Βικιπαίδεια

Α΄ Εθνική ποδοσφαίρου ανδρών 1959-1960: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Κατάχρηση εισαγωγικων και έμφασης
Γραμμή 2:
 
== Ιστορικό ==
Η δημιουργία ενός πρωταθλήματος υπό τη μορφή '''ενιαίας μόνιμης εθνικής κατηγορίας''' (και όχι τελικής φάσης μόνο με τη συμμετοχή των ομάδων που είχαν προκριθεί από τις τοπικές διοργανώσεις) αποτέλεσε καταρχάς απαίτηση της Πολιτείας και κατά δεύτερον της [[Ένωση Ευρωπαϊκών Ποδοσφαιρικών Ομοσπονδιών|UEFA]]. Η πρώτη πίεζε, μέσω της [[Γενική Γραμματεία Αθλητισμού|Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού]] και του [[Οργανισµός Προγνωστικών Αγώνων Ποδοσφαίρου|ΟΠΑΠ]], για την καθιέρωση σταθερού αριθμού αγώνων κάθε Κυριακή και βασικά πανελλήνιας εμβέλειας ώστε να τονωθεί το ενδιαφέρον για το ΠΡΟ-ΠΟ, το οποίο δεν γνώριζε την αναμενόμενη αποδοχή εκ μέρους των φιλάθλων κατά τους πρώτους μήνες της εισαγωγής του (δοκιμαστικά στις αρχές του 1959 και επίσημα την 1η Μαρτίου). Η Ένωση Ποδοσφαιρικών Ομοσπονδιών της Ευρώπης επιθυμούσε την ανακήρυξη των εθνικών πρωταθλητών με αυστηρά κριτήρια και μέσω διοργανώσεων κοινής μορφής για όλα τα κράτη, με στόχο το πολλά υποσχόμενο [[ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ|Κύπελλο Πρωταθλητριών]] να διαθέτει πανευρωπαϊκή απήχηση και να αποκτά συνεχώς αυξανόμενο κύρος. <small><ref>η Ελλάδα πάντως δεν ήταν η τελευταία χώρα που "αναγκάστηκε" σε πρωτάθλημα υπό ενιαία κατηγορία. Το ίδιο έγινε ταυτόχρονα στην Τουρκία, μετά 2ετία στη Νορβηγία, ενώ η γερμανική [[Μπουντεσλίγκα]] εισήχθηκε το 1963! (για να εξελιχθεί σύντομα σε ένα από τα κορυφαία ευρωπαϊκά βέβαια)</ref></small>
 
Σύμφωνα με τα παραπάνω, η [[Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία]] ΕΠΟ υποχρεώθηκε να προχωρήσει σε κατάργηση των διοργανώσεων των κατά τόπους Ενώσεων Ποδοσφαιρικών Σωματείων ΕΠΣ ως φάσεις πρόκρισης για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Τη θέση του τελευταίου έπαιρνε η Α' Εθνική, μία (ενιαία) κατηγορία με συλλόγους από όλη την ελληνική επικράτεια (εθνική) και σταθερής συμμετοχής (μόνιμη), με εξαίρεση όσους θα υποβιβάζονταν στο τέλος της περιόδου. Ο αρχικός σχεδιασμός προέβλεπε ένα αριθμό ομάδων κατά πολύ μεγαλύτερο των 10 του τελευταίου Πανελληνίου Πρωταθλήματος [[Πανελλήνιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ανδρών 1958-1959|1958-59]] και συγκεκριμένα 18, οι οποίες, καθώς το πρόγραμμα της διευρυμένης κατηγορίας θα κάλυπτε σχεδόν όλες τις διαθέσιμες ημερομηνίες της αγωνιστικής χρονιάς, δεν θα συμμετείχαν πλέον στις τοπικές διοργανώσεις της ΕΠΣ τους. Εκείνες τώρα θα αποτελούσαν το πρόκριμα για την άνοδο στην εθνική Κατηγορία της επόμενης περιόδου και όχι για τη συμμετοχή στην τελική φάση πρωταθλήματος της τρέχουσας, οπότε η σημασία τους υποβιβαζόταν σε σημαντικό βαθμό.
Γραμμή 10:
* περισσότερα παιχνίδια στην έδρα τους με ομάδες ελαττωμένου εισπρακτικού ενδιαφέροντος, δηλαδή πτώση των εισπράξεών τους καθώς δεσμεύονταν οι ημερομηνίες προς τέλεση φιλικών με δημοφιλείς εγχώριες και ξένες
* λιγότερα να πραγματοποιούνται γενικά στην πόλη τους, άρα μείωση εσόδων για όσους είχαν ιδιόκτητο γήπεδο (ΠΑΟ, Άρης, ΠΑΟΚ και ΑΕΚ)
* πτώση του ενδιαφέροντος των οπαδών τους, οπότε εκ νέου και των εισπράξεων στην περίπτωση κατά την οποία θα άρχιζαν αποτυχημένα το πρωτάθλημα υπό τη νέα "μαραθώνια" μορφή του και θα έμεναν από νωρίς πίσω στη μάχη για τη διεκδίκηση του τίτλου (αντίθετα έως τότε, και οι τρεις πρώτες θέσεις των διοργανώσεων ΕΠΣ οδηγούσαν στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και άρα σε ανανέωση των ελπίδων για διάκριση)
* απώλεια της δυνατότητας να αποκαλούνται ''πρωταθλητές'' με την κατάκτηση του τίτλου στην τοπική τους ΕΠΣ, ακόμα και των δύο που δεν κατάφεραν το ίδιο στο επακόλουθο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα (θα υπήρχε πλέον μόνο ένας τίτλος, αντί τριών και του "υπερπρωταθλητή").
 
