Βικιπαίδεια

Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
μ Αναίρεση έκδοσης 7381060 από τον ArisMethymna (Συζήτηση)
Ετικέτα: Αναίρεση
Γραμμή 82:
== Διπλωματία ==
 
Παρόλο που τα παραπάνω οικονομικά και γεωπολιτικά αίτια έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην υποκίνηση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, θα ήταν λάθος να παραγνωρισθεί το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή διπλωματία στην περίοδο του Μεσοπολέμου έζησε τις χειρότερες στιγμές της, οι οποίες έδρασαν ως καταλύτης και επιταχυντής της καταστροφής που ακολούθησε. Τα προβλήματα στο τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου περιέπλεξαν πολύ τα ίδια συμφέροντα των νικητών. Η [[Γαλλία]] απαίτησε την δια παντός εξασθένηση της [[Γερμανία]]ς, τρομαγμένη και εξοργισμένη από τις καταστροφές που είχε υποστεί με τον συνεχή, πολεμικό, ανταγωνισμό μαζί της, τα τελευταία 20 χρόνια. Η [[Ηνωμένο Βασίλειο|Αγγλία]] όμως, δεν ευνοούσε (από την εποχή των [[Ναπολεόντειοι πόλεμοι|Ναπολεόντειων πολέμων]] ακόμηακόμα) την επικράτηση μίας χώρας στην ηπειρωτική Ευρώπη, βλέποντας τη Γερμανία ως τον φυσικό «μετριαστή» της Γαλλικής επιρροής στην ήπειρο.
 
Οι [[ΗΠΑ|Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής]], που βρήκαν ευκαιρία για μια ακόμη φορά να αναμειχθούν στις υποθέσεις πέραν της δικής τους ηπείρου, προσπάθησαν να εξασκήσουν έμμεσα τη διπλωματική τους επιρροή εναντίον των Αγγλο - Γάλλων, που ουσιαστικά ήταν οι δυο κύριες αποικιακές δυνάμεις στον κόσμο και είχαν υπό τον έλεγχό τους περιοχές, για τις οποίες η ίδια η Αμερική, διατηρούσε αντίστοιχο ενδιαφέρον, ειδικά στα [[Πετρέλαιο|πετρέλαια]] της [[Μέση Ανατολή|Μέσης Ανατολής]] και [[Αραβία]]ς. Ιδιαίτερα η ιδέα των Αμερικανών για τη δημιουργία της [[Κοινωνία των Εθνών|Κοινωνίας των Εθνών]] απέδειξε την αμφίρροπη θέση τους, από την στιγμή που οι ίδιοι απέφυγαν, τελικά, να συμμετάσχουν σε αυτήν. (Σημείωση: Οι Ηνωμένες Πολιτείες έμελλε να είναι το πέμπτο μόνιμο μέλος της ΚτΕ, αλλά η [[Γερουσία (ΗΠΑ)|αμερικανική Γερουσία]] ψήφισε στις 19 Μαρτίου [[1920]] κατά της κύρωσης της [[Συνθήκη των Βερσαλλιών|Συνθήκης των Βερσαλλιών]], εμποδίζοντας έτσι, την αμερικανική συμμετοχή στον Σύνδεσμο.)
Γραμμή 92:
Παράλληλα, οι [[ΗΠΑ|Αμερικανοί]] παρακολουθούσαν ήδη από τη [[Δεκαετία 1920|δεκαετία του 1920]] τις κινήσεις της Ιαπωνίας στον Ειρηνικό και καταλάβαιναν ότι τελικά η σύγκρουση θα ήταν αναπόφευκτη αλλά οι πολιτικοί της είχαν υποσχεθεί να μην επιτρέψουν ξανά να πεθάνουν τα παιδιά τους για τα συμφέροντα των χωρών έξω από την ήπειρό τους, πράγμα που τους έκανε να κρατήσουν μια επιφανειακά ουδέτερη στάση, που και αυτή ευνόησε τους δυο δικτάτορες στην Ευρώπη. Επιπλέον, αμερικανικές εταιρείες είχαν επενδύσει στη μεσοπολεμική Γερμανία, που είχε πολύ φτηνά εργατικά χέρια, και υπήρξαν δηλώσεις υπέρ του χιτλερικού καθεστώτος, σε γνωστούς οικονομικούς κύκλους της χώρας.
 
