Η ορολογική χρήση των «εθνών», της «κυριαρχίας» και των συναφών εννοιών εξελίχθηκε σημαντικά με τη συγγραφή του Hugo Grotius του De Jure Belli ac Pacis στις αρχές του 17ου αιώνα. Ζώντας στις εποχές του Οδυνηκού Πολέμου μεταξύ Ισπανίας και Ολλανδίας και του Τριάντα Χρόνου Πολέμου μεταξύ των Καθολικών και των Προτεσταντικών Ευρωπαϊκών Εθνών (Καθολική Γαλλία που βρίσκεται στο στρατόπεδο των Διαμαρτυριών), δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Grotius ανησυχεί βαθύτατα για θέματα συγκρούσεις μεταξύ εθνών στο πλαίσιο αντιθέσεων που απορρέουν από θρησκευτικές διαφορές. Η λέξη Έθνος εφαρμόστηκε επίσης χρήσιμα πριν από το 1800 στην Ευρώπη για να αναφέρεται στους κατοίκους μιας χώρας, καθώς και στις συλλογικές ταυτότητες που θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν την κοινή ιστορία, το νόμο, τη γλώσσα, τα πολιτικά δικαιώματα, τη θρησκεία και τις παραδόσεις, με μια έννοια πιο παρόμοια με τη σύγχρονη σύλληψη.
Ο εθνικισμός που προέρχεται από το ουσιαστικό που ονομάζει «έθνη» είναι μια νεότερη λέξη. Στα αγγλικά ο όρος χρονολογείται από το 1844, αν και η έννοια είναι παλαιότερη. Έγινε σημαντική τον 19ο αιώνα. Ο όρος γινόταν ολοένα και πιο αρνητικός στις συνεκδοχές του μετά το 1914. Η Glenda Sluga σημειώνει ότι "Ο 20ός αιώνας, εποχή βαθιάς απογοήτευσης με τον εθνικισμό, ήταν επίσης η μεγάλη εποχή της παγκοσμιοποίησης".
