|
«Βασίλισσα της Ανατολής» (κατά τον Mgr Duchesne) η Αντιόχεια υπήρξε σπουδαία πνευματική και καλλιτεχνική πηγή της οποίας το νάμα διέρρευσε στη Κωνσταντινούπολη, παραμένουσα ηγεμονική μητρόπολη στη μόρφωση του μεσαιωνικού ελληνισμού.
== Θρησκευτικός παράγοντας ==
{{κύριο|Πατριαρχείο Αντόχειας}}
Ένα σημαντικόΣημαντικό μέρος της ιστορίας της Αντιόχειας αποτελεί και ο θρησκευτικός παράγοντας. Με τόσο πλούτο αρχαίων Ιερών και Ναών, ίσως και η μοναδική πόλη αφιερωμένη σε τέσσερις θεούς, ήταν φυσικό επόμενο να παραμένει για πολλούς αιώνες αλλά και να εξελίσσεται σε μέγα θρησκευτικό κέντρο καταλήγοντας στην επωνυμία '''Θεούπολις'''. ▼
Ακριβώς όπως στη πολιτισμική της έτσι και στη θρησκευτική της διαδρομή, η Αντιόχεια, «δέκτης» των μεγαλυτέρων Θρησκειών του τότε κόσμου εξελίχθηκε στη συνέχεια σε μέγα θεολογικό φάρο.
▲Ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας της Αντιόχειας αποτελεί και ο θρησκευτικός παράγοντας. Με τόσο πλούτο αρχαίων Ιερών και Ναών, ίσως και η μοναδική πόλη αφιερωμένη σε τέσσερις θεούς, ήταν φυσικό επόμενο να παραμένει για πολλούς αιώνες αλλά και να εξελίσσεται σε μέγα θρησκευτικό κέντρο καταλήγοντας στην επωνυμία '''Θεούπολις'''.
Ακριβώς όπως στη πολιτισμική της έτσι και στη θρησκευτική της διαδρομή, η Αντιόχεια, «δέκτης» των μεγαλυτέρων Θρησκειών του τότε κόσμου εξελίχθηκε στη συνέχεια σε μέγα θεολογικό φάρο. Τρεις Θρησκείες: η Ανθρωπόμορφη Ιδεατή Δωδεκάθεη εκείνη των Ελλήνων, (στηριζόμενη στην ελεύθερη αλληγορική σκέψη και στο δέος των συμπερασμάτων αυτής), ο [[Μιθραϊσμός]] (ή Ζωροαστρισμός) στην Ασία, (στηριζόμενος περισσότερο στη καταγραφή των φυσικών φαινομένων και το σεβασμό προς αυτά) και ο Μεσσιανισμός των Ιουδαίων (ή [[Ιουδαϊσμός]]), (στηριζόμενος κυρίως στο φόβο και το τρόμο του αγνώστου) με κάποια σπέρματα Φαραωνικά, κατάφεραν και δημιούργησαν εκείνο το αναγκαίο «εξελικτικό» υπόβαθρο της νέας πλέον θρησκείας, του [[Χρισταιανισμός|Χριστιανισμού]]. Αυτό που θα επαναληφθεί για ακόμη μια φορά, στη στήριξη της νεότερης θρησκείας, του [[Μουσουλμανισμός|Μουσουλμανισμού]].
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της σύμμειξης των παραπάνω θρησκειών αποτελεί η «σπηλαιο-θεο-γέννηση», τόσο του [[Δίας (μυθολογία)|Διός]], όσο και του [[Μίθρας|Μίθρα]] και που μυθολογούμενη (= προφορικά εξιστορούμενη) πέρασε και στη γέννηση του Θεανθρώπου, στους θρησκευτικούς ύμνους του Χριστιανισμού, με κάποιες προσθήκες εκ του Ιουδαϊσμού (π.χ. « …παιδίον νέον» -προφητεία της Π.Δ.). Και είναι τόσο χαρακτηριστικό αφού πουθενά δεν αναφέρεται το «σπήλαιο» στα κείμενα των ιερών Ευαγγελίων.
Άλλα επίσης παραδείγματα είναι οι ονομασίες των χριστιανικών εορτών στο πληθυντικό κατ΄ απομίμηση εκείνων των Ελλήνων (Χριστούγεννα, Θεοφάνια, Εισόδια κλπ – Διονύσια, Ελευσίνια, Παναθήναια κλπ), η μεταφορά περικοπών αρχαίων ύμνων (π.χ. «Ω γλυκύ μου Έαρ, γλυκύτατό μου τέκνο» των Ελευσίνιων πέρασε αυτούσιο στη γ’ στάση των Εγκωμίων της Μεγάλης Παρασκευής) ή μεταφορά ύμνων τροποποιημένων όπως εκείνος του Απόλλωνα και που μετονομάστηκε ως [[Επιλύχνιος ύμνος]] - ο αρχαιότερος ύμνος του Χριστιανισμού, γνωστότερος ως «Φως ιλαρόν …») κλπ. για να καταλήξει (η σύμμειξη αυτή) στη «συνέχεια της ιερότητας των τόπων» με την ανέγερση των νέων ναών επί των αρχαίων και πολλές φορές με τα ίδια «ιερά» δομικά υλικά.
Η αναφορά στην εκκλησιαστική ιστορία της Αντιόχειας με το αποτέλεσμα της σύμμειξης των παραπάνω θρησκειών γίνεται στο επιμέρους άρθρο [[Πατριαρχείο Αντιοχείας|Εκκλησία της Αντιόχειας]]
== Παραπομπές ==
| 