Σελεύκεια η επί του Τίγρη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
επιμέλεια και αφαίρεση υπερβολικών "πατριωτικών" αναφορών |
Αρχαιολογία (κείμενο από αγγλόφωνη wiki) |
||
Γραμμή 1:
{{coord|33|8|14|N|44|31|2|E|region:IQ_scale:5000|display=title}}Η '''Σελεύκεια η επί του Τίγρη''' ήταν αρχαία [[Ελληνιστική περίοδος|ελληνιστική]] πόλη της [[Μεσοποταμία|Μεσοποταμίας]]. Ονομάστηκε από τον ιδρυτή της, τον [[Μακεδόνες|Μακεδόνα]] βασιλιά [[Σέλευκος Α΄ Νικάτωρ|Σέλευκο Νικάτορα]] και εξελίχθηκε σε μία από τις σημαντικότερες πόλεις του βασιλείου των [[Δυναστεία των Σελευκιδών|Σελευκιδών]], και των [[Παρθική Αυτοκρατορία|Πάρθων]] στη συνέχεια. Βρίσκεται
==Ίδρυση==
Γραμμή 6:
==Πολεοδομία==
Η μεγαλούπολη του Σελεύκου ήταν κτισμένη απέναντι από την παλιά Ώπιδα. Στις σφηνοειδείς γραφές ήταν γνωστή ως ''al sarruti'', δηλαδή η πόλη της βασιλείας. Οι ανασκαφές έχουν δείξει ότι η πόλη κτίστηκε πάνω στο [[ιπποδάμειο πολεοδομικό σύστημα]]. Όπως σε κάθε ελληνιστική πόλη, υπήρχε η συνήθης κεντρική οδός (πιθανότατα διακοσμημένη με κιονοστοιχίες), η αγορά και το θέατρο. Η πορεία των τειχών θα είχε καθοριστεί από το σχήμα του χώρου και είχε το σχήμα του αετού με τα φτερά ανοιγμένα<ref>Πλίνιος: ''Φυσική ιστορία'' 6.122)</ref>. Υπήρχε επίσης η βασιλική διώρυγα που ένωνε τον Τίγρη με τον [[Ευφράτης|Ευφράτη]] ποταμό. Ένα κανάλι διαχώριζε τις επίσημες κατοικίες από τους χώρους διαμονής, όπου οι άνθρωποι -βάσει του [[Βαβυλώνα|βαβυλωνιακού]] εθίμου- θάβονταν μέσα στα σπίτια τους.
==Αρχαιολογία==
Η θέση της Σελεύκειας ανακαλύφθηκε στη δεκαετία του 1920, από αρχαιολόγους οι οποίοι αναζητούσαν την αρχαία [[Ώπις|Ώπι]]<ref>[http://www.umich.edu/~kelseydb/Excavation/Seleucia.html University of Michigan.edu]</ref>.
Από το 1927, Οι καθηγητές του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, Λιρόι Γουότερμαν (Leroy Waterman, 1927–1932) και Κλαρκ Χόποκινς (Clark Hopkins, 1936–1937) επέβλεψαν ανασκαφές για το Αρχαιολογικό Μουσείο του Κέλσι (Kelsey), εξ ονόματος της Αμερικανικής Σχολής Ανατολικών Ερευνών της Βαγδάτης, με χρηματοδότηση των μουσείων Τέχνης του Τολέδο και του Κλίβελαντ.<ref>L. Watermann, Preliminary Report upon the Excavations at Tel Umar Iraq, University of Michigan Press, 1931</ref>
<ref>L. Watermann, Second Preliminary Report upon the Excavations at Tel Umar Iraq, University of Michigan Press, 1933</ref>
<ref>Howard C. Hollis, Material from Seleucia, The Bulletin of the Cleveland Museum of Art, vol. 20, no. 8, pp. 129-131, 1933</ref>
From 1964 to 1968 and then between 1985 and 1989, an Italian mission from the [[University of Turin]] directed by Antonio Invernizzi and Giorgio Gullini excavated at the site. They found a Seleucid archive building with about 30,000 seal impressions, all in a fully Greek style.
