Μάχη της Κρήτης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

'''Μάχη της Κρήτης''' (Γερμανικά '''Luftlandeschlacht um Kreta''') ονομάζεται η επιχείρηση κατάληψης της [[Κρήτη]]ς από τους [[Ναζιστική Γερμανία|Γερμανούς]] κατά τοτον [[Β' Παγκόσμιος Πόλεμος|Β' Παγκόσμιο Πόλεμο]], και συγκεκριμένα από το πρωί της [[20 Μαΐου|20ής Μαΐου]] [[1941]], όταν ξεκίνησε η αεραπόβαση των Γερμανών με συνθηματικό όνομα '''«Unternehmen Merkur»''' (''Επιχείρηση [[Ερμής (μυθολογία)|Ερμής]]'') εναντίον του νησιού, ως την 1η Ιουνίου. Με την επιχείρηση αυτή οι Γερμανοί κατάφεραν να καταλάβουν το νησί από τις αγγλοελληνικές συμμαχικές δυνάμεις, ωστόσο αυτή τους η επιτυχία κόστισε τόσο πολύ ώστε να μην επιχειρήσουν ξανά άλλη αεροπορική έφοδο της ίδιας κλίμακας κατά τηντη διάρκεια του πόλεμου<ref>https://www.rizospastis.gr/story.do?id=6251645</ref>.

Σήμερα, η μάχη της Κρήτης θεωρείται η πρώτη μεγάλη αεραποβατική επιχείρηση και παραμένει μοναδική στο ότι ο κύριος αντικειμενικός σκοπός κατελήφθη εξ ολοκλήρου από αέρος<ref> Beevor, Antony (1992). Crete : the battle and the resistance. London: Penguin. ISBN 0-14-016787-0.</ref>. Η μάχη θεωρείται επίσης πολύ σημαντική για τους Κρητικούς, λόγω της αναπάντεχης σθεναρής αντίστασης που κατέβαλανπρόβαλλαν ενάντιαεναντίον στουςτων αριθμητικά ανώτερουςανώτερων ΓερμανούςΓερμανών και τοτουμεγάλου μεγάλο τίμηματιμήματος που είχε η επίθεση, και η επακόλουθη κατοχή είχαν, στον πληθυσμό του νησιού.

Η Κρήτη βρισκόταν στα σχέδια των Βρετανών από τα πρώτα στάδια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Τον Απρίλιο του 1940 οι Αρχηγοί των Γενικών Επιτελείων εξέτασαν το ενδεχόμενο κατάληψης της νήσου σε περίπτωση εισόδου στον πόλεμο της Ιταλίας, η οποία έως τότε κρατούσε ουδέτερη στάση. Τον Ιούνιο του ίδιου έτους με την διαφαινόμενη [[Μάχη της Γαλλίας (1940)|κατάρρευση της Γαλλίας]], συμμάχου του Ηνωμένου Βασιλείου, και την είσοδο τελικά της Ιταλίας στον πόλεμο, οι Βρετανοί έθεσαν ως στρατηγικούς στόχους στην ανατολική Μεσόγειο να μην πέσει η Κρήτη στα χέρια των Ιταλών και να εξουδετερωθούν οι ιταλικές δυνάμεις στα [[Ιταλικαί Νήσοι Αιγαίου Πελάγους|Δωδεκάνησα]]. Παράλληλα εξασφάλισαν τη συγκατάθεση της ελληνικής κυβέρνησης να καταλάβουν την Κρήτη και τη Μήλο σε περίπτωση που η Ελλάδα δεχόταν επίθεση από την Ιταλία.{{sfn|Richter|σ=118}} Οι Γερμανοί είχαν επίσης επισημάνει από αρκετά νωρίς τη σπουδαιότητα της γεωγραφικής θέσης της Κρήτης. Στις 25 Οκτωβρίου 1940 ο αντιστράτηγος [[Φραντς Χάλντερ]], αρχηγός του γενικού επιτελείου του στρατού ξηράς, ανέφερε ότι η κυριαρχία στην ανατολική Μεσόγειο εξαρτιόταν από την κατάληψη της Κρήτης και ότι ο καλύτερος τρόπος για να επιτευχθεί αυτό θα ήταν η εισβολή από αέρος, ενώ ο [[Άλφρεντ Γιοντλ]], αρχηγός του επιτελείου επιχειρήσεων της ανώτατηςΑνώτατης διοίκησηςΔιοίκησης ενόπλωνΕνόπλων δυνάμεωνΔυνάμεων, είχε προτείνει την κατάληψή της από τους Ιταλούς, ώστε να μην πέσει στα χέρια των Βρετανών. Στις 28 Οκτωβρίου 1940, κατά τη διάρκεια της συνάντησής τους στη [[Φλωρεντία]], ο [[Αδόλφος Χίτλερ|Χίτλερ]] πρόσφερε στοστον [[Μπενίτο Μουσολίνι|Μουσολίνι]] μια αερομεταφερόμενη μεραρχία και μια μεραρχία αλεξιπτωτιστών για αυτόαυτόν οτον σκοπό.{{sfn|Beevor|σ=117}}

