Ρομπέρτο Φαρινάτσι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Δημιούργησα το λήμμα |
|||
Γραμμή 1:
Ο Ρομπέρτο Φαρινάτσι (Roberto Farinacci, γνωστός σαν «ρας (πρίγκιπας) της Κρεμόνα», Ισέρνια, Αμπρούτσο, [[16 Οκτωβρίου]] 1892 – Βιμερκάτε, [[28 Απριλίου]] 1945) ήταν [[Βασίλειο της Ιταλίας|Ιταλός]] δικηγόρος, πολιτικός, ιδρυτικό μέλος του [[Φασισμός|φασιστικού κινήματος]] και από τους άμεσους συνεργάτες του δικτάτορα [[Μπενίτο Μουσολίνι]]. Μετά την κατάρρευση του φασιστικού καθεστώτος της Ιταλίας φυγαδεύτηκε από τους Γερμανούς και ανέλαβε υπουργική θέση στη [[Δημοκρατία του Σαλό]], αλλά τελικά συνελήφθη από τους Ιταλούς παρτιζάνους, δικάστηκε και εκτελέστηκε.
==Τα πρώτα χρόνια==
Τρίτος υιός ενός αστυνομικού της [[Κρεμόνα]], ο Ρομπέρτο από μικρός εντάχτηκε, όπως και ο «Ντούτσε» στη μετριοπαθή πτέρυγα των [[Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα|Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Ιταλίας|Σοσιαλδημοκρατών]] και προερχόταν από τους λεγόμενους «[[Ρεφορμισμός|ρεφορμιστές]]». Πρότυπο της πολιτικής του δράσης θεωρούσε τον [[Ιδεαλισμός|ιδεαλιστή]] Λεωνίδα Μπισσολάτι, τον οποίο ο Μουσολίνι τελικά εκδίωξε και που ο Φαρινάτσι περιέγραφε σαν «μία ευγενική ψυχή αποστόλου, όχι πολιτικού». Τα πρώτα νεανικά του χρόνια εργάστηκε σαν υπάλληλος σιδηροδρόμων, στο μικρό σταθμό της Βιλέτας Μαλαντίτο, όπου και θεωρούνταν από τους προϊσταμένους του, ως αναντικατάστατος. Αυτός ήταν ο λόγος που η υπηρεσία του δεν του επέτρεψε να στρατευτεί, όπως ο ίδιος επιθυμούσε διακαώς, στον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Τελικά πέτυχε να βρεθεί στο μέτωπο για ένα σύντομο διάστημα, το 1917. Ενώ ήταν απαίδευτος (δεν είχε λάβει αξιόλογη μόρφωση), εντούτοις στη συνέχεια, εκμεταλλευόμενος τις διάφορες διασυνδέσεις που φρόντισε να αναπτύξει με τοπικούς, ισχυρούς παράγοντες, πέτυχε να κερδίσει άδεια δικηγόρου, μετά από μία παράνομη υποβολή πτυχιακής εργασίας. Την ίδια εποχή νυμφεύτηκε την Ανίτα Μπερτολάτσι, κόρη ενός σοσιαλιστή που αρθρογραφούσε στην εφημερίδα «Σκουίλα». Μαζί της απέκτησε δύο παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, αλλά παρότι την αγαπούσε, συνήθιζε να την απατά συχνότατα, καθώς η συμπεριφορά αυτή λειτουργούσε, βάσει της θεωρίας που επικρατούσε μεταξύ των ανδρών του κύκλου του, ως ένδειξη ανδρισμού. Διέδιδε πως είχε χάσει το ένα του χέρι στην Ανατολική Αφρική, πολεμώντας στην εκεί εκστρατεία κατά της [[Αβησσυνία]]ς του [[Χαϊλέ Σελασιέ]], ενώ στην πραγματικότητα είχε ακρωτηριαστεί επιχειρώντας να ψαρέψει με δυναμίτη.
==Μέλος του φασιστικού κόμματος==
Στις [[23 Μαρτίου]] του 1919, στην πλατεία Σαν Πεκόλκρο του [[Μιλάνο]] έγινε η πρώτη μαζική εκδήλωση που οδήγησε στη δημιουργία του φασιστικού κόμματος, του οποίου ο Φαρινάτσι ήταν από τους πρωτεργάτες. Παράλληλα, απασχολούνταν ως ανταποκριτής της εφημερίδας «Πόπολο ντ’ Ιτάλια» (που εξέδιδε ο Μουσολίνι) στην Κρεμόνα. Μετά την επικράτηση του κινήματος και την κατάληψη της εξουσίας από τους φασίστες του Μουσολίνι, ο Φαρινάτσι αναδείχτηκε σαν ένας από τους πλέον ανελέητους και πιστούς υποστηρικτές της [[Φασιστική Ιταλία|δικτατορίας]], βάναυσος (εκτιμάται ότι υπήρξε σκληρότερος ακόμη και του ίδιου του αρχηγού του), αδιάλλακτος (ήταν ο μόνος, ουσιαστικά, υψηλόβαθμος αξιωματούχος του καθεστώτος που δεν διαφοροποίησε ποτέ τη θέση του, καθ' όλη τη διάρκεια της φασιστικής 20ετίας), βίαιος προς τους πολιτικούς του αντιπάλους αλλά και οξυδερκής, θαρραλέος και πανέξυπνος δημόσιος άνδρας, που δεν του ανατέθηκε, ωστόσο, κάποια κορυφαία κυβερνητική θέση. Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα, ότι ανέλαβε για πρώτη φορά υπουργικό χαρτοφυλάκιο, μόλις το 1938. Η σχέση του με το Μουσολίνι υπήρξε ταραχώδης και οι δύο άνδρες αλληλοκατηγορούνταν, συνήθως μέσω ανταλλαγής επιστολών. Υπήρξε επίσης, επίμονος αντίπαλος του στρατάρχη [[Πιέτρο Μπαντόλιο]], ακόμη και από την προπολεμική εποχή που ο τελευταίος είχε κατακτήσει την [[Αιθιοπία]].
| |||