Βασίλισσα Βικτωρία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

|σύζυγος = [[Αλβέρτος της Σαξονίας-ΚόμπουρκΚόμπουργκ & Γκότα]]

|επίγονοι = {{collapsible list|[[Βικτωρία του Ηνωμένου Βασιλείου (1840-1901)|Βικτώρια, Αυτοκράτειρα της Γερμανίας]]<br />[[Εδουάρδος Ζ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου|Εδουάρδος Ζ΄]]<br />[[Αλίκη του Ηνωμένου Βασιλείου|Αλίκη]]<br />[[Αλφρέδος της Σαξονίας-ΚόμπουρκΚόμπουργκ & Γκότα (1844-1900)|Αλφρέδος]]<br />[[Έλενα του Ηνωμένου Βασιλείου|Έλενα]]<br />[[Λουίζα του Ηνωμένου Βασιλείου (1848-1939)|Λουίζα]]<br />[[Αρθούρος του Κόννωτ & Στράθερν|Αρθούρος]]<br />[[Λεοπόλδος του Όλμπανυ|Λεοπόλδος]]<br />[[Βεατρίκη του Ηνωμένου Βασιλείου|Βεατρίκη]]}}

|μητέρα = [[Βικτώρια της Σαξονίας-ΚόμπουρκΚόμπουργκ-ΖάαλφελτΖάαλφελντ]]

Κυρίαρχο πολιτικό κόμμα την περίοδο εκείνη στο Ηνωμένο Βασίλειο ήταν οι [[ΟυΐγοιΟυίγοι]] (μετέπειτα [[Φιλελεύθερο Κόμμα (Ηνωμένο Βασίλειο)|Φιλελεύθεροι]]) και [[Πρωθυπουργός]] ο [[Ουίλιαμ Λαμπ, 2ος Υποκόμης του Μέλμπουρν]]. Ο Υποκόμης έδειξε στη Βασίλισσα πατρική αγάπη, οφειλόμενη εν μέρει στον πρόσφατο χαμό του γιου του, και αυτή τον περιέβαλε από την πρώτη στιγμή με σεβασμό και αφοσίωση. Η συνεργασία τους, όμως, στην κορυφή της εξουσίας δε διήρκεσε για πολύ αδιατάρακτη. Η αδυναμία του Λαμπ να αντιμετωπίσει τις ανταρσίες στον Καναδά και τη [[Τζαμάικα]] οδήγησαν σε παραίτηση την κυβέρνησή του τον Μάιο του 1839, και ο [[Ρόμπερτ Πηλ]], επικεφαλής του κόμματος των [[Τορυισμός|Τόρηδων]] (από το 1834 [[Συντηρητικό Κόμμα (Ηνωμένο Βασίλειο)|Συντηρητικοί]]), κλήθηκε να σχηματίσει κυβέρνηση.

Τότε ξέσπασε η ''"Κρίση του Ευναστηρίου"'', κατόπιν της άρνησης της Βασίλισσας να αποδεχθεί την πρόταση του Πηλ να αποπέμψει όσες βασιλικές ακολούθους ανήκαν πολιτικά στους ΟυΐγουςΟυίγους, αντικαθιστώντας τες με προσκείμενες στους Τόρυς. Η πρόταση έγινε επειδή ο Πιλ έβλεπε πως η κυβέρνηση, που θα σχημάτιζε, θα στηριζόταν σε μειοψηφία στη [[Βουλή των Κοινοτήτων]] και χρειαζόταν ένα σημείο εμπιστοσύνης από τη Βικτωρία. Η κρίση κατέληξε στην ανάκληση της παραίτησης του Λαμπ και την παραμονή του στην κεφαλή της κυβέρνησης μέχρι το 1841.

Ο πρώτος εξάδελφος της Βικτώριας, Πρίγκιπας [[Αλβέρτος της Σαξονίας-ΚόμπουρκΚόμπουργκ & Γκότα|Αλβέρτος]], νεότερος γιος του Δούκα της Σαξονίας-ΚόμπουρκΚόμπουργκ & Γκότα επισκέφθηκε το [[Λονδίνο]] το 1839. Εκεί συναντήθηκε για δεύτερη φορά με τη Βικτώρια και μεταξύ τους δημιουργήθηκε ειδύλλιο, το οποίο σύντομα κατέληξε σε πρόταση της Βασίλισσας να γίνει σύζυγός της.