Όταν άρχιζεάρχισε η ένταση με την Ιταλία, αρκετούς μήνες πριν την ιταλική εισβολή, η ελληνική κυβέρνηση εκπόνησε αμυντικά σχέδια και έλαβε μέτρα για την απόκρουση ενδεχόμενης ιταλικής εισβολήςεπίθεσης στο νησί. Η άμυνα της Κρήτης ήταν έργο της 5ης Μεραρχίας Πεζικού,{{sfn|Λιναρδάτος|σ=170}} της Μεραρχίας Κρητών, δύναμης 22.000 ανδρών. Αποτελούνταν από 3 συντάγματα Πεζικούπεζικού, το 14ο, το 43ο και το 44ο που βρίσκονταν στα Χανιά, το Ρέθυμνο και το Ηράκλειο, καθώς και το 5ο Σύνταγμα Πυροβολικού που ήταν εγκατεστημένο στον όρμο της Σούδας. Με την έναρξη του [[Ελληνοϊταλικός Πόλεμος|ελληνοϊταλικού πολέμου]], η ελληνική κυβέρνηση κάλεσε τουτους Βρετανούς να αναλάβουν την άμυνα της Κρήτης και μετέφερε την 5η Μεραρχία στο μέτωπο της Ηπείρου, με εξαίρεση κάποιες μονάδες του εφοδιασμού και τη Χωροφυλακή.{{sfnm|1a1=Richter|1σ=397|2a1=Beevor|2σ=32}}

Η άμυνα της Κρήτης πέρασε στην ευθύνη του βρετανικού Αρχηγείου της Μέσης Ανατολής, με έδρα το [[Κάιρο]] και επικεφαλής τοτον στρατηγό [[Άρτσιμπαλντ Ουέηβελ]]. Ωστόσο η Κρήτη αποτελούσε χαμηλή προτεραιότητα για τους Βρετανούς στρατιωτικούς. Το φθινόπωρο του 1940 ήταν ακόμα ανοικτό το ενδεχόμενο γερμανικής εισβολής στο νησί τους, και είχαν να αντιμετωπίσουν τους γερμανικούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς και τον υποβρυχιακό πόλεμο στον Ατλαντικό Ωκεανό. Το Αρχηγείο της Μέσης Ανατολής, που πολεμούσε εναντίον των Ιταλών στη [[Λιβύη]] και την [[Ιταλική Ανατολική Αφρική|Ανατολική Αφρική]], ήταν επιφορτισμένο με την άμυνα ενός εκτεταμένου μετώπου που περιλάμβανε την [[Αίγυπτος|Αίγυπτο]], το Σουδάν, την [[Παλαιστίνη υπό Βρετανική Εντολή|Παλαιστίνη]], την [[Υπεριορδανία]], την [[Αγγλοκρατία στην Κύπρο (1878-1960)|Κύπρο]], τη Βρετανική [[Σομαλιλάνδη]], το [[Άντεν]], το [[Ιράν]] και την περιοχή του Περσικού Κόλπου. Ο ανεφοδιασμός του γινόταν με νηοπομπές που έκαναν τον περίπλου της Αφρικής και διαρκούσαν 6 εβδομάδες. Ο Ουέηβελ δεν μπορούσε να αναπτύξει νοτιοαφρικανικά στρατεύματα παρά μόνο στο μέτωπο της Ανατολικής Αφρικής, ενώ για τη χρησιμοποίηση νεοζηλανδικών και αυστραλιανών μονάδων χρειαζόταν την έγκριση των κυβερνήσεων των χωρών αυτών.<ref>{{cite book|συγγραφέας=Higham, Robin |τίτλος=Το ημερολόγιο μιας καταστροφής. Η βρετανική βοήθεια στην Ελλάδα 1940-1941 |εκδότης=Εκδόσεις Γκοβόστη |έτος=2008 |pages=29–30 |isbn=978-960-446-073-1}}</ref> Αντίστοιχα μεγάλες ελλείψεις εξοπλισμού και εφοδιασμού υπήρχαν στην [[Βασιλική Πολεμική Αεροπορία (Βρετανία)|αεροπορία]] και το [[Βασιλικό Ναυτικό|ναυτικό]]. Στις 29 Οκτωβρίου 1940 ο Βρετανός πρωθυπουργός [[Ουίνστον Τσώρτσιλ]], σε σύσκεψη επιτελών στο Λονδίνο, ζήτησε να σταλούν στην Κρήτη 2 ταξιαρχίες, να κατασκευαστούν αεροδρόμια και να μετατραπεί ο [[Κόλπος Σούδας|όρμος της Σούδας]] σε βάση ανεφοδιασμού του βρετανικού στόλου της Μεσογείου.{{sfn|Richter|σσ=46–48}}

Οι πρώτες δυνάμεις που στάλθηκαν στο νησί, ήταν, στις 31 Οκτωβρίου, ένα τάγμα Πεζικούπεζικού στον κόλπο της Σούδας και ακόμη 2.500 άνδρες που αφίχθησαν στις 6 Νοεμβρίου, εξοπλισμένοι με αντιαεροπορικά πυροβόλα. Πρώτος διοικητής των βρετανικών δυνάμεων στην Κρήτη ήταν ο ταξίαρχος Ορντ Τίντμπουρι.{{sfn|Richter|σσ=118–119}}

