Κυρά της Ρω: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η κυρά της Ρω φρόντισε μόνη της για την ταφή του συντρόφου της. Έπειτα, γύρισε πάλι στη Ρω, αυτή τη φορά με τη γριά μητέρα της, όπου πέρασε τα χρόνια της [[Κατοχή|κατοχής]]. Εκεί θα προσέφερε υπηρεσίες σε στρατιώτες του Ιερού Λόχου. Με «δυνατή φωνή και γοργή περπατησιά», όπως την περιγράφει ο βιογράφος της Κυριάκος Χονδρός, δεν εγκατέλειψε ποτέ το νησί, ακόμα κι όταν το Καστελόριζο, που βομβαρδίστηκε από τους Άγγλους στη συνθηκολόγηση της [[Ιταλία|Ιταλίας]], το [[1943]], ερήμωσε σχεδόν από τους κατοίκους του, εκ των οποίων οι περισσότεροι εξαναγκάστηκαν να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς.

 

 

Μετά το τέλος του [[ΒΠΠ|Β' Παγκόσμιου Πόλεμου]], τα [[Δωδεκάνησα]] και μαζί μ' αυτά και το Καστελόριζο και όλες οι παρακείμενες νησίδες και βραχονησίδες, σύμφωνα με τη [[Συνθήκη των Παρισίων (1947)|Συνθήκη των Παρισίων]] της [[10 Φεβρουαρίου|10ης Φεβρουαρίου]] [[1947]], περιήλθαν στην [[Ελλάδα]]. Η μοίρα της Ρω ήταν λοιπόν αναπόσπαστα συνδεδεμένη μ' αυτήν του Καστελόριζου.

 

Οι περιπέτειες για την Κυρά της Ρω δεν τελείωσαν με την απελευθέρωση. Τον Αύγουστο του [[1975]], ο Τούρκος δημοσιογράφος [[Ομάρ Κασάρ]] και δύο ακόμα άτομα, παρακολουθώντας τη Ρω και εκμεταλλευόμενοι την ολιγοήμερη απουσία της Δέσποινας Αχλαδιώτου για λόγους υγείας, αποβιβάστηκαν εκεί και τοποθέτησαν πάνω σ' ένα κοντάρι 4 μέτρων τη σημαία τους. Η Κυρά της Ρω την κατέβασε αμέσως, όταν γύρισε. Στη [[1 Σεπτεμβρίου]] [[1975]], κατάπλευσε στο Καστελόριζο το ανθυποβρυχιακό σκάφος «Γ. Πεζόπουλος» για συμπαράσταση στην κυρά της Ρω. Όμως δεύτερη [[τουρκική σημαία]] τοποθετήθηκε αυτή τη φορά στη νήσο [[Στρογγυλή Μεγίστης|Στρογγυλή]] απέναντι στα νότια του Καστελόριζου.

 

==Παραπομπές==