Ιωάννης Καστριώτης (15ος αιώνας): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
→Βιογραφία: oops |
|||
Γραμμή 1:
Ο '''Ιωάννης Καστριώτης''' (; - 1442) ([[αλβανική γλώσσα|''αλβανικά'']] Gjon Kastrioti, αποδίδεται Γκιον Καστριότι) ήταν [[Αλβανοί|Αλβανός]]<ref name=Fine422>Fine 1994, σελ. 422</ref> [[τιμαριούχος]], πατέρας του εθνικού ήρωα των [[Αλβανία|Αλβανών]], [[Σκεντέρμπεης|Σκεντέρμπεη]] και παππούς του [[Γκιόν Καστριότι ο νεώτερος|Γκιόν Καστριότι του νεώτερου]] ([[ιταλική γλώσσα|''ιταλικά'']] Giovanni Castriota).
==Βιογραφία==
Πηγή του 1366 αναφέρει κάποιον Καστριώτη ως ''κεφαλή'' (διοικητή) της ακρόπολης του [[Αυλώνας|Αυλώνα]] (σημ. Vlorë, στην Αλβανία).
Παντρεύτηκε με την [[Σερβία|Σέρβα]] πριγκίπισσα Βοϊσάβα<ref>[http://www.tagesanzeiger.ch/kultur/buecher/Schweizer-Historiker-beleidigt-Albaner/story/19392466 Schmitt Jens Oliver (2009), Skanderbeg: Der neue Alexander auf dem Balkan, pp. 44, 45.]: "''Skanderbegs Mutter Vojsava war eine Serbin aus der einflussreichen Familie Brankovic.''"</ref>. Κατ' άλλους, η σύζυγός του λεγόταν Βοϊσάβα Τριμπάλντα (''αλβανικά'' Vojsava Tribalda), και ήταν ευγενής αλβανικής καταγωγής{{παραπομπή}}. Μαζί της απέκτησε εννέα παιδιά. Γνωστά είναι τα ονόματα των γιών του: Στανίσλαος (Stanisha, ''Στάνισα''), Ρεπόζιο (Reposh, ''Ρεπός''), Κωνσταντίνος (Kostandin, ''Κοσταντίν'') και Γεώργιος (Gjergj, ''Τζερτζ'' ή ''Γκεργκ''). Επίσης είναι γνωστό το όνομα μιας κόρης του, της Μάρα, η οποία παντρεύτηκε Σέρβο ευγενή, άρχοντα του πριγκηπάτου της Ζέτας<ref>Fine 1994, σελ. 531</ref>.
Ηδη από το 1393, οι [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανοί]] Τούρκοι είχαν καταλάβει το Σκαντάρ (σημ. [[Σκόδρα]]), to Ντριβάστ (σημ. χωριό Ντριστ) και άλλες θέσεις της βόρειας Αλβανίας<ref>Fine 1994, σσ. 419-20</ref>. Ωστόσο αυτές οι θέσεις επανήλθαν στον έλεγχο Αλβανών αρχηγών, οι οποίοι όμως μέχρι το 1402 είχαν ήδη καταστεί υποτελείς των Τούρκων. Το 1402, ο Καστριώτης συνόδευσε, μαζί με άλλους Αλβανούς υποτελείς, τον Οθωμανό σουλτάνο [[Βαγιαζήτ Α΄|Βαγιαζίτ]] στη Μικρά Ασία, στην εκστρατεία του τελευταίου εναντίον των Μογγόλων του [[Ταμερλάνος|Ταμερλάνου]] η οποία κατέληξε στη μοιραία [[μάχη της Άγκυρας]].<ref name=Fine422/>
Μετά τη δεινή ήττα των Τούρκων από τους Μογγόλους στη μάχη αυτή, διάφοροι υποτελείς των πρώτων στην Αλβανία ζήτησαν και έλαβαν την προστασία των Βενετών. Επίσης, οι Βενετοί έθεσαν υπό τον έλεγχό τους τη Σκόδρα και το φρούριο της [[Κρούγια|Κρόια]] (σημ. Kruje).