Την πρόταση για εισβολή από αέρος στην Κρήτη έκανε στον αρχηγό της γερμανικής πολεμικής αεροπορίας, [[Χέρμαν Γκαίρινγκ]], ο πτέραρχος [[Κουρτ Στούντεντ]], δημιουργός της μεραρχίας αλεξιπτωτιστών και διοικητής του 11ου Αεροπορικού Σώματος. Οι δυό τους επισκέφτηκαν τον Χίτλερ στις 21 Απριλίου 1941, ο οποίος εξέφρασε επιφυλάξεις προβλέποντας μεγάλες απώλειες και προτείνοντας τη χρησιμοποίηση των αλεξιπτωτιστών για την κατάκτηση της [[Μάλτα|Μάλτας]]. Ωστόσο έδωσε την έγκρισή του για την επιχείρηση, που ονομάστηκε ''Ερμής,'' εκδίδοντας την μευπ' αριθμό 28 διαταγήΔιαταγήΓγενικών γενικών επιχειρήσεωνΕπιχειρήσεων, στις 25 Απριλίου 1941.{{sfn|Beevor|σσ=118–120}} Η Διοίκησήδιοίκησή της ανατέθηκε στον ΓκέρινγκΓκαίρινγκ, ο σχεδιασμός και η διεξαγωγή της στον πτέραρχο [[Αλεξάντερ Λερ]], διοικητή του 4ου Αεροπορικού Στόλου<ref>{{Cite book|title=Η Μάχη της Κρήτης|first=Χρήστος, Αντισυνταγματάρχης|last=Γκιών|publisher=Γενικό Επιτελείο Στρατού|isbn=|year=1967,ανατύπωση 1993|location=Αθήνα|page=32|quote=}}</ref>. Ο 4ος Αεροπορικός Στόλος περιλάμβανε το 11ο και το 8ο Αεροπορικό Σώμα. Το 11ο Αεροπορικό Σώμα αποτελούνταν από τις μονάδες που θα πολεμούσαν στο έδαφος, την 7η Μεραρχία Αλεξιπτωτιστών και την 22η Αερομεταφερόμενη Μεραρχία. Το 8ο Αεροπορικό Σώμα περιλάμβανε 550 βομβαρδιστικά και καταδιωκτικά αεροσκάφη. Επίσης, είχε στη διάθεσή του δέκα σμηναρχίες μεταγωγικών αεροσκαφών από τις οποίες οι εννέα θα μετέφεραν τους αλεξιπτωτιστές και μία θα ρυμουλκούσε [[Ανεμοπλάνο|ανεμοπλάνα]] των μονάδων εφόδου.{{sfn|Richter|σσ=126–132}} Η επιχείρηση ''Ερμής'' ήταν η πρώτη αποστολή που επρόκειτο να φέρει σε πέρας μόνη της η πολεμική αεροπορία.{{sfn|Richter|σ=126}}

Κατά τοτον σχεδιασμό της επιχείρησης είχαν σχηματιστείεκπονηθεί δυο σενάρια. Το πρώτο, το οποίο υποστηριζόταν από τον Λερ, προέβλεπε την απόβαση μόνο στο δυτικό μέρος του νησιού, από τοντο αεροδρόμιο του [[Μάλεμε Χανίων|Μάλεμε]] έως τα [[Χανιά]], ενώ στη συνέχεια θα γινόταν προώθηση προς τα ανατολικά. Το σενάριο αυτό εξασφάλιζε τη συγκέντρωση δυνάμεων σε ένα μόνο σημείο και κατά συνέπεια γερμανική κυριαρχία τόσο στο έδαφος όσο και στον αέρα. Τα μειονεκτήματά του ήταν ότι παρατεινόταν η διάρκεια της επιχείρησης, τα στρατεύματα θα έπρεπε να ανεφοδιάζονται από αέρος, άφηνε τα άλλα δυο αεροδρόμια της Κρήτης στη διάθεση των αντιπάλων, ενώ ήταν αμφίβολη η δυνατότητα του διαδρόμου προσγείωσης στο Μάλεμε να εξυπηρετήσει τόσο μεγάλη κίνηση. Το δεύτερο σενάριο, το οποίο υποστηριζόταν από τον Στούντεντ, προέβλεπε την ταυτόχρονη επίθεση σε επτά σημεία, με σκοπό να πέσουν αμέσως στα χέρια των αλεξιπτωτιστών οι μεγάλες πόλεις και τα αεροδρόμια. Αυτό όμως θα είχε ως συνέπεια τη διάσπαση την λιγοστών γερμανικών δυνάμεων και θα καθιστούσε ευχερή τη δυνατότητατην εξόντωσήςεξόντωσή τους. Ο Στούντεντ επιθυμούσε επίσης να μην υπάρξουν προπαρασκευστικοί βομβαρδισμοί μεώστε σκοπόνα τοναιφνιδιαστούν αιφνιδιασμόοι τωναμυνόμενοιμε αμυνομένωνσκοπό. Στο παράτολμο αυτό σχέδιο ήταν αντίθετος ο διοικητής του 8ου Αεροπορικού Σώματος, [[Βόλφραμ φον Ρίχτχοφεν]], καθώς το Σώμα του δεν θα μπορούσε να υποστηρίξει επαρκώς τις επίγειες δυνάμεις. Ο ίδιος επιθυμούσε να προηγηθεί της απόβασης τετραήμερος αεροπορικός βομβαρδισμός με σκοπό την καταστροφή των εχθρικών αεροσκαφών, πλοίων, αντιαεροπορικών πυροβόλων και του επικοινωνιακού δικτύου.{{sfn|Richter|σσ=133–134}}