Με λίγα λόγια, οι π.χ ΑΕΚ και Παναθηναϊκός προτιμούσαν να συναντώνται τέσσερις φορές ετησίως (από δύο για το πρωτάθλημα ΕΠΣΑ και το Πανελλήνιο) χωρίς να απομακρύνονται από την Αθήνα και με εξασφαλισμένη την υψηλή προσέλευση θεατών, από το να δίνουν δύο μόνο αγώνες μεταξύ τους, ένα σε μία οποιαδήποτε -κοντινή ή μη- επαρχιακή πόλη και άλλον ένα εντός έδρας όπου θα "κόβουν" ελάχιστα εισιτήρια. Ακόμη, δεν είχαν διάθεση να απεμπολήσουν τη διεκδίκηση κάθε χρόνο, με πολλές πιθανότητες επιτυχίας, του τίτλου στην ΕΠΣ Αθηνών (δηλαδή δόξα και μεγαλύτερες εισπράξεις), για να εισέλθουν σε μία επίπονη διαδικασία πρωταθλητισμού με κατώτερους μεν τους περισσότερους αντιπάλους, άγνωστους όμως αρκετούς και με πολύ μακρινές έδρες κάποιους. Την ίδια ακριβώς στάση τήρησαν Άρης, ΠΑΟΚ και Ολυμπιακός, ο οποίος επιπρόσθετα όχι μόνο δεν είχε καν ανταγωνιστή στη δική του ΕΠΣ, αλλά και οι νέες συνθήκες διεξαγωγής της διοργάνωσης ίσως να έθεταν σε αμφιβολία την 6ετή κυριαρχία του στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα (όπως και τελικά συνέβη για 6 επίσης χρόνια).
 
Τα λιγότερο ισχυρά, σε αγωνιστικό και παραγοντικό επίπεδο, σωματεία των τριών παραπάνω ΕΠΣ παρουσιάστηκαν εξ αρχής θετικότατα στην προοπτική της Α' εθνικής Κατηγορίας, δεδομένου ότι με την αύξηση των συμμετοχών στη διοργάνωση εξασφάλιζαν:
Γραμμή 19:
* ευκολότερα την παραμονή τους για μία ακόμη περίοδο στο υψηλότερο επίπεδο του ελληνικού ποδοσφαίρου, έχοντας τη δυνατότητα να ανταγωνιστούν περισσότερες ισοδύναμες και κατώτερες ομάδες (αντί κάθε χρόνο να προσπαθούν για την κατάληψη μίας από τις δύο ή τρεις πρώτες θέσεις στο πρωτάθλημα της ΕΠΣ τους, ώστε να προκριθούν στο Πανελλήνιο)
* αυξημένο αριθμό νικών και γενικότερα επιτυχιών, οι οποίες θα ενίσχυαν το κύρος του συλλόγου.
Όπως ήταν λογικό, φανατικά υπέρ της αναδιάρθρωσης τάχθηκαν και τα σωματεία των υπόλοιπων ΕΠΣ ανά τη χώρα, καθώς θα δινόταν επιτέλους η ευκαιρία σε αρκετά από αυτά να αγωνίζονται σε ένα κοινό πρωτάθλημα μαζί με τις μεγάλες "δυνάμεις", κάτι που άλλωστε δεν συνέβαινε παρά μόνο τα 6 τελευταία χρόνια και για 2 μόλις εκπροσώπους της επαρχίας (τους νικητές Βορείου και Νοτίου ομίλου των περιφερειακών πρωταθλημάτων).
 
Η ΕΠΟ, πέραν του ότι βρέθηκε στο μέσον της διελκυστίνδας μεταξύ Πολιτείας/[[Ένωση Ευρωπαϊκών Ποδοσφαιρικών Ομοσπονδιών|UEFA]] και των τριών ΕΠΣ/δημοφιλών ομάδων, αντιμετώπιζε και η ίδια ένα σοβαρό πρόβλημα οικονομικής φύσης, όντας υποχρεωμένη να καλύπτει τη μετάβαση και διαμονή φιλοξενούμενων και διαιτητών. Σε μία νεοσύστατη διοργάνωση με αβέβαιη εξέλιξη και επιτυχία, ήταν εξαιρετικά αμφίβολο εάν τελικά θα αρκούσε το ποσοστό 12% που παρακρατούσε από τις εισπράξεις των αγώνων στο μέχρι τότε Πανελλήνιο Πρωτάθλημα.<br />
Κατά τη διάρκεια των διαβουλεύσεων οι σύλλογοι δέχθηκαν τη μετακύλιση σε αυτούς των εξόδων κίνησης, αλλά σε μία προσπάθεια να "τορπιλιστεί" το όλο εγχείρημα για την καθιέρωση της Α' εθνικής Κατηγορίας, έθεσαν ως όρο την κατάργηση του 33% Φόρου Δημοσίων Θεαμάτων στην τιμή του ποδοσφαιρικού εισιτηρίου και τη λήψη του 5% από το τζίρο (έσοδα, όχι απλώς κέρδη) του ΠΡΟ-ΠΟ! Με την κυβέρνηση και τον [[Οργανισµός Προγνωστικών Αγώνων Ποδοσφαίρου|ΟΠΑΠ]] να απορρίπτουν τις παράλογες απαιτήσεις, η ΕΠΟ επιχείρησε να γεφυρώσει το χάσμα προτείνοντας να αναλάβει εκ νέου τα συγκεκριμένα κόστη μέσω του 3% από το ΠΡΟ-ΠΟ.▼
 
▲Κατά τη διάρκεια των διαβουλεύσεων οι σύλλογοι δέχθηκαν τη μετακύλιση σε αυτούς των εξόδων κίνησης, αλλά σε μία προσπάθεια να "τορπιλιστεί" το όλο εγχείρημα για την καθιέρωση της Α' εθνικής Κατηγορίας, έθεσαν ως όρο την κατάργηση του 33% Φόρου Δημοσίων Θεαμάτων στην τιμή του ποδοσφαιρικού εισιτηρίου και τη λήψη του 5% από το τζίρο (έσοδα, όχι απλώς κέρδη) του ΠΡΟ-ΠΟ!. Με την κυβέρνηση και τον [[Οργανισµός Προγνωστικών Αγώνων Ποδοσφαίρου|ΟΠΑΠ]] να απορρίπτουν τις παράλογες απαιτήσεις τους, η ΕΠΟ επιχείρησε να γεφυρώσει το χάσμα προτείνοντας να αναλάβει εκ νέου τα συγκεκριμένα κόστη μέσω του 3% από το ΠΡΟ-ΠΟ.
Η χρυσή τομή για την άρση κωλυμάτων και αντιρρήσεων από την πλευρά των ισχυρών ομάδων βρέθηκε στο εξής σχήμα: θα πλήρωναν μόνες τα έξοδά τους, με αντάλλαγμα τη μείωση σε 20% του φόρου στο εισιτήριο και σε 10% της παρακράτησης υπέρ ΕΠΟ, η οποία με το 2% των εσόδων του ΟΠΑΠ θα κάλυπτε το διαιτητικό κόστος, την οποιαδήποτε ζημιά προέκυπτε στους γηπεδούχους από αγώνες με χαμηλή προσέλευση θεατών, όπως και τη χρηματοδότηση των ΕΠΣ (που εξ αρχής ήταν και ο μεγάλος "χαμένος" της αναδιάρθρωσης).<br />▼
Το Σάββατο 10 Οκτωβρίου 1959 στη [[Γενική Συνέλευση]] της ΕΠΟ, δηλαδή με συμμετοχή όλων των μελών της Ενώσεων Ποδοσφαιρικών Σωματείων και παρουσία της [[Γενική Γραμματεία Αθλητισμού|Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού]] και εκπροσώπων της [[Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή 1958|κυβέρνησης Καραμανλή]], έγινε πραγματικότητα η Α' εθνική Κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου μετά από επεισόδια τεσσάρων τουλάχιστον μηνών. Η 1η αγωνιστική ορίστηκε για έπειτα από 15 ημέρες.▼
 