<ref>Fine 1994, σσ. 510-11</ref> Μετά από αυτές τις εξελίξεις, ο σουλτάνος [[Μαχμούτ Α΄|Μεχμέτ Α]]' θεώρησε αναγκαίο να επαναφέρει την οθωμανική ισχύ στην περιοχή. Έτσι, το 1415, εξαπέλυσε ισχυρή επίθεση η οποία οδήγησε στην κατάληψη της Κρόια και μερικών δευτερευόντων οχυρών. Μετά από αυτές τις εξελίξεις, οι δύο ισχυρότερες οικογένειες της Αλβανίας, οι Balsic και οι Thopia, σταδιακά έχασαν τη δύναμή τους. Τη θέση τους πήραν οι Arianiti της νότιας Αλβανίας και οι Καστριότι, οι οποίοι μέχρι το 1420 έγιναν η ισχυρότερη δύναμη στον βορρά, με επικεφαλής τον Ιωάννη.<ref name=Fine513-14>Fine 1994, σσ. 513-14</ref> Ο Καστριώτης, όντας υποτελής των Βενετών και πολίτης της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας από το 1413<ref name=Fine515>Fine 1994, σελ. 515</ref> και, στη συνέχεια, υποτελής των Τούρκων (1415), ξεκίνησε από την περιοχή μεταξύ του άνω Mati (σημ. Ματ) και του άνω [[Δρίνος|Δρίνου]] και, πιέζοντας προς τα βόρεια, κατέλαβε τα Τίρανα και έκανε υποτελείς του διάφορες φυλές που έλεγχαν εδάφη στα ανατολικά, σχεδόν μέχρι το [[Πρίζρεν]]. Φαίνεται ότι μέχρι το 1420 είχε ήδη φτάσει μέχρι τις εκβολές του Mati, με την έγκριση του Σουλτάνου, αποκτώντας έτσι πρόσβαση στη θάλασσα. Η πρόσβαση αυτή έδωσε στον Καστριώτη, τη δυνατότητα να εκμεταλλευτεί το εμπόριο ξυλείας την οποία διέθετε άφθονη η περιοχή που αυτός ήλεγχε.<ref name=Fine513-14/>
Γραμμή 11:
To 1420 ή το 1421 οι Οθωμανοί είχαν θέσει υπό τον άμεσο έλεγχό τους την κεντρική Αλβανία και τη μοίρασαν ως στρατιωτικά τιμάρια. Το 80% αυτών των τιμαριούχων φαίνεται να ήταν έποικοι από την [[Ανατολία]] και το υπόλοιπο ντόπιοι. Μέσα στην ίδια δεκαετία ξεκίνησε ισχυρή τοπική αντίσταση στους εισβολείς, ενώ στο βορρά οι Καστριότι και οι υπόλοιπες ισχυρές οικογένειες διατήρησαν τα εδάφη τους χάρη στη σχέση υποτέλειας προς τους Τούρκους.<ref name=Fine515/>
Έως το 1423, ο Καστριότης είχε επεκτείνει την επικράτειά του έως το
Το 1430, μετά την πτώση της [[Θεσσαλονίκη]]ς, ο σουλτάνος [[Μουράτ Α΄|Μουράτ]] αποφάσισε να εκμεταλλευτεί την εκ νέου ανοιχτή δίοδο προς τα δυτικά για να επιτεθεί εναντίον της Ηπείρου της οποίας ο ηγεμόνας [[Κάρολος Τόκος|Κάρολος Τόκο]] είχε μόλις πεθάνει. Ωστόσο, ο Μουράτ διέθετε αρκετές ακόμη δυνάμεις οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν εναντίον της γειτονικής Αλβανίας, καταλαμβάνοντας το Δυρράχιο. Επίσης κατέλαβε και το μεγαλύτερο μέρος των κτήσεων του Καστριώτη, με τον οποίο ήταν έντονα εξοργισμένος, λόγω των στενών σχέσεών του με τους Βενετούς. Στις περιοχές του Καστριώτη, οι Τούρκοι εγκατέστησαν φρουρές σε δυο οχυρά και λεηλάτησαν την υπόλοιπη χώρα.<ref>Fine 1994, σελ. 527</ref> Στη συνέχεια, μοίρασαν τη χώρα σε τιμαριούχους από την Ανατολία, όπως είχαν κάνει το 1420. Το ένα τέταρτο των τιμαρίων το έδωσαν σε πιστούς τους Αλβανούς άρχοντες, από τους οποίους κάποιοι είχαν ήδη προσηλυτιστεί στον μουσουλμανισμό. Μεγάλο μέρος των υπόλοιπων αρχηγών κατέφυγε στα βουνά, ιδιαίτερα γύρω από το [[Τεπελένι]], συνεχίζοντας την αντίσταση
==Παραπομπές==
| |||