Η στάση αυτή επέτρεψε και την απώλεια της Δημοκρατικής [[Ισπανία]]ς, όπου Χίτλερ και Μουσολίνι απεκόμισαν τα μέγιστα σε εντυπώσεις και διπλωματία, ενώ «ουδέτεροι» Αγγλο - Γάλλοι βρέθηκαν, τελικά, σε πολύ δύσκολη θέση, όταν με το τέλος του [[Ισπανικός Εμφύλιος|Ισπανικού Εμφυλίου]] το [[1939]], η [[Ισπανία]] υπέκυψε στον [[Φρανθίσκο Φράνκο|Φράνκο]] και βρέθηκαν περικυκλωμένοι από φιλοναζιστικά καθεστώτα, απέχοντας μόνο λίγους μήνες από τον αναπόφευκτο πλέον πόλεμο. Αυτή η πολύπλοκη και παράλογη διπλωματική κατάσταση έφτασε μάλιστα μέχρι το σημείο να γεννήσει και το Γερμανο - Σοβιετικό Σύμφωνο, σχεδόν την ίδια ώρα που αποφασιζόταν από τον Χίτλερ η μοιραία επέκταση ανατολικά. Εν πολλοίς, η διπλωματία εκείνη. όχι μόνο προσέφερε έδαφος για τη δημιουργία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά ως ένα βαθμό, επηρέασε και τον [[Ψυχρός Πόλεμος|Ψυχρό Πόλεμο]] και ίσως ακόμηακόμα και σήμερα τις τύχες ορισμένων περιοχών της υφηλίου.<ref>Ian Kershaw, ''Fateful choices'', Penguin Books 2008</ref>
 
== Υπηρεσίες Πληροφοριών ==
Γραμμή 101:
== Προσάρτηση Αυστρίας και Τσεχοσλοβακίας ==
{{κύριο|Προσάρτηση της Αυστρίας}}
Στις [[12 Μαρτίου]] του [[1938]], η [[Γερμανία]] εξανάγκασε σε άνευ όρων συνθηκολόγηση την [[Αυστρία]] και την προσάρτησε, σε μια κίνηση που ονομάστηκε [[Προσάρτηση της Αυστρίας|Anschluss]] (Άνσλους). Η [[Βασίλειο της Ιταλίας|Ιταλία]] περίμενε να δει την αντίδραση της [[Ηνωμένο Βασίλειο|Βρετανίας]], που τελικά δεν υπήρξε, κι έτσι προτίμησε να δεχτεί την ενέργεια, σφίγγοντας περισσότερο τον δεσμό του άξονα Ρώμης-Βερολίνου. Τον Σεπτέμβριο, υπό την απειλή πολέμου, ο [[Χίτλερ]] προσάρτησε στη Γερμανία και τη [[Σουδητία]], περιοχή της δυτικής [[Τσεχοσλοβακία]]ς, με συμπαγή γερμανική μειονότητα 3.500.000 ατόμων. Ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας [[Νέβιλ Τσάμπερλεν]], σαφής υποστηρικτής της πολιτικής του «κατευνασμού» (appeasement) , υπέγραψε με τη Γερμανία τη [[Συμφωνία του Μονάχου]], σύμφωνα με την οποία η Σουδητία αποδιδόταν στη Γερμανία, με αντάλλαγμα την υπόσχεση να μην προσαρτηθεί περισσότερο τσεχικό έδαφος, πράγμα που καταστρατηγήθηκε έξι μήνες αργότερα, όταν τον Μάρτιο του [[1939]] ο Χίτλερ κατέλαβε ολόκληρη την [[Τσεχοσλοβακία]]. Αλλά και τότε ακόμηακόμα, η Αγγλία δεν τόλμησε να απαιτήσει από τον Χίτλερ τον σεβασμό των συμφωνημένων. Η αγγλική διπλωματία, έρμαιο μιας πολιτικής των προηγουμένων κυβερνήσεων, που έβλεπαν με συμπάθεια τον Χίτλερ - βλέπε δηλώσεις του πρώην πρωθυπουργού της [[Ντέιβιντ Λόυντ Τζωρτζ]] (David Lloyd George) και του Υπουργού Εξωτερικών Λόρδου Χάλιφαξ υπέρ του Χίτλερ - ήθελαν να πιστεύουν μέχρι την τελευταία στιγμή ότι δεν έσφαλαν και μπορούσαν να ελέγξουν τον Χίτλερ. Κατ' άλλους, η στάση αυτή ήταν αποτέλεσμα της αδύναμης ακόμηακόμα πολεμικής μηχανής της Αγγλίας για μια μακρόχρονη και μεγάλη πολεμική εμπλοκή και απλά κέρδιζε χρόνο, αλλά κατ' άλλους επρόκειτο απλά για μια διπλωματική γκάφα ολκής, η οποία ως μόνη εγγύηση δεν είχε άλλο, πέραν της καλής θέλησης του Γερμανού δικτάτορα.
 
