Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το '''Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα''' ([[γερμανική γλώσσα|γερμ]]: '''''N'''ational'''s'''ozialistische '''D'''eutsche '''A'''rbeiter'''p'''artei''), γνωστότερο ως '''NSDAP''', '''Ναζιστικό Κόμμα''', '''Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα των Γερμανών Εργατών''' ή απλά '''Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα''', ήταν το [[πολιτικό κόμμα]] που οδηγήθηκε στην εξουσία της [[Γερμανία]]ς με την καθοδήγηση του [[Αδόλφος Χίτλερ|Αδόλφου Χίτλερ]] το 1933. Ο όρος Ναζί είναι μια συντόμευση των γερμανικών λέξεων (NA)tionalso(ZI)alismus ([[Εθνικοσοσιαλισμός]]) - η ιδεολογία του NSDAP. Το NSDAP όρθωσε το [[Τρίτο Ράιχ]] (Τρίτο Κράτος) ή (Τhe Third Reich) μετά την δημοκρατική εκλογή του ως γερμανική κυβέρνηση το 1933.

Μέσα σε αυτή την έκρυθμη κατάσταση, στις [[5 Ιανουαρίου]] 1919, οι ακροδεξιοί εθνικιστές [[Άντον Ντρέξλερ]] (Anton Drexler), Γκότφριντ Φέντερ (Gottfried Feder), [[Ντίτριχ Έκαρτ]] (Dietrich Eckart) και Καρλ Χάρρερ (Karl Harrer) ηγούνται μιας μικρής ομάδας είκοσι εργατών από το [[Μόναχο]] και πραγματοποιούν συναντήσεις, με σκοπό την δημιουργία ενός νέου πολιτικού Κόμματος. Οι βασικές αρχές για το Κόμμα αυτό απηχούσαν τις πεποιθήσεις κυρίως του Ντρέξλερ: Αντίθεση στους όρους των Βερσαλλιών, άκρατος εθνικισμός, αντισημιτισμός και αντίθεση κατά των Κομμουνιστών. Αρχικά, ο Ντρέξλερ ήθελε να ονομάσει το Κόμμα «Σοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα», οι υπόλοιποι, όμως, και κυρίως ο Χάρρερ, αντέδρασαν στον όρο «Σοσιαλιστικό», τον οποίο πέτυχαν να απαλείψουν. Έτσι, το κόμμα ονομάστηκε, τελικά, «Κόμμα των Γερμανών Εργατών» (Deutsche Arbeiterpartei, DAP). Η αρχική του δύναμη, αν και αυτοαποκαλούνταν «Κόμμα», δεν ξεπερνούσε τα εξήντα μέλη. Το καθεστώς, όμως, ανησυχώντας για την ανάπτυξη των ποικίλων ομάδων, έστειλε τον [[Αδόλφος Χίτλερ|Αδόλφο Χίτλερ]], [[Δεκανέας|δεκανέα]] του [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου]], άνεργο υποψήφιο καλλιτέχνη, να ενταχθεί στο Κόμμα για να το κατασκοπεύει. Συμμετέχοντας σε κάποια συζήτηση, ο Χίτλερ κατάφερε να εντυπωσιάσει τους παρευρισκόμενους με την ρητορική του δεινότητα. Ο Χίτλερ, ο οποίος ως τότε δεν είχε ούτε σταθερή εργασία ούτε βλέψεις για το μέλλον του, ανακαλύπτει για πρώτη φορά ένα ταλέντο, το οποίο δεν γνώριζε πως διέθετε, την ρητορική του δεινότητα, χάρη στην οποία μπορούσε να προσελκύει μέλη στο Κόμμα. Το ταλέντο αυτό, σε συνδυασμό με την αναλγησία του, δεν άργησαν να τον αναδείξουν σε ηγετική φυσιογνωμία. Το Κόμμα συνέχισε να προσελκύει νέα μέλη, αλλά παρέμενε στα επίπεδα ενός τοπικού, μικρού Κόμματος, παρά το γεγονός ότι τον Δεκέμβριο του 1920 κατάφερε να αποκτήσει το δικό του όργανο στον Τύπο, την εφημερίδα «[[Völkischer Beobachter]]» («Λαϊκός Παρατηρητής»). ή Τhe Popular Observer.

