Κωνσταντίνος Α΄ της Ελλάδας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
→Πρώτη περίοδος της Βασιλείας του: (επεξεργασία με το ProveIt) |
|||
Γραμμή 65:
Μετά το τραγικό γεγονός της δολοφονίας του Γεωργίου Α΄, στις [[18 Μαρτίου]] [[1913]] στη Θεσσαλονίκη από τον Αλέξανδρο Σχινά, ο Κωνσταντίνος ανέβηκε στον θρόνο. Κατά τον [[Β΄ Βαλκανικός Πόλεμος|Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο]] υπήρξε πάλι Αρχιστράτηγος του Ελληνικού Στρατού, οδηγώντας τον σε νέες νίκες κατά των Βουλγάρων, οι οποίες όμως κόστισαν πολύ σε ζωές. Η νικηφόρα ηγεσία του τον έκανε εξαιρετικά δημοφιλή στον λαό, μέρος του οποίου ήδη τον ονόμαζε «Κωνσταντίνο ΙΒ΄» και περίμενε από αυτόν και τον Πρωθυπουργό [[Ελευθέριος Βενιζέλος|Ελευθέριο Βενιζέλο]] την πραγματοποίηση της «Μεγάλης Ιδέας». Ένα ακόμα προσωνύμιο που του αποδόθηκε, κυρίως από τους βασιλόφρονες οπαδούς του, ήταν "ο γιος του αητού".
Όταν ξέσπασε ο [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος]] τον Αύγουστο του [[1914]], η Ελλάδα βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Είχε συνάψει συμφωνία με τη [[Σερβία]], που την υποχρέωνε σε παροχή βοήθειας σε περίπτωση βουλγαρικής επίθεσης, αλλά, ενώ η Σερβία αντιστεκόταν επιτυχώς στην επίθεση της [[Αυστροουγγαρία|Αυστροουγγαρίας]], η [[Βουλγαρία]] παρέμενε [[ουδετερότητα|ουδέτερη]], τηρώντας στάση αναμονής. Ταυτόχρονα εμφανίστηκε ρήγμα στις προσωπικές πεποιθήσεις των δύο ανώτατων πολιτειακών αρχόντων της χώρας: ο Κάιζερ απηύθυνε έκκληση στον Κωνσταντίνο να σταθεί στο πλευρό της [[Γερμανία|Γερμανίας]] και της [[Αυστρία|Αυστροουγγαρίας]] «''σε μια ενωμένη σταυροφορία κατά της σλαβικής επικράτησης στα Βαλκάνια''». Ο Κωνσταντίνος ήδη θεωρούνταν ευρέως ως γερμανόφιλος<ref>{{Cite book |title= Όσα δεν γνωρίζατε για την περίοδο από τους Βαλκανικούς πολέμους έως την Εθνική Αντίσταση |first=John |last=Hirst |publisher=Μεταίχμιο |isbn=6180319677|url=https://books.google.gr/books?id=KnuGDwAAQBAJ&pg=PT37&lpg=PT37&dq=Κωνσταντίνος+Γερμανόφιλος&source=bl&ots=tm0WYpx4VH&sig=ACfU3U3Uky2rLx09DtK_HXFeOD9F2aaF4Q&hl=el&sa=X&ved=2ahUKEwiVl8-RlpvlAhWFsKQKHblDAbQQ6AEwAnoECAgQAQ#v=onepage&q=Κωνσταντίνος%20Γερμανόφιλος&f=false}}</ref>. Είχε σπουδάσει στη Γερμανία, είχε σαφώς επηρεαστεί από τη γερμανική κουλτούρα, ενώ είχε παντρευτεί την αδελφή του [[Κάιζερ]], ο οποίος του είχε απονείμει και τον βαθμό του Στρατάρχη του γερμανικού στρατού. Το φθινόπωρο του [[1913]], λίγο μετά την άνοδό του στο θρόνο, ο Κωνσταντίνος είχε παρακολουθήσει ασκήσεις του γερμανικού στρατού μαζί με τον Κάιζερ και είχε προσπαθήσει να διαπραγματευτεί τη λήψη δανείου από τη Γερμανία. Επίσης, ο