Η επεκτατικότητα της Γερμανίας φάνηκε ξεκάθαρα με τις επόμενες απειλές του Χίτλερ προς την [[Πολωνία]] για τα θέματα του [[Ντάντσιχ]] και της ανατολικής [[Πρωσία]]ς. Οι Άγγλοι αναγκάστηκαν τότε να δεσμευτούν με δική τους επέμβαση, αν προσβαλλόταν η ανεξαρτησία της Πολωνίας. Στις [[23 Μαρτίου]] [[1939]] η [[Βρετανία]] και η [[Γαλλία]] είχαν εγγυηθεί μονομερώς την ακεραιότητα του [[Βέλγιο|Βελγίου]], της [[Ολλανδία]]ς και της [[Ελβετία]]ς. Την ίδια εγγύηση έδωσαν στις [[31 Μαρτίου]] και στην Πολωνία. Μετά την κατάληψη της [[Αλβανία]]ς από την Ιταλία στις [[7 Απριλίου]] [[1939]], έδωσαν ανάλογες εγγυήσεις στην [[Ελλάδα]] και τη [[Ρουμανία]].
Γραμμή 112:
Τα ξημερώματα της [[1 Σεπτεμβρίου|1ης Σεπτεμβρίου]] [[1939]], η [[Τρίτο Ράιχ|Γερμανία]] εξαπέλυσε επίθεση στην [[Πολωνία]].<ref name="Gilbert_p2">Gilbert, σελ. 2</ref><ref>Beevor, σελ. 26</ref> Ο γερμανικός στρατός, εφαρμόζοντας νέα και πρωτοποριακή τακτική που περιλάμβανε την συνδιασμένη δράση αεροπορίας, τεθωρακισμένων και μηχανοκίνητων δυνάμεων,<ref name="Gilbert_p2" /> αιφνιδίασε τους Πολωνούς και σε πολύ σύντομο διάστημα κατέλαβε την χώρα. Η τακτική αυτή έμεινε γνωστή σαν «Κεραυνοβόλος Πόλεμος» (''[[Blitzkrieg]]'').<ref name="Gilbert_p2" /> Στις [[17 Σεπτεμβρίου]], η [[Σοβιετική Ένωση]] εισέβαλε στην Πολωνία από τα ανατολικά και κατέλαβε την υπόλοιπη χώρα<ref>Gilbert, σελ. 9</ref> (σύμφωνα με το μυστικό πρωτόκολλο του Γερμανοσοβιετικού συμφώνου<ref>Davies, σελ. 997</ref>).<ref>Beevor, σελ. 39-40</ref> Η [[Βαρσοβία]] δέχθηκε ανηλεείς βομβαρδισμούς από την ''[[Luftwaffe]]'' και το γερμανικό πυροβολικό.<ref>Gilbert σελ. 10</ref><ref>Beevor, σελ. 41</ref><ref>Davies, σελ. 1001</ref> Τελικά παραδόθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου,<ref>Gilbert, σελ. 14</ref><ref>Zaloga, σελ. 78</ref> ενώ στις 8 Οκτωβρίου προσαρτήθηκαν στο Ράιχ μεγάλες περιοχές της χώρας.<ref name="Gilbert_p19">Gilbert, σελ. 19</ref> Λίγες ημέρες αργότερα συγκροτήθηκε το [[Γενικό Κυβερνείο]].<ref name="Gilbert_p19" /> Η [[Πολωνία]], παρά την πεισματική άμυνα του στρατού της και τις τοπικές επιτυχίες, είχε καταληφθεί και διαμελισθεί.
 