Στις [[24 Φεβρουαρίου]] [[1920]] το Κόμμα αποφασίζει να αλλάξει όνομα. Ο Χίτλερ προτείνει την ονομασία «Σοσιαλιστικό Επαναστατικό Κόμμα», όμως οι συναγωνιστές του τον πείθουν να συμφωνήσει στην ονομασία «Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα των Γερμανών Εργατών» (Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei, NSDAP) ή αλλιώς Νational Socialist German Worker 's Group (NSGWP). Πρόεδρος του Κόμματος ορίζεται ο ιδρυτής του, Ντρέξλερ (Drexler) . Την περίοδο αυτή εγγράφονται στο Κόμμα οι [[Ρούντολφ Ες (πολιτικός)|Ρούντολφ Ες]] (Rudolf Hess) και οι αδελφοί [[Χανς Φρανκ Ρόζενμπεργκ]] και [[Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ]] (Hans Frank Rosenberg και Alfred Rosenberg).

25. Για να υλοποιηθούν όλα τα σημεία αυτού του Προγράμματος, απαιτούμε την δημιουργία ισχυρής κεντρικής διακυβέρνησης του Ράιχ(Reich) , την άνευ όρων εξουσία του πολιτικού Κεντρικού Κοινοβουλίου σε ολόκληρο το Ράιχ(Reich) και τις οργανώσεις του και τον σχηματισμό Ενώσεων βασισμένων σε κοινωνικά και επαγγελματικά κριτήρια για την εκτέλεση των Νόμων που ψηφίζονται από το Ράιχ σε όλα τα επιμέρους Γερμανικά κρατίδια.<br />

Το Κόμμα διανύει μια μικρή περίοδο στασιμότητας και ο Ντρέξλερ)(Drexler) έχει την ευφυΐα να διακρίνει (ύστερα και από προτροπές άλλων μελών) ότι η στασιμότητα του Κόμματος οφείλεται στις δικές του περιορισμένες ικανότητες. Παραχωρεί, έτσι, στις [[28 Ιουλίου]] [[1921]], την Προεδρία του Κόμματος στον Χίτλερ, παραμένοντας επίτιμος Πρόεδρος. Ο Χίτλερ θα γράψει αργότερα, στο βιβλίο του «Ο Αγών μου» ([[Mein Kampf]]), (My Struggle) ότι ο Ντρέξλερ είχε πράγματι περιορισμένες ικανότητες και, οπωσδήποτε, δεν διέθετε ρητορική ούτε οργανωτική δεινότητα<ref>[http://www.mondopolitico.com/library/meinkampf/introduction.htm Mein Kampf, πλήρες κείμενο (αγγλικά)]</ref>.

Η αύξηση των μελών του Κόμματος συνεχίζεται με σημαντικό ρυθμό, κάτι που οφείλεται τόσο στην ρητορική του Χίτλερ, όσο και στην έλξη που ασκεί η SA σε άνεργους νέους. Η οικονομική συγκυρία, επίσης, παίζει σημαντικό ρόλο, καθώς στην Γερμανία έχουν αρχίσει να διαφαίνονται τα οικονομικά προβλήματα που δημιουργούν οι πολεμικές αποζημιώσεις. Έτσι, στην Βαυαρία υπάρχει δυσαρέσκεια της ευρείας λαϊκής μάζας απέναντι στους Φιλελεύθερους και στους Σοσιαλιστές. Ο Χίτλερ το εκμεταλλεύεται και στρατολογεί στο Κόμμα παλαιούς στρατιωτικούς του πρώτου Πολέμου, προβάλλοντας τον εαυτό του ως παρασημοφορημένο παλαίμαχο, απογοητευμένους οπαδούς άλλων Κομμάτων, καθώς και μικροεπιχειρηματίες. Για να βοηθήσει στην στρατολόγηση νέων μελών, συχνά οργανώνει «συνέδρια» σε μπιραρίες, στα οποία η μπίρα προσφέρεται δωρεάν. Η περίοδος αυτή είναι ιδιαίτερα σημαντική για το Κόμμα, καθώς γίνονται μέλη του ο Λοχαγός του Α΄ Πολέμου [[Ερνστ Ρεμ]], (Ernst Rem), ο [[Χάινριχ Χίμλερ]] (Heinrich Himler) και ο άσσος της Πολεμικής Αεροπορίας [[Χέρμαν Γκέρινγκ]].(Hermann Goering).

