Οι Συμφορές του Πολέμου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 15:
Όπως και άλλοι Ισπανοί φιλελεύθεροι, ο Γκόγια βρέθηκε σε δυσμενή θέση μετά τη γαλλική εισβολή. Υπήρξε υποστηρικτής των αρχικών στόχων της [[Γαλλική Επανάσταση|Γαλλικής Επανάστασης]], και ήλπιζε ότι τα ιδανικά της θα βοηθούσαν την Ισπανία να ελευθερωθεί από την [[Φεουδαρχία]] και να διαμορφώσει ένα λαϊκό, δημοκρατικό πολιτικό σύστημα. Εκείνη την περίοδο δύο διαμάχες είχαν εκδηλωθεί στην Ισπανία: η αντίσταση ενάντια στη γαλλική απειλή, και μία εγχώρια σύγκρουση ανάμεσα στα ιδανικά του φιλελεύθερου εκσυγχρονισμού και του παραδοσιακού κατεστημένου της άρχουσας τάξης. Ο τελευταίος διχασμός έγινε πιο έντονος - και οι διαφορές αρκετά πιο έκδηλες - μετά την απόσυρση των Γάλλων.<ref name="Shaw482">Shaw, 482</ref>
Αρκετοί φίλοι του Γκόγια, συμπεριλαμβανομένων των ποιητών Juan Meléndez Valdés και Leandro Fernández de Moratín, ήταν γνωστοί ''afrancesados'': υποστηρικτές (ή συνεργάτες, σύμφωνα με πολλούς) του Ζοζέφ Βοναπάρτη.<ref name="Bareau, 45"/> Ο Γκόγια διατήρησε τη θέση του ζωγράφου της αυλής, για την οποία απαιτούνταν όρκος πίστης στον Ιωσήφ. Ωστόσο, ο Γκόγια είχε μία έμφυτη απέχθεια για την εξουσία,<ref>Clark, 129</ref> και υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας της υποδούλωσης των συμπατριωτών του από Γάλλους στρατιώτες.<ref group=a>Ότι ο Γκόγια είχε δει ιδίοις όμμασι τα γεγονότα που απεικονίζονται στις ''Συμφορές του Πολέμου'' υπονοείται από τον τίτλο της πλάκας No.44: ''Yo lo vi (Αυτό το είδα)''.</ref> Κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων ζωγράφισε σχεδόν μόνο πορτρέτα ατόμων από κάθε πλευρά, συμπεριλαμβανομένων του Ιωσήφ Βοναπάρτη τον οποίο απεικόνισε σε έναν αλληγορικό πίνακα το 1810, του Δούκα του Ουέλινγκτον (1812 - 1814), και Γάλλων και Ισπανών στρατηγών.<ref group="a">Ο αλληγορικός πίνακας με τον Βοναπάρτη καθώς και τα μετάλλια και οι βαθμοί του Ουέλινγκτον έπρεπε να διορθωθούν σύντομα μετά τη δημιουργία των έργων ώστε να αντικατοπτρίζουν τις συνεχείς αλλαγές που συνέβαιναν εκείνη την περίοδο - Wilson-Bareau, 45, και, για τον Ουέλινγκτον, Neil MacLaren, revised Allan Braham, The Spanish School, National Gallery Catalogues. National Gallery London, 1970. 16–20. ISBN 0-947645-46-2</ref>
Εν τω μεταξύ, ο Γκόγια ασχολούνταν με τα σχέδια που θα αποτελούσαν τη βάση για τις ''Συμφορές του Πολέμου''. Επισκέφθηκε αρκετά πεδία μάχης γύρω από τη Μαδρίτη για να δει "ιδίοις όμμασι" την Ισπανική αντίσταση. Οι τελευταίες πλάκες είναι μια μαρτυρία αυτού που περιέγραψε ως ''el desmembramiento d'España'' (''ο διαμελισμός της Ισπανίας'').<ref>Waring, Belle; Fee, Elizabeth. "[http://www.pubmedcentral.nih.gov/articlerender.fcgi?artid=1470451 The Disasters of War]". ''American Journal of Public'', Volume 96, Issue 1, Ιανουάριος 2006. 51. Ανακτήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 2009.</ref>
Γραμμή 128:
