Θεόκλητος Φαρμακίδης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
{{ουδετερότητα}}
[[Αρχείο:Tsokos - Theoklitos Farmakidis.jpg|thumb|Προσωπογραφία του Θεόκλητου Φαρμακίδη, 1858, έργο του [[Διονύσιος Τσόκος|Διονυσίου Τσόκου]].]]
Γραμμή 11 ⟶ 9 :
Μετά τον ιδρυτή [[Άνθιμος Γαζής|Άνθιμο Γαζή]] από το [[1816]] έως το [[1818]] σε συνεργασία μαζί με τον [[Κωνσταντίνος Κοκκινάκης|Κωνσταντίνο Κοκκινάκη]] συνέχισαν την έκδοση του περιοδικού "[[Λόγιος Ερμής]]", το οποίο υπήρξε βασικό δημοσιογραφικό όργανο της παράταξης του [[Αδαμάντιος Κοραής|Αδαμάντιου Κοραή]]. Συμμετείχε ως μέλος στη [[Φιλική Εταιρεία]]. Ο ευεργέτης του, φιλέλληνας [[λόρδος Γκίλφορντ]], του εξασφάλισε τις δαπάνες των σπουδών του στο πανεπιστήμιο του [[Γκαίττινγκεν]] (Γοττίγκη) στη [[Γερμανία]] το [[1819]].
Με την κήρυξη της [[Ελληνική Επανάσταση του 1821|Ελληνικής Επανάστασης]], τον Μάιο του 1821, μετέβη στην ηπειρωτική [[Ελλάδα]], από εκεί στις [[Σπέτσες]], στη συνέχεια στο στρατόπεδο των Βερβαίνων όπου τελικά και εντάχθηκε στο επιτελείο του πρίγκιπα [[Δημήτριος Υψηλάντης|Δημήτριου Υψηλάντη]]. Τον Αύγουστο του [[1821]] βρίσκεται στην [[Καλαμάτα]] όπου και εκδίδει την πρώτη ελληνική εφημερίδα που κυκλοφόρησε σε ελλαδικό έδαφος,
Έλαβε μέρος στις δύο πρώτες Εθνοσυνελεύσεις, διορίστηκε μέλος του [[Άρειος Πάγος|Αρείου Πάγου]] Ανατολικής Ελλάδος, Έφορος της Παιδείας και της Ηθικής Ανατροφής των Παίδων ([[5 Ιουλίου]] [[1823]]) και δίδαξε το διάστημα [[1823]] – [[1825]] στην [[Ιόνιος Ακαδημία|Ιόνιο Ακαδημία]] της [[Κέρκυρα|Κέρκυρας]].
Στα [[1825]] διορίστηκε από την κυβέρνηση αρχισυντάκτης της "[[Γενική Εφημερίς|Γενικής Εφημερίδος της Ελλάδος]]" της μετέπειτα [[Ιστορία της τυπογραφίας στο νεοελληνικό κράτος|"Εφημερίδος της Κυβερνήσεως]]". Παραιτήθηκε από αυτή τη θέση το [[1827]] αντιδρώντας έτσι στις κατηγορίες που του απέδιδαν.
Όντας υποστηρικτής του "Αγγλικού κόμματος" του Μαυροκορδάτου διαφώνησε εξ αρχής με τον Κυβερνήτη [[Ιωάννης Καποδίστριας|Ιωάννη Καποδίστρια]], τον οποίο θεωρούσε όργανο της ρωσικής πολιτικής. Η κυβερνητική λογοκρισία ανακάλυψε επιστολή του με επικριτικό περιεχόμενο για το πρόσωπο του Κυβερνήτη και για αυτό το λόγο δικάστηκε και φυλακίστηκε. Έπειτα πέρασε στην [[Ύδρα]] όπου ενώθηκε με την αντικαποδιστριακή παράταξη. Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια, το [[1832]], διορίστηκε έφορος του εν [[Αίγινα|Αιγίνη]] Γενικού και Προκαταρκτικού Σχολείου ([[14 Απριλίου]] [[1832]]).
Με την έλευση του ανήλικου Βασιλέα [[Όθων της Ελλάδας|Όθωνα]] χρησιμοποιήθηκε από τον αντιβασιλέα Μάουρερ ως βασικός σύμβουλός του σε εκκλησιαστικά ζητήματα. Με ενέργειες του Φαρμακίδη στις [[23 Ιουλίου]] [[1832]] εξεδόθη Βασιλικό Διάταγμα για την κήρυξη του αυτοκεφάλου της ελλαδικής εκκλησίας και την ανεξαρτησία της από το [[Οικουμενικό Πατριαρχείο|Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως]]. Βασικό επιχείρημα του ήταν ότι δεν μπορούσε το ελεύθερο ελληνικό κράτος να εξαρτά την εκκλησιαστική του διοίκηση από έναν [[Πατριάρχης|Πατριάρχη]] δέσμιο του Τούρκου Σουλτάνου. Οι συντηρητικοί εκκλησιαστικοί κύκλοι, που ανήκαν στο "ρωσικό κόμμα" (το οποίο υποστήριζε το ενιαίο εκκλησιαστικό κέντρο, επί τη βάσει των πανσλαβιστικών σχεδίων της [[Ρωσία|Ρωσικής Αυτοκρατορίας]]){{πηγή}} εξεμάνησαν εναντίον του ασκώντας του εντονότατη πολεμική για πάνω από δύο δεκαετίες. Επικεφαλής αυτών των κύκλων υπήρξε ο κληρικός [[Κωνσταντίνος Οικονόμος ο εξ Οικονόμων]], έμμισθος σύμβουλος των Ρώσων και κύρια όργανά του η εφημερίδα "[[Αιών]]{{πηγή}}" και το περιοδικό "Ευαγγελική Σάλπιγξ".
Υπήρξε στενός φίλος του έτερου μεγάλου διαφωτιστή [[Θεόφιλος Καΐρης|Θεόφιλου Καΐρη]] και μετέβη πολλών προσπαθειών προκειμένου να τον μετακινήσει από τις ύστερες θεοσοφιστικές πεποιθήσεις του. Ως γραμματέας της Συνόδου πρότεινε, προκειμένου να σώσει τον Καΐρη, να του επιτραπεί η έξοδος από την Ελλάδα, ώστε να σταματήση η υπόθεση εκεί και να λυθή το ζήτημα.
| |||