Το [[1922]] πραγματοποιείται η [[Πορεία προς τη Ρώμη]] και η επικράτηση του [[Φασισμός|φασιστικού καθεστώτος]] του [[Μπενίτο Μουσολίνι]] στην [[Ιταλία]]. Με εξαίρεση τον [[Αντισημιτισμός|αντισημιτισμό]](antisemitism), οι απόψεις του Χίτλερ είναι ταυτόσημες με των Ιταλών φασιστών. Όπως είναι φυσικό, η επιτυχία τους τον επηρεάζει σημαντικά και βάζει στο νου του την ιδέα της πραγματοποίησης του δικού του πραξικοπήματος, που θα έφερνε τους Εθνικοσοσιαλιστές στην εξουσία. Στρέφει όλες του τις οργανωτικές προσπάθειες στην πραγματοποίηση αυτού του στόχου και, το [[1923]], επιχειρεί με τα στελέχη του Κόμματος και την υποστήριξη της SA το [[Πραξικόπημα της μπιραρίας]]. (The Beer Hall Push).

Το διάδοχο Κόμμα είναι πλέον χωρίς Ηγέτη. Κατά την περίοδο 1924 - 25 το «Γερμανικό Κόμμα» διασπάται σε δύο σκέλη. Ηγέτης του ενός γίνεται ο [[Γιόζεφ Γκέμπελς]], (Joseph Goebels), ονομάζοντάς το «Γερμανικό Λαϊκό Κόμμα της Ελευθερίας». Παρά την αρχική καταδίκη του σε πενταετή φυλάκιση, ο Χίτλερ αποφυλακίζεται στις [[24 Δεκεμβρίου]] [[1924]], έχοντας εκμεταλλευθεί το διάστημα της φυλάκισής του για να συγγράψει το βιβλίο του «Ο Αγών μου». Το πραξικόπημα και η δίκη του, όμως, έχουν λάβει μεγάλη δημοσιότητα, και το Κόμμα γίνεται ευρύτερα γνωστό σε ολόκληρη την [[Γερμανία]]. Ο Χίτλερ ασχολείται πλέον με την επανίδρυση του διαλυμένου Κόμματος, πράγμα το οποίο φέρνει λαμπρά σε πέρας. Η αποτυχία του πραξικοπήματος, ωστόσο, έχει αλλάξει την πρακτική που σκέπτεται να ακολουθήσει εφεξής ο Ηγέτης του Κόμματος: Αποκηρύσσει την δια της βίας κατάληψη της εξουσίας και, αντίθετα, στρέφει όλες του τις προσπάθειες για την επικράτησή του στις εθνικές εκλογές. Ακολουθεί, πλέον, την «στρατηγική της νομιμότητας» για να κατακτήσει την εξουσία με νόμιμα μέσα. Το Ναζιστικό Κόμμα έχει, το 1925, δύο «πτέρυγες» οργανωτικού χαρακτήρα, το «Σώμα της Πολιτικής Ηγεσίας» (Korps der politischen Leiter), (Body of Political Leadership) και την πτέρυγα των «κοινών» μελών (Parteimitglieder). Στην ηγετική ομάδα αναπληρωτής ηγέτης είναι ο Ρούντολφ Ες, (Rundolph Hess) ο οποίος, όμως, δεν έχει πραγματική ισχύ στο Κόμμα: Ύστερα από τον ίδιο τον Χίτλερ, ηγετικές φυσιογνωμίες του Ναζιστικού Κόμματος είναι οι Χίμλερ,(Himler) Γκέμπελς (Goebels) και Γκέρινγκ (Goering).

