Οι δυο φίλοι περιπλανήθηκαν άσκοπα αυτόν τον ένα μήνα μέχρι τη σύλληψή τους, και τελικά εντοπίστηκαν εξαιτίας ενός κλεμένου αυτοκινήτου που οδηγούσαν στο Λας Βέγκας.<br />
Δικάστηκαν τον Μάρτιο του [[1960]] και καταδικάστηκαν στην εσχάτη των ποινών. Εκτελέστηκαν με [[Απαγχονισμός|απαγχονισμό]] τα ξημερώματα της 14ης Απριλίου [[1965]] στην ομοσπονδιακή φυλακή του Κάνσας.
==Η έρευνα του Καπότε==
Ο Τρούμαν Καπότε - ένας από τους πρωτοπόρους λογοτέχνες του ρεύματος της «Νέας δημοσιογραφίας» (ένας συνδυασμός δημοσιογραφικής έρευνας και λογοτεχνικών τρόπων αφήγησης) που κυριάρχησε στην Αμερική τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 - αποφάσισε να γράψει ένα μυθιστόρημα χρησιμοποιώντας τους τρόπους της δημοσιογραφίας. Έτσι, όταν τυχαία έπεσε σε μια είδηση της εφημερίδας "New York Times" για τον φόνο της οικογένειας Κλάτερ, στο μακρινό Κάνσας, σκέφτηκε ότι αυτό ήταν το θέμα που αναζητούσε. <br />
Ενεργώντας σαν δημοσιογράφος, και με την βοήθεια της φίλης και επίσης συγγραφέως Χάρπερ Λη, πήγε στο Κάνσας για να αναζητήσει τις πηγές του από πρώτο χέρι. Κατά την διάρκεια της σχεδόν δίμηνης παραμονής του στην περιοχή, συνομίλησε με δεκάδες ανθρώπους, γνωστούς ή άγνωστους στους Κλάτερ, προσπαθώντας να εντοπίσει και να περιγράψει την ψυχολογία και τον τρόπο ζωής αυτών των αγροτών - στοιχεία που του ήταν παντελώς άγνωστα - και ακολούθως να κάνει το ίδιο και για την ψυχολογία και τον τρόπο ζωής των εγκληματιών. Με την διαλεύκανση της υπόθεσης, ο Καπότε μίλησε εκτενώς με όλους τους αστυνομικούς που συμμετείχαν στην έρευνα και στην σύλληψη, και με τους δυο δράστες. Επίσης, επισκέφτηκε τα μέρη που οι δυο νεαροί είχαν ζήσει, τα μέρη στα οποία περιπλανήθηκαν τον μήνα που διέφευγαν , τους ανθρώπους με τους οποίους είχαν μιλήσει προσπαθώντας να συλλάβει την ατμόσφαιρα της περιπλάνησής τους, αλλά και την εγκληματική προσωπικότητά τους. <br />
Τελικά κατέληξε με ένα τεράστιο σε ποσότητα υλικό, 8000 χειρόγραφες σελίδες, και το οποίο χρειάστηκε επεξεργασία για έναν ολόκληρο χρόνο προτού ασχοληθεί με την σύνθεση του έργου του. Παράλληλα, διατηρούσε επαφή με τους δυο μελλοθανάτους, και κυρίως αλληλογραφούσε με τον Πέρρυ Σμιθ, ο οποίος ήταν και πιο καλός συνομιλητής από τον Χίκοκ.