Η Αγγλία και η Γαλλία αναγκάστηκαν να κηρύξουν τον πόλεμο στη Γερμανία αλλά χωρίς ακόμηακόμα να κινητοποιήσουν όλες τους τις δυνάμεις για πλήρη εμπλοκή. Ακολούθησε μια περίοδος που έμεινε γνωστή ως ο «Γελοίος Πόλεμος» (Drôle de Guerre) γιατί, παρά την κήρυξη πολέμου, η μια μερίδα των εμπολέμων δεν έπαιρνε ακόμηακόμα μέρος σε γενικό πόλεμο εναντίον της Γερμανίας. Από τις 3 Σεπτεμβρίου 1939 (Κήρυξη του πολέμου από την Μεγάλη Βρετανία στη Γερμανία) έως και τις 10 Μαΐου 1940 (Έναρξη της Γερμανικής επίθεσης στο Δυτικό Μέτωπο), διεξάγονταν πολύ περιορισμένες χερσαίες ή εναέριες εχθροπραξίες. Μόνη κινητικότητα υπάρχει στις ναυτικές επιχειρήσεις. Ο [[Βέρμαχτ|Γερμανικός Στρατός]] αναδιοργανώνεται στο [[Δυτικό Μέτωπο]] και συγκεντρώνει το μεγαλύτερο μέρος του δυναμικού του σε αυτό.
 