Κωνσταντίνος είχε επηρεαστεί από το γεγονός ότι ο Κάιζερ είχε βοηθήσει την Ελλάδα να διατηρήσει τα απελευθερωμένα κατά τους δύο Βαλκανικούς Πολέμους εδάφη και ιδιαίτερα την [[Καβάλα]]. Οι προσωπικές προτιμήσεις του Κωνσταντίνου μπορεί να ήταν υπέρ της Γερμανίας, δεν παρέβλεπε όμως ότι η Ελλάδα ήταν ευπρόσβλητη στον αγγλογαλλικό στόλο, ούτε μπορούσε να αποδεχτεί τη σύμπραξη με την Τουρκία, ενώ και τα ανταλλάγματα που μπορούσε να προσφέρει η Γερμανία ήταν περιορισμένα. Έτσι ευνοούσε την [[ουδετερότητα]]. Ταυτόχρονα όμως, ο αγγλόφιλος Βενιζέλος διαπραγματευόταν την έξοδο της Ελλάδας στον πόλεμο υπέρ της [[Αντάντ]], η οποία πρόσφερε την [[Κύπρος|Κύπρο]] και άλλα ανταλλάγματα. Ιδιαίτερα μετά την είσοδο της Τουρκίας στον πόλεμο στο πλευρό των Κεντρικών Αυτοκρατοριών, η πίεση για την έξοδο της Ελλάδος στον πόλεμο υπέρ της Αντάντ αυξήθηκε. Ο Κωνσταντίνος έφτασε κοντά στο να εγκρίνει την εισήγηση του Βενιζέλου για ελληνική συμμετοχή στην [[Εκστρατεία των Δαρδανελλίων]] (Φεβρουάριος-Μάρτιος του [[1915]]), αλλά ο εκτελών χρέη Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου, συνταγματάρχης [[Ιωάννης Μεταξάς]], τον προειδοποίησε να μην μπει στον πόλεμο, μεταπείθοντάς τον. Αντιδρώντας σε αυτή την παρέμβαση του θεωρούμενου ως γερμανόφιλου «επιτελικού περιβάλλοντος», ο [[Ελευθέριος Βενιζέλος|Βενιζέλος]] παραιτήθηκε, επισημοποιώντας έτσι τη ρήξη των δύο ανδρών. Η αντιβενιζελική παράταξη συσπειρώθηκε πια γύρω από τον Βασιλιά.
Εντούτοις, οι Φιλελεύθεροι του Βενιζέλου κέρδισαν τις εκλογές στις [[31 Μαΐου]] του [[1915]] και τον Σεπτέμβριο, σε αντίδραση προς τη βουλγαρική επιστράτευση, που στρεφόταν εμφανώς κατά της Σερβίας, κάλεσε -χωρίς τη συναίνεση του Κωνσταντίνου- τους [[Ηνωμένο Βασίλειο|Βρετανούς]] και [[Γαλλία|Γάλλους]] να στείλουν στρατεύματα στη Θεσσαλονίκη, σε βοήθεια των Σέρβων. Ο Κωνσταντίνος τελικά δέχτηκε να προχωρήσει σε [[επιστράτευση]], εν όψει βουλγαρικής επίθεσης. Η αποβίβαση των Συμμάχων προκάλεσε πολιτική κρίση, αλλά ο Βενιζέλος κατόρθωσε να αποσπάσει [[Ψήφος εμπιστοσύνης|ψήφο εμπιστοσύνης]] από τη [[Βουλή]]. Ο Κωνσταντίνος όμως, την ίδια ημέρα, υπερβαίνοντας τις συνταγματικές του αρμοδιότητες, απέπεμψε τον Πρωθυπουργό και έδωσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον [[Αλέξανδρος Ζαΐμης|Αλέξανδρο Ζαΐμη]]. Ο Ζαΐμης όμως απέτυχε να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης, οπότε ο Κωνσταντίνος έδωσε την εντολή στον υπέργηρο [[Στέφανος Σκουλούδης|Στέφανο Σκουλούδη]], ο οποίος, με βασιλικό διάταγμα, διέλυσε τη Βουλή και προκήρυξε νέες εκλογές για τον Δεκέμβριο, από τις οποίες οι βενιζελικοί απείχαν.
| |||