Ο Αλβέρτος δεν έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στο βρετανικό λαό και αυτός ήταν ο κύριος λόγος που δεν του παραχωρήθηκε ο τίτλος του Πρίγκιπα Βασιλικού Συζύγου παρά το 1857. Η επιρροή του, όμως, στη Βασίλισσα ήταν τεράστια και παραμέρισε οποιαδήποτε άλλη, συμπεριλαμβανομένης και αυτής του Υποκόμη Λαμπ, ο οποίος και εγκατέλειψε οριστικά την πρωθυπουργία, κατόπιν της εκλογικής ήττας των ΟυΐγωνΟυίγων το 1841.

Μετά το γάμο της η Βασίλισσα Βικτώρια ενδιαφέρθηκε για την εξακρίβωση του ιδιαιτέρου επωνύμου του συζύγου της μέσα στον ευρύτερο Οίκο του Δουκάτου της Σαξονίας-ΚόμπουρκΚόμπουργκ & Γκότα. Εκείνη την εποχή το Δουκάτο κυβερνούσε η Δυναστεία των Βέττιν του κλάδου των ΕρνεστάινΕρνεστίνων και η γραμματεία της την πληροφόρησε ότι το επινύμφειοεπινύμφιο επώνυμό της ήταν Βέττιν.

Στις 10 Ιουνίου 1840, ευρισκόμενη μέσα σε ανοιχτή άμαξα μαζί με τον Αλβέρτο, και ενώ διένυε την πρώτη εγκυμοσύνη της, δέχθηκε δολοφονική επίθεση από τον δεκαοκτάχρονο Έντουαρντ Όξφορντ στο Constitution Hill. Ο νεαρός καταδικάστηκε για [[εσχάτη προδοσία]] σε θάνατο, αλλά η ποινή του δεν εκτελέστηκε λόγω παραφροσύνης. Η Βικτώρια δεν τραυματίστηκε από την επίθεση, καθώς οι βολές του επίδοξου δολοφόνου ήταν άστοχες. Το 1842, όμως, έγιναν σε βάρος της άλλες τρεις, λιγότερο ή περισσότερο σοβαρές, απόπειρες, που οδήγησαν τον Αλβέρτο να προτείνει στα μέλη του Κοινοβουλίου την ψήφιση της ''"Πράξης περί Εσχάτης Προδοσίας"'', βάσει της οποίας οιοσδήποτε στόχευε με όπλο τη Βασίλισσα, της επετίθετο, πετούσε εναντίον της οποιοδήποτε αντικείμενο ή εμφάνιζε όπλο παρουσία της με σκοπό να την τρομάξει, καταδικαζόταν σε επτάχρονη φυλάκιση και μαστίγωση.

|[[Βικτωρία του Ηνωμένου Βασιλείου (1840-1901)|ΒικτώριαΒικτωρία]]||21 Νοεμβρίου 1840||5 Αυγούστου 1901||παντρεύτηκε το [[1858]] τον [[Φρειδερίκος Γ΄ της Γερμανίας|Φρειδερίκο Γ΄]], αυτοκράτορα της Γερμανίας. Ο [[Γουλιέλμος Β΄ της Γερμανίας]] και η [[Σοφία της Ελλάδας]] ήταν παιδιά τους.

|[[Εδουάρδος Ζ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου|Εδουάρδος Ζ΄]] του Ηνωμένου Βασιλείου||[[9 Νοεμβρίου]] [[1841]]||[[6 Μαΐου]] [[1910]]||παντρεύτηκε το [[1863]] την [[Αλεξάνδρα της Δανίας|Αλεξάνδρα τωντου Σ.Χ.Σ.ΓκλύκσμπουρκΣλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Γκλύξμπουργκ]], κόρη του [[Χριστιανός Θ΄ της Δανίας|Χριστιανού Θ΄]] της Δανίας. Ο [[Γεώργιος Ε΄ του Ηνωμένου Βασιλείου]] ήταν γιος τους.

|[[Αλίκη του Ηνωμένου Βασιλείου|Αλίκη]]||[[25 Απριλίου]] [[1843]]||[[14 Δεκεμβρίου]] [[1878]]||παντρεύτηκε το [[1862]] το [[Λουδοβίκος Δ΄ της Έσσης|Λουδοβίκο Δ΄]], Μεγάλο Δούκα της Έσσης και παρά τω Ρήνω. Η [[Πριγκίπισσα Βικτωρία της Έσσης – ΝτάρμσταντΈσσης–Ντάρμστατ|Βικτωρία]] ήταν κόρη τους.

