Έμελιν Πάνκχερστ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

| τέκνα = 5

}}

Το [[1999]], το περιοδικό ''[[Time]]'', την κατέταξε ανάμεσα στα «[[Τα 100 σπουδαιότερα πρόσωπα του 20ου αιώνα|Τα 100 σπουδαιότερα πρόσωπα του 20ου αιώνα]]», εξηγώντας ότι '''«σχημάτισε την ιδέα που έχουμε για την σύγχρονη γυναίκα και ταρακούνησε τόσο την κοινωνία προβάλλοντας καινούρια πρότυπα, που έκανε αδύνατη πλέον την επιστροφή στο παρελθόν»'''.<ref name="time100"/> Από την άλλη, αρκετοί ήταν αυτοί που άσκησαν κριτική στις επιθετικές της τακτικές, με πολλούς ιστορικούς να λένε ότι δεν ήταν και τόσο αποτελεσματικές. Σε κάθε περίπτωση, το έργο της θεωρείται ζωτικής σημασίας στην κατοχύρωση του δικαιώματος ψήφου των γυναικών στη [[Βρετανία]].<ref name="legacy02"/><ref name="legacy01"/>

 

Γεννημένη στο [[Μάντσεστερ]], μέσα σε πολιτικά ενεργή οικογένεια, η Έμελιν Γκουλντ, ήρθε σε επαφή με το γυναικεία κίνημα σε ηλικία μόλις 14 ετών μόλις, το [[1872]]. Στις [[18 Δεκεμβρίου]] του [[1879]], παντρεύθηκε τον Ρίτσαρντ Πάνκχερστ, έναν δικηγόρο 20 χρόνια μεγαλύτερό της, ο οποίος ήταν γνωστός για την υποστήριξη του στα δικαιώματα των γυναικών. Μαζί του απέκτησε πέντε παιδιά, μέσα σε δέκα χρόνια. <br />

Μαζί με τον σύζυγό της ίδρυσαν το [[1884]] τον σύλλογο "Women's Franchise League" προωθώντας το δικαίωμα και των ανύπαντρων γυναικών να ψηφίζουν σε τοπικού επιπέδου εκλογές. (οι παντρεμένες γυναίκες απέκτησαν το δικαίωμα να ψηφίζουν το [[1864]])

Το 1903, πέντε χρόνια μετά τον θάνατο του συζύγου της, η Πάνκχερστ ίδρυσε το Πολιτική και Κοινωνική Ένωση Γυναικών, μία σουφραζέτα αποτελούμενη μονάχα από γυναίκες, που υπεράσπιζε τις γυναίκες και είχε ως σλόγκαν το "deeds, not words" (πράξεις, όχι λόγια).<ref name="multiref1"/> Το γκρουπ αυτό ήταν ανεξάρτητο και πολλές φορές εναντίον των πολιτικών κομμάτων. Έγινε γνωστό για τις συμπλοκές του: τα μέλη του έσπαζαν τζάμια και πραγματοποιήσουν επιθέσεις κατά των αστυνομικών. Η Πάνκχερστ και οι κόρες της, καθώς και άλλες ακτιβίστριες του κινήματος, υπέστησαν συλλήψεις επανειλημμένως. Στις φυλακές συχνά κάνανε απεργίες πείνας, ενώ διεκδικούσαν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Αργότερα, την ηγεσία του κινήματος την ανέλαβε η μεγάλη κόρη της Πάνκχερστ. Μέσα στις τακτικές του κινήματος πλέον ήταν και ο εμπρησμός και μερικές πιο μετριοπαθείς οργανισμοί άρχισαν να κατακρίνουν την οικογένεια Πάνκχερστ. Το 1913, πολλοί άφησαν το τον οργανισμό, μέσα σε αυτούς και δύο κόρες της Πάνκχερστ, η Αντέλα και Σύλβια. Τότε εκείνη έγινε έξαλλη και έδωσε στην κόρη της (Αντέλα) ένα εισιτήριο, 20 λίρες και ένα γράμμα για να διαδώσει τη σουφραζέτα στην [[Αυστραλία]], γεγονός που δεν τη χαροποίησε.<ref name=hchild/> Τελικά, η Αντέλα συμμορφώθηκε με τις υποδείξεις της μητέρας της, αλλά το ρήγμα που δημιουργήθηκε μεταξύ τους, δεν επουλώθηκε ποτέ. Ενώ, η Σύλβια έγινε [[Σοσιαλισμός|σοσιαλίστρια]].