Ο Γκόγια εγκαταλείπει τα χρώματα στη σειρά, πιστεύοντας ότι το φως και οι σκιάσεις παρέχουν μια πιο άμεση έκφραση της αλήθειας. Έγραψε,'' στην τέχνη δεν χρειάζεται το χρώμα. Δώσε μου ένα μολύβι και θα ζωγραφίσω το πορτραίτο σου''.<ref name ="Holland253" /> Χρησιμοποιεί τη γραμμή όχι τόσο για να οριοθετήσει το σχήμα αλλά, σύμφωνα με την ιστορικό της τέχνης Αν Χόλαντερ, ''για να του δώσει ύπαρξη χαράσσοντάς το και μετά να το διασπάσει, όπως ένα αλλήθωρο, ημίτυφλο μάτι το αντιλαμβάνεται, για να δημιουργήσει διαστρεβλωμένα τρίμματα οπτικών ερεθισμάτων που τρεμουλιάζουν γύρω από γεγονότα που ο θεατής τα βλέπει μέσα σε μια αγωνιώδη βιασύνη... Αυτή η 'γραφική' σαφήνεια γίνεται πιο αιχμηρή όταν είναι πριονωτή.''<ref>Hollander, 254</ref> Η αμεσότητα της προσέγγισης ταιριάζει με την επιθυμία του να αποδώσει την πρωτόγονη πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Ο Γκόγια δεν είναι ο πρώτος που ασχολήθηκε με αυτό το θέμα· ο [[Ρέμπραντ]] επιζητούσε μια ανάλογη αμεσότητα, αλλά δεν είχε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει την ακουαντίνα. Ο [[Γουίλιαμ Μπλέικ]] και ο [[Χένρυ Φιούζελι]], σύγχρονοι του Γκόγια, δημιούργησαν έργα με αντίστοιχο φανταστικό περιεχόμενο, αλλά όπως η Χόλαντερ σχολιάζει, αποσιώπησαν την αποκρουστική πλευρά τους με ''μια εξαίσια χρησιμοποιημένη γραμμικότητα...κλείνοντάς την ερμητικά στα ασφαλή οχυρά της ομορφιάς και του ρυθμού''.<ref>Hollander, 254–55</ref>
Στο βιβλίο σχετικά με τα χαρακτικά του Γκόγια που εξέδωσε το [[1947]], ο Άγγλος συγγραφέας [[Άλντους Χάξλεϋ]] παρατήρησε ότι τα έργα απεικονίζουν μια επαναλαμβανόμενη σειρά θεμάτων: σκοτεινές καμάρες, ''πιο μοχθηρές και από εκείνες του των Φυλακών του
{{double image|right|Prado - Los Desastres de la Guerra - No. 77 - Que se rompe la cuerda.jpg|260|Museo del Prado - Goya - Caprichos - No. 30 - Porque esconderlos?.jpg|150|Όπως στα ''[[Τα Καπρίτσια|Καπρίτσια]]'', έτσι και στις ''Συμφορές του Πολέμου'' ο Γκόγια ασχολήθηκε με αντικληρικά θέματα. Η '''πλάκα 77: ''Que se rompe la cuerda''''' (''Αχ, και να 'σπαγε το σχοινί!'') (αριστερά) ανήκει στην τελευταία ομάδα έργων της σειράς ''Οι Συμφορές του Πολέμου'', στην οποία το φανταστικό στοιχείο είναι εμφανές, όπως συμβαίνει εδώ με αυτή την απεικόνιση ενός κληρικού ο οποίος σχοινοβατεί πάνω από τα κεφάλια του πλήθους, που εύχεται να πέσει. (Δεξιά: '''Capricho Νο.30: ''Porque esconderlos?''''' (''Γιατί να τα κρύψει;''), 21,5 x 15,1 εκ. (εικόνα)/ 30,6 x 20,1 εκ. (χαρτί))}}
''Οι Συμφορές του Πολέμου'' είναι η δεύτερη από τις τέσσερις μεγάλες σειρές χαρακτικών του Γκόγια, οι οποίες συνιστούν σχεδόν το πλήρες σημαντικό έργο του σε αυτή την τέχνη. Επίσης, δημιούργησε 35 χαρακτικά στην αρχή της καριέρας του - πολλά από τα οποία είναι αντίγραφα πορτρέτων του και άλλων έργων του - και περίπου 16 λιθογραφίες όσο ζούσε στη Γαλλία.<ref>Wilson-Bareau, Chapter 2. Βλέπε επίσης τον κατάλογο του Harris στις σελίδες 100–106</ref> Ο Γκόγια δημιούργησε την πρώτη του σειρά, τα 80 έργα της σειράς [[Τα Καπρίτσια|''Los Caprichos'' (''Τα Καπρίτσια'')]], την περίοδο 1797-1799 για να καταγράψει - όπως είχε πει ο ίδιος - ''τις αμέτρητες ιδιορρυθμίες και ανοησίες που υπάρχουν σε κάθε πολιτισμένη κοινωνία, και τις κοινές προκαταλήψεις και τις παραπλανητικές πρακτικές που τα έθιμα, η αμάθεια, ή η ιδιοτέλεια τις έχουν καταστήσει συνήθεις''.<ref>Hughes (2004), 181. Wilson-Bareau, 23–26 for dates.</ref> Τα Καπρίτσια τέθηκαν προς πώληση το [[1799]], αλλά σχεδόν αμέσως αποσύρθηκαν μετά από απειλές από την Ιερά Εξέταση.<ref>Wilson-Bareau, 23</ref> Στις δύο πρώτες ομάδες χαρακτικών των ''Συμφορών του Πολέμου'' ο Γκόγια απομακρύνεται ξεκάθαρα από τη φανταστική, συνθετική προσέγγιση της σειράς ''Τα Καπρίτσια'' για να απεικονίσει ρεαλιστικά πολεμικές σκηνές ζωής και θανάτου . Στην τελευταία ομάδα, η φαντασία που συναντάται στα ''Καπρίτσια'' επιστρέφει.
| |||