ΔώραΣτρουμπούκη

Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά

Είπαν για μένα:

Και το μυαλό σου είναι θολό

αφού μπερδεύεις το χυλό

με το γιαούρτι τ' απαλό.

Η βλακεία που μάχεται το πειρατικό σου

είναι η ελευθερία του Βολταίρου

και οι Σκύθες που θαυμάζεις

ήταν οι χωροφύλακες στην κλασσική Αθήνα

οι Τούρκοι που αιώνες σε κρατούσαν στο σκοτάδι

που ακόμα τώρα σ' απειλούν.

Κι αν τίποτα δεν καταλάβεις από τούτα

είναι γιατί η άγνοιά σου σ' εμποδίζει

η άγνοια γυναίκα θρασυτάτη

που χειρότερη από τα πάντα είναι

όταν φωλιάζει σε κούφιο κεφάλι

γυναίκας που τη λεν κουμουνιστή.

Καλύτερα να ήσουν κουνιστή

θα ξύπναγες τα κάτω τα κεφάλια

αφού στα πάνω δε φτάνεις επουδενί

Vm

Επίσης, είπαν:

...Αν ψάξει κανείς στα δημόσια δεδομένα του Wikipedia

ποιος άρχισε αυτό το λήμμα για την <<ανθρωποκτονία>> του #Ζακ

θα δει μια τύπισσα που στο προφίλ της στο FB

είναι ακροαριστερή με post κατά των εμβολίων..

Μάθετε μπαλίτσα για την προπαγάνδα.

https://twitter.com/commonsense491/status/1506066129852190731

Σκῦθες

Είστε εκατομμύρια. Μα εμείς είμαστε ατέλειωτοι, και ατέλειωτα, ατέλειωτα απλωνόμαστε.

Δοκιμάστε να αναμετρηθείτε μαζί μας

Ναι εμείς είμαστε οι Σκύθες! Ναι, είμαστε ασιάτες!

Με μάτια σχιστά και άπληστα.

Εσείς είχατε αιώνες, για Εμάς μια μονάχη ώρα.

Σαν υπάκουοι υπηρέτες,

Κρατούσαμε πάντα την ασπίδα μεταξύ των δύο αιώνιων εχθρικών ορδών

Των Μογγόλων και της Ευρώπης

Αιώνες, αιώνες ατέλειωτους η αρχαία σας σάλλπιγγα πύρωνε

και έπνιγε τον κρότο της χιονοστιβάδας

απλά ένα άγριο παραμύθι σας μοιάζει πια, η καταστροφή

της Λισαβόνα και της Μεσσήνης.

Εκατοντάδες χρόνια με τα μάτια σας καρφωμένα στην Ανατολή

Αρπάζατε και λιώνατε τα μαργαριτάρια μας,

και χλευάζοντας μετρούσατε τις μέρες,

που θα στρέφατε σε μας των κανονιών τις κάννες!

Να λοιπόν που ήρθε ο καιρός. Που το τέλος σας χτυπά τις δυνατές φτερούγες του.

Και κάθε μέρα οι προσβολές πληθαίνουν,

και ζυγώνει η μέρα που δεν θα μείνει ίχνος

ίσως, από τις Ποσειδωνίες σας

Ω παλιέ κόσμε! Ακόμα δεν χάθηκες,

Ακόμα αγωνιάς με γλυκό ιδρώτα,

στέκεσαι σοφός σαν τον Οιδίποδα ,

Μπροστά από τη Σφίγγα με το αρχαίο αίνιγμα της!

Η Ρωσία είναι η Σφίγγα. Θρηνώντας και γιορτάζοντας,

βουτηγμένη στα μαύρα αίματα,

Έχει τα μάτια της καρφωμένα, καρφωμένα πάνω σου!

γεμάτη μίσος μα κ’ αγάπη

Ναι, έτσι αγαπά, έτσι αγαπά το δικό μας αίμα,

κανείς σας τόσο πολύ στο χρόνο δεν αγαπά

αφού ξεχάσατε πως στο κόσμο υπάρχει αγάπη

τέτοια που καίει και ισοπεδώνει

Όλα τ’ αγαπάμε- τη κάψα των παγωμένων αριθμών,

τα δώρα των ουράνιων οραμάτων,

όλα μας είναι ξεκάθαρα- και τα κοφτερά κέλτικα νοήματα,

και η σκοτεινή γερμανική εξυπνάδα…

Όλα εμείς τα θυμόμαστε – τη κόλαση των παριζιάνικων δρόμων,

και τα βενετσιάνικα κανάλια,

και το μακρινό άρωμα της λεμονιάς,

και τους καπνισμένους πύργους της Κολωνίας…

Πιο πολύ αγαπάμε τη σάρκα – τη γεύση και το χρώμα της,

και το αποπνικτικό, θανατερό της σάρκας άρωμα ακόμα.

Άραγε φταίμε εμείς αν τα κόκαλα σας γίνονται κομμάτια

κάτω απ’ τα βαριά και μαλακά μας πόδια

συνήθεια το έχουμε, κρατώντας τα χαλινάρια

ζωηρών αλόγων, παιχνιδιάρικων,

να σπάμε τις βαριές πλάτες τους,

και να δαμάζουμε τις πεισματάρες δούλες…

Ελάτε σε μάς! Από τους τρόμους του πολέμου

ελάτε στην ειρηνική μας μάζωξη!

Δεν είναι ακόμα αργά – αφήστε κάτω το παλιό σπαθί,

Σύντροφοι θα γίνουμε κ’ αδέρφια!

Αλλά αν δεν θέλετε – τίποτα δεν έχουμε να χάσουμε εμείς,

και η προδοσία δεν μας είναι ξένη!

Αιώνες, αιώνες ατέλειωτους θα έχετε κατάρα

Άρρωστες γενιές να γεννάτε!

Εμείς μέσα στα ατέλειωτα άλση και τα δάση

Μπρος στην πανέμορφη Ευρώπη

Σκορπάμε! Και γυρνάμε σε εσάς

την ασιατική μας όψη

Ελάτε όλοι, ελάτε στα Ουράλια!

Καθαρίζουμε το πεδίο της μάχης

από ατσάλινες μηχανές, εκεί που ανασαίνει το σίδερο

με την άγρια μογγολική ορδή!

Αλλά πλέον εμείς, εφεξής την ασπίδα για σας δεν θα κρατούμε,

εφεξής στη μάχη από μόνοι μας δεν πάμε,

μα θα κοιτούμε καθώς η σφαγή θα ξεδιπλώνεται,

θα κοιτάμε μέσα απ’τα σχιστά μας μάτια

Και δεν θα κουνηθούμε όταν ο άγριος Ούννος

θα αδειάζει τις τσέπες των πτωμάτων σας,

όταν θα καίει τις πόλεις σας και θα βόσκει τα ζώα του στις εκκλησίες σας και τηγανίζει το κρέας των λευκών!

Για τελευταία φορά – λογικέψου παλιέ κόσμε!

γιατί στην αδελφική γιορτή του μόχθου και της ειρήνης

τελευταία φορά σε τέτοια φωτεινή αδελφική γιορτή

σε καλεί η βαρβαρική μας λύρα!

Αλεξάντρ Μπλοκ , μτφ. Δημήτρης Μ. Μόσχος, https://aruthlesscritiqueagainsteverythingexisting.wordpress.com/2015/07/30/περί-του-ρωσικού-χαρακτήρα-οι-σκύθες/ το ποίημα δημοσιεύεται με την άδεια του μεταφραστή του