Τελικά αποφασίστηκε η πραγματοποίηση επίθεσης σε τέσσερα σημεία, στο Μάλεμε, τα ΧανίαΧανιά, το [[Ρέθυμνο]] και το [[Ηράκλειο Κρήτης|Ηράκλειο]]. Η επίθεση θα γινόταν σε δύο κύματα, καθώς δεν επαρκούσαν τα μεταγωγικά αεροσκάφη για την ταυτόχρονη επίθεση. Το πρώτο κύμα θα εξαπολυόταν στις 07:15 το πρωί και αποτελούνταν από δύο ομάδες. Η ομάδα ''Κομήτης'' θα έπρεπε να καταλάβει τοτον διάδρομο προσγείωσης προσγείωσης του Μάλεμε και να τον διατηρήσει ανοικτό ώστε να είναι δυνατή η προσγείωση γερμανικών αεροσκαφών. Το πρώτο κλιμάκιο της ομάδας ''Άρης'' θα καταλάμβανε την πόλη των Χανίων και το λιμάνι της Σούδας. Το δεύτερο κύμα θα εξαπολυόταν στις 15:15 το απόγευμα, αποτελούμενο επίσης από δύο ομάδες. Το δεύτερο κλιμάκιο της ομάδας ''Άρης'' θα καταλάμβανε το Ρέθυμνο και τον διάδρομο προσγείωσης της περιοχής. Τέλος η ομάδα ''Ωρίων'' θα καταλάμβανε την πόλη και το αεροδρόμιο του Ηρακλείου. Την κατάληψη του τελευταίου θα ακολουθούσε προσγείωση αερομεταφερόμενων μονάδων οι οποίες μαζί με τους αλεξιπτωτιστές θα κινούνταν προς τα Χανιά και θα κύκλωναν το σύνολο των αμυνομένων, Το 8ο Αεροπορικό Σώμα θα παρείχε, τελικά, αεροπορική υποστήριξη στην επιχείρηση.{{sfn|Richter|σσ=133–135}} Την δεύτερη μέρα της επιχείρησης, δύο στολίσκοι αποτελούμενοι από επιταγμένα πλοία, εξήντα τρία μηχανοκίνητα καΐκια και επτά μικρά φορτηγά, θα απέπλεαν από τα Μέγαρα και τη Χαλκίδα μεταφέροντας ενισχύσεις, εφόδια και υποζύγια. Ο πρώτος στολίσκος θα είχε προορισμό τον κόλπο της Σούδας ή τα Χανιά και ο δεύτερος το Ηράκλειο. Μετά την κατάληψη του Ηρακλείου, θα αναχωρούσε από τον Πειραιά ένας τρίτος στολίσκος από μεγαλύτερα ακτοπλοϊκά σκάφη που θα μετέφερε ελαφρά τεθωρακισμένα και μηχανοκίνητα μέσα μεταφοράς. Για την προστασία των στολίσκων, το ιταλικό πολεμικό ναυτικό διέθεσε δύο παλαιές τορπιλακάτους. Το σχέδιο μεταφοράς από τη θάλασσα είχε προστεθεί, ως ασφαλιστική δικλίδα, κατόπιν επιμονής του Χίτλερ.{{sfnm|1a1=Richter|1σσ=131, 235|2a1=Beevor|2σσ=126–127}}

Η προετοιμασία της επιχείρησης ''Ερμής'' συνάντησε πολλές οργανωτικές δυσκολίες που οφείλονταν στο φτωχό οδικό και σιδηροδρομικό δίκτυο των Βαλκανίων καθώς και στον ελάχιστο διαθέσιμο χρόνο προετοιμασίας, λόγω της επερχόμενης [[Ανατολικό μέτωπο (Β' Παγκόσμιος Πόλεμος)|γερμανικής εισβολής στη Σοβιετική Ένωση]]. Ο 4ος Αεροπορικός Στόλος είχε ήδη μεταφέρει προς ανατολάς μεγάλο τμήμα του προσωπικού εδάφους, των πυρομαχικών και των αεροσκαφών του.{{sfn|Richter|σ=127}} Η 22η Αερομεταφερόμενη Μεραρχία, η οποία βρισκόταν στη Ρουμανία, ήταν αδύνατον να μεταφερθεί εγκαίρως στην Ελλάδα. Αντικαταστάθηκε από την 5η Ορεινή Μεραρχία η οποία είχε πάρει μέρος στην κατάληψη της Ελλάδας και στρατοπέδευε στη Χαλκίδα. Εξαιτίας των σοβαρών απωλειών της στις μάχες στη στενωπό του Ρούπελ, η 5η Ορεινή Μεραρχία ενισχύθηκε με ένα τμήμα ορεινού συντάγματος από άλλη μεραρχία.{{sfnm|1a1=Richter|1σ=128–129|2a1=Beevor|2σσ=124, 143}} Για τον εφοδιασμό με καύσιμα των μεταγωγικών αεροσκαφών έπρεπε να μεταφερθούν από την Ιταλία, με δύο ατμόπλοια, 12.000.000 λίτρατόνοι καυσίμων. Καθώς, για λόγους ασφαλείας, έπρεπε να διέλθουν από τη [[διώρυγα της Κορίνθου]], κλήθηκαν [[Υποβρύχιοι καταδρομείς|βατραχάνθρωποι]] του πολεμικού ναυτικού από το [[Κίελο]], για την καθαρίσουν. Η καθυστέρηση αυτή ανάγκασεοδήγησε τηστη μεταφοράμετάθεση της έναρξης της επιχείρησης ''Ερμής'' από τις 17 στις 20 Μαΐου.{{sfn|Richter|σ=129}} Για την εξυπηρέτηση ενός τόσο μεγάλου αριθμού αεροσκαφών, οι Γερμανοί, μέσα σε λίγες εβδομάδες είχαν καθαρίσει, επεκτείνει και κατασκευάσει εκ νέου διαδρόμους απογείωσης, χρησιμοποιώντας ανηλεώς [[καταναγκαστική εργασία]] πολιτών.{{sfn|Beevor|σ=158–159}}

Ο Ιταλικόςιταλικός στρατός [[Ελληνοϊταλικός πόλεμος|αρχικά απωθήθηκε]] από τους Έλληνες, στην συνέχεια όμως γερμανικέςη ενισχύσειςγερμανική ανέτρεψανεπέμβαση ανέτρεψε τα δεδομένα. ΜεΜετά την επιτυχή [[Γερμανική εισβολή στην Ελλάδα|γερμανική εισβολή]], το [[Βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό]], με τη συνδρομή οποιουδήποτε πλωτού μέσου ήταν διαθέσιμο στα ελληνικά λιμάνια εκείνη τη στιγμή, απομάκρυνε 57.000 σύμμαχοισυμμάχους στρατιώτες διώχθηκαν από την ηπειρωτική Ελλάδα. απόΑπό το [[Βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό]]αυτούς, εκ των οποίων αρκετοί κατέληξαν στην Κρήτη, οπούόπου ενίσχυσαν την υπάρχουσα στρατιωτική δύναμη των 14.000 ανδρών.