Στις [[30 Νοεμβρίου]] η [[ΕΣΣΔ]] κήρυξε τον πόλεμο στη [[Φινλανδία]],<ref>Gilbert, σελ. 31</ref><ref name="Davies_p1003">Davies, σελ. 1003</ref> μετά την άρνησή της να δεχτεί στο έδαφός της σοβιετικά στρατεύματα όπως αυτά που είχαν εγκατασταθεί στη [[Λιθουανία]], τη [[Λετονία]] και την [[Εσθονία]]. Οι Φινλανδοί πρόβαλαν σθεναρή αντίσταση, και προκάλεσαν μεγάλες απώλειες στους Σοβιετικούς.<ref name="Davies_p1003" /><ref name="Beevor_p59" /><ref>Beevor, σελ. 53-54</ref> Ο πόλεμος τερματίστηκε επίσήμως με τη [[Συνθήκη της Μόσχας (1940)|Συνθήκη της Μόσχας]] στις [[13 Μαρτίου]] [[1940]], με την ΕΣΣΔ να λαμβάνει σημαντικά εδαφικά ανταλλάγματα.<ref name="Beevor_p59">Beevor, σελ. 59</ref><ref>Gilbert, σελ. 48-49</ref><ref>Edwards, σελ. 18</ref>
Γραμμή 176:
Οι αμερικανικές δυνάμεις είχαν συγκεντρωθεί στη νήσο [[Λουζόν]] των Φιλιππίνων, υπό τον στρατηγό [[Ντάγκλας Μακάρθουρ|Μακ Άρθουρ]], με σκοπό την άμυνα των χερσονήσων Μπαταάν και Κορρέτζιντορ, που δεν έγινε δυνατή και καταλήφθηκαν από τους Ιάπωνες (η Μπαταάν στις [[9 Απριλίου]] και η Κορρέτζιντορ στις [[6 Μαΐου]]) κάτι που σήμανε την ολοκληρωτική κατάληψη των Φιλιππίνων. Προσπαθώντας να εκτείνουν την αμυντική τους περίμετρο οι Ιάπωνες κινήθηκαν προς το νότο, καταλαμβάνοντας την Γκουανταλκανάλ στις Νήσους του Σολομώντος. Το σημείο αυτό θεωρήθηκε το νοτιότερο σημείο ενός τεράστιου τόξου στον Ειρηνικό που περιόριζε επέκταση της Αμερικής, ενώ αντίστοιχα επέτρεπε στους Ιάπωνες να ευελπιστούν και σε μια απόβαση στην Αυστραλία. Αλλά στη [[Ναυμαχία της Θάλασσας των Κοραλλίων]] ([[7 Μαΐου|7]]-[[8 Μαΐου]] [[1942]]), η οποία διεξήχθη για πρώτη φορά μόνο με αεροπλανοφόρα, οι Ιάπωνες αναχαιτίστηκαν και σε ένα μήνα στη [[ναυμαχία του Μίντγουεϊ]] ([[4 Ιουνίου]] [[1942]]), έχασαν τέσσερα αεροπλανοφόρα, πράγμα που τους στοίχισε ακριβά, ενώ σε λίγο, αμερικανικές δυνάμεις, αποβιβάστηκαν στην [[Γκουανταλκανάλ]] και κατέλαβαν το νησί και κυρίως το κράτησαν υπό τον έλεγχό τους παρά τις συστηματικές ιαπωνικές αντεπιθέσεις. Στις [[5 Ιουνίου]] διατάχθηκε από το ιαπωνικό στρατηγείο η εγκατάλειψη της Γκουανταλκανάλ αν και η Ιαπωνία εξακολουθούσε να κυριαρχεί έντονα στον υπόλοιπο Ειρηνικό, έχοντας όμως δεχτεί ήδη ένα ισχυρό πλήγμα.
[[Αρχείο:Cairo conference.jpg|thumb|right|260px|Από αριστερά: [[Τσανγκ Κάι Σεκ]], Φ. Ρούζβελτ, και Ο. Τσώρτσιλ στη Διάσκεψη του Καΐρου, 25-11-1943.]]
Στη [[Αεροναυμαχία της Σάντα Κρουζ|Ναυμαχία της Σάντα Κρουζ]] στις 26-27 [[Οκτώβριος|Οκτωβρίου]] [[1942]] οι Αμερικανοί αν και μένουν με ένα μόνο ακέραιο και ένα βαριά λαβωμένο αεροπλανοφόρο σε όλο τον Ειρηνικό ανάγκασαν τον -ακόμηακόμα ως τότε- ισχυρότερο ιαπωνικό στόλο, να αποσυρθεί ντροπιασμένος στη βάση του, στο Τρουκ. Αυτή η αεροναυμαχία, αν και όχι τόσο διάσημη όσο οι προηγούμενες, είχε εντούτοις σημαδέψει την αναστροφή της τύχης του πολέμου στον Ειρηνικό. Παρόλο που οι [[ΗΠΑ]] βρέθηκαν στιγμιαία σε πολύ αδύνατο σημείο, η Ιαπωνία είχε χάσει σχεδόν το 80% των πεπειραμένων πληρωμάτων της, χωρίς να πετύχει τον αντικειμενικό της στόχο και χωρίς να έχει τη δυνατότητα να αντικαταστήσει τις απώλειες της, αντίθετα με τις [[ΗΠΑ]], που τότε ακριβώς έφταναν στο σημείο της ακμής της πολεμικής τους μηχανής. Από το [[1943]], η Αμερική σχεδιάζει μια σταδιακή ανακατάληψη όλων των σημαντικών βάσεων της Ιαπωνίας στα νησιά του Ειρηνικού με δύο σκέλη δράσεων: α) Τον στρατηγό [[Ντάγκλας Μακάρθουρ]], να επιτίθεται κατά μήκος του άξονα των νήσων της Νέας Γουινέας και Φιλιππίνων και β) τον Ναύαρχο [[Τσέστερ Νίμιτς]], να επιτίθεται κατά μήκος των νήσων Μάρσαλ και Μαριαννών, με στόχο την ίδια την Ιαπωνία. Έκτοτε η Ιαπωνία περιέρχεται σε μια κατάσταση άμυνας, όπου προσπαθεί απεγνωσμένα να κρατήσει ένα αμυντικό τόξο γύρω από το μητροπολιτικό της έδαφος.
 