▲Η χρυσή τομή για την άρση κωλυμάτων και αντιρρήσεων από την πλευρά των ισχυρών ομάδων βρέθηκε στο εξής σχήμα: θα πλήρωναν μόνες τα έξοδά τους, με αντάλλαγμα τη μείωση σε 20% του φόρου στο εισιτήριο και σε 10% της παρακράτησης υπέρ ΕΠΟ, η οποία με το 2% των εσόδων του ΟΠΑΠ θα κάλυπτε το διαιτητικό κόστος, την οποιαδήποτε ζημιά προέκυπτε στους γηπεδούχους από αγώνες με χαμηλή προσέλευση θεατών, όπως και τη χρηματοδότηση των ΕΠΣ (που εξ αρχής ήταν και ο μεγάλος "χαμένος" της αναδιάρθρωσης).<br />
 
▲Το Σάββατο 10 Οκτωβρίου 1959 στη [[Γενική Συνέλευση]] της ΕΠΟ, δηλαδή με συμμετοχή όλων των μελών της Ενώσεων Ποδοσφαιρικών Σωματείων και παρουσία της [[Γενική Γραμματεία Αθλητισμού|Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού]] και εκπροσώπων της [[Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή 1958|κυβέρνησης Καραμανλή]], έγινε πραγματικότητα η Α' εθνική Κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου μετά από επεισόδια τεσσάρων τουλάχιστον μηνών. Η 1η αγωνιστική ορίστηκε για έπειτα από 15 ημέρες.
== Οι συμμετοχές ==
Κατά τη [[Γενική Συνέλευση]] της [[Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία|Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας]] στις 29 Αυγούστου 1959, αποφασίστηκε ότι τη νεοσυσταθείσα Α' εθνική Κατηγορία θα συγκροτούσαν 18 ομάδες,<ref>οι Παναχαϊκή και Νίκη Βόλου αιτήθηκαν να συμπεριληφθούν ανεξαρτήτως αγωνιστικών κριτηρίων λόγω αρχαιότητας και εκπροσωπώντας μεγαλύτερες πόλεις από τις περισσότερες επαρχιακές, κάτι που απορρίφθηκε, καθώς η ύπαρξη 20 συμμετεχόντων θα επιβάρυνε το πρόγραμμα</ref> με τον καθορισμό τους να γίνεται σύμφωνα με τις θέσεις στις τοπικές διοργανώσεις των ΕΠΣ την περίοδο 1958-59:
Γραμμή 38:
Με τα δεδομένα έως τις αρχές Οκτωβρίου, τη 18η θέση είχε εξασφαλίσει ο [[Ολυμπιακός Χαλκίδας|Ολυμπιακός Χαλκίδος]], ο οποίος μοιράστηκε με τον [[Όμιλος Φιλάθλων Ηρακλείου|ΟΦΗ]] από μία νίκη 2-1 στις έδρες τους για να επιβληθεί τελικά 1-0 σε τρίτο αγώνα στο ουδέτερο [[Στάδιο Νίκος Γκούμας|στάδιο Ν. Φιλαδέλφειας]].
 
Η καθυστέρηση, όμως, επί 6 εβδομάδες στην έναρξη της διοργάνωσης εξαιτίας των οικονομικών διαπραγματεύσεων ανάμεσα στα εμπλεκόμενα μέρη [[Γενική Γραμματεία Αθλητισμού|ΓΓΑ]], [[Οργανισµός Προγνωστικών Αγώνων Ποδοσφαίρου|ΟΠΑΠ]], [[Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία|Ομοσπονδία]] και κατά τόπους ΕΠΣ, έθετε σε σοβαρό κίνδυνο την έγκαιρη ολοκλήρωσή της. Συνέπεια υπήρξε η απόφαση της ΕΠΟ για μείωση του αριθμού ομάδων σε 16 κατά τη δεύτερη και καθοριστική της Γενική Συνέλευση το Σάββατο 10 Οκτωβρίου, ώστε με την εξοικονόμηση τεσσάρων αγωνιστικών να μην επεκταθεί το πρόγραμμα μέσα στο καλοκαίρι. Η ΕΠΣ Αθηνών, αρχαιότερη και με πανελληνίως τους περισσότερους συλλόγους-μέλη στη δύναμή της, διατήρησε τέσσερις εκπροσώπους στον καινούριο θεσμό της εθνικής Κατηγορίας, ενώ κρίθηκαν επιλαχόντες οι 4οι των προηγούμενων διοργανώσεων ΕΠΣΠ και ΕΠΣΜ, ο 3ος στον όμιλο Βορρά του Περιφερειακού Πρωταθλήματος 1958-59 και ο νικητής από τους δευτεραθλητές στους δύο υποομίλους Νότου. Από τους τέσσερις έπρεπε να προκύψουν οι δύο και δεδομένης της έλλειψης χρόνου, κλήθηκαν εσπευσμένα να διασταυρωθούν "τοπικά" σε διπλούς αγώνες κατά τις αμέσως επόμενες Τετάρτη και Κυριακή:
* '''Ηρακλής''' - [[Α.Π.Σ. Ασπίς Ξάνθης|Ασπίς Ξάνθης]] 1–0 και 2–0
* [[Ολυμπιακός Χαλκίδας|Ολυμπιακός Χαλκίδος]] - '''Προοδευτική''' 2–2, 0–0 και 0–3 στο ουδέτερο στάδιο της Ν. Φιλαδέλφειας.
 
