Κόμμα Εθνικοφρόνων: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

==Ο Δημήτριος Γούναρης==

Ο επιφανής πολιτικός από την Πάτρα, ήταν μέλος του Ελληνικού Κοινοβουλίου από το [[1902]], (με εξαίρεση τις [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1905|εκλογές του 1905]]) όταν ως ανεξάρτητος συνεργαζόμενος με το κόμμα του [[Γεώργιος Θεοτόκης|Γεωργίου Θεοτόκη]], το [[Νεωτεριστικό κόμμα|Νεωτερικό]], εκλέχτηκε πρώτη φορά βουλευτής. Συμμετείχε στην καινοφανή για την ελληνική πολιτική σκηνή, «[[Ομάδα των Ιαπώνων]]» από το [[1905]] έως το [[1908]], όταν δέχτηκε την θέση του «Υπουργού των Οικονομικών» στην [[Κυβέρνηση Γεωργίου Θεοτόκη 1905|κυβέρνηση Θεοτόκη]], τον Ιούνιο του 1908.<br />

Από το 1911 ο Γούναρης βρίσκεται στο κέντρο ομάδας πολιτικών που απαρνούμενοι το κόμμα του Θεοτόκη, θέλουν να συστήσουν έναν νέο πολιτικό φορέα, αντίβαρο στην πολιτική του Ελευθέριου Βενιζέλου. Τον Δεκέμβριο του [[1911]], γίνεται μια μυστική συγκέντρωση στελεχών του Νεωτερικού κόμματος, στο σπίτι του πολιτικού [[Ιωάννης Σισίνης|Ιωάννη Σισίνη]] στη [[Γαστούνη]]. Στην συγκέντρωση εκτός φυσικά από τον οικοδεσπότη παρευρίσκονται οι Δημήτριος Γούναρης, [[Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης]], [[Παναγής Τσαλδάρης]] και [[Σπυρίδων Στάης]]. Στη συγκέντρωση γίνεται προσπάθεια να πειστεί ο Δημήτριος Γούναρης, να αναλάβει την προεδρία του νέου πολιτικού φορέα. <ref>Τζιομάκης, σελ.67</ref><br />

Με τις νίκες του στις εκλογικές αναμετρήσεις του [[1915]], το κόμμα των Εθνικοφρόνων, έγινε ο κύριος πόλος αντίθεσης στην πολιτική του Ελευθέριου Βενιζέλου, κυρίως όσο αφορούσε την συμμετοχή της Ελλάδας στον Α' Παγκόσμιο πόλεμο.<br />

Οι Έλληνες είχαν χωριστεί σε δυο στρατόπεδα: από την μία ο Ελευθέριος Βενιζέλος που επέμεινε στην έξοδο μας στον πόλεμο με το πλευρό της Αντάντ, και από την άλλη, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος (με εκφραστές της πολιτικής του, τον Δημήτριο Γούναρη και τους υπόλοιπους παλαιοκομματικούς αρχηγούς) που ήθελε την ουδετερότητα της Ελλάδας. <ref>Βιβλίο ιστορίας Γ' Γυμνασίου [http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGYM-C105/65/522,1915/] «Ο '''Ελευθέριος Βενιζέλος''', που θεωρούσε ότι οι Αγγλογάλλοι θα επικρατούσαν, έκρινε ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να συμμαχήσει με την Αντάντ για να διαφυλάξει τα κέρδη της από τους βαλκανικούς πολέμους αλλά και να διευρύνει τα σύνορά της. Η θέση αυτή υποστηριζόταν από μεγάλα τμήματα των λαϊκών τάξεων, που εμπνέονταν από τη Μεγάλη Ιδέα, αλλά και από τη μεγαλοαστική τάξη, ιδίως της Διασποράς, που προσδοκούσε να ενταχθεί σε μια μεγάλη και ισχυρή Ελλάδα.»... «Ο '''βασιλιάς Κωνσταντίνος''' ήθελε την Ελλάδα σύμμαχο των Κεντρικών Δυνάμεων. Επειδή, όμως, η Οθωμανική αυτοκρατορία και η Βουλγαρία είχαν ήδη ταχθεί στο πλευρό της Γερμανίας, ο βασιλιάς υποστήριζε, σε συνεννόηση με τον Γερμανό αυτοκράτορα, τη «διαρκή ουδετερότητα» με το επιχείρημα ότι έτσι η Ελλάδα θα προστατευόταν από τον πόλεμο.»</ref>Η σύγκρουση κλιμακώθηκε ως τον [[Εθνικός διχασμός|διχασμό της χώρας]] που τυπικά ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 1916 με το Κίνημα της Εθνικής Άμυνας, και τυπικά έληξε τον 1920 με την επιστροφή του βασιλιά Κωνσταντίνου στην Ελλάδα.<br />

Όλο αυτό το διάστημα το κόμμα του Γούναρη, διατήρησε την πιο άκαμπτη στάση απέναντι στις Συμμαχικές δυνάμεις, με αποτέλεσμα όταν επικρατήσει ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Γούναρης να εξοριστεί από την Ελλάδα. <ref>Πιο συγκεκριμένα, στις [[4 Ιουνίου]] [[1917]], οι Σύμμαχοι κοινοποίησαν στην [[Κυβέρνηση Αλέξανδρου Ζαΐμη 1915|κυβέρνηση Ζαΐμη]] τους καταλόγους - τους οποίους είχε συντάξει ο συνεργάτης του Βενιζέλου, [[Εμμανουήλ Ρέπουλης]]. Ο ιστορικός [[Σπύρος Μαρκεζίνης]] παραθέτει αυτούσια την επιστολή του Ρέπουλη προς τον Βενιζέλο, όπου τον ενημερώνει για την συμπλήρωση των καταλόγων. «Πολιτική ιστορία της νεωτέρας Ελλάδος, 1828 - 1964», τόμος Γ', εκδ. "Πάπυρος", 1968 σελ.214-215</ref>- με τα ονόματα όσων (βασιλοφρόνων) έπρεπε να απελαθούν ή να υποβληθούν σε στενή επιτήρηση. Ανάμεσά τους και ο Δημήτριος Γούναρης, - που αναχώρησε στις [[7 Ιουλίου]] 1917 με προορισμό το [[Αιάκειο]] της [[Κορσική|Κορσικής]].<br />

Την ίδια τύχη είχαν και οι Εθνικόφρονες βουλευτές, [[Γεώργιος Πεσμαζόγλου]], [[Γεώργιος Μερκούρης]] και [[Γεώργιος Μπαλτατζής]] <ref>Τζιομάκης, σελ.99</ref> ενώ ο [[Παναγής Τσαλδάρης]] τέθηκε τον Ιανουάριο του [[1918]] σε κατ' οίκον περιορισμό, πρώτα στην Ύδρα και έπειτα στη Σκόπελο.<br />