Στην πραγματικότητα, στην αρχή της μάχης οι σύμμαχοιΣύμμαχοι είχαν το πλεονέκτημα της αριθμητικής ανωτερότητας και της ναυτικής υπεροχής. Οι Γερμανοί είχαν αεροπορική υπεροχή και μεγαλύτερη κινητικότητα, κάτι που τους επέτρεπε να συγκεντρώνουν τις δυνάμεις τους πιο αποτελεσματικά.

Υπήρχαν, ακόμη, μαθητές της Σχολής Οπλιτών Χωροφυλακής, οι μαθητές [[Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων|της Σχολής]] Ευελπίδων, τμήμα Οπλιτών της Αεροπορίας και οκτώ τάγματα νεοσυλλέκτων που είχαν μεταφερθείκαταφύγει στο νησί, από τηνμέσω ΠελοπόννησοΠελοποννήσου<ref>Θεοχάρη Δετοράκη, ''Ιστορία της Κρήτης'', Αθήνα 1986, σελ. 469.</ref>. Αυτές οι δυνάμεις ήταν ήδη οργανωμένες σε αριθμημέναισάριθμα συντάγματα εκπαιδευομένων νεοσυλλέκτων και αποφασίστηκε να χρησιμοποιηθεί η υπάρχουσα διαμόρφωση για την οργάνωση των ελληνικών μονάδων, ενισχύοντάς τες με έμπειρους άνδρες που έφθαναν από την ηπειρωτική χώρα.

Τα στρατεύματα της Βρετανικής Κοινοπολιτείας αποτελούνταν από την αρχική βρετανική φρουρά και 25.000 ακόμα στρατιώτες που είχαν διαφύγει από την ηπειρωτική χώρα. Αυτοί ήταν ένα μίγμα από ακέραιες μονάδες κάτω από την κανονική τους διοίκηση και μονάδες συγκροτημένες επί τόπου από στρατιώτες κάθε όπλου, εθνικότητας και ειδικότητας. Οι περισσότεροι από αυτούς διέφυγαν από την ηπειρωτική Ελλάδα με τον ατομικό τους μόνον εξοπλισμό, μερικοί ούτεχωρίς καν αυτόν.

Οι μονάδες που υπεράσπιζαν το νησί ήταν η 2η Νεοζηλανδική Μεραρχία (εκτός από την 6η ταξιαρχία και την διοίκηση του τμήματος, που είχε σταλεί στην Αίγυπτο), η αυστραλιανή 19η ταξιαρχία και η βρετανική 14η ταξιαρχία πεζικού. ΣτηνΣτη Νεοζηλανδική Μεραρχία, δίπλα στα εννέα της τάγματα, εντάχθηκαν τά 1ο, 2ο,  6ο και 8ο Ελληνικά Συντάγματα.  και το Έμπεδο Χανίων,στήν στη 19η Αυστραλιανή Ταξιαρχία με τα δύο της τάγματα εντάχθηκαν τα 4ο, 5ο Συντάγματα του Ελληνικού Στρατού, τό Έμπεδο Ρεθύμνου και τό Τάγμα Οπλιτών της Σχολής Χωροφυλακής.Τέλος στα 3 Βρετανικά , ένα Αυστραλιανό καί ένα Σκωτσέζικο τάγματα της 14ης Βρετανικής Ταξιαρχίας εντάχθηκαν τα 3ο, και 7ο Συντάγματα του Ελληνικού Στρατού και το Έμπεδο Ηρακλείου<ref>{{Cite book|title=Η Μάχη της Κρήτης|first=Χρήστος|last=Γκιών|publisher=Διελυθυνση Ιστορίας Στρατού, Γενικό Επιτελείο Στρατού|isbn=|year=1967/ανατύπωση1993|location=Αθήνα|page=28|quote=}}</ref>.

Οι συμμαχικές δυνάμεις είχαν στη διάθεσηδιάθεσή τους 16 άρματα μάχης τύπου ''Cruiser Mk I''. Υπήρχαν ακόμα περίπου 20 μοίρες με πυροβόλα διαφόρων διαμετρημάτων, κυρίως βαρέα, πεδινά και αντιαεροπορικά. Πολλά από τά πεδινά ήταν ιταλικά που είχαν περιέλθει σε ελληνικά χέρια και δεν διέθεταν στόχαστρα βομβαρδισμού.

Στις 30 Απριλίου, ο Νεοζηλανδός στρατηγός [[Μπέρναρντ Φράιμπεργκ]] διορίστηκε διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων στην Κρήτη.

Στις 25 Απριλίου, ο [[Αδόλφος Χίτλερ]] υπέγραψε την Διαταγή του υπ' αριθμ. 28, διατάζοντας έτσι την εισβολή στην Κρήτη. Οι δυνάμεις του βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού από την Αλεξάνδρεια διατηρούσαν τον έλεγχο του υδάτινου χώρου γύρω από την Κρήτη,. Έτσι η έτσιέκβαση κάθε αμφίβιααμφίβιας επίθεσηεπίθεσης θα αποφασιζόταν από τη φύση μίαςμία μάχης αέρος-θαλάσσηςαεροναυτικής φύσης, κάνοντας τοτη ένα ριψοκίνδυνο τόλμημα, στην καλύτερη περίπτωση. ΜεΈτσι, τηλόγω γερμανικήτης υπεροχήγερμανικής υπεροχής από αέρος δεδομένη, αποφασίστηκε εισβολή από αέρος.

