Κρητικό θέατρο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 4:
Η περίοδος κρητικού θεάτρου είναι, επομένως, από δραματουργικής τουλάχιστον άποψης ιδιαίτερα σημαντική, διότι μέσω αυτής διαμορφώθηκε στον ελληνικό χώρο μια ντόπια παράδοση [[κλασικισμός|κλασικίζουσας]] δραματουργίας, η οποία και διατηρήθηκε ως στερεότυπο επί δύο τουλάχιστον αιώνες<ref>Πούχνερ B., 2002, 93.</ref>. Σε γενικές γραμμές η κρητική αλλά και η [[επτανησιακό θέατρο|επτανησιακή δραματουργία]] αργότερα ακολούθησε το ιταλικό ύφος της όψιμης Αναγέννησης, όπως επίσης αφομοίωσε και στοιχεία [[Μανιερισμός|μανιερισμού]] και [[μπαρόκ]]<ref>Πούχνερ Β. 1999, 109.</ref>. Η [[παιδεία]] της εποχής ήταν στραμμένη στον ιταλικό ουμανισμό και παρουσιάζεται συχνά το φαινόμενο να αναφέρονται συχνά με την ιταλική τους μορφή ονόματα της [[ελληνική μυθολογία|ελληνικής μυθολογίας]]<ref>Πούχνερ B. 2002, 87.</ref>.
==Ακαδημίες==
Επίκεντρο της πνευματικής ζωής στην Κρήτη αποτέλεσαν οι «Ακαδημίες» που ίδρυσαν οι διανοούμενοι των τάξεων των αστών και των ευγενών. Τα μέλη των Ακαδημιών οργάνωναν συγκεντρώσεις, στις οποίες απαγγέλλονταν τα ποιήματά τους ή ανεβάζονταν θεατρικές παραστάσεις. Από τις πιο γνωστές ήταν η Ακαδημία των Vivi στο [[Ρέθυμνο]], των Stravaganti στο [[Ηράκλειο]] και των Sterili στα [[Χανιά]]. Κύριο χαρακτηριστικό αυτής της ακμάζουσας περιόδου αποτέλεσε η ανάπτυξη του θεατρικού λόγου: τα περισσότερα έργα είναι δραματικά, με εξαιρέσεις τον [[Ερωτόκριτος|Ερωτόκριτο]] του [[Βιτσέντζος Κορνάρος|Βιτσέντζου Κορνάρου]], που αποτελεί έμμετρη μυθιστορία και τη Βοσκοπούλα, που είναι ποιμενικό ειδύλλιο. Τα έργα αυτά ακολουθούσαν κυρίως τα ιταλικά πρότυπα, με αρκετή όμως ελευθερία στη διασκευή. Το θέατρο ήταν το [[λογοτεχνία|λογοτεχνικό]] είδος που διέθετε τον μεγαλύτερο αριθμό έργων στην περίοδο της ακμής.
Μπορεί κανείς να συμπεράνει με βεβαιότητα ότι η θεατρική παραγωγή ήταν πλουσιότερη από τα σωζόμενα έργα, αν κρίνει από το γεγονός ότι παραπάνω από τα μισά παραδόθηκαν σε ένα και μοναδικό χειρόγραφο, με αποτέλεσμα πολλά από αυτά να είναι εύκολο να χαθούν. Με την ανακάλυψη, ωστόσο, του [[Νανιανός κώδικας|Νανιανού κώδικα]] (ονομάζεται έτσι κατά τον Μπερνάρντο Νάνι και τον οποίο είχε στην κατοχή του ο [[Κεφαλληνία|Κεφαλλονίτης]] Πέτρος Κουτούφας) και άλλα θεατρικά έργα ήρθαν στο φως<ref>Πούχνερ B. 2002, 88.</ref>. Είναι σημαντικό πως στη συγκεκριμένη εποχή καλλιεργήθηκαν όλα τα είδη του θεατρικού λόγου, η [[τραγωδία]], η [[κωμωδία]], το [[θρησκευτικό δράμα]] και το [[ποιμενικό δράμα]]. Οι κωμωδίες παίζονταν σε υπαίθριους χώρους (ενδεχομένως στις πλατείες των πόλεων) και οι ηθοποιοί (όλοι άντρες) φαίνεται πως ήταν ερασιτέχνες.
==Παραπομπές σημειώσεις==
| |||