Περιοχές της Γαλλίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Πράγματι, μετά την [[Γαλλική Επανάσταση]], το [[Έθνος (κοινωνιολογία)|Έθνος]] πήρε την θέση του Βασιλιά και το γαλλικό [[Κράτος]] διατήρησε την κεντροποιητική πολιτική του, κάτι που ανέδειξε και ο [[Αλεξί ντε Τοκεβίλ]] στο ''L'Ancien Régime et la Révolution'' το 1851: « εν μέσω του γκρεμού της Επανάστασης, ο περιφερειάρχης και ο επιστάτης είναι πιασμένοι χέρι-χέρι ».

 

 

Οι τοπικές διεκδικήσεις επανεμφανίστηκαν, εκ νέου, στα τέλη του 19ου αιώνα μέσω του [[Φρεντερίκ Μιστράλ]] και του ''[[Félibrige]]'' που επιθυμούσαν μια οξιτανική γλωσσική και πολιτισμική ταυτότητα στη λογοτεχνία, ρεύμα στο οποίο ήρθαν να προστεθούν τα αντεπαναστατικά ρεύματα, καθώς, όπως εξηγεί ο καθηγητής Ντανιέλ Σαϊλέρ « από την στιγμή που έγινε η μεταφορά της εξουσίας προς το Κοινοβούλιο και κυρίως το Έθνος, η περιφέρεια ένιωσε την διαφορετικότητά της και κρατήθηκε από την υποδεέστερη τάξη »<ref>''Les Partis autonomistes'', Daniel Seiler, [[Presses Universitaires de France|PUF]], ''Que sais-je ?'' n°1997, p.20-21.</ref>. Οι αλλαγές αυτές αποτέλεσαν και το ιδανικό ιδεολογικό πεδίο για την προστασία των τοπικών ταυτοτήτων στα πλαίσια μιας εθνικής και βασιλικής ανανέωσης που αντιπροωπευόταν από το φιλοβασιλικό πολιτικό κόμμα [[Γαλλική Δράση]] του [[Σαρλ Μωράς]]<ref>''L'Idée de décentralisation'', Charles Maurras, 1898</ref> στις αρχές του 20ού αιώνα.