Αυτή θα ήταν η πρώτη πραγματική μεγάλης κλίμακας αεροπορική εισβολή, παρόλο που οι Γερμανοί είχαν χρησιμοποιήσει αλεξιπτωτιστές και ανεμοπλάνα σε επιθέσεις (αλλά σε πολύ μικρότερη κλίμακα) στην εισβολή στη Γαλλία και στις Κάτω Χώρες, στη [[Νορβηγία]] αλλά και στην ηπειρωτική Ελλάδα. Στην τελευταία αυτή περίπτωση, Γερμανοί αλεξιπτωτιστές είχαν σταλεί να καταλάβουν την γέφυρα της διώρυγας της Κορίνθου που οι Βρετανοί Βασιλικοί Μηχανικοί (σκαπανείς) ετοιμάζονταν να ανατινάξουν. Γερμανοί μηχανικοί προσγειώθηκαν με ανεμοπλάνα κοντά στη γέφυρα, ενώ πεζικό αλεξιπτωτιστών ασκούσε πίεση στις περιμετρικές δυνάμεις άμυνας. Η γέφυρα υπέστη ζημιές κατά τη διάρκεια της σύρραξης, κάτι που καθυστέρησε την Γερμανικήγερμανική προέλαση και έδωσε στους Συμμάχους χρόνο να μεταφέρουν 18.000 στρατιώτες στην Κρήτη και 23.000 ακόμα στην Αίγυπτο, με κόστος όμως την απώλεια ενός μεγάλου τμήματος του βαρέωςβαρέος οπλισμού.

Υπήρχε η πρόθεση να χρησιμοποιηθούν Fallschirmjäger (Γερμανοί αλεξιπτωτιστές της [[Luftwaffe|γερμανικήςΓερμανικής αεροπορίαςΑεροπορίας]]) για να καταληφθούν θέσεις-κλειδιά του νησιού, συμπεριλαμβανομένων και αεροδρομίων τα οποία μετέπειτα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για μεταφορά προμηθειών και πολεμοφοδίων από αέρος. Για την πραγματοποίηση της επίθεσης, το 11ο Αερομεταφερόμενο Σώμα (XI Fliegerkorps) θα έπρεπε να διαθέσει την 7η Αερομεταφερόμενη Μεραρχία, η οποία και θα έρριπτεέριχνε τους άνδρες της με αλεξίπτωτα και ανεμοπλάνα, ακολουθούμενη από την 22η Μεραρχία Αεραπόβασης, όταν τα αεροδρόμια θα ήταν ασφαλή. Η επίθεση ήταν αρχικά προγραμματισμένη για τις 16 Μαΐου, αναβλήθηκε, όμως, για τις 20 και η 5η Ορεινή Μεραρχία αντικατέστησε την 22η Μεραρχία.

Μέχρι τότε, οι διοικητές των Συμμάχων ήταν ήδη ενήμεροι για την επικείμενη εισβολή, μέσω των υποκλοπών [[Επιχείρηση Ultra|Ultra]]. Ο στρατηγός Φρέυμπεργκ είχε ενημερωθεί για το σχέδιο μάχης των Γερμανών και είχε ξεκινήσει να ετοιμάζει την άμυνα κοντά στα αεροδρόμια και στις βόρειες ακτές. Παρ' όλα αυτά καθυστέρησε σημαντικά λόγω έλλειψης σύγχρονου εξοπλισμού, και συνειδητοποίησε ότι ακόμα και οι ελαφρά οπλισμένοι αλεξιπτωτιστές είχαν ίση ή μεγαλύτερη δύναμη πυρός από τα δικά του στρατεύματα. Αν και οι πληροφορίες που είχε ο Φρέυμπεργκ από τις υποκλοπές της Ultra ήταν πολύ λεπτομερείς, η μετάφραση από τα γερμανικά είχε γίνει από γλωσσολόγους και όχι

Ο ναύαρχος [[Βίλχελμ Κανάρις]], αρχηγός της γερμανικής [[Άμπβερ]] (υπηρεσίας πληροφοριών), αρχικά ανέφερε ότι υπήρχαν μόνο 5.000 Βρετανοί στρατιώτες στην Κρήτη και καθόλου ελληνικές δυνάμεις. Η [[Άμπβερ]] επιπλέον είχε προβλέψει ότι ο κρητικός πληθυσμός θα υποδεχόταν τους Γερμανούς σανως απελευθερωτές, λόγω των ισχυρών τους δημοκρατικών και αντιμοναρχικών πεποιθήσεων τους, και ότι θα ήθελαν να συμμετάσχουν στην "«ευνοϊκή"» συμφωνία που απολάμβανε η ηπειρωτική Ελλάδα. ΕνώΠαρ' αληθεύειόλο ότιπου ο [[πρωθυπουργός]] της Ελλάδας, [[Ελευθέριος Βενιζέλος]], ήταν Κρητικός και έχαιρε μεγάλης υποστήριξης από το νησί, οι Γερμανοί υποτίμησαν σοβαρά το βάθος του πατριωτισμού των Κρητικών. Στην πραγματικότητα, ο βασιλιάς Γεώργιος Β' (χαρακτηρισμένος ως ο υπ' αριθμόν 2 εχθρός του Άξονα) και η ακολουθία του είχαν εγκαταλείψει την Ελλάδα μέσω της Κρήτης με τη βοήθεια Ελλήνων και [[Βρετανική Κοινοπολιτεία|Κοινοπολιτειακών]] στρατιωτών, Κρητών πολιτών, και ακόμα και μίας ομάδας φυλακισμένων που είχαν απελευθερωθεί λόγω της προέλασης των Γερμανών.

Η υπηρεσία πληροφοριών της γερμανικής 12ης Στρατιάς περιέγραφε την κατάσταση ως λιγότερο αισιόδοξη, αλλά πίστευε ότι υπήρχαν πολύ λιγότεροι Βρετανοί και Κοινοπολιτειακοί στρατιώτες απ' ό,τι υπήρχαν στην πραγματικότητα, και ακόμα υποτίμησε τον αριθμό των Ελλήνων στρατιωτών που είχαν εγκαταλείψει την ηπειρωτική χώρα. Ο [[στρατηγός]] [[Αλεξάντερ Λερ]] (Alexander Löhr) ήταν πεπεισμένος ότι θα μπορούσε να κατακτήσει το νησί με δύο μεραρχίες, αλλά αποφάσισε να κρατήσει την 6η Ορεινή Μεραρχία στην [[Αθήνα]] σανως εφεδρεία. Τα γεγονότα που ακολούθησαν θα επαλήθευαν ότι αυτή ήταν μία σοφή απόφαση.

