Αντόν Ρουμπινστάιν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ωστόσο, οι θετικές απόψεις είναι και οι περισσότερες. Όταν ο Ρουμπινστάιν έπαιξε το ''Τρίο «Αρχιδούκας» '' του Μπετόβεν, με τον βιολονίστα Λ. Άουερ και τον τσελίστα Α. Πιάτι, το 1868, ο Άουερ θυμάται: «Ήταν η πρώτη φορά που είχα ακούσει αυτόν τον μεγάλο καλλιτέχνη να παίζει. Ήταν πιο συμπαθής στην πρόβα .... Εκείνη την ημέρα μπορώ να θυμηθώ με ποιον τρόπο κάθισε στο πιάνο, με το λιονταρίσιο κεφάλι του ριγμένο πίσω ελαφρά, και άρχισε τα πέντε μέτρα που ανοίγουν το κύριο θέμα .... Μου φάνηκε ότι ποτέ πριν δεν είχα ακούσει το πιάνο πώς πραγματικά παίζεται. Το μεγαλείο του στυλ με το οποίο ο Ρουμπινστάιν παρουσίασε αυτά τα πέντε μέτρα, η ομορφιά του τόνου, η απαλότητα της αφής των πλήκτρων και η τέχνη με την οποία χειρίζεται το πεντάλ, είναι απερίγραπτα ...<ref>Auer, Leopold, My Long Life in Music, 114–115. As quoted in Sachs, 73–74</ref>

 

 

Ο Βιεννέζος μουσικοκριτικός Ε. Χάνσλικ, έγραψε το 1884, ότι, παρά την άνω των τριών ωρών συναυλία, το αισθησιακό στοιχείο του παιξίματος του Ρουμπινστάιν δίνει χαρά στους ακροατές. Τόσο οι αρετές όσο και τα ελαττώματα του πιανίστα, πηγάζουν από μια πηγαία φυσική δύναμη και άμφυτη φρεσκάδα. «Ναι, παίζει σαν θεός», γράφει κλείνοντας ο Χάνσλικ», αλλά μην το πάρετε στραβά, διότι από καιρό σε καιρό, μεταμορφώνεται όπως ο Δίας, σε ταύρο».<ref name="Schonberg, p. 274"/>