Απάτη (μυθολογία): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

|αδέλφια=[[Μόρος]], [[Μώμος]], [[Νέμεσις]], [[Φιλότης (μυθολογία)|Φιλότης]], [[Οϊζύς |Οϊζύς]], [[Γήρας (μυθολογία)|Γήρας]], [[Έρις (μυθολογία)|Έρις]], οι [[Μοίρες]], οι [[Κήρες]], η Κηρ, οι [[Εσπερίδες]], [[Όνειροι|Όνειρα]], [[Θάνατος (μυθολογία)|Θάνατος]], [[Ύπνος (μυθολογία)|Ύπνος]]

Η '''Απάτη''' στην [[ελληνική μυθολογία]] ήταν η προσωποποίηση ή πνεύμα (δαίμονας) της εξαπάτησης, παραπλάνησης, πονηριάς και της απάτης. Ο [[Ησίοδος]] αναφέρει στη [[Θεογονία]] την Απάτη ως κόρη (από παρθενογένεση) της [[Νυξ|Νυκτός]], τέκνα της οποίας ήταν και ο [[Μόρος]], η Κηρ, ο [[Θάνατος (μυθολογία)|Θάνατος]], ο [[Ύπνος (μυθολογία)|Ύπνος]], τα [[Όνειροι|Όνειρα]], ο [[Μώμος]], η [[Οιζύς|Οϊζύς]], οι [[Εσπερίδες]], οι [[Μοίρες]], οι [[Κήρες]], η [[Νέμεσις]], η [[Φιλότης (μυθολογία)|Φιλότης]], το [[Γήρας (μυθολογία)|Γήρας]] και η [[Έρις]].<ref>Βλ. στην Εισαγωγή του [[Παναγής Λεκατσάς|Παναγή Λεκατσά]] στο {{cite book|author=Ησίοδου|title=Θεογονία - Ασπίς - Αποσπάσματα Ηοιών|others=(Μετάφραση, σχόλια Π. Λεκατσά)|location=Αθήνα|publisher=Ιω. & Π. Ζαχαρόπουλος (<small>Βιβλιοθήκη Αρχαίων Ελλήνων Πεζογράφων και Ποιητών, αρ. 37</small>)|year=1939|pages=79}} Πβ. ''Θεογονία'' ([[s:Σελίδα%3AHesiodi_Carmina_:Hesiodi Carmina (1908).djvu/24|223-225]]): «/.../ τίκτε δὲ καὶ Νέμεσιν, πῆμα θνητοῖσι βροτοῖσι, / Νὺξ ὀλοή· μετὰ τὴν δ᾽ Ἀπάτην τέκε καὶ Φιλότητα / Γῆράς τ᾽ οὐλόμενον, καὶ Ἔριν τέκε καρτερόθυμον».</ref>{{efn|Στη συνέχεια ο Ησίοδος αναφέρει ότι από την Έριδα γεννήθηκαν ο Πόνος, η [[Λήθη (μυθολογία)|Λήθη]], ο Λιμός, τα Άλγη, οι Υσμίνες, οι Φόβοι, οι Μάχες, οι Ανδρικτασίες, τα Νείκη, οι Ψευδολογίες, οι Αμφιλογίες, η Δυσνομία, η ''[[Άτη]]'', και ο [[Όρκος (μυθολογία)|Όρκος]]: «αὐτὰρ Ἔρις στυγερὴ τέκε μὲν Πόνον ἀλγινόεντα / Λήθην τε Λιμόν τε καὶ Ἄλγεα δακρυόεντα / Ὑσμίνας τε Μάχας τε Φόνους τ᾽ Ἀνδροκτασίας τε / Νείκεά τε Ψεύδεά τε Λόγους τ᾽ Ἀμφιλλογίας τε / Δυσνομίην τ᾽ Ἄτην τε, συνήθεας ἀλλήλῃσιν, / Ὅρκόν θ᾽, ὃς δὴ πλεῖστον ἐπιχθονίους ἀνθρώπους / πημαίνει, ὅτε κέν τις ἑκὼν ἐπίορκον ὀμόσσῃ».<ref>Βλ. ''Θεογονία'' ([http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/library/browse.html?text_id=2&page=5 226-232]), στο: ''Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα'', [[Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας]]. Ανακτήθηκε στις 24-12-2016.</ref></br />

Σε ορισμένες εκδόσεις η ''Ἄτη'' γραφόταν ως ''Ἀάτη'' και συγχεόταν με την ''Απάτη'': «Δυσνομίην τ᾽ Ἀάτην τε, συνήθεας ἀλλήλῃσιν» (''Θεογονία'', [[s:Σελίδα%3AHesiodi_Carmina_:Hesiodi Carmina (1908).djvu/25|230]]'''·''' έκδ. B.G. Teubner, Λειψία 1908, σε επιμέλεια Α. Rzach).<ref>Bλ. ''Θεογονία - Ασπίς - Αποσπάσματα Ηοιών'', σ. 123, όπου ο Λεκατσάς μεταφράζει την ''Ἀάτην'' ως Απάτη.</ref> Στα αρχαία ελληνικά ''ἀτη'' ήταν η «σύγχυσις φρενών», η απερισκεψία που οφειλόταν σε πλάνη που απέστελναν οι θεοί. Ως θεότητα, η ''Ἂτη'' ήταν η προσωποποίηση της βλάβης του μυαλού και των απερίσκεπτων πράξεων.<ref>{{cite book|title=[[Μεγάλο λεξικό της ελληνικής γλώσσας#Ελληνική μετάφραση|Μέγα λεξικόν της Ελληνικής γλώσσης]]|year=1901|publisher=Εκ του Tυπογραφείου των Καταστημάτων [[Ανέστης Κωνσταντινίδης|Ανέστη Κωνσταντινίδου]]|location=Αθήνα|volume=Α΄|page=427}}</ref><ref>Στην αγγλική μετάφραση του Hugh G. Evelyn-White (Κέιμπριτζ [[Μασαχουσέτη|Μασαχ.]]: Harvard University Press & Λονδίνο: William Heinemann, 1914) η ''Ἂτη'' αποδίδεται ως ''Ruin''. Βλ. Hesiod, [http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus%3Atext%3A1999.01.0130%3Acard%3D207 ''Theogony'' (207-239)]. ''Perseus Digital Library'' - [[Πανεπιστήμιο Ταφτς|Tufts University]]. Ανακτήθηκε στις 25-12-2016.</ref>}}

Μερικές πηγές λένε ότι είναι ήταν από τα κακά πνεύματα που είχαν ελευθερωθεί από το κουτί της [[Πανδώρα|Πανδώρας]]ς.{{παραπομπή}}