Το τουφέκι kar 98k, το υποπολυβόλο mp40Mp40 και το πιστόλι Luger Parabellum 09.

Το άγνωστο για πολλούς ΕΠΚ της ΠΥΡΚΑΛ, τουφέκια μάουζερ και [[μάνλιχερ]].

Το τυφέκιο του βρετανικού στρατού, το οποίο χρησιμοποιήθηκε από αρκετές συμμαχικές δυνάμεις, ήταν το Short Magazine, Lee-Enfield. Το υποπολυβόλο του βρετανικού στρατού ήταν το STEN των 9mm. Ένα άλλο ελαφρύ όπλο υποστήριξης ήταν το [[οπλοπολυβόλο Bren]], με τον χαρακτηριστικά ανεστραμμένο γεμιστήρα, που είτε τροφοδοτούνταν με 28 φυσιγγια των .303 ιντσών (7.67mm), είτε με 28 των .202 ιντσών. Βαρύ πολυβόλο ήταν το vickersVickers k. Xρησιμοποιήθηκε επίσης σε μεγάλη κλίμακα και το αμερικάνικοαμερικανικό οπλοπολυβόλο Thomson.

Δυτική Ομάδα <<«Κομήτης>>», Σύνταγμα Εφόδου Αλεξιπτωτιστών.

Κεντρική Ομάδα<< «Άρης>>», 2ο και 3ο Σύνταγμα της 7ης Μεραρχίας Αλεξπτωτιστών.

Ανατολική Ομάδα<< «Ωρίων>>»,1ο Σύνταγμα της 7ης Μεραρχίας Αλεξιπτωτιστών<ref>{{Cite book|title=Η μάχη της Κρήτης|first=Χρήστος, Αντισυνταγματάρχης|last=Γκιών|publisher=Διεύθυνση Ιστορίας, Γενικό Επιτελείο Στρατού|isbn=|year=1967{{!}}ανατύπωση1993|location=Αθήνα|page=34|quote=}}</ref>.

Το πρωί της 20ής Μαίου, μετά από σφοδρό βομβαρδισμό και πολυβολισμό από αεροσκάφη της [[Luftwaffe|Λουφτβάφφε]], άρχισε η κατά κύματα ρίψη των αλεξιπτωτιστών και η προσγείωση ανεμοπλάνων στην δυτική Κρήτη. Οι ελληνοβρετανικές δυνάμεις αμέσως άρχισαν την εκτόξευση αντιαεροπορικών πυρών, ενώ οι μονάδες πεζικού προσέβαλαν με δραστικά πυρά τους αλεξιπτωτιστές στον αέρα και στο έδαφος. Στο [[Μάλεμε]] η ομάδα ''Κομήτης'', υπό τον Υποστράτηγο Μάιντλ, κατέλαβε την γέφυρα του ποταμού Ταυρωνίτη και το στρατόπεδο της ΡΑΦ, αλλά δεν μπόρεσε να καταλάβει το αεροδρόμιο. Μέχρι τις απογευματινές ώρες η μάχη για το ύψωμα 107, που δέσποζε του αεροδρομίου, ήταν σκληρή, με τους Νεοζηλανδούς να προτάσσουν σθεναρή άμυνα. Η φθορά που είχαν υποστεί οι δυνάμεις των αμυνομένων στο ύψ. 107 έκανε τον διοικητή τους να αμφιβάλει για το πόσο μπορούσε να αντέξει νέα γερμανική επίθεση την επόμενη μέρα, με αποτέλεσμα την νύχτα να αποσυρθεί από το ύψωμα. Δυτικά του Μάλεμε, στο [[Κολυμπάρι]], η ελληνική [[Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων]] απέκρουσε με επιτυχία τους Γερμανούς αλλά οι απώλειεςαπώλειές της και η έλλειψη πυρομαχικών την ανάγκασαν σε σύμπτυξη σε νέα τοποθεσία.<ref>ΓΕΣ/ΔΙΣ (1985), 234-7

Ανατολικότερα, στην περιοχή της Αγυιάς, διεξήχθησαν σφοδροί αγώνες ολόκληρη την μέρα, με το 6ο Ελληνικό Σύνταγμα Πεζικού, που κατείχε τα υψώματα νότια του χωριού [[Γαλατάς Χανίων|Γαλατά]] και βρέθηκε μέσα στην ζώνη προσγείωσης του όγκου των Γερμανών αλεξιπτωτιστών της ομάδας ''Άρης'', να δέχεται αλλεπάλληλες επιθέσεις. Ο διοικητής, ο υποδιοικητής, ένας διοικητής λόχου και πολλοί διμοιρίτες του Συντάγματος ήταν μεταξύ των πρώτων νεκρών. Ο άνισος αγώνας υποχρέωσε το Σύνταγμα σε σύμπτυξη προς τον Γαλατά. Οι Γερμανοί παρά τις σοβαρές απώλειες κατάφεραν να σταθεροποιηθούν στην περιοχή των φυλακών της Αγυιάς, όπου μιααπέκρουσαν αντεπίθεση από ένα Νεοζηλανδικό τάγμα το βράδυ καθηλώθηκε. Η επίθεση για την κατάληψη της [[Σούδα Χανίων|Σούδα]]ς και των Χανίων απέτυχε με μεγάλες απώλειες για τους αλεξιπτωτιστές, αναγκάζοντας τους Γερμανούς, που ανέμεναν αντεπίθεση από τους Βρετανούς την νύχτα, να συγκεντρώσουν τις δυνάμεις τους και να οργανωθούν αμυντικά στην περιοχή των φυλακών Αγυιάς <ref>ΓΕΣ/ΔΙΣ (1985), 238-9</ref>