Ως αποτέλεσμα, το πλήθος των επαρχιακών σωματείων περιορίστηκε από 6 σε 4, με τον Ολυμπιακό μετά από [[Α΄ Εθνική ποδοσφαίρου ανδρών 1963-1964|τετραετία]] να επιτυγχάνει τελικά τη συμμετοχή του στην ανώτατη βαθμίδα του ελληνικού ποδοσφαίρου, την Ασπίδα όμως μέχρι σήμερα να έχει αγωνιστεί μόνο έως τη [[Β΄ Εθνική ποδοσφαίρου ανδρών|Β' Κατηγορία]]. Ενδεικτικό της προχειρότητας και του πιεσμένου προγράμματος λόγω των συνεχόμενων αναβολών, αποτελεί το γεγονός ότι η τύχη του σωματείου της Χαλκίδας κρίθηκε από 6 παιχνίδια μέσα σε 5 εβδομάδες, με τα 4 τις 2 τελευταίες, ενώ η Προοδευτική υποχρεώθηκε να δώσει 4 μέσα σε 11 ημέρες, καθώς την Τετάρτη κέρδιζε τη συμμετοχή της και την Κυριακή πρωί τον εναρκτήριο αγώνα στην ιστορία της Α' Εθνικής Όλα αυτά πριν ακόμα αρχίσει η ποδοσφαιρική περίοδος και με παίκτες πλήρως ερασιτέχνες, τουλάχιστον όσον αφορά σε εκείνους εκτός των πολύ ισχυρών συλλόγων.
Γραμμή 637:
|10||align="left"|[[Ανδρέας Σταματιάδης]]||Α.Ε.Κ.||10||-||28
|}
Εξαιρουμένου του τρίτου Γρηγοριάδη, οι υπόλοιποι αγωνίζονταν σε ομάδες από το νότιο τμήμα της χώρας, ενώ οι επιδόσεις του, 30χρονου τότε, Νεστορίδη υπήρξαν εντυπωσιακές. Μόνο στις 9 απόΑπό τις 28 συναντήσεις που συμμετείχε μόνο στις 9 δεν "βρήκε δίχτυα", πέτυχε 4 [[Χατ τρικ|χατ-τρικ]] και 2 φορές σκόραρε επί 5 συνεχείς αγωνιστικές. Επίσης, τον απόλυτο αριθμό των 33 τερμάτων του έχουν φθάσει ή ξεπεράσει μόλις τρεις ποδοσφαιριστές στην ιστορία του υψηλότερου επιπέδου του ελληνικού πρωταθλήματος (με κάθε μορφή του από το 1927), οι:<br />
[[Γιώργος Σιδέρης]] (35 το [[Α΄ Εθνική ποδοσφαίρου ανδρών 1968-1969|1968-69]]), [[Αντώνης Αντωνιάδης]] (39 το [[Α΄ Εθνική ποδοσφαίρου ανδρών 1971-1972|1971-72]]) και [[Βασίλης Δημητριάδης]] (33 το [[Α΄ Εθνική ποδοσφαίρου ανδρών 1992-1993|1992-93]]).<br />
Δεδομένου όμως ότι εκείνοι τα σημείωσαν σε διοργανώσεις των 34 αγώνων (18 ομάδες), μόνον η επίδοση του Αντωνιάδη θεωρείται ανώτερη (πρόκειται άλλωστε για ρεκόρ όλων των εποχών).
Τα δε '''1,18 τέρματα ανά παιχνίδι''' του "Νέστορα" το 1959-60, αποτελούν μέσο όρο που καθόλη τη διάρκεια της Α' Εθνικής (δηλαδή πάνω από μισό αιώνα) δεν έχει ακόμα ισοφαριστεί, παρότι και οι τρεις προαναφερόμενοι κατέκτησαν τις συγκεκριμένες χρονιές το έπαθλο [[Χρυσό Παπούτσι|European Silver Boot]] (χάνοντας μάλιστα για ένα τέρμα την πρωτιά). Η πρωτοβουλία αυτή καθιερώθηκε το 1968, άρα πιθανότατα ο διεθνής παίκτης έχασε την ευκαιρία να πλαισιώσει τους υπόλοιπους Έλληνες<small><ref>χρυσό παπούτσι: [[Νίκος Μαχλάς]] (1997-98 ως παίκτης της ολλανδικής [[Φίτεσε]]) — αργυρό: [[Θωμάς Μαύρος]] ([[Α΄ Εθνική ποδοσφαίρου ανδρών 1978-1979|1978-79]]) και οι Σιδέρης, Αντωνιάδης, Δημητριάδης — χάλκινο: [[Γιώργος Δέδες]] ([[Α΄ Εθνική ποδοσφαίρου ανδρών 1970-1971|1970-71]]), [[Νίκος Αναστόπουλος]] ([[Α΄ Εθνική ποδοσφαίρου ανδρών 1982-1983|1982-83]]) και [[Κριστόφ Βαζέχα]] ([[Α΄ Εθνική ποδοσφαίρου ανδρών 1992-1993|1992-93]])</ref></small> που έχουν διακριθεί στο θεσμό.
 
