τους, να αρωματίζονται και να κατσαρώνουν τα μαλλιά τους καθώς και να συχνάζουν στα αριστοκρατικά σπίτια ακόμα και ειδωλολατρών. (Jerome Letters, xxii,30) Υπέρμαχος της παρθενίας και κατά του γάμου και της διαφθοράς και των βασάνων που προκαλεί ''επαινώ το γάμο μόνο γιατί μου δίνει παρθένους'' έγραφε στις επιστολές του, και συμβουλεύει τις γνωστές του αν δεν μπορούν να ζούν σε μοναστήρι να παραμείνουν τουλάχιστον παρθένες. (Jerome Letters,cvii 3 και xxii 21)<ref> όπου και παραπάνω </ref>
Το έτος [[385]] εγκαταστάθηκαν στη [[Βηθλεέμ]], όπου με τη χρηματική προσφορά της Παύλας ίδρυσαν δύο μοναστήρια. Ένα ανδρικό υπό τον Ιερώνυμο και ένα γυναικείο με ηγουμένη την Παύλα. Μέχρι το τέλος της ζωής του, [[30 Σεπτεμβρίου]] του έτους [[420]], παρέμεινε στη μονή ως ηγούμενος και επιδόθηκε στη μελέτη, τη συγγραφή και τη διδασκαλία.
Γραμμή 25:
Η [[Ορθόδοξη Εκκλησία]] τιμά τη μνήμη του στις [[15 Ιουνίου]] και η Ρωμαιοκαθολική την ημέρα της κοίμησής του.
== Έργα ==
Η συγγραφική παραγωγή του Ιερώνυμου υπήρξε πολύ πλούσια. Η χρήση της [[Λατινικά|λατινικής γλώσσας]] ήταν υποδειγματική και συνέβαλε καθοριστικά στη μεταγενέστερη εξέλιξή της. Ασχολήθηκε κυρίως με το μεταφραστικό έργο, αλλά και με συγγραφές ιστορικές, αγιολογικές, ερμηνευτικές, δογματικές, αντιαιρετικές, καθώς και με την επιστολογραφία. Διασώζεται ικανός αριθμός Επιστολών του, μερικές από τις οποίες αποτελούν είδος πραγματείας.
| |||