Πατέρας του νεοελληνικού μυθιστορήματος φένεται να είναι ο [[Στέφανος Ξένος]] (1821 - 1894), που έγραψε ''Τον διάβολον εν Τουρκία'' κ.ά.. Ιστορικά μυθιστορήματα έγραψαν επίσης οι Σπυρ. Ζαμπέλιος και Κ. Ράμφος. Ο Π. Καλλιγάς (1814 - 1896) με τον ''Θάνο Βλέκα'' στρέφεται προς τη ζωή και τον άνθρωπο· τον ακολουθούν οι [[Δημήτριος Βικέλας]], [[Εμμανουήλ Ροΐδης]], [[Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης]], [[Ανδρέας Καρκαβίτσας]], [[Κωνσταντίνος Χρηστομάνος]], [[Γιάννης Ψυχάρης]], [[Γρηγόριος Ξενόπουλος]], [[Παύλος Νιρβάνας]] κ.ά., στο έργο των οποίων πλεονάζει το ηθογραφικό στοιχείο, ενώ οι [[Κωνσταντίνος Θεοτόκης]], Κ. Παρορίτης και [[Κωνσταντίνος Χατζόπουλος]] καλλιεργούν το κοινωνικό μυθιστόρημα.