== Συμμαχικές Επιχειρήσεις στην Βόρεια Αφρική ==
Γραμμή 206:
===Η τύχη των αμάχων Γερμανών===
 
Κατά τους τελευταίους μήνες του πολέμου και κατά τα χρόνια που ακολούθησαν μετά την συνθηκολόγηση, διαπράχθηκαν μαζικά εγκλήματα κατά αμάχων Γερμανών - ανδρών, γυναικών και παιδιών - από τους Δυτικούς Συμμάχους και την Σοβιετική Ένωση. Αναγνωρίζεται ότι γενικά «ο ωκεανός πολεμικής προπαγάνδας υφαίνει ένα μύθο που διατηρείται για αρκετές δεκαετίες» (D. Murphey, σ. 2, 19). Για πολλά χρόνια αυτό το θέμα ήταν ένα ταμπού, ακόμηακόμα και για τους Γερμανούς. Έτσι, εργασίες πάνω στη μεταχείριση των Γερμανών αμάχων εμφανίζονται κυρίως προς το τέλος του 20ου και αρχές του 21ου αιώνα.<ref>[http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2007/08/23/AR2007082301769.html Andrew Nagorski, The Squall After the Whirlwind, Washington Post, August 26, 2007.] </ref>
 
Υπολογίζεται ότι στο τέλος του πολέμου 16,5 εκατομμύρια Γερμανοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Από αυτούς, τα 9,3 εκατομ. εκδιώχθηκαν από περιοχές της Ανατολικής Γερμανίας που ενσωματώθηκαν στην Πολωνία. (Με συμφωνία των συμμάχων υπήρξε μια σημαντική μετατόπιση της Πολωνίας προς τα δυτικά). Οι υπόλοιποι 7,2 εκατομ. εκδιώχθηκαν από περιοχές της Κεντρικής Ευρώπης όπου ζούσαν επί γενεές. Αυτή η μαζική εκτόπιση βασίστηκε στην Συμφωνία του Πότσδαμ στα μέσα του 1945. Aν και η Συμφωνία προέβλεπε ότι ο εκτοπισμός θα γινόταν «με τον πλέον ανθρωπιστικό τρόπο», στην πράξη αυτό δεν τηρήθηκε. Εκτιμάται ότι από 2,1 έως 6,0 εκατομ. Γερμανοί πέθαναν κατά τη διάρκεια των εκτοπίσεων από την πείνα και το κρύο. Ο Konrad Adenauer είχε δηλώσει ότι από τους εκτοπισμένους πέθαναν 6 εκατομμύρια. Ο ιστορικός James Bacque εκτιμά ότι 5,7 εκατομ. εξαφανίστηκαν μέσα στη Γερμανία μεταξύ Οκτωβρίου 1946 και Σεπτεμβρίου 1950. Μάλιστα αναφέρεται ότι στη Νότια [[Σιλεσία]] το ένα τέταρτο μιας πόλης έκανε ομαδική [[αυτοκτονία]].
Γραμμή 214:
Θύματα βιασμών από το Σοβιετικό στρατό έπεσαν όχι μόνο Γερμανίδες, αλλά και γυναίκες της Ουγγαρίας, Βουλγαρίας και Ουκρανίας. Η επίσημη πολιτική ήταν κατά των βιασμών, αλλά στην πράξη μόνο το 1949 εφαρμόστηκαν κάποια αποτρεπτικά μέτρα από τους Σοβιετικούς. Πολλοί βιασμοί έγιναν και από Αμερικανούς στρατιώτες, αλλά εκεί υπήρξε αυστηρότερη αντιμετώπιση, μέχρι και εκτελέσεις ενόχων. Μετά τη λήξη του πολέμου το φαινόμενο συνεχίστηκε με τη μορφή της σεξουαλικής εκμετάλλευσης των πεινασμένων. Οι Αμερικανοί αξιωματικοί της Στρατιωτικής Αστυνομίας έλεγαν ότι «λίγο φαγητό, μια πλάκα σοκολάτα, ή μια πλάκα σαπούνι κάνουν τον βιασμό αχρείαστο». Λόγω αυτών των φαινομένων υπήρξε έκρηξη αφροδισίων νοσημάτων, που εκτιμάται ότι «οφείλονται κυρίως στους έγχρωμους Αμερικανούς στρατιώτες». Μαζικοί βιασμοί αποδίδονται και σε Πολωνούς, Γάλλους, αντάρτες του [[Τίτο]] και άλλους. Στη Σοβιετική Ζώνη της Αυστρίας οι βιασμοί ήταν καθημερινό φαινόμενο μέχρι το 1947.
 
