Λιβίσι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Λάθη τυπογραφικά, ορθογραφικά, συντακτικά |
|||
Γραμμή 28:
Οι διώξεις των κατοίκων του Λιβισίου, αλλά και της γειτονικής Μάκρης, εντάσσονται στο ευρύτερο σχέδιο των [[Νεότουρκοι|Νεοτούρκων]] να εκκενώσουν τα πλούσια παράλια από τους Έλληνες κατοίκους τους. Οι διωγμοί στην περιοχή άρχισαν το 1914 με τον εγκλεισμό των κατοίκων στη Μάκρη. Το 1916 πολλές οικογένειες οδηγήθηκαν στο [[Ντενιζλί]], μετά από πορεία έξι ημερών. Το 1917 άλλοι κάτοικοι οδηγήθηκαν στα χωριά [[Χουρουτούμ]], [[Ατζί Παγιάμ]] και [[Στεφενή]], επίσης κοντά στο Ντενιζλί.
Το 1919 εξορίστηκαν οι άντρες ηλικίας 13-70 χρόνων και το 1921 οι εναπομείναντες 480 στο [[Ικόνιο]], την [[Καισάρεια (Καππαδοκία)|Καισάρεια]] και τελικά, μετά από πεζοπορία 55 ημερών, στο [[Χαμιντιέ|Χαμητιέ]] της [[Συρία|Συρίας]], όπου παρέμειναν έως τον Νοέμβριο του 1922. Οι πρόσφυγες από την περιοχή της Μάκρης εγκαταστάθηκαν στην Αττική ιδρύοντας τον [[Δήμος Νέας Μάκρης|Δήμο Νέας Μάκρης]], ενώ οι κάτοικοι από το Λιβίσι ίδρυσαν το Νέο Λειβήσι (/ Νέο Λιβύσσι), που ανήκε στην κοινότητα Μαρκόπουλου. Επίσης Λιβισιανοί εγκαταστάθηκαν στη [[Βοιωτία]] ([[Άγιος Γεώργιος Αμφίσσης Φωκίδας|Αγ. Γεώργιος Άμφισσας]]), τη [[Νομός
Αφού το χωριό εγκαταλείφθηκε από τον ελληνικό πληθυσμό του δεν ξανακατοικήθηκε ποτέ. Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση οι Τούρκοι αρνήθηκαν να εγκατασταθούν στο Λιβίσι, γιατί είχε στοιχειωθεί από τα πνεύματα των Ελλήνων που σφαγιάστηκαν. Έτσι μέχρι και σήμερα παραμένει ερειπωμένο. <ref>{{cite book|title=Before the Nation: Muslim-Christian Coexistence and Its Destruction in Late-Ottoman Anatolia|first1=Nicholas|last1=Doumanis|publisher=OUP Oxford|isbn=9780199547043|page=99|url=https://books.google.gr/books?id=aKtgGZYim-gC&pg=PA158&dq=|language=en}}</ref>
| |||