Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Αποσαφήνιση από Ρωμύλος σε Ρωμύλος και Ρώμος
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 185:
Καθώς ο γιος του Τιβέριου, [[Γερμανικός]], ήταν πολύ μικρός και ο ανιψιός του [[Κλαύδιος]] θεωρούταν μειωμένων πνευματικών ικανοτήτων, στράφηκε στον ανιψιό του Γάιο Καλιγούλα, χωρίς να τον έχει εκπαιδεύσει για τη διοίκηση.
 
Ο [[Γάιος Καλιγούλας]] (ονομάστηκε έτσι από τις caligae, τα στρατιωτικού τύπου παπούτσια που συνήθιζε να φορά όταν, νέος, επισκεπτόταν το στρατόπεδο του πατέρα του) Αρχικά, η άνοδόςάνοδος του έγινε δεκτή με ενθουσιασμό. Όλοι νόμιζαν ότι είχαν απαλλαγεί από το στυγνό καθεστώς του καχύποπτου Τιβέριου. Η κατάσταση, όμως, γρήγορα έγινε χειρότερη, με την κατασπατάληση του κεφαλαίου και την αύξηση της φορολογίας. Το χειρότερο, όμως, ήταν ότι τα τέλη του [[37]] μ.Χ. ο Γάιος έπεσε βαριά άρρωστος: η ψυχική του υγεία διαταράχθηκε και μετά την ανάρρωσή του ήταν πλέον ένας δεσποτικός και μεγαλομανής τύραννος. Απαιτούσε την απονομή τιμών θεού στο πρόσωπό του και σκόπευε να μετατρέψει το πολίτευμα σε απόλυτη [[μοναρχία]]. Ακόμη, ανέπτυξε αιμομικτικές σχέσεις με την αδελφή του, [[Δρουσίλλα]], την οποία και θεοποίησε μετά το θάνατό της. Εμφανιζόταν δημόσια με σύμβολα θεοτήτων και λάμβανε μέρος σε αγώνες ως [[μονομάχος]] και [[Ιπποδρομία|ιπποδρόμος]]. Στις [[24 Ιανουαρίου]] [[41]] μ.Χ. δολοφονήθηκε.
 
==== Ο Κλαύδιος ====
Γραμμή 196:
Η εύρεση πολλών προσώπων με το όνομα Claudius στις επιγραφές αποτελεί δείγμα ότι ο Κλαύδιος τους είχε παραχωρήσει τη ρωμαϊκή υπηκοότητα. Η εξωτερική του πολιτική στόχευε στην αύξηση των εδαφών της αυτοκρατορίας και κατέκτησε τη [[Βρετανία]]. Ονόμασε, μάλιστα, το γιο του Βρετανικό, τον οποίο προετοίμαζε για διάδοχό του, εις ανάμνηση της νίκης του αυτής. Επίσης, ενσωμάτωσε τη [[Θράκη]] στην αυτοκρατορία, ίδρυσε ρωμαϊκές αποικίες και εκτέλεσε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα δημοσίων έργων. Ενώ όλοι πίστευαν ότι ο [[Βρετανικός]] θα διαδεχθεί τον Κλαύδιο, η Αγριππίνα προωθούσε το γιο της από προηγούμενο γάμο, το Νέρωνα. Έπεισε τον Κλαύδιο να τον υιοθετήσει. Το [[54]] μ.Χ οι πραιτωριανοί τον ανακήρυξαν αυτοκράτορα.
 
Ο Κλαύδιος δεν είχε λάβει μέρος στη δημόσια ζωή λόγω της έμφυτης αστάθειάς του, και γι’ αυτό ο Αύγουστος και ο Τιβέριος τον είχαν κρίνει ακατάλληλο για τη θέση του αυτοκράτορα. Οι ερευνητές παρουσιάζονται διχασμένοι ως προς την προσωπικότητά του: άλλοι υποστηρίζουν ότι ήταν ένας ισχυρός ηγεμόνας με σαφείς προσανατολισμούς, ο οποίος αποτελούσε τη "[[χρυσή τομή]]" ανάμεσα στην παράδοση και την προσπάθεια για μεταρρύθμιση. Το ελαττωματικό παρουσιαστικό του αναπληρωνόταν από την ευφυΐα και την ευρηματικότητά του. Οι ισχυροί απελεύθεροι και γραμματείς του, Νάρκισσος και ΒωαςΒώας, ήταν απλοί υπηρέτες της πολιτικής του, που έβλεπε ότι οι νέες ανάγκες απαιτούσαν μεταρρυθμίσεις.
 
Άλλοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι ήταν ένας ασθενούς θελήσεως αυτοκράτορας, αφηρημένος, εκκεντρικός και ευκολόπιστος, δίχως την απαιτούμενη εμπειρία ή τα προσόντα. Γρήγορα, έγινε υποχείριο φιλόδοξων μελών του περιβάλλοντος του αυτοκρατορικού οίκου και, ιδίως, των συζύγων του. Ο διοικητικός συγκεντρωτισμός ήταν ένδειξη της αδυναμίας του να ασκήσει εξουσία. Έτσι, ανέλαβαν το ρόλο του οι ισχυροί απελεύθεροι και μερικώς οι σύζυγοί του.