Οι Γερμανοί αιχμάλωτοι πολέμου ήταν γύρω στα 11 εκατομμύρια συνολικά. Από αυτούς, 1,5 εκατομ. δεν επέστρεψαν στα σπίτια τους. Στο τέλος του πολέμου κρατούνταν στην ΕΣΣΔ περί τα 4 έως 5 εκατομ. Γερμανοί. Δεν ήταν όλοι μάχιμοι, καθώς οι σοβιετικοί δεν έκαναν διάκριση μεταξύ αιχμαλώτων πολέμου και πολιτών. Μερικοί κρατήθηκαν μέχρι και το 1956 όταν ο Κ. Adenauer επισκέφθηκε τη [[Μόσχα]]. Αλλά πιστεύεται ότι ακόμηακόμα και το 1979 υπήρχαν 72.000 αιχμάλωτοι στη Σοβ. Ένωση. Οι Αμερικανοί κράτησαν αιχμαλώτους 4,2 εκατομ. στρατιώτες και 3,4 άλλους που τους χαρακτήρισαν ως «παραδοθέντες εχθρούς» ή «αφοπλισμένους εχθρούς», οι οποίοι δεν καλύπτονταν από τις συνθήκες της Χάγης και της Γενεύης. Δεν υπάρχουν στοιχεία για τους αιχμαλώτους των Αμερικανών που πέθαναν, υπάρχουν όμως αναφορές για συγκεκριμένα στρατόπεδα όπου χιλιάδες αφέθηκαν να πεθάνουν από την πείνα και το κρύο, παρ’ όλο που τρόφιμα «στιβάζονταν σε σωρούς έξω από τα στρατόπεδα». Σχετικά καλύτερη ήταν η μεταχείριση των αιχμαλώτων από τους Βρετανούς. Άλλοι Γερμανοί στάλθηκαν για καταναγκαστική εργασία στη Γαλλία όπου είχαν ιδιαίτερα άγρια μεταχείριση. Από τους συγγραφείς σημειώνεται η μονομέρεια της Δίκης της Νυρεμβέργης, καθώς αυτή ασχολήθηκε μόνο με Γερμανούς εγκληματίες πολέμου.<ref>[http://www.contra-versus.net/uploads/6/7/3/6/6736569/occupazione_alleata.pdf Dwight D. Murphey, Revisiting the “Good War’s” Aftermath: Emerging Truth in an Ocean of Myth. The Journal of Social, Political and Economic Studies, Spring 2009, σσ. 95-110. Το άρθρο βασίζεται σε σχολιασμό του βιβλίου Giles MacDonogh, After the Reich: The Brutal History of the Allied Occupation. Basic Books, 2007.]</ref>
 