 
Γραμμή 650:
αριστερός αμυντικός: '''[[Σωτήρης Αγγελόπουλος]]'''/ΠΑΟ (εν ενεργεία διεθνής)<br />
κεντρικός αμυντικός: '''[[Δημήτρης Στεφανάκος|Μίμης Στεφανάκος]]'''/ΟΣΦΠ (εν ενεργεία διεθνής)<br />
δεξιός ενδιάμεσος: '''[[Τάκης Λουκανίδης|(Νεο)Τάκης Λουκανίδης]]'''/Δόξα Δράμας (εν ενεργεία διεθνής) - '''''ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ'''κορυφαίος της περιόδου παίζοντας σε όλες τις γραμμές''<br />
αριστερός ενδιάμεσος: '''Φάνης Τασίνος'''/Παγκορινθιακός<br />
δεξιός ακραίος επιθετικός (έξω δεξιά): '''[[Μίμης Δομάζος]]'''<small><ref name="Δομάζος"/></small>/ΠΑΟ (χρίστηκε διεθνής εκείνη τη χρονιά)<br />
Γραμμή 667:
* Ακόμα πιο εντυπωσιακή η εκπροσώπηση και των τριών υποβιβασθέντων με ένα σύνολο 4 ποδοσφαιριστών, οι 2 του Παγκορινθιακού με τον Τασίνο βασικό, όπως και ο Μάλλης της ΑΕ Νικαίας, μολονότι η εστία του παραβιάστηκε περισσότερο από κάθε άλλου τερματοφύλακα (τόσο σε αριθμό με 59 τέρματα, όσο και σε μέσο όρο με 2,03 ανά αγώνα).
* Τα 6 σωματεία της Βόρειας Ελλάδας έχουν 11 παίκτες στους 22 (αλλά μόνο 4 βασικούς), όσους ακριβώς και εκείνα από την υπόλοιπη χώρα, τα οποία όμως ήταν 10 στον αριθμό και επιπρόσθετα κατέλαβαν ανώτερες θέσεις στην τελική κατάταξη (π.χ από την 1η έως την 5η).
* Ενδεικτικό τέλος ότι οι 6 από τους 10 επιθετικούς παίζουν στη Θεσσαλονίκη (ενώ μόνο οι Δομάζος και Παπαεμμανουήλ σε ομάδες της υπόλοιπης Ελλάδας), ακόμη και εάν κανείς τους δεν συμπεριλαμβάνεται στους πρώτους σκόρερς. Αντίθετα, απουσιάζει παντελώς το "βαρύ πυροβολικό" του πρωταθλήματος (Νεστορίδης, Γ. Καμάρας, Υφαντής κλπ), δεδομένου ότι όπως ορθότατα αναφέρει ο Παγιωτέλης ''άλλο σκόρερ, άλλο καλή απόδοση''.
 
 
Γραμμή 711:
<small> * ''ο Παγκορινθιακός χρησιμοποιούσε ως έδρα το γήπεδο του Κέντρου Εκπαιδεύσεως Νεοσυλλέκτων στο στρατόπεδο της πόλης''</small>
 
'''"Παρθενική"Η πρώτη αναμέτρηση''' υπήρξεήταν το παιχνίδι Προοδευτική-Απόλλων Θ. 1-0 με έναρξη στις 10 το πρωί!. Αυτό ήταν συνέπεια του ότι το Καραϊσκάκη αποτελούσε έδρα και των τεσσάρων ομάδων του Πειραιά, οπότε ακολουθούσε και άλλο παιχνίδι το μεσημέρι μαζί με τα 7 υπόλοιπα. Η δε προσέλευση ήταν μόνο 1.432 φιλάθλωνφιλάθλοι, σε μία ημέρα όπου πανελλαδικά "κόπηκαν" άλλα 40.000 εισιτήρια,. οφείλεταιΑιτία στοήταν ο συνδυασμόσυνδυασμός της εξαιρετικά πρωινής -για παρακολούθηση ποδοσφαίρου- ώρας και της διεξαγωγής τριών ακόμα συναντήσεων στο [[λεκανοπέδιο Αττικής]]. Το εναρκτήριο λάκτισμα έδωσε ο διαιτητής Στράτος Κουλαξής (συνδ. Αθηνών) με επόπτες τους Δεμέστιχα και Ελευθεριάδη.<br />
 
Όπως είναι φυσικό, τις δύο πρώτες αγωνιστικές σημειώθηκαν οι εξής ''πρωτιές'' στην ιστορία της ποδοσφαιρικής Α' Εθνικής:
* το πρώτο '''τέρμα''' πέτυχε ''χρονολογικά'' ο Νίκος Μυτώσης με σουτ εις βάρος του τερματοφύλακα Παράσχου Αυγητίδη στο 67' της εναρκτήριας αναμέτρησης (άρα γύρω στις 11:30 το πρωί). Εφόσον και η συγκεκριμένη άρχιζε στις 3:15, τότε πρώτο θα θεωρούταν εκείνο στο 3ο μόλις λεπτό του Εθνικός-ΑΕΚ 0-1 (δηλαδή επίσης στο Καραϊσκάκη), ένα τέρμα που οι μαρτυρίες διίστανται κατά πόσον πρέπει να χρεωθεί στο σουτ του βετεράνου [[Γιάννης Κανάκης|Γιάννη Κανάκη]] ή την κόντρα στον Αλέκο Κοζομπόλη<small><ref>υπάρχει πάντως [http://prwtathlima.blogspot.gr/search/label/1%CE%B7%20%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE σκίτσο] της φάσης</ref></small>, η οποία και ξεγέλασε το Στράτο Μακρυωνίτη.
* το πρώτο τέρμα '''με κεφαλιά''' πρωτοπέτυχεπέτυχε ο [[Λέανδρος Συμεωνίδης]] στο 31' του ΠΑΟΚ-Μ. Αλέξανδρος 3-2 της πρεμιέρας, ισοφαρίζοντας το προβάδισμα των φιλοξενούμενων με το Βαγγέλη Καραφουλίδη και το πρώτο '''απευθείας σουτ-φάουλ'''
* το πρώτο '''πέναλτι''' πρωτοκαταλογίστηκεκαταλογίστηκε από το διεθνή διαιτητή Αλέκο Μοναστηριώτη (συνδ. Πειραιώς) στο 57' του Μ. Αλέξανδρος-Πανιώνιος 1-4 της 2ης αγωνιστικής (1 Νοεμβρίου 1959), για μαρκάρισμα "2 σε 1". Το κέρδισε και το εκτέλεσε εύστοχα ο Μιχάλης Αμανατίδης των γηπεδούχων απέναντι στον [[Κώστας Βαλλιάνος|Κώστα Βαλλιάνο]].
* εάν τελικά δεν θεωρηθεί το τέρμα της ΑΕΚ ως '''αυτογκόλ''', τότε πρώτο τέτοιο υπήρξε του Νίκου Φίλιου στο 70' του Απόλλων Αθ.-Προοδευτική 3-0 (2η αγων.). Ο ίδιος πρόκειται για τον μόνο που σημείωσε και δεύτερο την ίδια χρονιά.
* με τη συμπλήρωση ακριβώς μίας ώρας αγώνων στην πρεμιέρα, ο Ι. Πασχαλίδης του Άρη είχε ήδη σημειώσει '''2 τέρματα''' και μετά από ένα τέταρτο πέτυχε το ίδιο ο [[Θανάσης Σαραβάκος]] του Πανιωνίου.
 