|[[Αλφρέδος της Σαξονίας-ΚόμπουρκΚόμπουργκ & Γκότα (1844-1900)|Αλφρέδος]], δούκας της Σαξονίας-ΚόμπουρκΚόμπουργκ & Γκότα||[[6 Αυγούστου]] [[1844]]||[[31 Ιουλίου]] [[1900]]||παντρεύτηκε το [[1874]] τη [[Μεγάλη Δούκισσα Μαρία Αλεξάνδροβνα της Ρωσίας|Μαρία Αλεξάνδροβνα τωντου Σ.Χ.ΓκόττορπΣλέσβιχ-Χόλσταϊν-Γκότορπ]], κόρη του [[Αλέξανδρος Β΄ της Ρωσίας|Αλεξάνδρου Β΄]] Αυτοκράτορα της Ρωσίας.

|[[Έλενα του Ηνωμένου Βασιλείου|Έλενα]]||[[25 Μαΐου]] [[1846]]||[[9 Ιουνίου]] [[1923]]||παντρεύτηκε το [[1866]] τον [[Χριστιανός του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν|Χριστιανό]], πρίγκιπα του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-ΣόνντερμπουργκΣόντερμπουργκ-Αουγκούστενμπουργκ

|[[Λουίζα του Ηνωμένου Βασιλείου (1848-1939)|Λουίζα]]||[[18 Μαρτίου]] [[1848]]||[[3 Δεκεμβρίου]] [[1939]]||παντρεύτηκε το [[1871]] τον Τζον Κάμπελ, μαρκήσιο του Λορν, αργότερα 9ο δούκα του Άργκαϊλ

|[[Αρθούρος του Κόννωτ & Στράθερν|Αρθούρος]] δούκας του Κόννωτ & Στράθερν||[[1 Μαΐου]] [[1850]]||[[16 Ιανουαρίου]] [[1942]]||νυμφεύτηκε το [[1879]] τη [[Λουίζα Μαργαρίτα της Πρωσίας|Λουΐζα-Λουίζα Μαργαρίτα τωντου ΧόεντσολερνΧοεντσόλερν]], κόρη του [[Φρειδερίκος Κάρολος της Πρωσίας (1828-1885)|Φρειδερίκου- Καρόλου]], πρίγκιπα της Πρωσίας.

|[[Λεοπόλδος του Όλμπανυ|Λεοπόλδος]] δούκας του Όλμπανυ||[[7 Απριλίου]] [[1853]]||[[28 Μαρτίου]] [[1884]]||νυμφεύτηκε το [[1882]] την [[Έλενα του Βάλντεκ & Πύρμοντ|Ελένα]] πριγκίπισσα του Βάλντεκ και Πύρμοντ

|[[Βεατρίκη του Ηνωμένου Βασιλείου|Βεατρίκη]]||[[14 Απριλίου]] [[1857]]||[[26 Οκτωβρίου]] [[1944]]||παντρεύτηκε το [[1885]] τον [[Ερρίκος του Μπάττενμπερκ|Ερρίκο]] πρίγκιπα του Μπάττενμπερκ (εξάδελφο του Λουδοβίκου Δ΄ Μεγάλου Δούκα της Έσσης και παρά τω Ρήνω).

Το χρονικό διάστημα της κοινής ζωής της Βικτώριας με τον Αλβέρτο, μέχρι και το θάνατό του το [[1861]], υπήρξε αυτό, όπου η Βασίλισσα έδειξε το πλέον έντονο ενδιαφέρον για τα ζητήματα της Αυτοκρατορίας. Μετά την ήττα του Λαμπ ακολούθησαν οι κυβερνήσεις των Ρόμπερτ Πηλ και του Λόρδου [[Τζον Ράσσελ]], μετέπειτα 1ου Κόμη Ράσσελ (''John Russell, 1st Earl Russell''). Και με τους δύο η Βικτώρια είχε αγαστές σχέσεις. Το 1842 το [[Χονγκ Κονγκ]] παραχωρήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο με τη [[Συνθήκη του Νανκίν]] κατόπιν της ήττας της [[Κίνα]]ς στον [[Πόλεμοι του Οπίου|Πρώτο Πόλεμο του Οπίου]]. Η Βασίλισσα, που είχε υποστηρίξει την πραγματοποίηση του πολέμου, κατανοώντας την εμπορική αξία του [[όπιο|οπίου]], σχολίαζε σε μία επιστολή της προς το θείο της [[Λεοπόλδος Β΄ του Βελγίου|Λεοπόλδο του Βελγίου]] (''Léopold II de Belgique''): ''"Ο Αλβέρτος διασκέδασε τρομερά με το ότι πήρα το νησί'' (sic) ''του Χονγκ Κονγκ.''" [[Αρχείο:Victoria Privy Council (Wilke).jpg|thumb|left|250px|Η Βασίλισσα σε συνεδρίαση του Συμβουλίου του Στέμματος]]