<ref>G. Gullini, First Report of the Results of the First Excavation Campaign at Seleucia and Ctesiphon: 1st oct. – 17th dec. 1964, Sumer, vol. 20, pp. 63-65, 1964</ref>
<ref>G. Gullini and A. Invernizzi, First Preliminary Report of Excavations at Seleucia and Ctesiphon. Season 1964, Mesopotamia, vol. I, pp. 1-88, 1966</ref>
<ref>G. Gullini and A. Invernizzi, Second Preliminary Report of Excavations at Seleucia and Ctesiphon. Season 1965, Mesopotamia, vol. 2, 1967</ref>
<ref>G. Gullini and A. Invernizzi, Third Preliminary Report of Excavations at Seleucia and Ctesiphon. Season 1966, Mesopotamia, vol. 3-4, 1968-69</ref>
<ref>G. Gullini and A. Invernizzi, Fifth Preliminary Report of Excavations at Seleucia and Ctesiphon. Season 1969, Mesopotamia, vol. 5-6, 1960-71</ref>
<ref>G. Gullini and A. Invernizzi, Sixth Preliminary Report of Excavations at Seleucia and Ctesiphon. Seasons 1972/74, Mesopotamia, vol. 5-6, 1973-74</ref>
<ref>G. Gullini and A. Invernizzi, Seventh Preliminary Report of Excavations at Seleucia and Ctesiphon. Seasons 1975/76, Mesopotamia, vol. 7, 1977</ref>
<ref>A. Invernizzi, The Excavations at the Archives Building, Mesopotamia, vol. VII, pp. 13-16, 1972</ref>
<ref>A. Invernizzi, The Excavations at the Archives Building, Mesopotamia, vol. VIII, pp. 9-14, 1973-74</ref>
Κατά τις ανασκαφές, μέσα σε εξωτερικό τείχος της εποχής των Πάρθων, βρέθηκε επαναχρησιμοποιημένο τούβλο, χρονολογούμενο στο 821 π.Χ. ([[Ασσυριακή αυτοκρατορία|νεο-Ασσυριακή]] περίοδος).
Φαίνεται πως τα δημόσια κτίρια της πόλης είχαν ενσωματώσει στοιχεία της αρχαίας ελληνικής αρχιτεκτονικής αλλά και της μεσοποταμιακής. Τα ευρήματα υποδεικνύουν την ύπαρξη σημαντικού μη ελληνικού πληθυσμού{{παραπομπή}}.
==Ιστορία==
===Ελληνιστική περίοδος===
Μετά την ίδρυσή της και πριν από τη [[μάχη της Ιψού]], η Σελεύκεια κατέστη έδρα του νεοσύστατου σελευκιδικού βασιλείου (περ. 311 -301 π.Χ.). Ο Σέλευκος, διαβλέποντας την κατάλληλη στρατηγική της θέση, εγκατέστησε εκεί πολλούς Μακεδόνες και άλλους Έλληνες, ενώ προσήλθαν και πολλοί Βαβυλώνιοι (η Βαβυλώνα απείχε 60 χλμ. νότια) και, αργότερα, [[Εβραίοι]]. Με πληθυσμό που έφτανε τους 600.000 χιλιάδες{{Εκκρεμεί παραπομπή|σχόλιο=7/05/2016}}, η νεόδμητη πόλη μπορούσε να συναγωνιστεί τις πόλεις της [[Αντιόχεια|Αντιόχειας]] και της [[Αλεξάνδρεια|Αλεξάνδρειας]]. Εξέχουσα διοικητική θέση είχαν οι Έλληνες και πιο πολύ οι Μακεδόνες, ώστε να αποτελούν
Η πόλη μετά την ίδρυση της Αντιόχειας (301 π.Χ.) έγινε η έδρα του συστήματος των ''άνω σατραπειών'', αφού πρωτεύουσα έγινε η Αντιόχεια. Κατά διαταγή του Σελεύκου Α΄, ο γιος του [[Αντίοχος Α΄ Σωτήρ]] ορίστηκε αντιβασιλιάς με έδρα τη Σελεύκεια, κατά την περίοδο 293 -281 π.Χ., και ήλεγχε τις προαναφερθείσες σατραπείες.
Γραμμή 38 ⟶ 59 :
{{παραπομπές|2}}
{{ενσωμάτωση κειμένου|en|Seleucia}}
{{DEFAULTSORT:Σελευκεια Τιγρη}}
| |||