Στη διάρκεια του πρωταθλήματος σημειώθηκαν
Άλλες πρωτιές ποδοσφαιρικών "γεγονότων":
* τηνστην 4η αγωνιστική (15 Νοεμβρίου 1959) η πρώτη '''αποβολή''' (τότε δεν υπήρχαν κάρτες και οι παίκτες εξέρχονταν με διαιτητικό νεύμα) του [[Λάκης Σοφιανός|Λάκη Σοφιανού]] των γηπεδούχων στο Παναιγειάλειος-ΠΑΟΚ 2-3, από το διαιτητή Γιάννη Ζώγα (συνδ. Αθηνών) για λάκτισμα αντιπάλου. Ως συνέπεια, στον πρώην κεντρικό επιθετικό του Παναθηναϊκού (έπειτα των Ολυμπιακού και Άρη) επιβλήθηκε από την ΕΠΟ '''τιμωρία''' ενός μηνός (επανήλθε μετά 4 παιχνίδια), καθώς οι ποινές αφορούσαν τότε σε ημερολογιακό αποκλεισμό αντί για συγκεκριμένο αριθμό αγώνων.
* τηνστην 6η αγωνιστική (29 Νοεμβρίου 1959) η πρώτη '''άουτ εκτέλεση πέναλτι''' από τον Αμανατίδη (πάλι) στο 25' του Μ. Αλέξανδρος-Παναιγιάλειος 1-1. Πρώτος τερματοφύλακας ο οποίος πραγματοποίησε '''απόκρουση''' από τα 11 βήματα, υπήρξε ο νεότατος Σάκης Διονυσιάδης στο ΑΕΚ-Δόξα Δράμας 4-3 της 20ης αγωνιστικής (20 Μαρτίου 1960) απέναντι στον τελικό νικητή (και αρχισκόρερ της χρονιάς) [[Κώστας Νεστορίδης|Κώστα Νεστορίδη]].
* τηνστην 7η αγωνιστική (6 Δεκεμβρίου 1959) το πρώτο '''[[Χατ τρικ|χατ-τρικ]]''', από τουτον τελευταίουΝεστορίδη στο Παναιγιάλειος-ΑΕΚ 1-4
* τηστην 18η αγωνιστική (6 Μαρτίου 1960) στο Εθνικός-ΑΕ Νικαίας 7-2 το πρώτο '''καρέ''' τουαπό τον Σωτήρη Πέστροφα (συχνότερα αγωνιζόταν στην άμυνα και σημείωσε μόλις δύο ακόμη τέρματα στις υπόλοιπες 27 συμμετοχές του!)
* μετά την 11η αγωνιστική (24 Ιανουαρίου 1960) η '''αντικατάσταση''' στο Μ. Αλέξανδρο του Άγγελου Τουλουμτζίδη με τον Λίοπολντ Ρες από την Αυστρία. Η πρώτη '''"μεταγραφή" τεχνικού''' μεσούσης της αγωνιστικής περιόδου πραγματοποιήθηκε κατά τη διακοπή του πρωταθλήματος τον Απρίλιο (πριν την 22η αγων.), με τον Απόλλωνα Αθ. να αναλαμβάνει ο παλαίμαχος παίκτης του Μιχάλης(;) Στράτος αντί του [[Τζίνα Σιμονόφσκι|Κίριλ "Τζίνα" Σιμονόφσκι]] (παλαιότερα στον Άρη), για να πάρει εκείνος τη θέση του [[Ιταλία|Ιταλού]] Μπρούνο Βάλε στον Ολυμπιακό. Σημειωτέον ότι αυτές αποτέλεσανΑυτές καιήταν τιςοι μοναδικές προπονητικές αλλαγές καθ' όλη την περίοδο, μαζί με την αντικατάσταση του [[Πάνος Μάρκοβιτς|Πάνου Μάρκοβιτς]] από το βοηθό του Ιάκωβο Μαγουλά στον Ηρακλή 6 αγώνες πριν το τέλος της.
 
Στην πρεμιέρα, επίσης, σημειώθηκαν οι πρώτες '''εκτός έδρας νίκη''' (Εθνικός-ΑΕΚ 0-1), '''"λευκή" ισοπαλία''' (Ηρακλής-Απόλλων Αθ. στο Χαριλάου) και '''μεγάλη έκπληξη''' (με τον Παγκορινθιακό να νικά το νταμπλούχο Ολυμπιακό παρουσία πολλών στρατευμένων και την Κυριακή εκείνη να μην βρίσκεται 13άρι δελτίο στο ΠΡΟ-ΠΟ!). Τα πρώτα '''ντέρμπι''' της Α' Εθνικής έληξαν ως εξής:<br /> ▼
Άρης-ΠΑΟΚ 0-1 (2η αγων.), Παναθηναϊκός-ΑΕΚ 2-2 (3η), ΑΕΚ-Ολυμπιακός 1-0 (10η) και Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός 0-0 (15η, λήξη α' γύρου).<br />▼
 
▲Στην πρεμιέρα, επίσης, σημειώθηκαν οι πρώτες '''εκτός έδρας νίκη''' (Εθνικός-ΑΕΚ 0-1), '''"λευκή" ισοπαλία''' (Ηρακλής-Απόλλων Αθ. στο Χαριλάου) και '''μεγάλη έκπληξη''' (με τον Παγκορινθιακό να νικά το νταμπλούχο Ολυμπιακό παρουσία πολλών στρατευμένων και την Κυριακή εκείνη να μην βρίσκεται 13άρι δελτίο στο ΠΡΟ-ΠΟ!). Τα πρώτα '''ντέρμπι''' της Α' Εθνικής έληξαν ως εξής:<br />
▲Άρης-ΠΑΟΚ 0-1 (2η αγων.), Παναθηναϊκός-ΑΕΚ 2-2 (3η), ΑΕΚ-Ολυμπιακός 1-0 (10η) και Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός 0-0 (15η, λήξη α' γύρου).<br />
Τέλος, την πρώτη νίκη αθηναϊκής ομάδας στη Θεσσαλονίκη πέτυχε ο Απόλλωνας Αθ. με 2-1 επί του ΠΑΟΚ (3η αγων.) και την αντίστροφη ο Ηρακλής με το ίδιο σκορ επί του Πανιωνίου (6η αγων.).
 