Το [[1845]] ο Πηλ εναντιώθηκε στους γαιοκτήμονες ανακαλώντας τους ''"Νόμους περί Δημητριακών"'', οι οποίοι προστάτευαν τα αγροτικά εισοδήματα με τον περιορισμό των εισαγωγών σιτηρών. Η κίνηση αυτή προκάλεσε τις αντιδράσεις του Κόμματοςκόμματος των ΟυΐγωνΟυίγων και μερίδας των Τόρυς και συνέβαλε στον [[Μεγάλος ιρλανδικός λιμός|ιρλανδικό λιμό]] των ετών 1845 – 1849. Εξαιτίας αυτών των γεγονότων ο Πηλ αναγκάστηκε να παραιτηθεί και το σχηματισμό κυβέρνησης ανέλαβε ο [[Τζον Ράσσελ]].

Στην πρώτη κυβέρνηση Ράσσελ ([[1846]] – [[1852]]1846–1852) συμμετείχε με το χαρτοφυλάκιο του Υπουργού των Εξωτερικών ο [[Χένρυ Πάλμερστον|Χένρυ Τεμπλ, 3ος Υποκόμης Πάλμερστον]] (''Henry Temple, 3rd Viscount Palmerston''), ο οποίος ήρθε σε έντονη αντίθεση με το βασιλικό ζεύγος. Αιτία ήταν η διαφορετική αντίληψη για την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής του Υπουργού και των Ανακτόρων. Ο Πάλμερστον υποστήριζε ότι κύριος στόχος της κυβερνητικής εξωτερικής πολιτικής έπρεπε να είναι η αύξηση της ισχύος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας με κάθε μέσο. Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής υιοθετούσε, ορισμένες φορές, πρακτικές που έφερναν σε δύσκολη θέση και αποδυνάμωναν τις ξένες κυβερνήσεις. Η Βασίλισσα Βικτώρια και ο Πρίγκιπας Αλβέρτος, αφετέρου, θεωρούσαν ότι η βρετανική κυβέρνηση όφειλε να κάνει ό,τι μπορούσε προκειμένου να βοηθήσει τις ευρωπαϊκές βασιλικές οικογένειες έναντι των επαναστατικών ομάδων που υποστήριζαν τον εκδημοκρατισμό. [[Αρχείο:Penny black.jpg|thumb|right|150px|Το διάσημο μαύρο γραμματόσημο της μίας πέννας με τη μορφή της Βικτώριας. Η Μεγάλη Βρετανία, κατά τη βασιλεία της, ήταν η πρώτη χώρα που εξέδωσε επίσημα γραμματόσημα]]

Αποκορύφωμα της σύγκρουσης των δύο αντιλήψεων άσκησης πολιτικής στάθηκαν δύο περιστατικά. Το πρώτο ήταν η περίπτωση του Δον [[Δαυίδ Πατσίφικο]], Εβραιοπορτογάλου που είχε λάβει τη βρετανική υπηκοότητα. Η ελληνική κυβέρνηση είχε αρνηθεί να του καταβάλει αποζημίωση για την καταστροφή από τον όχλο του σπιτιού του στην [[Αθήνα]] το [[Πάσχα]] του [[1850]] και αυτός απευθύνθηκε για προστασία στη βρετανική κυβέρνηση. Η Μ. Βρετανία επιθυμούσε το νησάκι της [[Σαπιέντζα|Σαπιέντζας]]ς για ναυτική βάση, θεωρώντας το εξάρτημα της αγγλοκρατούμενης [[Ζάκυνθος|Ζακύνθου]], αλλά η [[Ελλάδα]] αρνούνταν αυτή την παραχώρηση. Έτσι, με αφορμή την [[υπόθεση Πατσίφικο]], ο Πάλμερστον διέταξε τοτον Ναύαρχο Παρκ να αποκλείσει το λιμάνι του Πειραιά. Ο αποκλεισμός αυτός κόστισε ιδιαίτερα στο ελληνικό κράτος και λύθηκε στις 15 Απριλίου 1850 με παρέμβαση της [[Ρωσία|Ρωσίας]] και της [[Γαλλία|Γαλλίας]], των οποίων τα συμφέροντα απειλούνταν, στις [[15 Απριλίου]] 1850. Έπειτα από αυτό το περιστατικό η Βικτώρια απέστειλε ένα σημείωμα στον Πρωθυπουργό εκφράζοντας την δυσαρέσκειά της για τον τρόπο με τον οποίο ο Υπουργός των Εξωτερικών απέφυγε την υποχρέωση να υποβάλει προς έγκριση σε αυτήν τα μέτρα που λάμβανε. Ο Πρωθυπουργός ενεχείρισε στον Πάλμερστον το σημείωμα, όμως, αυτός αρνήθηκε να υποβάλει την παραίτησή του, θεωρώντας ως πηγή εξουσίας του τη συνταγματική έγκριση και όχι τη βασιλική δύναμη.

