Ναζισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Αφού στις εκλογές της [[5 Μαρτίου]] [[1933]] το [[Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα]] απέτυχε να συγκεντρώσει την απόλυτη πλειοψηφία, ο [[Αδόλφος Χίτλερ|Χίτλερ]] ήταν αναγκασμένος να συνεχίσει τον συνασπισμό με το Εθνικό Γερμανικό Λαϊκό Κόμμα (DNVP). Ως πρόεδρος του ισχυρότερου κόμματος της βουλής, ο Πρόεδρος [[Πάουλ φον Χίντενμπουργκ]] είχε διορίσει τον Χίτλερ πέντε εβδομάδες νωρίτερα, στις [[30 Ιανουαρίου]], καγκελάριο της Γερμανίας. Αν και οι εθνικοσοσιαλιστές κοινοποίησαν την ημέρα αυτή ως ημέρα της «κατάληψης της εξουσίας», η διαδικασία δεν ήταν παρά μια συνηθισμένη αλλαγή κυβέρνησης. Η κατάσταση άλλαξε με τον εμπρησμό[[Εμπρησμός του [[Ράιχσταγκ]] στις [[27 Φεβρουαρίου]], ο οποίος έγινε από έναν Ολλανδό πρώην κομμουνιστή, τον Marinus[[Μαρίνους vanβαν derντερ LubbeΛούμπε]], αλλά τον εκμεταλλεύτηκαν πλήρως οι ναζιστές προκειμένου να επιβάλλουν τη δικτατορία τους, συντρίβοντας όλα τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα<ref>Kershaw 1998, σελ. 507</ref>. Συγκεκριμένα, οι ναζιστές δήλωσαν ότι επρόκειτο για προσπάθεια επανάστασης των κομμουνιστών και με αναγκαστικότο διάταγμα[[Διάταγμα για την προστασία του Λαού και του Κράτους]] βάσει του άρθρου 48 του συντάγματος της [[Δημοκρατία της Βαϊμάρης|Δημοκρατίας της Βαϊμάρης]] απέκτησαν την επόμενη κιόλας μέρα την δύναμηδυνατότητα να- καταργήσουνκαταστρατηγώντας τα εγγυημένα θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα- τωννα πολιτικώνπροβούν τουςσε αντιπάλων (ειδικά των κομμουνιστών) και να τουςχιλιάδες καταδιώξουνσυλλήψεις.

Την απόλυτη κατάκτηση της εξουσίας πέτυχαν με τον «[[Εξουσιοδοτικός Νόμος του 1933|Εξουσιοδοτικό νόμο]]» (''Ermächtigungsgesetz'') στις [[23 Μαρτίου]], ο οποίος έπρεπε να ψηφιστεί από τουλάχιστον τα δυο τρίτα της βουλής. Με την απαγόρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος (KPD) και την σύλληψη πολλών σοσιαλδημοκρατών βουλευτών, ο Χίτλερ κατάφερε, με τη βοήθεια του συντηρητικού κόμματος [[Κόμμα του Κέντρου (Γερμανία)|"Zentrum"]] και του εθνικιστικού [[DNVP]], να συγκεντρώσει τις απαραίτητες ψήφους. Ο «Εξουσιοδοτικός νόμος» παραχώρησε όλη τη νομοθετική εξουσία στην Κυβέρνηση, ανεξάρτητα από Κοινοβούλιο και Πρόεδρο. Με άλλα λόγια, το Κοινοβούλιο επέτρεψε την ενοποίηση της [[εκτελεστική εξουσία|εκτελεστικής εξουσίας]] με τη [[νομοθετική εξουσία|νομοθετική]] και, με τον τρόπο αυτό, έγινε περιττό. Με την απόφαση αυτή άρχισε στη Γερμανία η περίοδος της στυγνής εθνικοσοσιαλιστικής δικτατορίας, γνωστή και ως εποχή του «[[Τρίτο Ράιχ|Τρίτου Ράιχ]]».