Γραμμή 742 ⟶ 744 :
Όλοι ήταν Έλληνες, χωρίς πάντως η διοργανώτρια Ομοσπονδία [[Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία|ΕΠΟ]] να απαγορεύει σε ξένους να εντάσσονται στα σωματεία της Ελλάδας, εφόσον δεν είχαν αγωνιστεί επαγγελματικά σε άλλη χώρα.
 
'''Προπονητές:''' με τη σημερινή έννοια του όρου δεν υπήρχαν στην ουσία. Την -όχι καθημερινή- προπόνηση στη διάρκεια της εβδομάδας ανελάμβανε κάποιος γυμναστής ή σε πολλές ομάδες ακόμα και ένας έμπειρος ποδοσφαιριστής, ενώ για τη σύνθεση της Κυριακής αποφάσιζε ο "εκλέκτορας" και για τις καλοκαιρινές μεταγραφές συνήθως μία επιτροπή από παράγοντες του συλλόγου. Ο [[προπονητής]] εκείνης της εποχής, παίρνοντας ένα υλικό επιλεγμένο και γυμνασμένο από άλλους, είχε μοναδικές αρμοδιότητες την προετοιμασία της ομάδας σε επίπεδο αγωνιστικού συστήματος και των παικτών σε τεχνική, εξ ου και αποκαλούταν "τεχνικός". Οι δε δυνατότητές του για επέμβαση κατά την εξέλιξη του αγώνα περιορίζονταν σε κάποιες αλλαγές θέσεων και τακτικής, χωρίς καν την ευχέρεια για αντικαταστάσεις (επιτράπηκαν το 1968). <ref name="Παγιωτέλης">"Το Έπος της Α' Εθνικής", Γιώργος Ν. Παγιωτέλης, μηνιαίο αθλητικό περιοδικό «Οι Παγκόσμιοι», τεύχος Αυγούστου 1994</ref><br />
 
Στον Παναθηναϊκό, για παράδειγμα, το παραπάνω προπονητικό "σχήμα" είχε τη μορφή τριάδας από παλαίμαχους ποδοσφαιριστές, με το γηραιότερο Μηγιάκη να έχει κυρίως τον τεχνικό ρόλο, τον Τσούτσο στην ευθύνη της εκγύμνασης και το Σίμο ως βοηθό του πρώτου και βασικά κυνηγό ταλέντων.<br />
Από τις 16 ομάδες, μόλις οι 6 άρχισαν τη διοργάνωση με ξένο "προπονητή": ΑΕΚ, Ολυμπιακός, Απόλλωνας Αθ., ΠΑΟΚ, Άρης και Εθνικός (οι μισές κάθε πόλης Αθήνας, Πειραιά, Θεσσ/κης), ενώ η λήξη βρήκε Έλληνα στον πάγκο του τελευταίου, σε αντίθεση με του Μ. Αλεξάνδρου. Οι 7 εκτός Ελλάδας προέρχονταν τρεις από την ακόμη τότε [[Γιουγκοσλαβία|ενιαία Γιουγκοσλαβία]] και δύο από τις Ιταλία και Αυστρία.<br />▼
 
▲Από τις 16 ομάδες, μόλις οι 6 άρχισαν τη διοργάνωση με ξένο "προπονητή": ΑΕΚ, Ολυμπιακός, Απόλλωνας Αθ., ΠΑΟΚ, Άρης και Εθνικός (οι μισές κάθε πόλης Αθήνας, Πειραιά, Θεσσ/κης), ενώ η λήξη βρήκε Έλληνα στον πάγκο του τελευταίου, σε αντίθεση με του Μ. Αλεξάνδρου. Οι 7 εκτός Ελλάδας προέρχονταν τρεις από την ακόμη τότε [[Γιουγκοσλαβία|ενιαία Γιουγκοσλαβία]] και δύο από τις Ιταλία και Αυστρία.<br />
 
Ενδεικτικό της ελαττωμένης σπουδαιότητας που έχαιρε ο προπονητικός ρόλος πριν από μισό αιώνα, αποτελεί το γεγονός ότι μόνον τρεις(!) σύλλογοι προχώρησαν σε αλλαγή εν μέσω του πρωταθλήματος (Μ. Αλέξανδρος, Ολυμπιακός, Ηρακλής) και ένας τέταρτος υποχρεώθηκε σε αντικατάσταση λόγω αποχώρησης (του [[Τζίνα Σιμονόφσκι|Σιμονόφσκι]] από τον Απόλλωνα Αθ. για τον Ολυμπιακό).
 
'''Διαιτητές:''' στα 244 παιχνίδια χρησιμοποιήθηκαν 80 συνολικά διαιτητές, με ακριβώς τους μισούς να πρόκειται για Έλληνες οι οποίοι "σφύριξαν" το 77% αυτών (187), δηλαδή παραπάνω από 3 στα 4. Οι ξένοι προήλθαν από 8 διαφορετικά κράτη, με τους Ιταλούς να είναι η πλειονότητα (19 με 25 διαιτησίες) και να ακολουθούν Ελβετοί (8 με 17), [[Γιουγκοσλαβία|Γιουγκοσλάβοι]] (6 με 7), τρεις Αυστριακοί και από ένας Γάλλος, Γερμανός, Ισπανός και Ισραηλινός(!). Ο Μανώλης Πανάκης (συνδ. Αθηνών) με 14 και αντίστοιχα ο Ιτζίνο Ριγκάτι (Ιταλία) με 6, διαιτήτευσαν τους περισσότερους αγώνες.
 