Το [[1851]] ο Αλβέρτος διοργάνωσε τη Μεγάλη Έκθεση στο [[Κρύσταλ Πάλας]] (Crystal Palace). Σε αυτήν το κοινό μπορούσε να παρακολουθήσει τα επιτεύγματα της σύγχρονης τεχνολογίας και επιστήμης. Η έκθεση είχε μεγάλη επιτυχία και με τα χρήματα, που συγκεντρώθηκαν, αγοράστηκε έκταση γης στο Κένσιγκτον, όπου χτίστηκαν ιδρύματα και κέντρα για την προαγωγή του πολιτισμού και της τεχνολογίας όπως το Μουσείο Επιστημών, το Αυτοκρατορικό Κολλέγιο Επιστήμης και Τεχνολογίας, το [[Royal Albert Hall]] κ.α. Η κίνηση αυτή είχε σαν αποτέλεσμα την ενδυνάμωση του γοήτρου της μοναρχίας στο Ηνωμένο Βασίλειο.

ΤοΤον Φεβρουάριο του [[1855]] ο Πάλμερστον ανέλαβε την Πρωθυπουργία. Η αρχικά προβληματική του σχέση με τη Βασίλισσα βελτιώθηκε σταδιακά και μεταξύ τους μπόρεσε να αναπτυχθεί καλή συνεργασία παρά τη μέχρι τέλους συγκεκαλυμμένη προσωπική της αποστροφή προς το πρόσωπό του.

ΣταΤο [[1857]] έλαβε χώρα η [[Ινδική Ανταρσία]]. Η Ινδία διοικούνταν από την [[Εταιρία Ανατολικών Ινδιών|"Εταιρία Ανατολικών Ινδιών"]] με τη συνεργασία της βρετανικής κυβέρνησης. Αφορμή για την ανταρσία δόθηκε με την εισαγωγή νέας παρτίδας φυσιγγίων από το βρετανικό στρατό, που φημολογήθηκε ότι έχουν λιπανθεί με [[λαρδί]]. Οποιοσδήποτε [[Ινδουισμός|Ινδουιστής]] δάγκωνε την άκρη του φυσιγγίου, όπως επέβαλλε η πρακτική της όπλισης των πυροβόλων, υπέπιπτε σε ιεροσυλία ερχόμενος σε επαφή με το χοιρινό λίπος. Το στράτευμα επαναστάτησε και κατέσφαξε πολλούς Βρετανούς ανώτερους αξιωματικούς και τις οικογένειές τους. Μετά την παύση της ανταρσίας η διοίκηση των Ινδιών υπήχθη απευθείας στην κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου.

Το Νοέμβριο του 1861 ο Πρίγκιπας Αλβέρτος προσβλήθηκε από [[τυφοειδής πυρετός|τυφοειδή πυρετό]]. Η αρχική διάγνωση των γιατρών μιλούσε για [[γρίπη]] αλλά, σύντομα, η εξέλιξη της ασθένειας μετέβαλλεμετέβαλε τιςτη διαπιστώσειςδιάγνωση. Στις [[14 Δεκεμβρίου]] [[1861]] ο Αλβέρτος πέθανε βυθίζοντας τη Βικτωρία σε μία μακρά περίοδο πένθους. [[Αρχείο:Queen Victoria in 1890.jpg|thumb|right|200px|Φωτογραφία της Βικτώριας με τη χαρακτηριστική μαύρη αμφίεση, που υιοθέτησε μετά το θάνατο του συζύγου της]]

Ο [[Ράντγιαρντ Κίπλινγκ]] (''Rudyard Kipling'') έγραψε το [[1892]], για τη Βασίλισσα Βικτωρία, το ποίημα η ''"ΧήραΗ χήρα στο ΟυΐνσδορΟυίνσδορ"'' (The Widow at Windsor) εξυμνώντας την ευγένεια και την καλοσύνη της.