Στις εκλογές του Μαΐου 1924 το NSDAP δεν σημειώνει μεγάλη επιτυχία: Κερδίζει 12 μόλις έδρες στο [[Ράιχσταγκ]], (The Reich stag) έναντι 131 του Σοσιαλιστικού Κόμματος (SPD) και 45 του Κομμουνιστικού Κόμματος (KPD). Το εκλογικό αυτό αποτέλεσμα οδηγεί τον Χίτλερ, ο οποίος αποφυλακίζεται και επανιδρύει το Κόμμα, να επιχειρήσει μεγαλύτερα ανοίγματα προς τις λαϊκές μάζες. Το πρώτο άνοιγμα, που πραγματοποιείται το 1925, είναι ο διαχωρισμός του Κόμματος από την [[SA]], καθώς το μεγάλο βάρος ρίχνεται στις νόμιμες δραστηριότητές του. Ευρύτερο άνοιγμα πραγματοποιείται καθώς το Κόμμα δέχεται πλέον, ως μέλη, και γυναίκες. Η SA και η [[SS]], που δημιουργήθηκε τον Απρίλιο του [[1925]] ως Σωματοφυλακή του Ηγέτη, (The Leader 's Bodyguard) με επικεφαλής τον Χίμλερ, (Himler) αναφέρονται πλέον όχι ως Κομματικές οργανώσεις, αλλά ως «υποστηρικτικές ομάδες», (support groups) και όλα τα μέλη τους υποχρεώνονται να εγγραφούν ως τακτικά μέλη στο Κόμμα για να παραμείνουν σε αυτές.

Εν τω μεταξύ το Κόμμα περνά τα όρια της Βαυαρίας. Επεκτείνεται και αποκτά οπαδούς και σε άλλα κρατίδια, όπως στην [[Νυρεμβέργη]] της [[Βυρτεμβέργη]]ς, όπου προεξάρχον στέλεχος είναι ο [[Γιούλιους Στράιχερ]] (Julius Striher) με την εφημερίδα του [[Der Stürmer]], στην Ανατολική [[Πρωσία]], (Eastern Prussia) την [[Πομερανία]], το [[Σλέσβιχ-Χολστάιν]] (Shlesvih - Holstein) κ.ά. Στις εκλογές του Μαΐου 1928 το NSDAP (NSGWP) παίρνει μόνο το 2,6% των ψήφων και κερδίζει 12 έδρες. Το [[1929]] ο αριθμός των μελών του Κόμματος έχει φθάσει τις 130.000.

Για τα γερμανικά πληθυσμιακά δεδομένα, εν τούτοις, ο αριθμός αυτός δεν είναι σημαντικός. Ίσως το Ναζιστικό Κόμμα (The Nazi Party) να μην είχε φτάσει ποτέ στην εξουσία, αν δεν έπληττε και την Γερμανία η διεθνής οικονομική κρίση (το «Κραχ»), που ξεκίνησε από τις [[ΗΠΑ]] το 1929 και έπληξε ολόκληρη την Ευρώπη. Στα τέλη της δεκαετίας των '20 ο πληθωρισμός στην Γερμανία έχει φτάσει σε τρομακτικά ύψη, όπως και η ανεργία. Συντείνουν σε αυτό και οι όροι της [[Συνθήκη των Βερσαλλιών|Συνθήκης των Βερσαλλιών]].<ref>[http://www.schoolshistory.org.uk/germanyversailles.htm School History, UK]</ref> Τα δύο μεγάλα κόμματα της χώρας είναι διασπασμένα και αδυνατούν να παράσχουν λύση στην οικονομική ανέχεια, που πλήττει ολοένα και περισσότερους απλούς πολίτες και μικρές επιχειρήσεις. Η πολιτική του Χίτλερ, στο σημείο αυτό, είναι να αποδώσει στους Εβραίους οικονομικούς παράγοντες και στους Μπολσεβίκους τα δεινά της χώρας. Στις [[Γερμανικές γενικές εκλογές του 1930|εκλογές του Σεπτεμβρίου]] του [[1930]] το NSDAP παίρνει το 18,3% των ψήφων, εκλέγει 107 βουλευτές στο [[Ράιχσταγκ]] (Reichstag) και αναδεικνύεται δεύτερο Κόμμα, ύστερα από το Σοσιαλιστικό (SPD). Ο Χίτλερ έχει καταφέρει να αναδείξει το Ναζιστικό Κόμμα σε κόμμα εξουσίας, ενώ ο ικανότατος στην προπαγάνδα Γκέμπελς (Goebels) ασχολείται με την διαμόρφωση της δημόσιας εικόνας του Ηγέτη.

