Λαογραφικές σπουδές στην Ελλάδα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Παράλληλα η έναρξη των '''λαογραφικών σπουδών στην Ελλάδα''', δηλαδή η καθιέρωση της διδασκαλίας του αντικειμένου της Λαογραφίας στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, έδωσε ώθηση στην ανάπτυξη αυτού του γνωστικού αντικειμένου.<br />

Ήδη, από το 1890 ο Ν. Πολίτης δίδασκε ως καθηγητής της Ελληνικής Μυθολογίας και Αρχαιολογίας στη [[Φιλοσοφική Σχολή]] του [[Πανεπιστήμιο Αθηνών|Πανεπιστημίου Αθηνών]].

 

 

Ως προς το μεθοδολογικό μέρος, ο Πολίτης εφάρμοσε το σχήμα μιας «ιστορικο – συγκριτικής» μεθόδου. Η ιστορική μέθοδος του Πολίτη ανιχνεύει στο παρόν λείψανα του παρελθόντος <ref> Ο Κυριακίδης εδώ σημειώνει ότι πρόκειται για επιρροές από τον Bernhard Schmidt</ref>. Αυτό βέβαια δικαιολογείται από το μεγάλο βάθος της ελληνικής ιστορίας. Πρόκειται για μια οπτική που προϋποθέτει την αρχαιολογική μέθοδο. Εδώ φαίνεται όμως η εθνική διάσταση του έργου του. Ήταν στόχος του Πολίτη να αποδείξει την αδιάσπαστη συνέχεια της Ελληνικής ιστορίας και του Ελληνικού Πολιτισμού<ref> Ευάγγελος Αυδίκος, [http://www.kritiki.gr/avdikos/eis_spoudes_laikou_politismou Εισαγωγή στις Σπουδές του Λαϊκού Πολιτισμού, Λαογραφίες, λαϊκοί πολιτισμοί, ταυτότητες] , εκδόσεις Κριτική, Επιστημονική Βιβλιοθήκη 2009, σ.69.</ref>. Η ιστορική συνέχεια βρισκόταν σε μία διαρκή αναζήτηση και γι’ αυτό έπρεπε να επικεντρωθεί το ενδιαφέρον σε «εκείνα τα πολιτισμικά φαινόμενα που μπορούν αν αναχθούν στην πρώτη φάση του ελληνικού πολιτισμού» . Παράλληλα, το έργο του διέπνεε ο Μεγαλοϊδεατισμός ο οποίος είχε επηρεάσει τα γράμματα και τις τέχνες εκείνης της εποχής.