Τις απογευματινές ώρες, 161 μεταφορικά αεροσκάφη πραγματοποίησαν ρίψη αλεξιπτωτιστών και στρατιωτικού υλικού στην περιοχή του Ρεθύμνου. Ένα τμήμα αλεξιπτωτιστών, αφού κατέλαβε τα χωριά [[Περιβόλια Κισσάμου|Περιβόλια]] και [[Καστελάκια]], κινήθηκε προς το Ρέθυμνο, αποκρούστηκε όμως από το Τάγμα Οπλιτών Χωροφυλακής με σημαντικές απώλειες και για τις δύο πλευρές. Έλληνες και Αυστραλοί απέκρουσαν με επιτυχία την επίθεση σε ένα λόφο δυτικά του αεροδρομίου του Ρεθύμνου, συλλαμβάνοντας μάλιστα 80 αιχμαλώτους. Παρά τις σοβαρές απώλειεςαπώλειές τους, που ανήλθαν στο ένα τρίτο της δύναμής τους, οι Γερμανοί κατάφεραν να καταλάβουν το χωριό Αμπελάκια και έναν λόφο ανατολικά του αεροδρομίου.<ref>ΓΕΣ/ΔΙΣ (1985), 240</ref>

Στον Τομέα Ηρακλείου η επίθεση της ομάδας ''Ωρίων'' ξεκίνησε στις 15:00, με την πόλη του Ηρακλείου να δέχεται για μία ώρα σφοδρό βομβαρδισμό που της προκάλεσε σοβαρές καταστροφές. Η ρίψη των αλεξιπτωτιστών έγινε στις 16:00, χωρίς όμως να έχουν αεροπορική υποστήριξη, γεγονός που ήταν αποφασιστικής σημασίας για την τύχη των γερμανικών τμημάτων. Το τάγμα αλεξιπτωτιστών που είχε ως στόχο την κατάληψη του αεροδρομίου εξοντώθηκε από Βρετανικέςβρετανικές και Αυστραλιανέςα υστραλιανές δυνάμεις, ενώ δύο τάγματα αλεξιπτωτιστών (μειωμένης δύναμης) υποχρεώθηκαν σε αμυντική στάση απόλόγω τιςτων προσβολέςεπιθέσεων που δέχτηκαν από τολμηρούς ένοπλους πολίτες, χωροφύλακες και οπλίτες του 7ου Ελληνικού Συντάγματος Πεζικού.<ref>ΓΕΣ/ΔΙΣ (1985), 240-1</ref>

Η συνολική στρατιωτική δύναμη της Κρήτης, μετά από ενίσχυσή της και από δυνάμεις που μεταφέρθηκαν από την ηπειρωτική Ελλάδα, ανερχόταν περίπου σε σύνολο 4300043.000 αντρώνάντρες, σε 11.500 Έλληνες και 31.500 Βρετανούς και Νεοζηλανδούς,. μειονεκτούσεΜειονεκτούσε σοβαρά σε θέματα εξοπλισμού, αφού ο οπλισμός, τα πυρομαχικά και τα άλλα εφόδια βρίσκονταν πολύ κάτω τηςαπό τις παραδεκτήςαπαραίτητες αναλογίαςποσότητες, ενώ δεν υπήρχε καθόλου συμμαχική αεροπορία.

Οι απώλειες των συμμάχωνΣυμμάχων ανήλθαν, σύμφωνα με την Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, σε για τους Έλληνες, σε 426 νεκρούς και μεγάλο αριθμό τραυματιών και αιχμαλώτων ο οποίος δεν αναφέρεται.<ref>ΓΕΣ/ΔΙΣ, Επίτομη Ιστορία του Ελληνοιταλικού και Ελληνογερμανικού πολέμου 1940 -1941, Αθήνα,1985, σελ. 260</ref> Οι νεκροίαπώλειες των Βρετανοί Βρετανών ανήλθαν σε 1.742 νεκρούς, τραυματίες 1.737 τραυματίες και αιχμάλωτοι 11.835 αιχμαλώτους. Επίσης βυθίστηκαν 2 καταδρομικά, 6 αντιτορπιλικάαντιτορπιλλικά και απωλέσθηκαναπωλέσθησαν πάνω από 2.000 αξιωματικοί και ναύτες.

Σύμφωνα όμως με τον [[Κουρτ Στούντεντ]], ο οποίος είχε και την διοίκηση της επιχείρησης από τηντη Γερμανικήγερμανική πλευρά, αναφέρει ότι οι απώλειες ανέρχονταν σε 4.000 νεκρούς και αγνοούμενους αλεξιπτωτιστές και στρατιώτες της 5ης Ορεινής Μεραρχίας. <ref>Οι Γερμανοί Στρατηγοί μιλούν, B.H Liddell Hart, εκδόσεις Λιναίος, σελ. 305-315</ref> Σύμφωνα με άλλες γερμανικές πηγές οι απώλειες έφθασαν τους 6.453 άνδρες<ref>{{Cite book|title=Οι γερμανικές εκστρατείες στα Βαλκάνια, του Κέντρου Ιστορίας του Στρατού των ΗΠΑ.|first=Νικόλαος, Αντιστράτηγος ε.α.|last=Κολόμβας|publisher=Γενικό Επιτελείο Στρατού|isbn=|year=1993|location=Αθήνα|page=180|quote=}}</ref> Στο [[Γερμανικό στρατιωτικό νεκροταφείο Μάλεμε | Γερμανικό νεκροταφείο Μάλεμε]] βρίσκονται οι τάφοι 4.465 στρατιωτών του Γερμανικού Στρατού της μάχης της Κρήτης και της κατοχικής περιόδου.