Το [[1931]] και το [[1932]] η πολιτική κρίση βαθαίνει στην χώρα, καθώς η οικονομική κρίση είναι στο απόγειό της. Το 1932 ο Χίτλερ βάζει υποψηφιότητα για Πρόεδρος της Δημοκρατίας με αντίπαλο τον [[Πάουλ φον Χίντενμπουργκ]]. (Paul Von Hinderburg).Στον πρώτο γύρο καταφέρνει να συγκεντρώσει το 30% έναντι 49% του Χίντενμπουργκ και στον δεύτερο συγκεντρώνει περίπου 37%, χάνοντας την εκλογή από τον Χίντενμπουργκ, που συγκεντρώνει το 53%. Οι εκλογές αυτές αποτελούν ένα είδος δημοσκόπησης τόσο για το Κόμμα όσο και για τον Ηγέτη του. Από τον πολιτικό λόγο του Κόμματος έχει πέσει σε δεύτερη μοίρα ο έντονος αντισημιτισμός (χωρίς, ασφαλώς, να απαλειφθεί ποτέ ολοσχερώς). Οι Γερμανοί δίνουν την ψήφο τους στον Χίτλερ κατά κύριο λόγο επειδή υπόσχεται να αναθερμάνει την Οικονομία (χωρίς, ωστόσο, να εξαγγείλει συγκεκριμένα μέτρα) και επειδή υπόσχεται να αποκαταστήσει τον Νόμο και την τάξηΤάξη. Αυτό είναι σημαντικό για τους πολίτες, καθώς η [[SA]], αριθμώντας ήδη 400.000 μέλη, είναι μια από τις αντιμαχόμενες οργανώσεις (και τα άλλα μεγάλα Κόμματα, SPD και KPD, διαθέτουν αντίστοιχες ομάδες κρούσης), που μετατρέπουν πολλές γερμανικές πόλεις κυριολεκτικά σε πεδία μάχης. Κυρίως, όμως, υπόσχεται να αποκαταστήσει το Γερμανικό γόητροΓόητρο, το οποίο είχε ταπεινωθεί από τους όρους της Συνθήκης των Βερσαλλιών. Κανένα στέλεχός του, βεβαίως, δεν παραλείπει να αναφέρει ότι το Κόμμα θα προστατεύσει (η έκφραση που χρησιμοποιείται είναι «θα σώσει») την χώρα από την «Κομμουνιστική απειλή».

Νέες εκλογές διεξάγονται τον [[Γερμανικές γενικές εκλογές Ιουλίου 1932|Ιούλιο του 1932]]. Ο επικεφαλής της Προπαγάνδας του Κόμματος δρ. Γκέμπελς (Dr. Goebels) και η ρητορική δεινότητα του Χίτλερ καταφέρνουν να εκτοξεύσουν το ποσοστό του NSDAP στο 37,4% και 230 έδρες στο Ράιχσταγκ, φέρνοντάς το στην πρώτη θέση στην Γερμανία. Το Κομμουνιστικό Κόμμα παίρνει 14,6% αλλά, όπως είναι φυσικό, ο σχηματισμός Κυβέρνησης συνασπισμού είναι αδύνατος, καθώς οι ιδεολογικές διαφορές των δύο Κομμάτων είναι αγεφύρωτες. Σχηματίζονται, έτσι, Κυβερνήσεις μειοψηφίας, που αδυνατούν να επιλύσουν τα οξύτατα προβλήματα της Οικονομίας. Το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν αναγνωρίζει ως κύριο αντίπαλο το NSDAP αλλά το Σοσιαλιστικό Κόμμα, κι αυτό κάνει χαλαρότερη την αντιπολίτευση απέναντι στους Ναζιστές.

