Πολυτονική γραφή της ελληνικής γλώσσας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
→Αντικατάσταση από το μονοτονικό σύστημα: ο χρήστης που εισήγαγε την παραπομπή στον Adrados δεν είχε βάλει αριθμό σελίδας, μόνο έναν τίτλο (κεφαλαίου;) "Συμπεράσματα" |
→Αντικατάσταση από το μονοτονικό σύστημα: άσχετη πληροφορία, ούτε τα ξένα αλφάβητα χρησιμοποιούν κάποιο είδος δασείας |
||
Γραμμή 39:
</ref><ref>{{Cite web|url = http://www.polytoniko.org/apofth.php|title = Ἀποφθέγματα}}</ref> Μάλιστα, κατά τον Γ. Γιατρομανωλάκη, η εφαρμογή του μονοτονικού ήταν εθνική μειοδοσία<ref name=":2" />.
Έτσι, παρόλο που το πολυτονικό σύστημα δεν υπήρχε στην αττική διάλεκτο της κλασικής περιόδου, υπάρχει η άποψη πως τα σύγχρονα ελληνικά, ως συνέχεια των [[Μεσαιωνική ελληνική γλώσσα|μεσαιωνικών ελληνικών]], θα πρέπει να συνεχίσουν τις ορθογραφικές συμβάσεις τους. Για παράδειγμα, για τη δασεία έχει υποστηριχθεί ότι χρησιμεύει στην κατανόηση των λέξεων, καθώς το τελικό σύμφωνο του πρώτου συνθετικού αλλάζει σε ορισμένες περιπτώσεις, όταν ακολουθεί δασυνόμενη λέξη ως δεύτερο συνθετικό. Παραδείγματα: κα'''χ'''ύποπτος: κακ(ός) + <u>ὕ</u>ποπτος, ἀ'''φ'''οπλισμός : ἀπ(ό) + <u>ὁ</u>πλισμός, κά'''θ'''οδος = κατ(ά) + <u>ὁ</u>δός κλπ
Για τη βαρεία έχει εκφραστεί η άποψη πως βοηθάει στην καλύτερη διάκριση ορισμένων λέξεων και συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση του συντακτικού. Παραδείγματα: ο σύνδεσμος «γιατὶ» παίρνει οξεία όταν είναι ερωτηματικὸς και βαρεία όταν είναι αναφορικός, οι λέξεις νὰ και γιὰ παίρνουν βαρεία όταν είναι αναφορικοὶ σύνδεσμοι και οξεία όταν είναι δεικτικοί, οι αντωνυμίες ποιός, ποιά, ποιό, παίρνουν βαρεία όταν είναι αναφορικές και οξεία όταν είναι ερωτηματικές, "τί" με οξεία είναι ερωτηματικό, ενώ "τὶ" με βαρεία είναι αιτιολογικό. Με την παρουσία της βαρείας δίδεται η δυνατότητα εμφαντικών οξυτονισμών που υποβοηθούν την ανάγνωση και, σε συνδυασμό με μη τονισμένες λέξεις (μα γραμματικώς τονιζόμενες), καταδεικνύουν το μετρικό χασοτόνισμα, ένα γλωσσικό μηχανισμό που δεν εξαντλείται στον στιχηρό λόγο.<ref>Θρασύβουλος Σταύρου, ''Νεοελληνικὴ Μετρική'', Ἰνστιτοῦτον Νεοελληνικῶν Σπουδῶν-Ἵδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη, Θεσσαλονίκη 1974, σελ. 20-5.</ref><ref>Λ.χ. από το δημοτικό τραγούδι της ''Λιογέννητης'': ''Καὶ πάλι ναι καὶ πάλι '''ὀ'''χι καὶ πάλι σὰ μοῦ δόξῃ.''Βλ. Ρ. Η. Σ. Ἀποστολίδη, ''Ἀνθολογία τῆς Νεοελληνικῆς Γραμματείας: Ἡ Ποίηση'', Τὰ Νέα Ἑλληνικά, Ἀθῆναι 1970,τόμ. Α΄, σελ. λ΄· 255.</ref>
| |||