Το Δεκέμβριο του [[1868]], έπειτα από μία σύντομη πρωθυπουργική θητεία του [[Βενιαμίν Ντισραέλι]] (''Benjamin Disraeli, 1st Earl of Beaconsfield''), τη διακυβέρνηση ανέλαβε ο ηγέτης των Φιλελευθέρων στη Βουλή των Κοινοτήτων, [[Γουίλιαμ Γκλάντστοουν]] (''William Ewart Gladstone'', εξελληνισμένα ''Γλάδστων''). Η κυβέρνηση του Γκλάντστοουν σχεδίαζε σημαντικές πολιτικές μεταρρυθμίσεις με απαρχές τη διεύρυνση του εκλογικού δικαιώματος, την εισαγωγή της μυστικής ψηφοφορίας και τον περιορισμό της δύναμης του κυρίαρχου σώματος ευγενών, της [[Βουλή των Λόρδων|Βουλής των Λόρδων]]. Μολονότι αντίθετη στις μεταρρυθμίσεις, η Βικτωρία δεν κατάφερε να εμποδίσει τον δυναμικό Πρωθυπουργό να τις πραγματοποιήσει.

Το [[1874]] ο Γκλάντστοουν ηττήθηκε στις εκλογές και στην πρωθυπουργία επανήλθε ο Ντισραέλι. Η Βικτωρία έτρεφε μεγάλη συμπάθεια για τον Ντισραέλι και η στήριξή της προς τις πολιτικές του ήταν δεδομένη. Η δυναμική εξωτερική πολιτική και η αύξηση της παρεμβατικότητας της Μεγάλης Βρετανίας χαρακτήρισαν τη δεύτερη θητεία του ως επικεφαλής της κυβέρνησης. Με την εξαγορά της πλειοψηφίας των μετοχών της [[Διώρυγα του Σουέζ|Διώρυγας του Σουέζ]] κατάφερε να αποκτήσει τον έλεγχο της πλέον σημαντικής θαλάσσιας διόδου της Μεσογείου ενώ το [[1876]] με την ''"Πράξη περί Βασιλικών Τίτλων"'' προσέφερε στη Βικτωρία τον τίτλο της Αυτοκράτειρας των Ινδιών.

Η παραδοσιακή πολιτική της Αυτοκρατορίας για θαλάσσια κυριαρχία οδήγησε στη στήριξη το [[1878]] της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έναντι της [[Ρωσία|Ρωσικής]] στο [[Συνέδριο του Βερολίνου]]. Το αντάλλαγμα για την διάσωση, ουσιαστικά, μετά την ήττα της στο Ρωσο – τουρκικόΡωσοτουρκικό πόλεμο, της ''"μεγάλης ασθενούς των Βαλκανίων"'', όπως ονομαζόταν τότε η Οθωμανική Αυτοκρατορία, ήταν η παραχώρηση στη Μεγάλη Βρετανία της [[Κύπρος|Κύπρου]].

Ως η εξ ανδρών εγγονή ενός [[Βασιλιάς του ΑνόβερουΑννόβερου|Βασιλιά του Αννόβερου]] η Βικτωρία επίσης δημιούργησε τους τίτλους ττης ''Πριγκίπισσας του ΑνόβερουΑννόβερου'' και της ''Δούκισσας του ΜπρούνσβικΜπράουνσβαϊγκ-Λύνεμπουργκ''. Επίσης, κράτησε τους τίτλους της ''Πριγκίπισσας της Σαξονίας-ΚόμπουρκΚόμπουργκ & Γκότα'' και της ''Δούκισσας της Σαξονίας'' κ.ά. ως η σύζυγος του Πρίγκιπα Αλβέρτου.<ref name=taylor/>

{{S-hou|[[Οίκος του Αννόβερου|Οίκος του Ανόβερου]]|24 Μαΐου|1819|22 Ιανουαρίου|1901|[[Οίκος των Γουέλφων]]}}

{{DEFAULTSORT:ΒικτώριαΒικτωρια}}

[[Κατηγορία:Οίκος του ΑννοβέρουΑννόβερου]]