Ο Καγκελάριος [[Φραντς φον Πάπεν]] (Franz Von Papen) προκηρύσσει νέες εκλογές για τον [[Γερμανικές γενικές εκλογές Νοεμβρίου 1932|Νοέμβριο του ίδιου έτους]], ελπίζοντας να επιτύχει συσχετισμούς που να επιτρέπουν σχηματισμό ισχυρής Κυβέρνησης. Το αποτέλεσμα για το NSDAP προκαλεί έκπληξη: Το ποσοστό του πέφτει στο 33% και 196 έδρες. Σε αυτό συνέβαλε η μερική υποχώρηση της οικονομικής κρίσης αλλά και ο φόβος των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης, που το είχαν υποστηρίξει στις προηγούμενες εκλογές, ότι πράγματι το NSDAP μπορεί να ερχόταν στην εξουσία. Οι Ναζιστές, από την άλλη, έλαβαν το μήνυμα των εκλογών: Έπρεπε να πάρουν την εξουσία τώρα, πριν τα ποσοστά του Κόμματος μειωθούν ακόμη περισσότερο. Απαιτούν από τον Πρόεδρο να ονομάσει τον Χίτλερ Καγκελάριο, αφού είναι ο ηγέτης του πρώτου Κόμματος στις εκλογές. Ο φον Πάπεν, ο διάδοχός του [[Κουρτ φον Σλάιχερ]] (Kurt Von Sliher) και πολλοί μεγαλοεπιχειρηματίες, όπως οι Κρουπ, (Krupp), πιέζουν τον - σφοδρά αντιτιθέμενο - Χίντενμπουργκ προς αυτή την κατεύθυνση. Τελικά ο Πρόεδρος ενδίδει και ονομάζει τον Χίτλερ Καγκελάριο (Cancellor) στις [[30 Ιανουαρίου]] [[1933]]. Στις 27 Φεβρουαρίου ξεσπά η [[Εμπρησμός του Ράιχσταγκ|πυρκαϊά στο Ράιχσταγκ]], και το Κόμμα κατηγορεί τους Κομμουνιστές, καθώς συλλαμβάνεται στον τόπο της πυρκαϊάς ως υπεύθυνος ο νεαρός Ολλανδός κομμουνιστής [[Μαρίνους φαν ντερ Λούμπε]] (Marinus van der Lubbe). Ο Χίτλερ εκμεταλλεύεται στο έπακρο τη θέση του και πείθει τον πρόεδρο φον Χίντενμπουργκ να εκδώσει το λεγόμενο «[[Διάταγμα του εμπρησμού του Ράιχσταγκ]]», με το οποίο αναστέλλονται οι συνταγματικά κατοχυρωμένες ατομικές ελευθερίες του γερμανικού λαού. Το Κομμουνιστικό Κόμμα, αντίπαλος του Ναζιστικού Κόμματος, κηρύσσεται εκτός Νόμου, οι ηγέτες του συλλαμβάνονται, τα μέλη του διώκονται.

Το Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα είχε δομή σε σχήμα πυραμίδας. Στην κορυφή βρισκόταν ο Πρόεδρος και Ηγέτης (Φύρερ), (Fuhrer), που είχε την απόλυτη εξουσία. Όλα τα υπόλοιπα αξιώματα ήταν υποδεέστερα και έπρεπε να πράττουν σύμφωνα με τις οδηγίες του. Υπό τον Χίτλερ οι [[Ράιχσλάιτερ]] (''Reichsleiter''), οι «καθοδηγητές του [[Ράιχ]]» θα γίνουν μέλη της «Καγκελαρίας του [[Φύρερ]]» και ο αριθμός τους ανέρχεται σταδιακά στους 18. Είχαν εξίσου μεγάλη δύναμη όπως και οι Ράιχσμίνιστερ (''Reichsminister''), οι Υπουργοί δηλαδή του Κράτους, και αυτό οδήγησε πολλές φορές σε επιθυμητές, για τον Χίτλερ, μάχες ανταγωνισμού.

Με τις οργανώσεις και τα συνδεόμενα σωματεία, το NSDAP κατάφερε να εισχωρήσει σε όλους τους τομείς της κοινωνίας και να παρακολουθεί τον πληθυσμό. Ο κοινωνικός έλεγχος πετύχαινε κυρίως διαμέσου των τοπικών οργανώσεων, των πυρήνων και των μπλοκ του NSDAP, καθώς είχε δικαίωμα βέτο σε προαγωγές δημοσίων υπαλλήλων, υποψηφίων για θέσεις στο Δημόσιο και σε αιτήσεις για κοινωνική βοήθεια. Tαυτόχρονα η κοινωνία της Γερμανίας άρχισε να γίνεται πιο κρατοκεντρική και πιο εθνικιστική.