|
|βραβεύσεις =
}}
Ο Ευάγγελος Παντόπουλος ήταν ο καλύτερος Έλληνας κωμικός ηθοποιός του 19ου αιώνα, και θεατρικός συγγραφέας. Από μικρός ασχολήθηκε με το θέατρο και με το έμφυτο ταλέντο του ξεχώρισε αμέσως. Συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους θιάσους και ηθοποιούς του καιρού του, όπως τον Διονύσιο Ταβουλάρη, και τον Δημοσθένη Αλεξιάδη και δεν άργησε να δημιουργήσει και τον δικό του θίασο. Άφησε εποχή σε όλα τα κωμικά έργα της εποχής του, και πρωτόπαιξε τους πιο διάσημους Έλληνες συγγραφείς του καιρού του. Υπηρέτησε το κωμειδύλλιο από την πρώτη εμφάνισή του και συνέβαλε όσο κανείς στην απήχηση αυτού του είδους στο μεγάλο κοινό.
Ο '''Ευάγγελος Παντόπουλος''' ([[Αθήνα]], [[1860]] – Αθήνα, [[1913]]) ήταν σημαντικός κωμικός [[ηθοποιός]], θεατρικός [[συγγραφέας]] και θιασάρχης από τους πρωτοπόρους του αθηναϊκού θεάτρου του 19ου αιώνα.
==Βιογραφικά στοιχεία==
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Καλλιτεχνική φύση, σπούδασε αρχικά ζωγραφική στο Πολυτεχνείο και φωνητική στο Ωδείο, αλλά σύντομα τον κέρδισε το [[θέατρο]]. Αναφέρεται ότι για πρώτη φορά ανέβηκε στο σανίδι το 1878 στη [[Χίος|Χίο]] ή κατά άλλους στο [[Αίγιο]] το 1877 με το θίασο του [[Δημήτρης Κοτοπούλης|Δημήτρη Κοτοπούλη]] - Βασιλειάδου. Αναμφισβήτο πάντως είναι ότι είχε τεράστια απήχηση στο κοινό και δημιούργησε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα «σχολή» στους κωμικούς ρόλους, εισάγοντας έναν φυσικότερο και αμεσότερο τρόπο παιξίματος. Αρχικά συνεργάστηκε με τον [[Διονύσιος Ταβουλάρης| Ταβουλάρη]] και αργότερα έγινε πρωταγωνιστής στο θίασο του [[Δημοσθένης Αλεξιάδης|Δημοσθένη Αλεξιάδη]] στο θέατρο Απόλλων, μέχρι να γίνει και ο ίδιος θιασάρχης της «Ελληνικής Κωμωδίας».
[[Εικόνα:αφίσα_Μυλωνάδες.jpg|thumb|left]]
Η πρώτη του μεγάλη επιτυχία ήταν στο έργο “Οι Μυλωνάδες” που του έφερε και την αναγνώριση. Άλλες επιτυχίες του ήταν στο ρόλο του Μπάρμπα-Λινάρδου στα κωμειδύλλια “Η τύχη της Μαρούλας” τουΔημήτριου Κορομηλά, στον “Μπάρμπα-Λινάρδο” και στη “Λύρα του γερο-νικόλα” του Δημητρίου Κόκκου. Ξεχωριστή ήταν και η εμφάνισή του στο πρώτο ανέβασμα του Ίψεν στην Ελλάδα, όπου έπαιξε με άρτια τεχνική, τον δραματικό ρόλο του πάστορα Μάντερς. Έγραψε και ο ίδιος το πολύ καλό κωμειδύλλιο “η νύφη της κούλουρης” αλλά και τον πρώτο κωμικό μονόλογο του θεάτρου μας, τον “ηθοποιό”
Ο Παντόπουλος πρωταγωνίστησε σε ορισμένες από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού θεάτρου της εποχής, αλλά και ξένου ρεπερτορίου, όπως των [[Γκολντόνι]], [[Ίψεν]], [[Γκόγκολ]] κ.ά, αλλά ειδικότερα στα έργα του [[Μολιέρος|Μολλιέρου]]. Θεωρείται ότι άνοιξε το δρόμο στο [[κωμειδύλλιο]], στο οποίο άλλωστε διακρίθηκε με σημαντικούς ρόλους, με τις επιτυχημένες παραστάσεις «οι Καρβουνιάρηδες», και «οι Μυλωνάδες», που ανέβασε το (1888). Συνέγραψε και ο ίδιος επιτυχημένα έργα (σάτιρες, κωμωδίες, κωμειδύλλια), με πιο γνωστό τη «Νύφη της Κούλουρης» (1896), βασισμένο από μια λαογραφική ιστορία "ο γάμος της Κούλουρης", το οποίο ανέβασε ο ίδιος και υποδυόταν με μεγάλη επιτυχία τον υπενωματάρχη Μίχο Ζουλαχμάκη. Επίσης έγραψε και το μονόπρακτο "Έσχισες την γάταν;" και το ποίημα "Το τσοπανόπουλο" το οποίο με μουσική του μουσικοσυνθέτη Κόκκινου έγινε πολύ δημοφιλές τραγούδι.
από τις αρχές του 20ου αιώνα, όταν τα θεατρικά πράγματα άρχισαν να αλλάζουν, ο Παντόπουλος δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί στις αλλαγές, και σιγά-σιγά περιθωριοπείται. Συνεχίζει να παίζει, σχεδόν ως το τέλος της ζωής του σε δευτερεύοντα θέατρα επαρχιακών πόλεων και στους Έλληνες ομογενείς.
Μεταξύ των έργων που δίδαξε από σκηνής αξίζει ν΄ αναφερθούν: "Κωμωδία των παρεξηγήσεων" του [[Σαίξπηρ]], (1887), με συμπρωταγωνιστή τον Σπύρο Ταβουλάρη, "Η τύχη της Μαρούλας" (1888) και "Το τέλος της Μαρούλας" γνωστά και με τον τίτλο "Μπάρμπα Λινάρδος" (1890) του [[Δημήτριος Κορομηλάς|Δ. Κορομηλά]], "Η λύρα του Γέρο-Νικόλα" (1891), "Ζητείται υπηρέτης" (1891) του [[Μπάμπης Άννινος|Μπ. Άννινου]], "Ο Καπετάν Γιακουμής" (1892) και "Γάμος δια φόλας" (1892) του [[Δημήτριος Κόκκος|Δ. Κόκκου]], "Το πικ-νικ" (1892)του [[Νικόλαος Λάσκαρης|Ν. Λάσκαρης]], "Οικογένεια Παραδαρμένου" (1892), και "Η νίκη του Λεωνίδα" (1893) του Μπ. Άννινου, καθώς και "Ο Γενικός Γραμματέας" (1893) και "Υπαίθριοι Αθήναι" (1894) των [[Ηλίας Καπετανάκης|Η. Καπετανάκη]] και Ν. Λάσκαρη.
Η επιτυχία του Παντόπουλου, αν και αυτοδίδακτος, οφειλόταν κυρίως στη μελέτη και επιμέλεια της ηθογραφίας και γενικά στην εργατικότητά του στη φυσικότερη απόδοση των χαρακτήρων που υποδυόταν, που όμως προκάλεσαν τον φθόνο και τις επιθέσεις των ανταγωνιστών του. Τελικά πέθανε φτωχός και ξεχασμένος (άπορος) στο [[Δημοτικό Νοσοκομείο]] της Αθήνας.
==Ενδεικτική εργογραφία==
|