== Η πτώση της Ιαπωνίας ==
Γραμμή 222:
 
[[Αρχείο:Shigemitsu-signs-surrender.jpg|thumb|300px|right|Η στιγμή της λήξης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στις 2 Σεπτεμβρίου 1945. O Ιάπωνας υπουργός εξωτερικών Mamoru Shigemitsu υπογράφει την άνευ όρων παράδοση της Ιαπωνίας, επάνω στο [[Μιζούρι (θωρηκτό)|θωρηκτό «Μιζούρι»]], με τον Στρατηγό Richard K. Sutherland να παρακολουθεί.]]
Στην [[Ουάσινγκτον]], η απόβαση αυτή όντως σχεδιάζεται και οι εκτιμήσεις για τις απώλειες είναι μεγάλες: λογαριάζουν κάπου 2.000.000 ακόμηακόμα νεκρούς Αμερικανούς. Οι Μακ Άρθουρ, Νίμιτς, Λε Μαίη και Αϊζενχάουερ επιμένουν ότι η απόβαση δεν είναι αναγκαία, διότι η Ιαπωνία, εντελώς αποκλεισμένη ναυτικά από παντού, χωρίς βασικά εφόδια και υφιστάμενη αδιάκοπους βομβαρδισμούς, δεν αποτελεί πλέον απειλή. Αλλά, διπλωματικά, η κατάσταση εμπλέκεται με την [[ΕΣΣΔ]], η οποία κηρύσσει τον πόλεμο και εξαπολύει επίθεση στην Ιαπωνία, ενώ κατέχει ήδη σημαντικό τμήμα της Ευρώπης την ώρα που πλησιάζουν οι διασκέψεις για τη μεταπολεμική κατάσταση στο [[Πότσνταμ]]. Τότε ο νέος πρόεδρος των [[ΗΠΑ]] [[Χάρρυ Τρούμαν]] δέχεται συμβουλές να χρησιμοποιήσει το νεοανακαλυφθέν υπερόπλο της [[Ατομική βόμβα|Ατομικής Βόμβας]], που οι [[ΗΠΑ]] σχεδίαζαν αρχικά για να χρησιμοποιήσουν εναντίον του Χίτλερ. Η απόφαση δέχεται έντονες επικρίσεις, κυρίως από τους επιστήμονες που την κατασκεύασαν, αλλά ο Τρούμαν αποβλέπει σε μια έκρηξη της οποίας ο (από)ηχος θα ακουστεί κυρίως στη [[Μόσχα]]. Στις [[6 Αυγούστου]] ([[Χιροσίμα]]) και [[9 Αυγούστου]] ([[Ναγκασάκι]]) [[1945]] η Ιαπωνία δέχεται δύο ατομικές βόμβες, που προκαλούν 240.000 νεκρούς και πολύ μεγαλύτερο αριθμό τραυματιών και θυμάτων της ραδιενεργής ακτινοβολίας, ενώ οι πόλεις που χτυπήθηκαν σχεδόν εξαφανίζονται από τον χάρτη. Αυτό δίνει την ευκαιρία στον Χιροχίτο να προβεί σε άμεσες συνεννοήσεις για παράδοση της Ιαπωνίας, παρακάμπτοντας τους άναυδους στρατιωτικούς και, τελικά, ο πόλεμος τερματίζεται επίσημα στις [[2 Σεπτεμβρίου]] 1945 με την επίσημη υπογραφή της άνευ όρων παράδοσης της Ιαπωνίας, επάνω στο [[Μιζούρι (θωρηκτό)|θωρηκτό «Μιζούρι»]].
 
== Παραπομπές ==
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/wiki/Β΄_Παγκόσμιος_Πόλεμος"