Προφορά της κλασικής αρχαίας ελληνικής γλώσσας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Ετικέτα: Αναίρεση |
|||
Γραμμή 34:
=== Αποδοχή και επικράτηση της ερασμικής προφοράς στη Δύση ===
Δύο νέοι λόγιοι του πανεπιστημίου του [[Κέμπριτζ]], οι Άγγλοι '''Τζον Τσικ''' (John Cheke) και '''Τόμας Σμιθ''' (Thomas Smith), υπήρξαν οι πρωτεργάτες της εφαρμογής της ερασμικής προφοράς το [[1540]], οπότε εξελέγησαν καθηγητές της Ελληνικής και του [[Αστικό Δίκαιο|Αστικού Δικαίου]] αντιστοίχως<ref>Για τη συμβολή τους βλ. την επιστημονική εισαγωγή τού Γ. Μαγουλά στην έκδοση του έργου τού Κωνσταντίνου Οικονόμου ''Περὶ τῆς γνησίας προφορᾶς τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης'', Αθήνα 1993: Φιλόμυθος (σελ. 30), αρχική έκδοση Πετρούπολη 1830.</ref>. Οι εν λόγω καθηγητές βασίστηκαν, όχι μόνο στη συλλογιστική του Εράσμου, αλλά και σε παράλληλες εξελίξεις της [[Αγγλική γλώσσα|Αγγλικής γλώσσας]], η οποία τότε διερχόταν ένα στάδιο διφθογγοποίησης συγκεκριμένων φωνημάτων καθώς και την αποκαλούμενη [[Μετατόπιση συμφώνων στις γερμανικές γλώσσες|δεύτερη μετατόπιση συμφώνων]], πράγμα που βοήθησε τους κατοπινούς μελετητές να αντιληφθούν την πορεία εξελίξεως των φωνηεντικών ακολουθιών<ref>{{Cite book|title=Vox Graeca: A guide to the pronunciation of Greek and Latin|first=Sydney|last=Allen|publisher=CUP|isbn=|year=1987<sup>2</sup>|location=Cambridge|page=Appendix A}}</ref>. Εντούτοις, δεν μπόρεσαν να προωθήσουν αμέσως τις ιδέες τους. Το [[1542]], ενόσω ο Καθολικός επίσκοπος Gardiner διατελούσε [[πρύτανης]] του πανεπιστημίου, εκδίδεται διάταγμα που απαγορεύει τη χρήση της ερασμικής προφοράς στο [[Κέμπριτζ]]. H κατοπινή ενθρόνιση της βασίλισσας [[Ελισάβετ Α' της Αγγλίας|Ελισάβετ]] και η ανεκτική της στάση προς τη θρησκευτική μεταρρύθμιση και τη λόγια μελέτη ενεθάρρυνε τους Cheke και Smith να συστηματοποιήσουν τις προτάσεις τους περί αλλαγής της προφοράς.
Τελικά, με αφετηρία την [[Αγγλία]], η ερασμική προφορά διαδόθηκε ευρέως στις υπόλοιπες ακαδημαϊκές κοινότητες της Ευρώπης, στη δε [[Ιταλία]] καθιερώθηκε κατά το δεύτερο μισό του 16ου αιώνα. Εντούτοις, οι διαφορές μεταξύ των γλωσσών και αυτή καθ’ αυτήν η εξέλιξη της Αγγλικής καθιστούσαν απαραίτητες ορισμένες διορθώσεις στον τύπο της ερασμικής προφοράς που είχε καθιερωθεί στους ακαδημαϊκούς κύκλους. Αυτό επιτεύχθηκε το [[1895]], όταν το πανεπιστήμιο της [[Ουαλία]]ς εξέδωσε το εγχειρίδιο των E.V. Arnold και R.S. Conway, ''The Restored Pronunciation of Greek and Latin'' («Η αποκατεστημένη προφορά της Ελληνικής και της Λατινικής»). Οι προτάσεις και οι διορθώσεις τους, συμπληρωμένες το [[1908]] με βάση τις εισηγήσεις της Ένωσης Κλασικών Φιλολόγων (της Μ. Βρετανίας), αποτελούν σήμερα το πρότυπο με το οποίο προφέρονται οι κλασικές γλώσσες στα αγγλικά και αμερικανικά πανεπιστήμια, καθώς και (με ελαφρές παραλλαγές) στην υπόλοιπη Δυτική Ευρώπη.
| |||