'''Γήπεδα:''' σε 12 γήπεδα διεξήχθησαν οι 244 αναμετρήσεις:<br />
Γραμμή 764 ⟶ 769 :
 
'''Προσέλευση φιλάθλων:''' τις 240 συναντήσεις της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος παρακολούθησε ένα σύνολο 1,3 εκατομμυρίων και οι εισπράξεις ανήλθαν στα 24,2 εκατομμύρια δραχμές. Μέσος όρος θεατών τα 5.400 ανά παιχνίδι και 43.500 ανά αγωνιστική, με μία μέση τιμή εισόδου τις 19 περίπου δραχμές<small><ref>η ακριβότερη έφθανε σε ντέρμπι και για περιορισμένο αριθμό προνομιακών εισιτηρίων τις 50 δρχ, άρα ούτε 15 λεπτά του ευρώ σήμερα! Η φθηνότερη κόστιζε 5 δρχ στις επονομαζόμενες θύρες "των ορθίων", με μισή τιμή για τους μαθητές και δωρεάν για τους στρατευμένους.</ref></small>. Ενδεικτικά, η προσέλευση κατά την πρόσφατη [[Α΄ Εθνική ποδοσφαίρου ανδρών 2011-2012|Superleague 2011-12]] (αντίστοιχα 5.250 και 42.000<small><ref>[http://www.superleaguegreece.net/schedule/10 ελληνική Superleague]</ref></small>) εμφανίζεται στα ίδια επίπεδα και με μία μικρή πτώση της τάξης του 3%, για την αξιολόγηση της οποίας πρέπει να συνυπολογισθούν, μεταξύ των άλλων, η ύπαρξη πλέον τόσο της μετάδοσης όλων των αναμετρήσεων τηλεοπτικά και διαδικτυακά, όσο όμως και γηπέδων με σημαντικά μεγαλύτερη χωρητικότητα.<br />
Η κατανομή των φιλάθλων διαμορφώθηκε ως εξής: 41% στην Αθήνα (4 ομάδες με 3 έδρες), 26% στον Πειραιά (4 με 1), 20% στη Θεσσαλονίκη (4 με 2) και 13% στην περιφέρεια (4 με 5). Με άλλα λόγια, το 67% από αυτούς (οι δύο στους τρεις) παρακολούθησε συνάντηση στο [[Λεκανοπέδιο Αττικής]] (έδρα του 50% των συλλόγων), ενώ μόλις το 13% (ένας κάθε επτά) στην επαρχία (έδρα του 25%). Από τα εκεί γήπεδα, τα περισσότερα εισιτήρια "κόπηκαν" σε αυτό της Δράμας (αναμενόμενο, καθώς παρότι δεύτερο πλέον απομακρυσμένο από Αθήνα και Θεσσαλονίκη, η τοπική Δόξα διέθετε ένα από τα θεαματικότερα σύνολα της διοργάνωσης) με 50.000 σε 15 αγώνες και "αιχμή" τα 4.888 με τον Παναθηναϊκό (9η αγων.). Μεγαλύτερη εντύπωση προκαλούν, πάντως, τα 8.242 της Κορίνθου με την ΑΕΚ φιλοξενούμενη (17η) και βασικά τα 11.076 του Αιγίου με τον Ολυμπιακό (13η).<br />
 
Η πρεμιέρα με 41.500 θεατές δεν ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένη, καθώς το Εθνικός-ΑΕΚ αποτελούσε τη σπουδαιότερη συνάντηση, οι Ολυμπιακός, Άρης αγωνίζονταν εκτός της πόλης τους και μόνο οι Παναθηναϊκός, ΠΑΟΚ γηπεδούχοι. Υψηλότερη προσέλευση σημειώθηκε την 15η αγωνιστική στη λήξη του α' γύρου (Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, αλλά και ΑΕΚ-Πανιώνιος, Απόλλων Αθ.-Δόξα, ΑΕ Νικαίας-Προοδευτική, Απόλλων Θ.-ΠΑΟΚ στην κοινή Τούμπα) με 60.000 φιλάθλους και το αντίθετο την 29η και προτελευταία με 22.500. Γενικά, οι τρεις πριν τη λήξη "έπεσαν" εισιτηριακά αρκετά κάτω από τις 30.000 (ήταν και μέσα στις τέσσερις χαμηλότερες), συνέπεια της διεξαγωγής τους τέλη Ιουνίου-Ιουλίου και της χαρακτηριστικής μείωσης του ενδιαφέροντος για την οριστική έκβαση του πρωταθλήματος (η ΑΕΚ θεωρούταν βέβαιη για τον τίτλο, προνομιούχες θέσεις για τα ευρωπαϊκά κύπελλα δεν υπήρχαν, ενώ μόνο Παναιγιάλειος και Παγκορινθιακός προσπαθούσαν για τη σωτηρία).<br />
Την 3η, κιόλας, αγωνιστική επιτεύχθηκε το ρεκόρ της χρονιάς με 22.956 θεατές στο Παναθηναϊκός-ΑΕΚ του γηπέδου της Λ. Αλεξάνδρας, όπου παρατηρήθηκαν και οι επόμενες δύο υψηλότερες προσελεύσεις: 22.840 για το Παναθηναϊκός-Απόλλων Αθ. (8η) και 22.295 για τη σύγκρουση των "αιωνίων" (15η). Ντέρμπι γαρ, ήρθαν όλα ισόπαλα και μόνο στο πρώτο οι φίλαθλοι είχαν την ευκαιρία να δουν επίτευξη τερμάτων (2-2).▼
 
▲Την 3η, κιόλας, αγωνιστική επιτεύχθηκε το ρεκόρ της χρονιάς με 22.956 θεατές στο Παναθηναϊκός-ΑΕΚ του γηπέδου της Λ. Αλεξάνδρας, όπου παρατηρήθηκαν και οι επόμενες δύο υψηλότερες προσελεύσεις: 22.840 για το Παναθηναϊκός-Απόλλων Αθ. (8η) και 22.295 για τη σύγκρουση των "αιωνίων" (15η). Ντέρμπι γαρ, ήρθαν όλα ισόπαλα και μόνο στο πρώτο οι φίλαθλοι είχαν την ευκαιρία να δουν επίτευξη τερμάτων (2-2).
 
 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/wiki/Α΄_Εθνική_ποδοσφαίρου_ανδρών_1959-1960"